no.3 การฝึกฝนและการพบเจอ

เมื่อใช้ชีวิตที่ทำงานหนักมาตลอดคุณเคยอยากจะเกษียณตัวเองแล้วอยากกลับมาใช้ชีวิตอันสงบสุขไหม

คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่างแต่ผมนะคือหนึ่งในนั้นแต่ว่า.. มันไม่ง่ายเลยสักนิด

ในอนาคตข้างหน้าโลกนี้อาจกำลังจะเกิดเหตุการณ์ใหญ่ทำให้หลายชีวิตต้องสูญเสีย..

ผมที่เคยผ่านการเกิดใหม่มาแล้วในโลกนั้นต้องต่อสู้เอาชีวิตรอดเพื่อให้แข็งแกร่งจนเกือบตลอดชีวิตที่อยู่ในที่แห่งนั้นจนในที่สุดผมก็ได้โอกาสกลับมาใช้ชีวิตที่โลกแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง

การที่มีชีวิตอยู่กับการต่อสู้มันมีความสุขนักรึไง..

ผมเบื่อหน่ายชีวิตแบบนั้นที่สุด อำนาจชื่อเสียหรือความยิ่งใหญ่มันไม่มีความหมายอะไรกับผมเลย

แล้วผมไม่ต้องการมามีภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่อะไรอย่างผู้กล้าช่วยโลกหรือว่าไปเป็นราชาไม่ก็หัวหน้าองค์กรเหรอ..

ไม่เอาด้วยหรอกน่ารำคาญจะตาย รึให้ไปรับใช้ใครอะไรแบบนั้นด้วยไม่อ่ะผมขี้เกียดอ่ะ

อ่าวถึงจะเห็นแบบนี้แต่ผมก็ไม่เรื่องมากน่า สิ่งที่ผมต้องการคือ

อิสระ กับความสงบสุขอิสระที่จะไปได้ทั่วทุกมุมโลกอิสระที่จะช่วยใครก็ได้อิสระที่จะรัก โดยไม่ต้องมามีภาระมาผูกมัดสิ่งเหล่านี้

ผมขอเพียงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับครอบครัวกับคนที่รักเรื่อยๆ แบบสโลไลฟ์ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว...

แต่เมื่อตอนที่ผมกลับมาก็ทำให้ผมรู้ความจริงว่าที่โลกนี้กำลังจะมีภัยคุกคามจากหลายอย่างและมันไม่ง่ายเลยที่จะใช้ชีวิตแบบนั้น

แต่เพื่อที่จะผ่านไปให้ได้ ผมจึงจำเป็นที่ต้องมีพลังเพื่อเปลี่ยนมัน แต่ไอ้การที่มีพลังนั้นจะมาพร้อมกับปัญหามากมายและผู้คนแน่นอน

ไม่ว่าอย่างไรผมไม่ยอมให้ใครมาขวางทางผมแน่นอน จะเป็นเทพรึเซียนแล้วยังไงหรือจะเป็นผู้กล้ารึไม่ก็จอมมารจะเป็นใครก็ช่างสิจะไปตีกันที่ไหนก็เชิญเลย แต่ถ้ามาขัดขวางความสงบสุขของผมแล้วล่ะก็..

พ่อจะเล่นแม่งให้หมดเรียงตัวเลย!!!

.

.

.

ในตอนเช้าแฟลชที่กำลังโฟสต์ วิดีโอที่ตัดต่อลงในช่องสตีมเกมส์ของเขา แม้จะยังเช้าอยู่แต่เพียงไม่กี่นาทีก็มียอดเข้าชมหลายหมื่นครั้งเลยทีเดียว

เพราะนี่คือวิดีโอของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์และเป็นต้นเหตุความวุ่นวายในช่วงสองสามวันมานี้หลายช่องดั่งที่เกี่ยวข้องกับเกมต่างก็พูดถึงนั้นคือเหตุการณ์เกมที่

เทพผู้ไร้เทียมทานvsกิลใหญ่กับผู้เล่นและแชป์ทีมแข่งต่าง ๆ นับร้อย

ในตอนแรกเกมนี้เป็นอีเว้นท์ใหญ่ที่มีรางวัลมูลค่าสูงเป็นการแข่งแบบแบทเทิลรอยัลพวกกิลใหญ่กับผู้เล่นแนวหน้าเลยต่างเข้าร่วมแต่ทันทีที่มีรายชื่อ คอสมิคEx ทุกคนก็หันมาร่วมมือกันทันทีโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า

แต่ทว่าผู้เล่นชั้นแนวหน้าและกิลใหญ่ต่างถูกทำลายอย่างเละเทะด้วยหุ่นเพียงเครื่องเดียวแม้ในตอนสุดท้าย ทุกคนคิดว่าผู้ชณะเกมนี้ คือไอ้ปีศาจนี้แต่ทว่าผู้เล่นคอสมิคExกลับออกเกมทิ้งชัยชนะและของรางวัลอย่างกับไม่มีค่าเหมือนกับว่าแค่อยากมาสนุกในการฆ่าทุกคนซะแบบนั้น

มีคอมเมนต์จากผู้เล่นในเหตุการณ์มากมาย

-ไอ้นั้นมันเป็นปีศาจที่ชอบทำลายหุ่นชาวบ้านเล่น [จิแดนภาคใต้]

- ตกลงแล้วมันมาแค่เล่นสนุกแล้วก็ไป [เอมมิค]

- มันโคตรน่ากลัวเลยตูไม่รอเจอกับมันอีกแล้ว [ยอดชายนายหำหวาน]

- ขี้ขาดว่ะพวกมึงเฮอะข้าเกือบฆ่ามันได้แล้วมันก็แค่โชคดีแหละว่ะ [มาร์สการ์เซียจอมเชือด]

- อ๋อเหรอ..ผมว่าผมเห็นนายพุ่งเข้าแล้วโดนปืนใหญ่ยิงอย่างโง่เลยนะครับ [โนแลนด์หอกมายา]

- งั้นแกก็ไม่ต่างจากตูแหละว่ะโดนมันฆ่าทิ้งก่อนตูอีกทำไมข้องใจก็มาสู้กันตูจะสับมึงให้เละ หมั่นไส้มึงมานานล่ะ [มาร์สการ์เซียจอมเชือด]

- ได้เจอกันเย็นนี้ผมจะเสียบปากเน่าๆ ของนายเอง [โนแลนด์หอกมายา]

- เอาเว้ยมีคนตีกันแล้วฮ่า ๆ [มาร์สวิทสีขาว]

- นี่มีใครรู้บ้างทำไมเจ้านั้นถึงออกจากเกมทิ้งของรางวัลเฉยเลยล่ะ? [โรเซ่ทาสแมวเหมียวเหมียว]

- ใครจะรู้มันก็แค่มาสนุกมั้ง? [สารัชผู้ชอบแดกกล้วยบวชชี]

.

.

"อืม...ยอดดูกับยอดแชร์ไมมันเยอะขึ้นเร็วแปลกๆ ฟ่ะ..แต่ช่างเหอะอาจส่งสัยเพราะเราหลุดตอนนั้นรึเปล่าหว่า?

ไม่มั้งคงไม่มีคนสนใจเราขนาดนั้นหรอกวิดีโอที่บันทึกก็ตัดตรงตอนนั้นพอดีปลอยให้คนดูงงเล่นดีกว่า คอมเม้นท์ก็ปิดไว้เพราะขี้เกียดตอบด้วยสิปกติไอ้เราก็ไม่ค่อยตอบใครอยู่แล้วนี่หว่า"

นี่เป็นช่องวิดีโอที่ผมเอาไว้สตรีมสดเล่นเกมเท่านั้นเองแต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่ก็ไม่ค่อยจะทำคอนเทนต์อะไรมีแต่ขับหุ่นเล่นอัดผู้แข่งไปวันๆ

แถมยังใช้วิธีสตีมแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งให้เห็นแต่วิธีการควบคุมกับภาพหน้าจอเท่านั้นเองไอ้เราก็คุยกับใครเขาไม่เก่งแถมขี้รำคาญเลยปิดคอมเมนต์ไม่คุยกับใครมันซะเลย

แต่กลับมีผู้ติดตามหลักล้านคนจากทั่วโลกซะงั้นด้วยความที่กลัวจะกลายเป็นคนดังและคนจำหน้าได้

ส่วนใบหน้าผมก็ไปหาหน้ากากมาใส่แบบพวกอนิเมะหุ่นยนต์สมัยก่อนเอาเท่ซะเลยหึหึ ..เท่านี้อยู่อย่างสงบสุขแล้ว

"แฟลชตื่นยังลูกเอาฝ้าออกไปตากให้หน่อย!"

"อ่ะได้เวลาแล้วต้องรีบลงไปช่วยงานแล้ว"

หลังจากช่วยที่บ้านทำงาน บ้านเเล้ว แฟลชได้เตรียมตัวเพื่อที่จะไปภูเขาในป่าใกล้ๆ กับเมือง ซึ่งที่นั้น แฟลชได้ แอบสร้างฐานลับไว้

"ไม่ลืม? อะไรนะลูกข้าวเอาไปกินด้วยนะ แล้วจะกลับมากินข้าวเย็นไหมเดียวเเม่เตรียมไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน"

หญิงสาววัยประมาณ30ตันๆ ที่มีหุ่นดี ผมดำยาวหยักศกในชุดสูททำงานใส่ผ้ากันเปื้อน ทำลังเตรียมอาหารเช้า

"ไม่เป็นอะไรครับแม่เดียวผมไปแวะตลาดหาซื้อ ของอะไรกินตอนเย็นเองครับ"

ในห้องครัวที่ตบแต่ง แบบสมัยใหม่ สไตล์โมเดิร์น ที่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าทั่วไป แฟลชที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะที่อาหารเป็นไข่เจียวกับแกงจืดหมูสบสาหร่ายใส่เต้าหู้ กำลังนั่งดูทีวีข่าวเช้าไปพร้อมกัน

"จากสรุปรายงานของที่ประชุมสหประชาชาติ ว่าด้วยเรื่องคัดเลือกผู้สมัครผู้กล้าในอีกปีข้างหน้า..."

ผมที่กำลังดูข่าวเช้าที่มีคุณลุงใส่แว่นกับพี่สาวคนสวยที่เป็นพิธีกร รายการข่าวที่มีภาพของประธานาธิบดีสหรัฐโต้เถียงกับตาลุงสุลต่านแห่งชาติอาหรับเรื่องผลประโยชน์ของดันเจี้ยน

สรุปแล้วก็แค่เอาเรื่องผู้กล้ามาเป็นฉากหน้าเพื่อหาผลประโยชน์เข้าประเทศตัวเองละนะ..

ผมนั่งกินข้าวดูข่าวสักพักก่อนจะเอาชามไปล้าง

.

.

“ไปล่ะครับ บายบ่ายครับเเม่!?”

แฟลช รุกขึ้นแล้วใส่รองเท้าพร้อมกับจับลูกบิดประตูออกไป

“จ้า..ไปดีมาดีนะลูก"

“คร๊าบบบบ~”

หลังจากออกจากบ้าน แฟลช ก็ได้เริ่มออกวิ่ง.. ระยะทางจากบ้านถึงภูเขามีระยะทางความยาวถึง 12 กิโล ซึ่งเป็นระยะทางที่ แฟลช ออกวิ่งเกือบทุกเช้าถ้าไม่มีธุระหรือไม่สบายต่อให้ฝนตกหนัก ก็ยังออกมาวิ่งเพื่อฝึกฝนไม่เคยขาด

เมื่อผ่านตลาดเช้าที่มีคนสัญจรไปมาอย่างเร่งรีบ แฟลชเข้าไปทักทายลุงๆ ป้าๆ ที่ขายของกินช่วงเช้า

“อรุณสวัสดิ์ครับ ลุงพล เฮียอ้วน ป้าณี!!"

“อ่าว? ว่าไงไอ้หนู เห็นวิ่งทุกเช้าเลยนะขยันจริงๆ เอา ขนมไข่เต่าลุงไปหน่อยกินไหม?”

“อ่าวไอ้พล แกนี่ตัดหน้าข้าอีกละ ข้าวเหนียวหนูย่าง ก็มีนะ แฟลช ว่าไงวันนี้ไม่กินเหรอ?”

“พวกตาแก่นี่จริงๆ เลย เจ้าหนู”

“แฟลช ทำลังวิ่งอยู่ จะไปกินของหนักๆ แบบนั้นได้ยังไงมากินโจ๊กกับนํ้าเต้าหู้ ป้าดีกว่านะจ๊ะ?”

“อย่ามาเนียนนะยัยเเก่?!”

“ฮะฮะ...งั้น ผมขอนํ้าเต้าหู้ หนึ่งชุดนะครับ"

“จ้า~ นี่จ๊ะ ว่างๆ ของแวะมาเล่นกะหลาน ป้าบางนะไอ้หนูมันอยากเล่นด้วยนะถามหาบ่อย”

“คร้าบบบ..."

เเฟลช ยิ้มตอบรับแล้วโบกมือกลับมาเริมออกวิ่ง ต่อจนถึง ป้อมตำรวจใกล้กับทางออกนอกเมือง”

อรุณสวัสดิ์ครับ!! พี่มาวิน

"อ่าว แฟลช วันนี้ก็มาเที่ยวรึระวังหน่อยนะช่วงนี้มีคนแจ้งว่าเจอสัตว์อสูรอยู่ที่เมืองข้างๆ นะ

ถึงจะไกลจากที่นี้แต่ระวังตัวด้วยนะถ้ามีอะไรแปลกๆ ก็ให้รีบแจ้งเข้ามาละ แล้วก็เที่ยวให้สนุกนะ แฟลช"

“..ขอบคุณ มากครับ พี่มาวิน ผมจะระวังครับ เดี๋ยวผมไปบอกพี่สาคู ลูกสาวร้านเฮียแดง ให้นะครับ ว่าพี่มาวิน ใจดี คอยเป็นห่วงผมและคิดถึงนะครับ”

“เอ้ย?! ไอ้เด็กนี่!!”

“ฮะฮะฮะ ผมไปก่อนนะครับ”

“... เออไปดีมาดีล่ะไอ้เด็กบ้า”

และผมก็ออกวินต่อไปจนถึงภูเขาในป่าใกล้ๆ กับเมืองอโยธยา ภูเขานี่เป็นดินที่อยู่ในการครอบครองของบริษัท อาซาธอท ซึ่งผมได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษให้เข้าออกได้อิสระ

นี่เป็นภาพชีวิตประจำวันแทบทุกเช้าของทุกวัน ที่ผู้คนเห็นจนชินตา

.

.

.

ตึง!! ตึง!! ตึง!!

มีเสียงดังของบางสิ่งกระทบกันอย่างรุนแรง ในสถานที่หนึ่งที่เป็นอาคารเหมือนสถานีอวกาศที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า เสียงดังมาจากสถานที่เหมือนจะเป็นห้องฝึกซ้อม แฟลช นั้นกำลังฝึกชกกระสอบทรายที่มีขนาดสามเมตรที่หนักเกือบหนึ่งตันอยู่

ตึงตึง!!

ที่กำปั้นของแฟลชถูกเคลือบด้วยจิตมีออร่าไหลเวียน

“ฟู่..ฮาาา.ย๊ากก!!”

เปรี๊ยบ!!!

หมัดสุดท้ายที่ปล่อยออกมาเกิดเสียงดังสนั่นรุนแรงจนกระสอบทราบ ที่ใหญ่กว่าตัวแฟลช กว่ามากถึงกลับลอยไปเลยทีเดียว

“ฟู่...ได้เหงื่อดีจัง...”

แอ็ก!!!!

ตอนที่ แฟลชหันหลับกำลังจะเช็ดเหงื่ออยู่นั้นกระสอบทรายก็ได้ลอยกลับมาโดนเข้าที่หัวแฟลชเต็มๆ จนลูกตาแทบจะทะลักออกมา

“มาสเตอร์ ได้โปรรักษาของ ด้วย..”

“..ทำอะไรของแกฟ่ะ? เนี่ย ไอ้หุ่นกระป๋อง!!! ตูนึกว่าจะตายแล้วนะเฮ้ย!!”

ที่ผมเถียงด้วยกันอยู่นี่ คือหุ่นยนต์ที่รูปร่างเหมือนพวกตุ๊กตาหุ่นยนต์แบบขนาดSDในพวกหนังการ์ตูนสมัยก่อนยังไงแบบนั้นแหละ

เจ้านี่ มีชื่อว่า อาเร็ก ไอ้หุ่นผู้ดูแลปากเสียที่คอยจิกกัดผมเป็นประจำหากไม่นับเรื่องปากเสียแล้วละก็เรื่องการทำงานถือว่าไร้ที่ติเลยทีเดียว

“...ตายอย่างนั้นหรือ...อย่าง มาสเตอร์ ไม่ตายง่ายๆ หรอกอึดเกินแมลงสาบอีกนะ”

“อย่าเอาชั้นไปเทียบจะตัวแบบนั้นสิเว้ย นี่เเกเกลียดชั้นใช่ไหมเนี่ย”

เฮ้ย... จะว่าไปที่นี่มันสุดยอดเลยเเฮะ? ไม่ว่าจะดูกี่ที..

แฟลชถอนหายใจแล้วมองดูรอบๆ

ถ้าดูภายนอกก็อาจจะเห็นเพียงเเค่อาคารบ้านเก่าๆ ธรรมดา แต่ภายในนั้น ตกแต่งไปด้วย อุปกรณ์ต่างๆ มากมายพร้อมติดตั้งสิ่งต่างๆ อำนวยความสะดวกมากมายเช่น ห้องครัว ห้องพัก ห้องอาบนํ้าเครื่องออกกำลังกาย แม้กะทั้ง สระว่ายนํ้าก็ยังมี

แต่ที่สุดยอดคือห้องฝึกที่ติดตั้งแรงเวทดึงดูดนี่ถ้าติดเวทมนตร์แห่งเวลาเอาไว้ด้วยละก็ได้เหมือนกับหลุดมาจากการ์ตูนเรื่องนึงเลยแน่ๆ

ถ้าถามว่าสถานที่แบบนี้ จะดูแลยังไงก็ต้องบอกว่าหุ่นยนต์นะสิ

ที่นี่มีหุ่นยนต์คอยควบคุมดูแลสิ่งต่างๆ ยังช่วยดูแลในการฝึกพร้อมกับช่วยปกป้องที่นี่จากผู้บุกรุกไปในตัว อย่างไอ้ตัวข้างหน้าผมนี่แหละแล้วผมตอนนี้คือสิ่งมีชีวิตคนเดียวที่อยู่ที่นี่.. ในกรณีที่จะมีใครพบ ฐานทัพอย่างที่นี่อ่ะ ก็ฐานนี้นะติดตั้งเทกโนโลยี พรางตัววางค่ายกลแถมด้วยยังมีเวทมนตร์มิติ อีก

ทำให้ถึงจะเดินผ่านเท่าไร มองหาเท่าไรก็ไม่เจอหรอกครับมีแค่เฉพาะผมที่มีกุญแจเท่านั้นที่หาเจอแล้วผ่านเข้ามาได้..ร่าวกับอยู่คนละโลก

ก็แหม.. คง งง กัน ล่ะสิว่าผมนั้นได้ฐานทัพลับแบบนี้มาได้ยังไงละก็คือตอนที่หลังจากกลับมาจากต่างโลกตอนนั้น..

.

.

“เฮ้ แฟลช เจ้าเอาสิ่งนี้ไปด้วยสิของพวกนี้จะช่วยเจ้าในอนาคต อันใกล้และไกลหลังจากนี้ จากนี้ข้าต้องไปทำภารกิจอันที่ไกลโพ้น เอามากๆ อีกนานมากกว่าเราจะได้เจอกันอีกปล่อยไว้เฉยๆ มันก็ไม่มีประโยชน์อันได”

"เอ๊ะ มันจะดีเหรอ.."

"ยกให้เจ้าไปซะนะดีแล้ว หลังจากข้ายังต้องการพลังของเจ้ามันก็เกี่ยวพันกับ..ความใฝ่ฝันในอนาคตของเจ้าด้วยนะ"

“....งั้นเหรอ...ขอบคุณมากนะ ไนซ่า...”

“...อืม...นี่? .. แฟลช มาใกล้ๆ สิอันนี้ของแถมจะให้..”

“หือ..เอ๋.."

แล้ว ไนซ่า ก็เอามือทั้งสองข้างมาจับที่หัวของผม

“..อ่ะ เอ๋ เฮ้? ทำอะไรนะ?!”

“นี่? .เจ้า?! อยู่ นิ่งๆ สิ...”

หลังจากนั้น ไนซ่า ก็หลับตาลง.....

ทำการเปิดใช้งาน!! ซูเปอร์เมนโนรี่!!

" เอ๊ะ!! มีเสียงบางสิ่งบางอย่างดังขึ้นมาในหัว..."

หลังจาก นี่จะ ทำการ ดาวน์โหลด ข้อมูล เริมการดาวน์โหลด สตาร์ท!!

"ฮืมม..อะ? .."

ในตอนนั้นผมก็รู้สึก ปวดหัวอย่างรุนแรงเพราะมีข้อมูลมหาศาลไหลเข้ามาไม่ หยุด...

“อ๊ากกกกกกก!!”

"ทำการ ดาวน์โหลด เสร็จสิ้น!!"

ผมถึงกับเข่าทรุดลงพื้นไปเลยทีเดียว

"แฮ่ก.... แฮ่ก..…?? …!! ..นี่มัน?! …เฮ้.. แบบนี้ขี้โกงกันนี่หว่า..โหดร้ายกันไปน้อยนะนี่กะไม่ให้หนีไปไหนเลยเหรอ.... ไนซ่า ไม่สิ… ไนซาบาคลูยา เสาออส อซาธอท.."

เมื่อได้เช่นนั้น ไนซ่าก็ยิ้มออกมา

“แหมเรียกซะยาวเลยนะเรียกข้า ไนซ่า เหมือนเดิมก็พอ แล้ว”

“เฮ้ย....เรื่องจริงงั้นเหรอเนี่ย..."

“อืม หลังจากนี่ ข้า ก็ฝากด้วยนะ แฟลช ~”

ไนซ่าที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ก่อนจะจากไป

ฐานทัพ ก็ได้มาพร้อมกับของอื่น ๆ ตอนนั้นแหละครับ

ส่วนไอ้ ที่เรียกว่า ซูเปอร์เมมโมรี่ นั้นนะรู้สึกตอนสร้างรางกายให้ใหม่จะใส่แถมเข้ามาด้วยนะสิให้ตายสิ ยังกับพวกมนุษย์ ดัดแปลงเลย

ปกติสมองคนเราจะจดจำสิงต่างๆ ผ่านการรับรู้ และการทำงานของสมองใช่มะ

เเต่สิ่งที่เรียกว่า ซูเปอร์เมมโมรี่ เนี่ยจะทำหน้าที่เหมือนกับพวก ฮาร์ดดิส เก็บข้อมูล แล้วสามารถนำข้อมูลใส่ได้โดยตรงเลยนะสิและยังช่วยวิเคราะห์ข้อมูลให้ด้วยสะดวกสุดไปเลย

อ่อแต่ไม่มีผลกับพวกบุคลิกรึความทรงจำหรอกนะที่ใส่เข้าไป ก็พวกข้อมูลในอนาคต..

ข้อมูลบุคคล สถานที่ พวกวิชาต่างๆ ก็เหมือนใส่หนังสือที่เยอะมากๆ เก็บมาไว้ในชั้นหนังสือนะแหละแต่พวกข้อมูลมันก็แค่ข้อมูลนะแหละครับ

อย่างพวกวิชาต่างๆ ไม่ใช่ว่าจะรู้แล้วว่าจะเอาไปใช้ได้เลยอ่ะนะ ยังไงก็ต้องฝึกฝน ก่อนอยู่ดี

แล้วผมก็ได้ สุดยอดหน่วยความจำของดีที่เสมือนหอสมุดโลกมาด้วยประการฉะนี้ ......

ดีกับผีนะสิ!!

ใส่ข้อมูลอะไรไร้สาระเยอะแยะไปหมด อย่างรูปแมวเมี้ยวกลับหนึ่งเมตรมดจะเดินกี่เก้าจะใส่มาทำไมฟ่ะ ถึงข้อมูลพวกสาวๆ นมโตๆ ...ถึงมันจะดีก็เถอะ..

"เอาล่ะพักมาพอล่ะ ได้เวลาฝึกต่อซะที"

“...ข้ากำลังรอ คำนั้นอยู่เลย นายท่าน..”

หุ่นยนต์อาเร็กตาส่องแสงขึ้น

จากนี้ไปจะเริมทำการเปิดโหมดการผฝึกระดับสูง

“เฮ้ย!! อยู่ๆ ก็เอาเลยเรอะ ให้ฉันเตรียมตัวก่อนเซ่!! นี่แกเกลียดชั้นจริงๆ ใช่มั้ยเนีย?!”

แฟลชทำท่าตกใจร้อนรนขึ้นมาทันที

ตั้งค่าโหมดซีมูเรชั้นเปิดทำงาน ซูเปอร์เมมโมรี่ดาวน์โหลดข้อมูล

“ฮะ? เอ๋?!!”

ทำการเรียก หัวหน้า อัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งราชอาณาจักร เซนต์มารี่ดอมินิก

สตีเฟ่น กัจดราคุม ผู้ฆ่ามังกรแห่งคุระ

แล้วภาพข้างหน้าของผมก็ ปรากฏตาแก่ร่างสูงสองเมตร ผมขาว หน้ามีแผลเป็น มีกล้ามเป็นมัด แววตาคมกริบสีหน้าอารมดี ใบหน้าระรื่นยิ้มแฉ่ง ใส่ชุดอัศวินเต็มยศพร้อมกับดาบสองมือขนาดใหญ่พอๆ กับเจ้าตัว...

“เหอวววววววววววว?!!!!!”

แฟลชที่ตกใจตาเหลือบกับบุคคลตรงหน้า

"ทำไมเรียกเอา เจ้าตาแก่ สัตว์ประหลาดนี่ออกมาฟ่ะเนี่ย?!"

ผมจำตาแก่นี่ได้ดีเพราะว่าที่โลกโน้นนะไอ้ตาแก่นี่ทำเอาผมเกือบตายมาหลายรอบแล้วนะสิ เป็นสัตว์ประหลาดที่บ้าการต่อสู้ของแท้เลยล่ะ

“วะ ฮาฮ่าฮ่าฮ่า!! ข้าจะเข้าไปล่ะนะไอ้หนู!!”

“เอ้ยเดียวววววเดี้ยววว?!!”

“อ๊ากกกกกกกก!!”

.

.

ผ่านไป2ชั่วโมง

ทำการฝึกเสร็จสิ้น...

กลางห้องฝึกซ้อมที่จำรองสภาพสถานที่เมืองล้างที่มีร่องรอยการต่อสู้ที่รุงแรงสภาพอาคารต่างๆ ถูกตัดด้วยรอยดาบและการระเบิดด้วยเวทมนตร์ในท่ามกลางเศษซากมีร่างของแฟลชนอนหมดแรงอยู่

"แฮ่กๆ ..แฮ่กๆ ฟู่...นึกว่าจะตายซะแล้ว....ตาแก่นี่โหดซะมัด

ไม่ไหว ขอพักหน่อยดีกว่า...นอนมันตรงนี้แหละ...."

จ๊อกกกกกกกก..... (เสียงท้องร้อง?)

“.....นี่..อาเร็ก ..หาอะไรมาให้กินหน่อยสิ..”

"ขอรับ มาสเตอร์ข้าละนับถือท่านจริงๆ

เมื่อกี้ยังด่าข้าอยู่เลยมาตอนนี้ขอร้องให้ข้าหาของกินมาให้ซะแล้ว"

“...ไอ้เจ้าหุ่นกระป๋องเวรนี่…”

แล้วเจ้าหุ่นอาเร็ก ก็ออกไปสักพักก็กลับมา พร้อมถาด ชุดอาหารคุณหนู? ของเด็กที่มีธงปลักอยู่

"นี่.... ทำไมต้องชุดอาหารเด็กละ... แถมไอ้ธงนั้นมันอะไรนะ"

"ก็มาสเตอร์ ก็ยังเป็นเด็กไม่ใช่หรือ?"

“หนอย...ไอ้นี่กวนโอ้ยกันชัดๆ ...หาเรื่องกันนี่หว่า... แกเกลียดฉันแน่ๆ”

“แล้วมาสเตอร์จะกินไหมล่ะ”

“ชิ!! กินก็ได้ฟ่ะ”

แฟลชรีบรับทานอาหารนั่งกินอย่างรวดเร็วแต่ในตอนนั้น

ตูม!!!!

!!!?

“.. หือ?”

ในคณะที่ แฟลช กำลังกินข้าว

จู่ๆ เกิดเสียงระเบิดเกิดขึ้นในป่าเสียงดังมากแม้แต่ในที่นี้ก็ยังได้ยินชัดเจนแล้วในตอนนั้น อาเร็ก เข้ามารายงานเรื่องที่เกิดขึ้น

“มาสเตอร์มีผู้บุกรุกเข้ามาในเขต..”

เมื่อผมไม่ยินรายงานของไอ้เจ้าหุ่นกระป๋อง อาเร็ก ก็เผลอถอนหายใจแบบเซ็งๆ

"ให้ตูพักก่อนสิเฟ้ย!!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***