EP.02 ความบังเอิญ "

7 บาป ( เวรตะไล )

- Nonsense -

EP.2 

~ความเดิมตอนที่แล้ว~ 

เธอได้แต่กลั่นหายใจไว้เพราะฝุ่นในห้องเยอะเกินไป แต่เธอไม่ลดละความพยายามเธอก็ได้เดินสำรวจไปและบ่นพึมพำไปสำรวจไป เธอได้ไปเจอรูปวาดที่เป็นรูปประตูบนผนังซึ่งเธอก็ได้ลองแตะดู แต่ปรากฎว่ามือของเธอทะลุเข้าไปในรูปภาพนั้น เธอตกใจมาก

"!!!"

" น..นะ..นี้คงจะเป็นประตูที่ว่าสินะ "

เธอค่อยๆเดินเข้าไปในกำแพงพร้อมกับหลับตาและเธอก็ได้พบกับ

" สวรรค์ "

ฉากตัดมาที่คู่รักแรกพบจูนกับเหมาที่สองคนตัดสินใจไปด้วยกันและ...

เหมาที่กำลังเดินไปด้วยกัน จูนพูดขึ้นมาว่า

"เราเจอกันอีกแล้วนะ โลกกลมจังเนอะ ^_^ "

เหมาตอบอย่างแปลกใจไปว่า

" ใครจะคิดล่ะว่าเราจะได้มาเจอกันอีก "

จูนหัวเราะคิกคัก

" ฉันยังจำได้ดีอยู่เลย ตอนที่เราได้เจอกันครั้งแรกที่สถานีรถไฟ "

เหมายิ้มรับ

- ย้อนกลับไปที่ 1 วันก่อน -

ขณะที่จูนกำลังนั่งรอรถไฟมีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ

"นี่น้องสาว สนใจมาเป็นแฟนพี่รึเปล่าจ๊ะ?"

พวกเขานั้นก็ได้นั่งลงข้างๆเธอ หนึ่งในนั้นก็ได้โอบไหล่ของจูน

"นี่คุณจะทำอะไรน่ะ! ใครก็ได้ช่วยด้วย! มีคนจะลวนลามฉัน!"

ทุกคนที่อยู่แถวพอเห็นกลุ่มผู้ชายหน้าดุๆนั่งอยู่ ก็พากันตกใจไม่กล้าที่จะเดินเข้ามาช่วยแล้วเดินออกห่างจากจูน

" เอ๊ะ? ทำไมกัน? "

' ทำไมไม่มีใครคิดจะมาช่วยฉันบ้างเลย '

ในขณะนั้นก็มีชายคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตอนนั้น ก็ได้ตัดสินใจที่จะเดินเข้ามาช่วยผู้หญิงคนนี้

" นี่น้องสาว มากับพี่ดีๆเถอะนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว "

แต่เธอหารู้ไม่ว่า คนกลุ่มนี้เป็นเจ้าถิ่นที่โหดเหี้ยมมาก

"อย่าเข้าใกล้ฉันนะไอ้พวกโรคจิต!"

เธอพูดเสร็จแล้วก็รีบที่วิ่งออกจากสถานีรถไฟ แต่ในขณะนั้นชายคนนั่นได้สั่งให้ลูกน้องจับตัวเธอไว้

"จับเธอไว้"

"ครับบอส"

ชายฉกรรณ์สองคนเดินมาจับจูนไว้

"พาเธอขึ้นรถ"

"กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะอีพวกน่ารังเกียจ!"เธอพยายามดิ้นรน

เธอพยายามดิ้นรน แต่แรงเธอจะไปสู้แรงชายฉกรรณ์ได้ยังไงล่ะ? เธอถูกพาเข้าไปในรถ และขณะนั้นชายคนนั้นก็บอกให้ลูกน้อง ทำให้เธอสลบ

" ทำให้สลบซะ ทำยังไงก็ได้ ให้นังนี้มันเลิกดิ้นเป็นหมาแบบนี้สักที "

"ครับบอส"

ลูกน้องเอ่ยรับคำสั่งของหัวหน้าเขาทันที

" นี่พวกนายจะทำอะไรกับฉันน่ะ ปล่อยนะเว้ย! "

"ฉันก็แค่อยากจะกลับบ้าน!"

"แหมๆ น่ารักซะจริง"

ชายคนนั้นหัวเราะออกมา

"เจ้า-"

ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็โดนลูกน้องของไอ้คนชั่วทำให้สลบด้วยยาสลบในผ้าปิดจมูกของเธอ จนเธอเริ่มมึน

"อ๊ะ!"

เธอสลบลงบนเบาะนั่งรอรถ ก่อนที่เธอจะสลบอย่างเต็มที่ เธอได้ยินเสียงผู้ชายสักคนในนั้นพูดว่า

"พอไปถึงฉันจะเล่นกับเธอให้สนุกเลย"

และหลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

- ต่อมา -

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง

" เห้ย!! ตื่นดิว่ะ "

จูนตื่นขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองถูกมัดตรึงไว้กับเตียง เธอตกใจมากกับสิ่งที่เห็น

" !!!! "

" นี่มันเรื่องบ้าอะไรว่ะเนี้ย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "

" ปล่อยกูนะเว้ย! "

ในขณะที่เธอตกใจกับสิ่งที่เป็นอยู่นั้นเธอได้มองไปรอบๆ

เธอเห็นก็ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นที่ต้องเป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้ซึ่งมันกำลังยืนอยู่ข้างๆเตียงและมองเธออยู่

"แหม อย่ากลัวไปเลยนะสาวน้อย ถ้าเธออยู่กับฉัน เธอจะปลอดภัย"

พูดจบมันก็ยิ้มและมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ มันก็เริ่มเขยิบเข้ามาใกล้เธอ

" อย่ามาแตะต้องตัวกูนะไอ้เxี้ย! "

เธอดิ้นรนสุดขีด ชายคนนั้นก็เริ่มแตะตามร่างกายของจูน เขาเริ่มที่จะเข้ามาจูบในขณะนั้นเธอก็คิดแผนหนึ่งในหัวได้

"จูบฉันสิ"

ชายคนนั้นแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

" หึๆ ดูเหมือนเธอจะว่านอนสอนง่ายกว่าที่ฉันคิดนะ  "

" ได้ที่รัก ฉันจะจูบเธอให้สมใจอยากเลยจนเธอลืมตะวันลืมเดือนไปเลย "

แล้วเขาก็บรรจงจูบอย่างมีพออกพอใจ ในขณะนั้นจูนก็กัดลิ้นของชายคนนั้นที่อยู่ในปากของเธอสุดแรงเกิด ชายคนนั้นก็ร้องออกมาเพราะความเจ็บ

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!"

เขาล้มตัวลงบนพื้นแล้วครวญครางออกมา

" แก! แก! นังตัวดี! "

เขาใช้แส้ที่วางอยู่บนโต๊ะในห้อง ฟาดลงบนตัวของจูน

// เพี้ยะ!! เพี้ยะ!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!"

จูนกรี๊ดออกมาด้วยความเจ็บปวดและพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมา แต่ก็มีน้ำตาคลอ

" แกดื้อนักใช่ไหม!!! หืม "

// เพี้ยะ!!

" หึ ดูสิตัวสั่นใหญ่เลยนะ "

" อย่ากลัวฉันไปเลยนะ ที่รัก  "

" ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวเปล่าๆ "

" แบบนี้ก็ต้องลงโทษกันสักหน่อยสินะ จะได้ไม่ทำแบบนี้อีก "

หน้าเธอดูตกใจกับสิ่งที่เป็นอย่างมาก

" นะ..นายจะทำอะไรหน่ะ!? "

"ก็แค่..."

ชายคนนั้นยิ้มอย่างมีเลศนัย

เขาเริ่มที่จะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้น

"อย่าบอกนะว่า..."

พอจูนคิดถึงเรื่องนี้ก็เธอก็ตะโกนออกมาดังมาก

"ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!"

" ไม่มีใครได้ยินเธอพูดหรอกน่า หึหึ "

ขณะนั้นประตูก็ถูกเปิดออกด้วยแรงกระแทกเสียงดัง

" ใครว่ะ!? "

ชายคนนั้นตกใจมาก และหันไปดูเสียงประตูนั่นทันที ก็ปรากฏเห็นเงาชายคนนึง ร่างสูง สูงเกือบจะเท่าประตูบานนั้น

" มึงเป็นใครว่ะ!? เข้ามาได้ยังไงว่ะ!? "

จากเงาของชายคนนั้นก็ได้ปรากฏให้เห็นใบหน้าผู้ชายก็ยิ้มให้แล้วพูดว่า

" ก็ตามแกมาหน่ะสิเจ้าโง่ "

" ฉันเห็นแกลักพาตัวคนมา ฉันก็เลยตามากะว่าจะช่วย แค่นั้นแหล่ะ"

" ถ้าฉันช่วยผู้หญิงคนนี้ได้ ฉันก็จะได้เงินรางวัลจากการช่วยจับคน "

" เป็นไงกูฉลาดใช่มั่ยล่ะ? "

ชายคนนั้นตะโกนออกมา

" แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร!? แกตามฉันมาเพื่อรนหาที่ตายหรอ!? "

" ใครจะสนกัน? "

ว่าแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า

" หลีกทางไปซะ ถ้าไม่อยากตาย "

จู่ๆชายคนนั้นก็หลีกทางให้โดยง่าย

จูนที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่แปลกใจ ทำไมไอ้คนชั่วนั่นถึงหลีกทางให้ง่ายจัง

เขาก็เดินเข้ามาใกล้จูน แล้วก็เห็นว่าเธอที่ถูกตรึงอยู่

" ฮ่าๆ เธอนี่ ก็ดูน่ารักดีหนิ "

ชายคนนั้นก็ได้เอ่ยถามกับไอ้คนชั่วคนนั้นว่า

" นี่แก กุญแจอยู่ไหน? "

"มะมันอยู่ในลิ้นชักข้างเตียงหน่ะ"

ชายคนนั่นแปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องทำตามเขา  ชายคนนั้นได้รู้ที่อยู่ของกุญแจ ก็เปิดลิ้นชัก หยิบกุญแจออกมา จากลิ้นชัก พอได้กุฐแจมาแล้วก็ช่วยไขกุญแจให้ผู้หญิงที่โดนลักพาตัวมา

" ขะ..ขอบคุณนะ "

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงกล่าวขอบคุณ

ไอ้คนชั่วที่พอเห็นว่าไม่มีใครมองมาที่เขา เขาจึงพยายามจะกดปุ่มแจ้งเตือนที่อยู่ใกล้ๆ ชายแปลกหน้าที่หลังจากไขกุญแจเสร็จ ก็หันกลับมาพอดีแล้วเห็นว่าไอ้คนชั่วกำลังจะทำอะไร

" นี่แกอยากตายมากหรอ? "

ไอ้คนชั่วรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวมาก

เขาเลยล้มตัวลงแล้วไปนั่งอยู่เฉยๆ

" นี่ คุณทำได้ยังไงน่ะ? "

จูนเต็มไปด้วยความสงสัย

"อย่าสนใจเลยน่า คนสวย"

    จูนหน้าแดงเล็กน้อย

'ความรู้สึกนี้มัน อะไรกัน?'

เธอถูกคนมากมายตามจีบแต่เขาคือแรกที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้

'ความรู้สึกนี้ คือ ความรักงั้นหรอ?'เธอส่ายหน้าแล้วเลิกคิดเรื่องนี้

" นี่ คนสวยตามผมมาสิ "

"อืม"

เขาจับมือเธอขณะเดินไปด้วยก่อนที่

พวกเขากำลังจะออกไปจากห้อง เขาก็พูดบอกไอ้คนชั่วว่า

"คิดซะว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝันละกันนะ"

ไอ้คนชั่วเมื่อได้ยินคำนั้นก็ตอบกลับรับคำอย่างไว

"ครับ"

แล้วชายคนนั้นก็นอนลงบนพื้น

"ป๊ะ ไปกันเถอะ!"

ว่าแล้วพวกเขาก็ออกไปจากสถานที่เหงซวยแห่งนี้

และพวกเธอก็พากันไปที่สถานีตำรวจเพื่อเล่าสิ่งๆต่างพอตำรวจทราบ ก็รีบพากันไปยังสถานที่ดังกล่าวก่อนที่ตำรวจจะไป ตำรวจคนนึงก็พูดกับเขาว่า

"คุณจะได้รางวัลอย่างงามเลยครับ กับการที่คุณจับแก๊งนี้"

"ฮ่าๆ ครับ"

พอตำรวจพูดเสร็จเขาก็กลับไปทำงานของตัวเอง  พวกเขาทั้งสองก็ได้ไปหาที่นั่งลงคุยกันบนม้านั่งข้างถนน

"คุณชื่ออะไรหรอคะ? ฉันชื่อจูนนะ"

" ผมหรอ? ผมมีหลายชื่อนะ แต่ถ้าเป็นชื่อจริงๆ ผมชื่อเหมาน่ะ "

" เหมาหรอ? "

"ใช่ แปลกใช่มั้ยล่ะ? แบบนี้ไงผมเลยถูกเรียกหลายชื่อ เพราะมีคนไม่ชอบชื่อนี้ของผม พวกเขาเลยตั้งชื่อเล่นผมขึ้นมาใหม่ตลอดเลยน่ะ "

ระหว่างที่คุยสัพเพเหระกัน เหมาก็พูดขึ้นมาว่า

"ผมต้องไปแล้วล่ะ"

" คะ "

ขณะที่เหมากำลังจะเดินจากไป จูนก็จับเหมาเข้ามาจูบ เหมามีสีหน้าที่ไม่ได้ตกใจอะไรมาก เขาก็ยอมให้จูนจูบเขา

พอจูบเสร็จ จูนก็หน้าแดงจนเห็นได้ชัด

" ข..ขะ..ขอโทษด้วยนะคะ ฉันแค่ๆ... "

เธออายเกินกว่าจะพูด

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ"

" คือว่า ฉันขอเบอร์คุณได้มั้ยค่ะ? "

" ได้สิครับ "

ทั้งสองฝ่ายต่างก็แลกเบอร์กัน

"ไว้เจอกันนะคะ"

"ครับ"

พูดจบแล้วจูนก็พูดขึ้นมาว่า

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะคะ!"

เหมาหันกลับมาแล้วยิ้ม

"ครับ ผมก็เช่นกัน"

แล้วต่างฝ่ายก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง

- ณ บ้านของเหมา -

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพอเขาเดินออกไปเปิดประตูดู เขาก็เห็นเพียงจดหมายซองนึงที่วางอยู่บนพื้นและมีชื่อผู้รับเป็นชื่อของเขา

"ปัณฑารีย์ ชัยศิริเตชินทร์"

เหมามองรอบข้างแต่ก็ไม่เห็นมีใคร เขายักไหล่แล้วก็เก็บจดหมายและเดินเข้าไปอ่านจดหมายในบ้าน เขาเปิดอ่านซองจดหมายและข้างในเขียนว่า

"จงมาที่แห่งนี้ เพื่อที่ท่านจะได้สมบัติอันแสนล้ำค่าที่ท่านคาดไม่ถึง"

ซึ่งก็มีชื่อสถานที่บอกตรงมุมล่างขวา

- ณ บ้านของจูน -

ตอนนี้ก็กำลังจะทานอาหารเย็น ขณะนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเธอเดินไปเปิดประตูแล้วก็ถามว่า

"ใครคะ?"

แต่พอเธอประตูออกมา เธอก็เห็นเพียงจดหมายซองหนึ่งที่มีชื่อผู้รับว่า

"สุภัณฑ์สา ฤกษ์ฤดี"

เธอพยายามหาว่ามีใครอยู่แถวนั้นไหมแต่ก็ไม่มีใครเธอก็ไม่ได้คิดมาก แล้วก็หยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน ข้างในนั้นก็เขียนไว้ว่า

"จงมาที่แห่งนี้ เพื่อที่ท่านจะได้สมบัติอันแสนล้ำค่าที่ท่านคาดไม่ถึง"

ซึ่งก็มีชื่อสถานที่บอกตรงมุมล่างขวา

- ปัจจุบัน -

ทั้งสองคนมองจ้องหน้ากัน

"ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้"

จูนพูดออกมาอย่างมีความสุขและดีใจ

" นั่นสินะครับ ฮ่าๆ "

"เรามาทำภารกิจไปด้วยเถอะนะครับ"

"ค่ะ"

จูนยิ้มตอบกลับไปดูสดใสกว่าทุกครั้ง ซึ่งผิดจากปกติที่เธอเป็นคนจริงจัง โดยปกติหน้าเธอจะดูเคร่งเครียดตลอดเวลา

แต่เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปและที่ที่พวกเธอต้องไปนั่นคือบ่อน้ำหลัวโรงเรียน ทั้งสองก็จับมือกันเดินไปยังบ่อน้ำหลังโรงเรียน จูนหยิบซองกระดาษปริศนาของเธออกมาเปิดดู

"นี้คงจะเป็นที่ที่ในนี้บอก"

ปริศนาข้อแรกของเธอคือ.....

_______ตัดจบแบบละครไทย_____

*** รอติดตามตอนต่อไป ***

ผู้แต่ง : พระอาทิตย์ตก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***