My lovely vampire :)

เด็กชายเผ่าเอไลฟ์ ที่มีนามว่า ฮารุ เจ้าตัวเล็กเดินไปมาทุกที่ ที่ไม่เคยไปมาก่อน เหมือนจะหลบซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา

เจ้าตัวเล็กที่ไม่ได้ดื่มเลือดมายาวนาน เขานั้นสังเกตเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่ต่างออกจากต้นอื่นๆ ลักษณะต้นที่สูงส่ง ใบที่มีสีสวยงาม คลายกับ สีของอัญมณี มีดอกไม้เหมือนกับดอกซากุระ มีผลอยู่ในต้นไม้อยู่ไม่มากนัก

ฮารุได้เอื้อมมือไปยังผลของต้นนั้น เเต่ก็นะ ฮารุตัวเล็กเกินไปที่จะเอื้อมมือหยิบผลไม้ชนิดนั้น เขาก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี

" อ่ะ!! เจอเเล้วล่ะ! "

เจ้าตัวน้อย ได้เจอกับกิ่งไม้ที่เเข็งเเรง เเละยาวพอที่จะเก็บผลไม้ได้ เขานั้นดีใจมาก เเละรีบเก็บกินเข้าปากโดยทันที ตัวน้อยเก็บผลไม้จนเกือบหมด เลยเเค่ผลไม้ที่อยู่บนที่สูงๆ ตัวน้อยเก็บไม่ถึง

" ฟี้~ ฟี้~"

เจ้าตัวน้อยได้หลับลงไป หลังจากที่กินจนอิ่ม

ใต้ต้นไม้ที่งดงามสง่า มีลมพัดไหลละลื่น ไม่ร้อนเกินไป เเละไม่หนาวเย็นจนเกินไป ท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ วิวในที่เเห่งนี้ช่างงดงาม บรรยากาศที่เย็น ใบไม้สีอัญมณี ร่วงโรย ตามสายลม สักระยะ จะมีดอกไม้ที่คลายกับดอกซากุระ ร่วงโรยมาเล็กน้อย พร้อมกับใบไม้อัญมณี เป็นวิวที่หาไม่ง่ายเลย เเต่กับเอไลฟ์ตัวน้อย ที่อยู่ในวิวที่สวยงาม ในงามหลับ

เเม้ว่าเอไลฟ์ตัวน้อย กินเเค่ผลไม้ ยังไม่ได้เติมเต็มด้วยอาหารจานหลัก คือ เลือด ฮารุได้ตามหามนุษย์มายาวนาน เเต่ไม่พบเลย ฮารุยังไม่รู้ว่าที่ ที่ตนอยู่นั่นเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้ามาได้ เขายังต้องเดินทางอีกไกล บ้านก็ไม่มีที่อยู่ พ่อเเม่(?) เอไลฟ์ตัวน้อย ไม่เคยรู้ตัวตนของพ่อเเม่

เจ้าเอไลฟ์ตัวน้อยได้พบที่อยู่ใหม่ ออกจากพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้อยู่ในพื้นที่เขตดินเเดนมนุษย์ มีบ้านร้างที่เหมือนใหม่ เจ้าฮารุจะพักอยู่ที่นี่

POV : Ren

.

.

.

โทโคะโมริ เร็น มัธยมปลายปี2

มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ในคาบเรียนที่น่าเบื่อ กับวิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์ได้สอนเกี่ยวกับ "เเวมไพร์ " อาจารย์ได้เล่าประวัติ เป็นอยู่พวกมัน บลาๆๆ

เขาได้เหมอมองที่หน้าต่างข้างโต้ะของตน ในย่ามซากุระผลิบาน ร่วงโรยไปตามสายลม เหมือนกับ ดอกไม้พวกนั้นกำลังบรรเลงเพลง ที่สง่างาม เขานั้นมองไม่เบื่อเลย ใต้ต้นซากุระข้างโรงเรียน มักมีคนไปสารภาพรักกันที่นั้น ....เเละสมหวังกันทุกคน...

ปีนี้ได้ไปทัศนศึกษาที่ป่าลึกลับทางตอนเหนือ หากพบเจอเเวมไพร์ มันเป็นเรื่องหายาก ใครพบเห็น ต้องรีบรายงานทางโรงเรียนทันที เเวมไพร์เเต่ละตนนั้น มีความเเข็งเเกร่งมาก ถ้ามากับหลายตน หรือ ขุนนางเเวมไพร์ หรือ เเวมไพร์เผ่าเอไลฟ์ หรือ เเวมบีสซ์ ไม่มีโอกาสรอด ถ้าไปกันไม่ถึงสิบคน

" นี่ๆ เร็นคุง นายไม่เชื่อเรื่องเเวมไพร์หรอ ?"

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งๆมีนามว่า อากินะ อามาริ ได้กล่าวถาม เร็น ด้วยความสงสัย

" อ่า ก็นะ น่าเบื่อจะตาย เห้อ "

เร็น ได้พูดไป พร้อมกับถอนหายใจสักพัก

" อ่ะ! ใช่ อีกสองวัน เราจะไปป่าทางตอนเหนือกัน!"

อามาริ พูดอย่างตื่นเต้น เเละเตือนให้ เร็น ไปด้วย เธออยากจะเจอเเวมไพร์

" อืม "

เร็นพูด อย่างเหนี่อยๆ เเล้วเดินตรงไปที่บ้าน

"อะ อ่าว {โธ่เว้ย! ไปเที่ยวทั้งทีอยากไปเเค่สองคนจริงๆ เมื่อไรจะคบกับชั้น!! }

อามาริคงจะหลงรักเร็นมาก จนการกระทำ กับคำพูด มันสวนทางกันเลย

.

.

.

ป่าทางตอนเหนือ/ป่าเซเรีย

"โอ่ย เร็น! ไม่ได้เจอกันนาน! "

เสียงของใครสักคนกล่าาวขึ้นดัง พร้อมชื่อของเร็น

" ไปที่ไหนต่อนะ? อยากไปให้เร็วที่สุดจัง "

คำพูดเมินใครสักคน คนที่เมินคือ คาคิ (ปล.คิดนามสกุลไม่ออก)

"โอ่ยย!!! นายกล้าเมินชั้นคนนี้รึ!!!" คาคิพูด

"อ่า ใครพูด โอ้ะ ไม่สิ ใครเห่า?" เร็นพูด

"พอเถอะ!! พวกนายสองคน " อาจารย์พูด

"หนึ่งคนกับหมาหนึ่งตัวครับครู" เร็นพูด

"โอ่ยยยยย นาย!!!!! " คาคิพูด

"ไปได้เเล้ว!! ไปเข้าป่าส่ะ!!! " อาจารย์พูด

"ครับ " เร็นพูด

" อึก...คะ..ครับ!" คาคิพูด

.

.

.

POV : Haru

"เครืดด ตึก ตึก ๆๆ"

เสียงบางสิ่งที่กำลังเข้าใกล้เจ้าจงเอไลฟ์ตัวน้อย ด้วยสกิลพิเศษของเเวมไพร์ เลยรู้สึกตัวได้เร็ว ฮารุสดุ้งตื่นทันที เเละใช้เท้าเล็กๆของตนรีบวิ่งไปที่หลังต้นไม้ใหญ่ ที่สวนหลังบ้าน ทั้งที่รู้ว่า อันตราย เเต่เจ้าตัวน้อยไม่หนีไปที่ไกลๆกว่านี้

" ..... "

เจ้าตัวน้อยรู้สึกว่า 'เจ้าสิ่งนั้น' มันมาใกล้ที่อยู่ใกล้ตัวบ้านร้างที่ฮารุ อาศัยอยู่

"โฮ่วๆๆๆ ฮ่าฮ่า ข้ารู้สึกของตัวตนของเจ้า! ออกมาซะดีๆเถอะ! ฮ่าฮ่าๆ "

เสียงหัวเราะที่ดังสนั่นสวนตรงนั้น ทำเอาเจ้าตัวน้อยสะดุ้ง ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

"......"

ฮารุรวบรวมความกล้าทั้งหมด เเละวิ่งออกมาต่อสู้กับ'เจ้าสิ่งนั้น' ทันที

" อ้ะ!- "

.

.

.

จบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***