เฮ้อ~ วันธรรมดาจบไปอีกวันแล้วสินะ พระอาทิตย์ยามเย็นเนี่ย สวยจังเลยนะ~
“อิซุมิ!! ไปคาราโอเกะกันเถอะ”
“คาราโอเกะเหรอ...”
“ใช่ๆ พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมาสักพักแล้วนะ เพราะเราต้องแยกทางกันกลับบ้านตลอดเลย”
“นั่นสินะ เพราะบ้าน อิซุมิ อยู่คนละทางกับพวกเรา ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวด้วยกันหลังเลิกเรียนเลย”
“คาราโอเกะ สินะ...อืม!! ไปสิ ฉันเองก็คาดหวังอยู่เหมือนกัน”
“เย้!!~”
ยังไงวันนี้ก็เจอเรื่องเครียดมามากมายเลยล่ะนะ ไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลายสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
......
“ว่าแต่เราจะไปร้านไหนดีล่ะ”
“แปบนะ ขอฉันลองดูในเน็ตก่อนนะ......เอ๊ะ?!”
“หืม?...เป็นอะไรเหรอ อิซุมิ”
“ม-ไม่เจอ!! มือถือของฉันหาไม่เจอเลย ปกติฉันจะเก็บไว้ในกระเป๋านักเรียนนี่นา แต่ตอนนี้มันหายไป”
“เอ๋!? เธอแน่ใจนะ ค้นทั้งกระเป๋าแล้วหรือเปล่า”
“แน่ใจสิ ฉันค้นจนของข้างในเละเทะหมดแล้ว!!”
“หรือว่า อาจจะทิ้งไว้ที่อื่นหรือเปล่าคะ”
“อ่า!!!...จำได้แล้ว...ปัดโธ่เอ๊ย!!! ตัวฉัน”
“อะไรเหรอ อิซุมิ”
“ฉันวางมือถือไว้บนโต๊ะน่ะ แต่ลืมเก็บใส่กระเป๋า”
“พอพวกเธอมาเรียก ก็หยิบแค่กระเป๋า และ เดินตามพวกเธอมาเลย”
“งั้นมือถือของเธอตอนนี้ก็วางอยู่โต๊ะนักเรียนของเธอน่ะสิ”
“ย-แย่แล้วค่ะ! อาจจะมีใครสักคนขโมยไปแล้วก็ได้…”
“มองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า…มิกะ”
“ย-ยังไงก็เถอะ ฉันขอไปหยิบมือถือของฉันก่อนนะ จะรีบวิ่งไปเลย พวกเธอรอก่อนนะ”
“อืม โชคดีนะ อิซุมิ”
......
แฮ่กๆๆๆ ในที่สุดก็ถึงสักที เหนื่อยเป็นบ้าเลย ฉันยิ่งไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่ด้วย นี่ยังต้องวิ่งกลับด้วยใช่ไหมเนี่ย แค่คิดก็เหนื่อยแล้วอ่ะ~......ยังไงตอนนี้ก็ดูมือถือก่อนดีกว่า
......
ยังอยู่ที่เดิมเลยแฮะ โล่งอกไปที แต่ต้องรีบแล้วสิ เพื่อนๆกำลังรออยู่......เอาล่ะ...วิ่ง!!
กริ๊ง!!
อ้าว?! ใครแชทมาตอนนี้เนี่ย คนกำลังวิ่งอยู่......ด-ได-คุง อย่างงั้นเหรอ?!!
“คืวา ผมคิดถึงพี อิชุมิ คัพ เมือไร่จาไดเจอกันอีก”
อร้าย~ ได-คุง น่ารักที่สุดเลย ทั้งที่พึ่งจะ 6 ขอบ แต่ก็ยังอุตส่าห์แชทมาหาจนได้นะเนี่ย ถึงจะพิมพ์ผิดเยอะไปหน่อยก็เถอะ
อ๊า!!!
......
จ-เจ็บจัง......เมื่อกี้เดินชนอะไรเนี่ย มัวแต่อ่านแชทของ ได-คุง ไม่ได้มองทางตอนวิ่งเลย โธ่เอ๊ย!!! ตัวฉัน
ล-แล้ว...มือถือของฉันอยู่ไหนกัน......
......
อ-อาจารย์......มีอาจารย์ชายวัยกลางคนกำลังดูมือถือของฉันอยู่...ม-ไม่นะ!!! ลุกขึ้น!! รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!!!
เจ็บ!!! แต่ว่า!! ต้องเอามือถือคืนมาให้ได้!! ไม่ว่ายังไง!! ไม่ต้องขอร้อง!! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!! แย่งออกมาจากมือของเขา!! คว้ามันมา!! ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป……ก่อนที่ชีวิตนี้ของฉันจะจบสิ้น……
ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อที่จะคว้ามือถือมาจากเขา แต่ทำไม...ทำไมมันช่างเบาหวิว...ทำไมมันช่าง...ว่างเปล่า...ฉันรู้สึกเหมือนกำลังล่องรอย ในมิติอันหยุดนิ่ง หัวของฉันขาวโพลนไปหมด......ทำไม...ทำไม ทำไม! ทำไม!! ทำไม!!! ทำไมต้องหลบด้วย โธ่เอ๊ย!!!
“ใจเย็นก่อนสิ ฉันยังดูไม่เสร็จเลย”
เขาพูดอะไร...ฉันไม่เข้าใจ...นั่นมันมือถือของฉันนะ เขามีสิทธิ์อะไรมาใช้มือถือของฉันตามใจชอบ ไม่ได้!! ยังไงก็ไม่ได้!! คิดซิ อิซุมิ!! คิด!! ยังก็ต้องเอากลับมา
“อาจารย์คะ!!! ได้โปรดคืนมือถือของฉันด้วยเถอะค่ะ!! ในนั้นน่ะ...มันมีหนังโป๊อยู่ค่ะ!!”
ฉันก้มหัวขอร้อง และ พูดเรื่องน่าอายออกไป จนต้องหลับตาหน้าแดงด้วยความอับอาย แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอามือถือคืนมาให้ได้ ไม่ว่ายังไง
“โห~ ตกใจเลยนะเนี่ย ไม่คิดว่าจะกล้าพูดแบบนั้น แต่เธอไม่คิดเหรอว่า มันสายเกินไปแล้ว”
“......ม...ไม่จริงใช่ไหม......”
และนั่นก็คือเรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้ ก่อนที่ฉันจะต้องมาประเชิญหน้ากับเขา ก่อนที่เขา...จะรู้ความจริงทุกอย่าง...ร่างกายของฉันเริ่มหมดแรงจนแทบจะยืนไม่ได้ จนต้องก้มไปจับขาตัวเอง เพื่อให้มันหยุดสั่น ฉันหายใจเข้าออกอย่างสั่นรัว เหมือนกับกำลังจะขาดใจ จะทำยังไงดี......จะทำยังไงดี......
--------------------------------------------------
“ฉันจะช่วยปกปิดเป็นความลับให้เอาไหม”
“เอ๊ะ?!”
“แต่เธอจะต้องทำตามที่ฉันสั่ง ตามฉันมา เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว”
น-นี่ฉัน...กำลังถูกแบล็คเมล์อย่างงั้นเหรอ...ฉันจะทำยังไงดี...นอกจากทำตามคำสั่งแล้ว ฉันไม่มีตัวเลือกอื่นเลยเหรอ......ถ้าใช้กำลังแย่งมือถือคืนจากเขาล่ะ...ฉ-ฉันจะไหวเหรอ ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดา...แต่ว่า...ฉันเองก็มีอยู่ไม่ใช่เหรอ อาวุธป้องกันตัวน่ะ มีดคัตเตอร์ในกระเป๋าของฉันน่ะ อาจจะดูน้อยไปหน่อย แต่คิดว่าน่าจะพอทำอะไรได้บ้าง
ต-แต่ว่า ถ้าเกิดเขาขัดขืนได้ล่ะ หรือ ต่อให้แย่งมือถือคืนมาได้ ถ้าเขาขู่จะเอาเรื่องของฉันไปพูดล่ะ ถึงแม้เขาจะไม่มีหลักฐาน แต่เขาเป็นอาจารย์นะ มันก็ต้องมีคนที่อาจจะเชื่อในคำพูดของเขาอยู่ก็ได้ ล-แล้วถ้าเกิดเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกครอบครัวของฉันล่ะ พวกเขาจะคิดยังไง......โธ่เอ๊ย!!! นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ
งั้นถ้าฉันฆ่าเขาทิ้งไปเลยล่ะ......น-นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย คิดจะฆ่าคนอย่างงั้นเหรอ......แต่ว่า นั่นก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ แค่นี้ก็ได้มือถือคืน แถมไม่ต้องกลัวว่าเขาจะมาข่มขู่อีก......แต่ อิซุมิ!!! นั่นมันฆ่าคนเลยนะ!! คิดเหรอว่าเรื่องมันจะจบลงง่ายๆน่ะ......แต่การถูกเปิดโปงมันเลวร้ายกว่าไม่ใช่หรือไง แค่ถูกจับข้อหาฆาตกรรม มันกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย ถ้าเทียบกับเรื่องนี้......
ต-แต่ว่า แล้วครอบครัวของฉันล่ะ แล้วยังเพื่อนของฉันอีก พวกเขาจะโดนอะไรบ้าง ถ้าฉันได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรน่ะ......งั้น...ถ้าฉันทำตัวเป็นเหยื่อล่ะ ทำเหมือนกับว่าฉันกำลังโดนคุกคาม ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อป้องกันตัว แค่นั้นทุกคนก็จะเห็นใจฉัน ยังไงสถานการณ์นี้ ฉันก็ดูเหมือนเป็นเหยื่ออยู่แล้วนิ
อ่า ใช่ๆ วิธีนี้อาจได้ผลก็ได้ จริงด้วยนะ...ต-แต่ว่า ถ้าเขาขัดขืนได้ จนเป็นฝ่ายที่ฆ่าฉันแทนล่ะ...ย-อย่างน้อย ถ้าสิ่งที่เขาขอ มันไม่ได้ผิดศิลธรรม หรือต้องเอาร่างกายเข้าแลก ฉันก็อาจจะพอทำให้ได้ อย่างเช่นเรื่องเงิน หรืออาจจะให้ช่วยเรื่องงาน อะไรพวกนี้......ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ ฉันไม่อยากฆ่าคน ฉันกลัว......
“นี่เธอ สรุปจะมาไหม ห๊ะ!!!”
เสียงตระโกนของเขาทำให้ฉันตกใจ มือของฉันมันสั่นไม่หยุดเลย ตั้งแต่ที่ฉันคิดเรื่องฆ่าคน ฉันก็รู้สึกกลัวไปหมด ทั้งที่ทำใจเอาไว้แล้วแท้ๆ ถ้าถึงเวลานั้นฉันจะทำได้จริงๆน่ะเหรอ......ยังไงตอนนี้ก็คงมีแต่ทำตามคำสั่งของเขาไปก่อน
“ค-ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี รีบไปกันได้แล้ว”
กริ๊ง!!!
“หืม...มีคนแชทมางั้นเหรอ...ดูเหมือนเพื่อนของเธอจะยังรอเธออยู่...ถ้าเป็นเธอจะตอบพวกเขาว่าอะไร”
“อ...เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะ แต่ฉันติดธุระน่ะ คงไปด้วยไม่ได้แล้ว......ตอบไปอย่างนี้ก็ได้ค่ะ”
“อืม เป็นความคิดที่ดี งั้นก็ตอบไปอย่างงั้นละกัน...แค่นี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วง พวกเราไปกันได้แล้ว”
ขอโทษด้วยนะ...อายาเนะ...มิกะ...ทั้งที่สัญญากันเอาไว้แล้วแท้ๆ......ขอโทษจริงๆ ที่พวกเธอต้องมาเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉัน......
หลังจากนั้น ฉันกับอาจารย์ก็เดินไปด้วยกัน โดยที่ฉันแทบไม่รู้จุดหมาย ได้แต่เดินตามหลังของเขาไป บรรยากาศเงียบสงัด มีแค่เสียงรองเท้าดังก้องไปทั่วทางเดินโรงเรียน ฉันได้แต่เดินก้มหน้า และหวังว่าเรื่องแบบนี้จะจบลงสักที
ฉันเดินผ่าน ห้องเรียน ห้องพักครู ห้องปกครอง ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าห้องพวกนี้เลย จนมาถึงเขตห้องชมรม ห้องแรกผ่าน ห้องสองห้องสาม ค่อยๆผ่านไป จนในที่สุดฝีเท้าที่เดินมาอย่างต่อเนื่อง ก็ได้หยุดลง ที่หน้าห้องชมรมแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ปลายทางสุดท้าย ไม่มีทางให้เดินต่ออีกแล้ว และก็ไม่มีห้องอื่นๆ อยู่ใกล้แถวนี้ด้วย...เป็นห้องที่เหมาะสุดๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะไม่มีใครได้ยินหรือเห็นอะไรทั้งนั้น......ฉันคิดอย่างนั้น......
ทางฝั่งอาจารย์ใช้กุญแจของเขา เปิดเข้าห้องไปอย่างง่ายดาย เหมือนกับว่าคุ้นเคยกับห้องนี้เป็นอย่างดี ฉันที่ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร ก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างนอก มองไปยังป้ายที่ติดอยู่บนประตูห้อง
“ชมรมพูดคุย” เป็นชื่อชมรมที่แปลกดีนะ ไม่รู้เลยว่าชมรมนี้เขาทำอะไรกัน แต่ที่รู้เลยก็คือ ต่อจากนี้คงมีเรื่องที่เรียกได้ว่า ตื่นเต้นระทึก เกิดขึ้นในห้องชมรมนี้ ในอีกไม่ช้าแน่นอน
......อาวุธของฉันยังอยู่ดีสินะ......ฮ่า~......ขอให้วันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเถอะ!! ขอร้องล่ะ!!
ฉันเดินเข้าไปที่ห้องชมรม ข้างในนั้นเป็นห้องธรรมดา มีโต๊ะเล็กๆตั้งอยู่ตรงกลาง มีโซฟาสี่ตัวตั้งล้อมโต๊ะนั้นเอาไว้ มีทั้งแบบสั้น และ แบบยาว ตามขนาดของโต๊ะ ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย อาจารย์นั่งลงที่โซฟายาว ข้างหลังของเขามีโต๊ะใหญ่ตั้งอยู่ พร้อมกับเอกสารมากมาย
หลังโต๊ะมีหน้าต่าง ที่ตอนนี้กำลังถูกสาดส่องไปด้วยอาทิตย์อัสดง ที่มุมห้องมีของอำนวยความสะดวกต่างๆ แม้กระทั่งที่ชงชา ครั้งแรกที่เห็นห้องนี้ ก็รู้สึกประทับใจนิดหน่อย แต่ว่า ก็รู้อยู่แก่ใจว่าห้องนี้ จะเป็นห้องที่ตัดสินชีวิตของฉัน
“นั่งสิ”
เขาชี้ไปที่โซฟายาว ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา ฉันก็นั่งตามที่เขาสั่ง
“ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ฉันชื่อ อาซึซิ ฮาจิเมะ เป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ฉันชื่อ ซาซากิ อิซุมิ ค่ะ ยินดี...ที่ได้รู้จัก...เช่นกันค่ะ...”
“อิซุมิ สินะ ไม่ว่าจะเรื่องสังคม หรือ ผลการเรียน มันก็ดูธรรมดาไปหมด”
“ไม่คิดจริงๆ ว่าคนแบบเธอจะเป็นพวกใคร่เด็กไปได้ ฮ่าๆๆ”
“......”
“ที่ฉันเรียกเธอมาที่นี่ เพราะฉันอยากคุยกับเธอ แต่ก็กลัวคนอื่นจะได้ยิน ฉันหวังดีกับเธอรู้ไหม”
“ง-งั้น ช่วยคืนมือถือให้ฉันได้ไหมคะ และก็ช่วยลืมสิ่งที่เห็นทั้งหมดด้วย”
“อืม...มันก็ได้อยู่หรอก แต่ต้องตอบแทนกันสักหน่อยสิ ฉันอุตส่าห์หยิบมือถือขึ้นมาให้เธอเลยนะ”
“ค-คุณต้องการอะไรจากฉันอย่างงั้นเหรอคะ...”
“เฮ้อ~ นั่นสินะ ฉันจะเอาอะไรจากเธอดีนะ”
“ถ-ถ้าเป็นเรื่องเงินล่ะก็ ฉันพอมีอยู่บ้างนะคะ...”
“เงินอย่างงั้นเหรอ......ไม่อ่ะ ไม่สนใจ สิ่งที่ฉันสนใจมันไม่ใช่เงินหรอกนะ”
“ง-งั้น จะให้ฉันช่วยเรื่องงานใช่ไหมคะ ฉันอาจจะทำได้ไม่ดีมาก แต่ก็จะพยายามค่ะ”
“อืม......ไม่อะ ไม่จำเป็น ฉันจัดการงานของฉันเองได้”
“ง-งั้น สิ่งที่คุณต้องการก็คือ......”
“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ......ตัวเธอยังไงล่ะ”
เขาชี้นิ้วมาที่ฉัน พร้อมรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ......ว่าแล้วเชียว คิดเอาไว้ไม่มีผิด ฉันกำมีดคัตเตอร์ที่อยู่ในกระเป๋าอย่างแน่น มือไม้สั่นไม่หยุด ดวงตาวอกแวกไปมา อย่าเชียวนะ อย่าให้ฉันต้องทำนะ
“ฮ่าๆๆ ดูเธอสิ สั่นเป็นเจ้าเข้าเชียว เธอคงคิดไปไกลแล้วสินะ คงกลัวมากเลยสินะ”
“แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอก ที่ฉันพูดน่ะ ไม่ได้หมายถึงเรื่องลามกหรอกนะ”
“เอ๊ะ?!! ไม่ใช่เรื่องลามกหรอกเหรอ...”
“ใช่!! ฉันน่ะมีสาวสวยคอยพลีกลายให้ฉันตั้งมากมายอยู่แล้ว”
“ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีสกปรก เพื่อมีอะไรกับผู้หญิงหน้าตาธรรมดาอย่างเธอหรอกนะ”
“ล-แล้วที่ว่าต้องการตัวฉัน คืออะไรกันแน่คะ”
“เธอรู้ไหม ที่เรานั่งอยู่เนี่ย คือห้องอะไร”
“อ...เอ่อ...ห้องชมรมพูดคุยใช่ไหมคะ”
“อ่า!! เธอเนี่ยช่างสังเกตดีนะ ก็ตามนั้นล่ะ”
“ล-แล้ว มันทำไมเหรอคะ”
“ก็ฉันน่ะ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมนี้น่ะสิ”
“อ...เอ่อ...อย่างงั้นเหรอคะ เพราะงั้นถึงได้มีกุญแจของห้องนี้สินะคะ”
“แล้วเธอเคยคิดบ้างไหม ชื่อชมรมมันฟังดูไร้สาระดีนะ แต่ที่จริงแล้ว ที่ชมรมนี้ มันมีอะไรมากกว่านั้น”
“เอ๊ะ?! ชมรมที่ดูธรรมดาแบบนี้ มีอะไรแปลกๆอย่างงั้นเหรอคะ”
“ต้องแปลกอยู่แล้ว นั่นก็เพราะที่นี่ เป็นแหล่งรวมพวกสมองมีปัญหา พวกวิปริตวิปราต พวกโรคจิต”
น-นี่มัน ชมรมบ้าอะไรกันเนี่ย!!...ไม่สิ ที่น่าตกใจกว่าก็คือ นี่ฉันกำลังนั่งคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมแบบนั้น ในห้องชมรมที่ว่านั่น อย่างงั้นเหรอเนี่ย
“เธอดูท่าทางตกใจนะ แต่ขอบอกเธอเอาไว้ ว่าฉันน่ะเป็นแค่ที่ปรึกษา ไม่ได้โรคจิตเหมือนพวกนั้น”
จ-จะเชื่อได้จริงๆเหรอ......และก็ พอนึกถึงพวกโรคจิต ภาพที่ขึ้นมาในหัวก็มีแต่พวกผู้ชายอ้วนๆ หน้าตาหื่นกระหาย และก็หน้าตาน่ากลัว......ถ้าเจอคนพวกนั้น ฉันคงวิ่งหนีไม่คิดชีวิตเลยล่ะ
“สรุปก็คือ ฉันอยากให้เธอเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมของที่นี่น่ะ”
“อ-เอ๊ะ?!....น-นี่พูดจริงใช่ไหมคะ”
“หน้าของฉันเหมือนคนพูดเล่นเหรอ......แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอ มันก็เหมาะกับคนโรคจิตอย่างเธอดีนิ”
ม-ไม่...ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ใช่โรคจิตนะ ฉันก็แค่มีรสนิยมรักเด็กแค่นั้นเอง แถมฉันยังไม่เคยทำอะไรเกินเลยกับเด็กพวกนั้นด้วย นอกจากเรื่องรักเด็กแล้ว ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา......ฉันก็แค่ถ่ายรูปพวกเขาตอนโป๊ กับ ตอนที่เล่นกับพวกเขา เพื่อเอาไว้ช่วยตัวเอง แค่นั้นเองนะ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย...ไม่เอา!! ไม่เอาเด็ดขาด!! หากต้องอยู่ร่วมกันกับคนพวกนั้นแล้วล่ะก็......ฉันต้องตายแน่ๆเลย
“ล-แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะคะ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ!!! ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้เธอน่ะ อยู่ในสถานะที่ไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธอะไรทั้งนั้น!!!”
“เธอจะต้องทำตามที่ฉันสั่ง!! ไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ก็ตาม!!”
ฉัน......พูดอะไรไม่ออกเลย...มันจุกอยู่ข้างใน...ฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้น...ทั้งชีวิตของฉันไม่เคยโดนคุกคามขนาดนี้มาก่อน ฉันใช้ชีวิตปกติมาตลอด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว......มือของฉันกำกระโปรงไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว......ฉันในตอนนี้ อย่างกับลูกหมาจนตรอก
“พรุ่งนี้ ให้เธอมาที่ห้องชมรมนี้ เวลาเดิม แล้วเราค่อยจัดการเรื่องของเธอต่อจากนั้น”
“และก็ ฉันได้โอนข้อมูลจากมือถือของเธอ เข้ามาที่เครื่องของฉันหมดแล้ว อย่าได้คิดตุกติก”
ทันทีที่เขาพูดเสร็จ เขาก็ยืนขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน พร้อมกับยื่นมือถือมาให้ฉัน ตัวฉันที่รู้สึกตกใจนิดหน่อย แต่ก็ได้หยิบมือถือนั้นเอาไว้ ถึงแม้ว่ามันแทบจะไร้ความหมายแล้วก็เถอะ เพราะทุกอย่างอยู่ที่เขาหมดแล้ว ฉันน่ะ...ทำอะไรไม่ได้แล้ว......
ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วอย่างงั้นเหรอ...ไม่ได้สักอย่างเลยเหรอ...ไม่สิ ยังมีอยู่ไม่ใช่เหรอ สิ่งที่ฉันทำได้น่ะ และ ตอนนี้โอกาศมันก็เหมาะสุดๆเลยไม่ใช่เหรอ เขาเข้ามาใกล้ตัวฉันโดยที่ไม่ได้มีท่าทีระวังตัวอะไรเลย แบบนี้ก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ...แบบนี้ก็ฆ่าเขาได้ไม่ใช่เหรอ...
ใช่!! ใช่แล้ว!! แค่ฉันฆ่าเขาซะ!! ทุกอย่างก็จะจบ แค่ฉันฆ่าเขาซะ!! แค่นี้ฉันก็เป็นอิสระ ฆ่า!! ฆ่าเลย!! ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น!! ฆ่าเขาซะ!! เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำได้อยู่แล้ว!!! มันจะได้จบสักที!!!…จบสักที...จบ......
“เข้าใจที่ฉันพูดไหม ห๊ะ!!!”
“อ่ะ...ค่ะ...”
“งั้นก็รีบไสหัวออกจากห้องนี้ได้แล้ว”
“ค-ค่ะ...”
ฉันเดินออกมาจากห้องชมรมนั้นด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น...สุดท้ายแล้ว ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ฉันปล่อยให้โอกาศสำคัญหลุดรอดไป......ต-แต่ว่า มันก็ถูกต้องแล้วนิ เขาเองก็ไม่ได้ขออะไรที่มันเกินตัวของฉันด้วย แค่ขอให้ฉันเข้าชมรมเอง ฉันก็แค่ลองไปเยี่ยมชมรมนั้นดูสักครั้ง ถ้าฉันไม่ชอบก็แค่ออกมาก็ได้นิ......
นั่นมันก็แค่......คำแก้ตัวจากคนที่ขี้ขลาดอย่างฉันก็เท่านั้น ชมรมนั่นเป็นชมรมแบบไหน เขาเองก็บอกอยู่ไม่ใช่เหรอ หากฉันต้องได้เข้าไปที่ห้องชมรมนั้นอีก ครั้งต่อไปพวกสมาชิกชมรมโรคจิตนั่น ก็คงอยู่ด้วย และ จะทำอะไรกับฉันบ้างก็ไม่รู้ แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันไม่สามารถออกมาได้ หรือหนีไปไหนได้ เพราะฉันได้ตกเป็นทาสให้กับเขา ต้องทำตามที่อาจารย์คนนั้นสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments