เห็นท่าไม่ดี

"เเล้วเราจะทำไงดีล่ะ!?" (ลิออน)

ไม่ไหวเเล้ว เเสงสว่างไม่ถูกกับความมืด...เเต่ ฉันก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วงคนอื่น เเต่ขาเเทษไม่มีเเรงเเล้วนะ รู้สึกเวียนหัวมากเลย

ดูเหมือนสววรค์เป็นใจให้ฉันนะ โร๊คที่เห็นหน้าฉันซีดๆ เลยเข้ามาทัก

"เป็นอะไรรึป่าว?"(โร๊ค)

เสียงที่เรียบนิ่งเเต่เเฝงไปด้วยความเป็นห่วง

"เเค่ปวดหัวน่ะ นี่ทุกคนช่วยทำตามฉันหน่อยสิ ฉันมีเเผน"(ลูซี่)

ประโยคเเรกพูดกับโร๊ค เเต่ประโยคหลังฉันพูดกับทุกคน

"ว่ามา"×4

"คางุยะ ลิออน โร๊ค ช่วยโจมตีที ส่วนฮิบิกิ ช่วยค้นหาที่อยู่ของพวกมันในตอนที่3คนนั้นกำลังโจมตี"(ลูซี่)

"ครับ"(ฮิบิกิ)

"จะให้พวกเราโจมตีอะไรล่ะ?"(ลิออน)

"หึ โจมตีอากาศนี่เเหละ!"(ลูซี่)

"ห๊ะ-"(คางุระ)

"ไม่มีเวลา-"(ลูซี่)

พูดไม่ทันจบ จู่ๆฉันก็กระอักเลือดออกมากองโต ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น เห็นท่าไม่ดีจึงรีบทำสิ่งที่ฉันบอกไปเมื่อกี้

'หึ คิดว่าฉันจะหลงกลรึไงกันนะ'

พอทุกคนโจมตีเสร็จ จู่อากาศที่ทุกคนโจมตี จู่ๆก็มีรอยร้าว ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกนะ ทั้งๆที่ฉันใช้เวทย์บริสุทธิ์ที่สุดในกลุ่ม

เพร้ง!!!!

เสียงเเก้วเเตกออก ดูเหมือนจะอยู่ในมิติมายาจริงๆด้วยเเฮะ

"ลูซี่เธอไม่เป็นไรนะ?"(คางุระ)

"คิดว่าฉันจะเป็นอะไรง่ายๆรึไง?"(ลูซี่)

"เเล้วเธอรู้ได้ไงล่ะ ว่าเราติดอยู่ในมิติมายาน่ะ"(ลิออน)

"ฮ่าๆ ถ้าฮิบิกิไม่พูด ฉันก็ไม่รู้สึกเหมือนกันนั้นเเหละ เเต่พอหมอนั้นพูดขึ้น จู่ๆ ฉันก็รู้สึกจุกหน้าอกขึ้นมาน่ะ เพราะฉันเป็นคนที่ใช้เวทย์บริสุทธิ์ที่สุดในกลุ่มเลยทำให้ฉันมีอาการคนเเรกน่ะ"(ลูซี่)

"อาการ?"(โร๊ค)

"ครับ มันเป็นอาการของคนที่ล่วงรู้ความลับที่เจ้าพวกนั้นสร้างขึ้นครับ"(ฮิบิกิ)

"อ๋อ เเล้วพวกนั้นอยู่ที่ไหนล่ะ?"(คางุระ)

"อยู่ข้างหน้านี่เเหละ เเต่ฉันไปต่อไม่ได้เเล้วนะ ดูเหมือนมันจะสกปรกเกินกว่าที่ฉันจะเข้าไปได"(ลูซี่)

สกปรกที่ฉันหมายถึง พวกเขาน่าจะเข้าใจดีนะ ว่า มันสกปรกยังไง

"งั้นลูซี่ ฮิบิกิ รออยู่ที่นี้"(โร๊ค)

"เข้าใจเเล้วจ้า/ครับ"(ฮิบิกิ)(ลูซี่)

"รีบไปกันเถอะ"(โร๊ค)

เเละโร๊ค คางุยะ ลิออน รีบวิ่งตรงเข้าไป เป้าเหมายทุกคนคืออย่างเดียว

'รีบทำให้มันเสร็จๆก่อนที่ทุกอย่าจะเเย่กว่านี้'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

