บทที่ 3

สวัสดีตอนเช้าครับผมวีนะวันนี้วันศุกร์นะแต่ผมไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะต้องดูแลคนป่วยนะผมกำลังทำข้าวต้มอยู่พอผมทำเสร็จก็ถือชามข้าวขึ้นไปข้างบนนะแต่ผมกับเจอไน้ร้องไห้อยู่ผมเลยว่างชามข้าวแล้ววิ่งไปดู

วี:ไน้เป็นอะไรร้องไห้ทำไม:

วีถามด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ

ไน้:ฮือ...ก็ ฉ...ฉันคิดฮึบว่าท...ทุกคนทิ้งฉันไว้ค...คนฮือ...เดียวอะ ฮือ:

ไน้ร้องไห้ไปพูดไปแล้วเข้าไปกอดวี

วี:โอ้โอ้ ไม่ร้องนะฉันจะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียวเหมือนตอนเด็กๆหรอก:

วีพูดแล้วนึกถึงตอนเด็กที่ตนเคยทิ้งไน้ไว้คนเดียว

ตอนเข้าข้ายในป่าตอนไน้กับวียังเด็ก

ครูบอกให้นักเรียนเดินเล่นแถวๆนี้ห้ามไปไหนไกลแต่วีจำทางแมนวีเลยช่วนไน้ไปเดินเล่นไกลหน่อย

ไน้:จะไม่เป็นไรแน่นะวี:

ไน้พูดออกมาอย่างกลัวๆ

วี:ไม่ต้องกลัวนะมีฉันอยู่ทั้งคน:

วีพูดแล้วยิ้มให้ไน้แล้ววีก็มองไปรอบๆแล้วหยุดเดินก่อนจะคิดอะไรสักอย่าง

ไน้:มีผีเสื้อด้วย:

ไน้พูดแล้วก็วิ่งตามผีเสื้อไป

วี:ไน้หายไปไหนนะจะเเกล้งฉันหรอ:

วีหันมาไม่เจอไน้ก็คิดว่าไน้แกล้งจึงเดินกลับไปที่แค้มเพราะคิดว่าไน้จะค่อยๆตามมาแต่พอวีมาถึงแค้มก็ไม่เห็นไน้เลยรู้ว่าตอนนี้ไน้หลงป่า

วีเลยรีบวิ่งไปบอกครูครูจึงรีบตามหาเพราะนี้ก็มืดแล้วแต่ก็หาไม่เจอ

กว่าไน้จะรู้ตัวว่าวีหายไปก็วิ่งมาไกลมากแล้วพอไน้รู้ตัวก็เลื่อมกลัวจึงร้องไห้ออกมา

และผ่านไปสักพักก็มีคนเจอไน้คนคนนั้นเลยรีบพาไน้กลับแค้มหลังจากนั้นไน้ก็กลัวการที่ต้องอยู่คนเดียวและก็กลัวความมืดมาโดยตลอด

กลับมาปัจจุบัน

วี:กินข้าวก่อนนะจะไปได้กินยา:

วีพูดแล้วเดินไปถือชามข้าว

ไน้:อืม:

หลังจากไน้กินข้าวกินยาพอผ่านไปสักพักไน้ก็หลับไปพอถึงตอนเย็นสายฟ้าน้ำฟ้าและลินก็กลับมาถึงบ้าน

ลิน:วี ไน้เป็นไงบ้าง:

ลินถามด้วยความเป็นห่วง

วี:ก็ดีขึ้นนิดหน่อยตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว:

วีตอบลินไป

ตอนนี้ทุกคนอยู่ข้างร่างนะไน้ก็อยู่คนเดียวบนห้องมืดๆทุกคนยกเว้นไน้ก็คุยกับอยู่ข้างร่างไน้ก็เริ่มตื่นพอไน้ตื่นมาไม่เจอใครแถมห้องยังมืดอีกก็คิดถึงตอนเด็กจึงร้องไห้ออกมา

ไน้:ฮือวี.นะ...ไหนฮือบอกว่าฮึบจะไม่ห ฮือให้...ฉันอยู่ฮือคนด...เดียวไงฮือ ฮือ:

ไน้พูดไปร้องให้ไป

น้ำฟ้า:ทำไมหนูเหมือนได้ยินใครร้องไห้เลย:

น้ำฟ้าพูดออกมาอย่างสงสัย

วี:เชี้ย! ไน้ตื่นแล้วหรอวะ:

วีพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปดูไน

ทั้ง3คนก็ได้พูดพร้อมกันว่า"อย่าบอกนะว่าไน้ร้องไห้"พอพูดจบทั้ง3คนก็ได้วิ่งตามวีไป

วี:ไน้ไม่ต้องกลัวนะฉันอยู่ตรงนี้แล้ว:

พอวีเห็นไน้ก็ไปกอดปลอบไน้และพูดออกมา

สายฟ้า:ฉ...ฉันควรทำไงเนี้ย:

สายฟ้าถามออกมาอย่างลนๆ

น้ำฟ้า:เปิดไฟสิไอ้พี่บ้า:

น้ำฟ้าพูดอย่างเหนื่อยใจกับพี่ของตน

สายฟ้า:เอ่อ! ใช้ขอบใจที่บอกไอ้น้องเชี้ย:

สายฟ้าพูดแล้วเดินไปเปิดไฟ

น้ำฟ้า:ไม่เป็นไรไอ้พี่เวร:

น้ำฟ้าตอบไปอย่างกวนๆ

ลิน:หยุดเลยไปปลอบไน้ก่อนทะเลาะกันแบบนี้ไอ้ไน้ยิ่งกลัวนะ:

ลินพูดแล้วก็เดินไปปลอบไน้

ทั้ง2คนพูดพร้อมกันว่า"จริงด้วย"ทั้ง2คนพูดแล้วก็เดินไปปลอบไน้

พอไน้หยุดร้องลินก็พูด

ลิน:ไน้ไปเดินเล่นกัน:

ลินพูดแล้วยิ้มให้ไน้

ไน้:อืม ไปเดินเล่นกัน:

ไน้พูดแล้วยิ้มออกมา

จากนั้นทุกคนก็ได้ไปเดินเล่นด้วยกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***