รอยแค้น..แรงรัก

Chapter 1 สาเหตุ..

ชายสองคนยืนต่อสู้กันอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

บ้างก็เปลี่ยนฝ่ายต่างฝ่ายต่างล้มลุกคลุกคลานบาดเจ็บจากการต่อสู้ จนกระทั่งชายคนหนึ่งเล่นที่เผลอออกมาโดยเอาปืนออกมากะจะยิงอีกฝ่าย จนเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากปืนกันไปมา

ปังงงง!!

เสียงของปืนถูกลั่นไกออกมาเสียงดังสนั่น ชายคนหนึ่งค่อยๆซุดตัวลงวางมือออกจากปืน ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นถนนพร้อมกับเลือดที่ไหลอาบออกมาจากร่างกายเต็มพื้นถนนปะปนกับสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาต่อเนื่องไม่ขาดสายเป็นจำนวนมาก จนสีของเลือดนั้นค่อยๆจางเลือนลงไปตามสายฝนที่ตกลงมาชำระล้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงสีของความเป็นเลือดไว้ให้เห็นอยู่

1 ปีต่อมา..

สนามบิน..

หญิงสาวร่างสูงเดินออกมาจากสนามบินโดยมีลูกน้องเดินติดตามคุ้มกันประกบอยู่รอบกายทั้งด้านข้างด้านหน้าและด้านหลัง เพื่อให้เธอปลอดภัยจากผู้คนแล้วสิ่งรอบข้าง

“คุณหนูครับ!”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินอยู่ด้านหลังซ้ายมือเธอกล่าวขึ้น

“ว่าไง..”

หญิงสาวตอบรับคำ

“ผมคิดว่าผมรู้สาเหตุที่ทำให้นายใหญ่ต้องเสียชีวิตแล้วครับ”

“เดี๋ยวไปคุยกันในรถ..”

สิ้นคำนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนเดินไปที่รถตู้คันสีดำขัดและขึ้นรถไปนั่งเพื่อเดินทางออกจากสนามบิน

“คนที่เป็นต้นเหตุให้นายใหญ่ต้องตายคือชา ฮเยนาครับ”

“ชา ฮเยนางั้นหรอ..นายมีรูปเธอมั้ย”

เธอกล่าวเสียงแข็งแล้วกล่าวถามลูกร้องของตน

“ครับบ! มีครับ..เธอเป็นนักร้องนักแสดง รูปเธอหาได้ไม่ยาก”

ยื่นโทรศัพท์ให้กับผู้เป็นเจ้านายดูแล้วเธอก็จ้องหน้าจอโทรศัพท์ตาแข็ง

“สาเหตุล่ะ!!”

กล่าวถามเสียงแข็ง

“เพราะเธอ..มีคนคิดจะฆ่าเธอ นายใหญ่จึงตามไปช่วยเธอ ฉันต้องตายแทนเธอ”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนนั้น มาบอกอะไรตอนที่พี่ชายฉันตายไปแล้วตั้งปีนึง”

“พวกเราคิดว่าควรจะให้คุณหนูเรียนจบก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยบอกเรื่องนี้ เพราะไม่งั้นคุณหนูคงไม่เรียนต่อจนจบแน่”

เสียงชายหนุ่มอีกคนกล่าวขึ้นมา

“นับจากวันนี้ให้เรียกฉันว่านายใหญ่ ฉันจะรับตำแหน่งทุกอย่างแทนพี่ชายฉันเอง”

เธอกล่าวพร้อมในมือก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

“ครับคุณหนู..”

ชายหนุ่มคนเดิมตอบรับ

“เมื่อกี้ฉันพึ่งพูดว่าอะไรนะ”

“ครับ!! นายใหญ่..!”

“ครับ!”

“ผู้หญิงคนนี้อยู่ค่ายอะไร”

“YJSDครับ!!”

“หื้มม!! จริงดิ..”

เธอกล่าวอุทานอย่างเหลือเชื่อ

“ค่ายนี้ฉันถือหุ้นอยู่กว่า 43 เปอร์เซ็นต์อยู่นี่นา ถ้างั้นก็เป็นเรื่องง่ายเลยล่ะสิ พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้มา..กับเรา”

เช้าวันต่อมา..

07:21 น.

ปัง! ปังง!! ปัง! ปังงง!! ปังง!!! ปัง!

หญิงสาวร่างสูงยืนเล็งปืนไปยังเป้าหมายแล้วกดลั่นไกยิงออกไปจนเกิดเสียงดังขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีใครแตกตื่นกับเสียงปืนที่ดังสนั่นแต่อย่างใด

เมื่อเธอได้ยินจนลูกกระสุนหมดแม็กเธอก็วางปืนลงจากมือ

“ว่าไง ได้ตัวเธอมามั้ย”

“ทางค่ายเพลงไม่ยอมเลยครับ..เพราะไม่เชื่อว่าเป็นคำสั่งของนายใหญ่”

เขายืนตอบคำถามพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาใส่ลูกกระสุนให้กับผู้เป็นนาย

“ส่งโทรศัพท์นายมา..บอกคัง แทวอนส่งโทรศัพท์ให้เขาด้วย”

“ครับบ..!”

“เจ้านายผมจะคุยกับคุณ..คุณชเว”

หยิบยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“คุณชเว..ถ้าคุณไม่ให้ยัยนั่นกับฉันคุณเตรียมตัวถูกปลดออกจากประธานได้เลย อย่าลืมนะหุ้นฉันมีมากกว่าคุณ”

“คุณ..คุณพัค คือว่า...ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณจริงๆ ขอโทษด้วยครับ”

ชายวัยกลางคนที่คุยอยู่ในสายเมื่อรู้ว่าคนปลายสายนั้นเป็นใครก็รีบกล่าวคำขอโทษอย่างเร็วควัน

“ฉันเปลี่ยนใจละ ผู้หญิงคนนั้นเธอมีงานอะไรถอดเธอออกให้หมด ทั้งงานละครงานเพลงงานอีเวนท์ต้องไม่มี เพราะฉันต้องการตัวเธอ..”

เธอกรอกเสียงเข้มลงใส่มือถือสายตาเฉียบขาด

“ไม่ได้นะครับคุณพัค ถ้าทำแบบนั้นค่ายละครในเครือของเราเดือดร้อนแน่ เราถ่ายได้เกือบครึ่งเรื่องแล้ว ต้องมีความเสียหายมากแน่ๆ ทั้งค่าตัวของชา ฮเยนาเราต้องเสียเงินเปล่าอีกนะครับ”

“เรื่องของคุณ..ไม่เกี่ยวกับฉัน หรือว่าคุณอยากโดนถอดจริงๆก็ได้นะ”

กดวางสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบปืนพกสั้นขึ้นมา แล้วชักปืนเล็งไปยังเป้าหมายข้างหน้า

ปัง! ปัง!! ปัง! ปัง! ปัง!! ปัง!! ปัง! ปัง!

เป้าหมายที่ถูกยิงไปจนครบแปดนัดแล้ว ลูกน้องของเธอก็ได้นำแผ่นเป้าที่เธอยิงนั้นวิ่งเข้ามาให้เธอดู

แต่ปรากฏว่าเป้าที่ถูกยิงไปนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่ถูกยิงหรือไม่มีรอยลูกกระสุนที่ทะลุผ่านแม้แต่รูเดียว นอกจากบริเวณส่วนของศีรษะที่มีรอยกระสุนปืนยิงทะลุครบทั้งแปดนัด

วันต่อมา..

ร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเท้าลงจากรถเดินเข้าไปในบริษัทเพลงโดยที่มีการ์ดคอยเดินคุ้มกันความปลอดภัยให้อยู่รอบกาย จนกระทั่งเธอเดินขึ้นไปถึงห้องทำงานของประธานบริหารสูงสุด

“ชา ฮเยนามาถึงแล้วใช่มั้ย”

“ชา ฮเยนากำลังขึ้นมาพบท่านประธานครับ”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นั่นไงครับ..มาถึงพอดี”

กล่าวจบหญิงสาวร่างเล็กก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

“ท่านประธานสั่งเลิกกอง แล้วเรียกตัวฉันมาทำไมคะ”

“ผมจะยกเลิกการถ่ายทำละคร อีเวนท์..งานเพลงและงานอื่นๆของคุณทั้งหมด”

“นั่นมันงานฉันนะคะ ท่านประธานทำแบบนี้ทำไม”

“ผมไม่ได้อยากจะทำ..แต่มีคนบีบบังคับให้ผมทำ แล้วถ้าผมไม่ทำตาม...”

“คุณเป็นท่านประธานของที่นี่นะคะ แล้วใครเค้าจะบังคับท่านประธานได้”

“ใช่!! ผมเป็นประธานของYJSDก็จริง..แต่ผมไม่ใช่เจ้าของที่นี่ เจ้าของที่นี่ตัวจริงสั่งให้ผมถอดคุณออกจากงานทุกอย่าง ไม่งั้นเขาจะปลดผมออกจากตำแหน่ง”

“ท่านประธานไม่ใช่....!!”