[ตำหนักใน]
"ฮ่องเต้ทรงเสด็จ"ขันทีพูดนำ
"คารวะฮ่องเต้"สนมในวังก้มกำนับ
"ท่านแม่"หยางจวินลู่รีบเดินเข้าไปจับมือแม่ของตนทีี่ตอนนี้นอนหมดสติอยู่บนเตียง
"ข้าคิดว่าท่านป้าทรงไม่เป็นอะไรแน่เพคะ"หลิวฉิงพูดขึ้น
หยางจวินลู่หันไปมองต้นเสียง
"เจ้าคือ?"
"ข้าหลิวฉิง"หลิวฉิงยิ้มอ่อนๆให้หยางจวินลู่หากทว่ารอยยิ้มอ่อนๆนั่นกลับทำให้หยางจวินลู่หวั่นไหวและภาพย้อนตอนวัยเด็กก็ปรากฎขึ้นในหัว
'นี่แหนะ...นี่แหนะข้าจับท่านได้แล้ว'
"ข้าไม่ได้เยี่ยมเยียนท่านแม่กระทั่งเจ้าโตเป็นสาวแล้วหรอกหรือ"
"เพคะ"
ครั้งนั้นท่านเสนาบดีหลวงและครอบครัวโดนรอบทำร้ายเหลือเพียงแต่หลิวฉิงที่รอดมาได้ฮองเฮาจึงรับนางมาอุปถัมภ์
แค่ก~แค่ก /เสียงไอ
"ท่านแม่...เลือด...รีบไปเรียกหมอหลวงมาสิ!"หยางจวินลู่มองเลือดที่ไหลออกมาจากปากผู้เป็นแม่
"รับทราบเพคะ"
"ลูก...แม่...."เสียงที่แผ่วบางลงทำให้ใจทุกคนที่อยู่ในตำหนักใจแผ่วตาม
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม
"อาการท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง?"หยางจวินลู่ถามหมอหลวง
"อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้วขอรับ เพียงแต่ให้ฮองเฮาพักผ่อนเยอะๆอาการก็จะดีขึ้นตาม"
"อืม ขอบใจท่านมาก"
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งขอรับ"
หยางจวินลู่เดินออกจากตำหนักใน
"หยางจวินลูู่"หลิวฉิงตะโกนเรียก
"เรียกข้ามีเรื่องใดจะคุยด้วยรึ"
"หาที่เหมาะๆคุยกันเถอะเพคะ"
"ลานสระน้ำดีหรือไม่"
หลิวฉิงพยักหน้า
[จวนหลัง]
ไป๋ฮวาก้มอ่านคัมภีร์ส่วนไผ่หลังจวน
"ออกมา"ไป๋ฮวาเอ่ยขึ้น
"แหะๆ(ฮุ่ยหมิงเกาหัวแก้เขินพร้อมยิ้มเจือนๆเดินออกไปรับสารภาพ)"
"ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองหรอกเหรอ"ไป๋ฮวามองไปที่ฮุ่ยหมิงก่อนจะก้มอ่านคัมภีร์ต่อ
"เจ้านี่เก่งจริงๆเชียวนะ"ฮุ่ยหมิงเอ่ยชมไป๋ฮวากลบรอย
"เจ้ามาจับผิดข้าเหรอ?"
"ข้า...เอ่อข้าแค่เดินผ่านมา"
"แค่เดินผ่านมางั้นเหรอ?"ไป๋ฮวาปิดหนังสือตำราแล้วมองหน้าฮุ่ยหมิงอย่างเค้นคำตอบ
"ข้า..."ฮุ่ยหมิงทำหน้าหงอย
"ข้าว่า...เอาเวลาทีีมาจับผิดข้าไปคุ้มกันนายจอมขี้ขลาดของเจ้าดีกว่าไหม?"
ไป๋ฮวาลุกเดินออกไป
"เจ้าจะไปไหน?"ฮุ่ยหมิงถาม
ไป๋ฮวาไม่ตอบ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments