ว่าที่ลูกสะใภ้

บนรถตู้ที่เดินทางจากสนามบินเชียงใหม่

มุ่งหน้าตรงไปที่บ้านไร่นายเหนือ ร่างบางนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง

"ยายอิง" เสียงของป้าที่กระซิบเรียกหลานสาว

หวังจะปลุกให้ตื่น ตอนนี้รถได้เข้าใกล้จุดหมายเต็มทีแล้ว

คุณหญิงอรุณวลีอยากจะกำชับเรื่องมารยาทกับหลานสาวอีกสักหน่อย

"ยายอิง!! ตื่นได้แล้วจะถึงแล้วเนี่ย"

"โอ๊ยคุณป้า...ถึงแล้วค่อยเรียกอิงได้ไหมคะ

ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ"

"ไม่ได้!! ตื่นเดี๋ยวนี้"

"โอ๊ย!! ตื่นมาตั้งแต่เช้า กว่าจะขึ้นเครื่อง

แล้วยังนั่งรถต่อมาอีกตั้งไกล อิงง่วง" หลานสาวหัวดื้อว่าพร้อมทั้งทำท่าจะเอนตัวลงนอน

แต่กลับต้องสะดุ้งโหยงตื่นขึ้น

เพราะนิ้วอวบที่สวมแหวนเพชรแหวนพลอยจนเต็มมือหยิกเข้าที่ขาอย่างแรง

"โอ๊ยคุณป้า!! อิงเจ็บนะ" เธอโวยลั่น

"ก็หยิกให้เจ็บน่ะสิ

ฟังที่ฉันจะพูดก่อนเพราะมันสำคัญ" อิงนรีทำได้เพียงถอนหายใจ

และสลัดความอ่อนเพลียทั้งหมดทิ้งไป เพื่อตั้งใจฟังป้าของเธอเท่านั้น

"สายบัวเพื่อนฉันน่ะเป็นกุลสตรี เป็นคนเจ้าระเบียบ

พูดจาไพเราะน่าฟัง แกน่ะ...ไม่มีสักอย่าง

แต่ไปอยู่กับเขาก็ช่วยฝืนอกฝืนใจทำสักหน่อย อย่าให้มันขายหน้ามาถึงฉัน

แค่เขาไม่รู้เรื่องฉาว ๆ ที่แกทำทิ้งเอาไว้ให้ฉันขายหน้าที่กรุงเทพฯ นี่ก็นับว่าเป็นบุญมากแล้ว"

"แล้วถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมา

จะไม่ด่าป้าทีหลังหรือไง"

"คนอย่างสายบัวน่ะไม่มาด่าฉันหรอก

แต่ก็คงจะเคืองใจกันอยู่นิดหน่อย ฉันก็จำใจทำ

ไม่ได้อยากจะย้อมแมวมาขายให้เพื่อนหรอกนะ แต่ก็อยากให้แกได้เจอคนดี ๆ" คำพูดที่คุณหญิงอรุณวลีพูดถึงหลานสาวอาจจะฟังดูเหมือนเลวร้ายไปบ้าง

แต่ความจริงแล้วนั้น ข่าวซุบซิบวงการไฮโซที่พูดถึงอิงนรี

ก็เป็นเพียงข่าวโคมลอยที่คนเขียน เขียนกันสนุก ๆ

ให้สาวโซเชียลว่างงานได้มีอะไรทำก็เท่านั้นเอง

กว่าคุณหญิงอรุณวลีจะเปิดคอร์สอบรมหลานสาวฉบับเร่งด่วนจบ

รถก็เคลื่อนมาถึงบ้านของแม่เลี้ยงสายบัวพอดี บรรยากาศรอบบ้านนั้นร่มรื่นน่าอยู่

สมเป็นบ้านพักบนเขา

ตั้งแต่ทางเข้าจนถึงตัวบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาพันธุ์

เห็นแล้วสดชื่นผ่อนคลาย ตัวบ้านเป็นบ้านไม้ยกสูง มีใต้ถุน

ประดับประดาด้วยโคมล้านนาจำนวนมาก อิงนรีที่บอกว่าไม่อยากมา

เห็นบรรยากาศที่นี่ก็ยังนึกเปลี่ยนใจ

"วลี..." เจ้าบ้านเดินออกมารอต้อนรับแขกพิเศษด้วยสีหน้ายินดี

เธอมองดูเพื่อนสาว ก่อนจะแอบมองดูเด็กสาวที่กำลังเพลินอยู่กับการมองไปรอบตัว

"นี่เหรอหนูอิง สวยมากเลย"

แม่เลี้ยงสายบัวแอบกระซิบถาม

"ใช่แล้วจ้ะ เอ่อ....อิงจ๊ะ

อิง...เอ่อคงจะตื่นเต้นน่ะ ปกติไม่ค่อยได้ไปไหน"

เสียงเรียกของป้าไม่เข้าไปในโสตประสาทเลยแม้แต่น้อย อิงนรีผู้กำลังเพลินอยู่กับการเดินชมนกชมไม้

ยิ้มเคลิ้มไปกับบรรยากาศในบ้าน

"อิง!!"

"ค...คะ?" คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง

"นี่คุณป้าสายบัว..."

คุณหญิงอรุณวลีแนะนำให้กับหลานสาว พลางส่งสายตาบอกให้อิงนรีนั้นยกมือขึ้นมาประณมให้งาม

ๆ แล้วกล่าวคำว่าสวัสดี

"สวัสดีค่ะคุณป้าสายบัว"

และเหมือนว่าจิตของป้าหลานคู่นี้จะส่งถึงกันได้

อิงนรีทำตามความต้องการของป้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"เรียกแม่ก็ได้

เดี๋ยวก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วลูก...เข้าบ้านก่อนเถอะ

เราเตรียมของไว้รอวลีเยอะเลย" แม้แต่ในตัวบ้านก็ยังตกแต่งด้วยต้นไม้เล็กๆ และคงความเป็นล้านนาเอาไว้ได้อย่างลงตัว

อิงนรีรู้สึกพอใจกับบ้านหลังนี้มาก การตกแต่งสวยไม่แพ้โรงแรมเลยทีเดียว

"เดี๋ยววาดช่วยเอาของคุณๆ เขาไปเก็บทีนะ"

สายบัวหันไปสั่งกับสาวใช้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนและว่าที่ลูกสะใภ้

"เดี๋ยวเราไปนั่งพักคุยกันที่ห้องนั่งเล่นดีกว่านะ

เดินทางมาเหนื่อยๆ"

ในห้องนั่งเล่นมีการจัดเตรียมอาหารว่างและเครื่องดื่มรอไว้แล้ว

"ไม่ได้มานาน ต้นไม้โตแล้วน่าอยู่กว่าแต่ก่อนเยอะเลย"

อรุณวลีเอ่ยขึ้นขณะที่เดินมองไปนอกหน้าต่าง

"คนแก่อยู่แต่บ้าน ไม่ได้ทำงานอะไร เหงาๆ

ก็สั่งต้นไม้มาลง นี่ก็ปลูกจนไม่มีที่จะปลูกแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เพิ่ม"

สองเพื่อนซี้พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

"แล้วหนูอิงเป็นไงบ้างลูก เดินทางไกลเหนื่อยหรือเปล่า"

สายบัวหันไปถามอิงนรีที่ยังคงเพลิดเพลินอยู่กับการชมนกชมไม้

"ไม่เลยค่ะ ยิ่งมาเจอต้นไม้ดอกไม้แบบนี้ยิ่งสดชื่น

ที่นี่น่าอยู่มากเลยค่ะ" อิงนรีตอบอย่างจริงใจ

"ชอบก็ดีแล้วลูก บ้านพี่เหนือบรรยากาศดีกว่านี้อีก

เพราะอยู่สูงกว่าที่นี่ ตื่นเช้ามาเจอทะเลหมอกสวยๆ อากาศเย็นไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศเลย"

สายบัวรีบอวดลูกชาย แต่อิงนรีกลับมุ่นคิ้วยุ่ง

เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงใครอยู่กันแน่

"เอ่อ...แม่หมายถึงเหนือภูผาลูกชายแม่น่ะ

จริงสินี่วลียังไม่ได้แนะนำให้หนูอิงรู้จักเหรอ"

"ยังหรอก ก็อยากให้มารู้จักกันที่นี่"

"อ๋อ...เย็นนี้คงได้เจอกัน

ถ้าตาเหนือมาเห็นน้องคงจะถูกใจน่าดู

แต่ก็ไม่รู้ว่าหนูอิงจะถูกใจลูกชายแม่หรือเปล่า"

อิงนรีได้ฟังแบบนี้ก็ยิ่งปักใจเชื่อว่าเหนือภูผาคนนี้

จะต้องขี้ริ้วขี้เหร่จนหาเมียไม่ได้จริงๆ แน่

"จริงๆ อิงไม่ได้ติดเรื่องหน้าตาหรอกนะคะ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ

อุ๊บ..." แขนขาวถูกนิ้วของอรุณวลีหยิกเข้าเต็มๆ

คำพูดเมื่อครู่ฟังดูคล้ายกำว่ากำลังดูถูกอีกฝ่ายจนทำให้คนเป็นป้าต้องรีบปราม

"เอาไว้เจอกันแล้ว

ค่อยตัดสินใจดูนะว่าหล่อหรือไม่หล่อ" สายบัวกล่าวอย่างเอ็นดู

ทั้งสามคนนั่งคุยเล่นกันอยู่นาน สายบัวก็เชิญให้สองป้าหลานขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง

เพราะกลัวจะอ่อนเพลียจากการเดินทาง ถึงเวลาอาหารค่ำแล้วจะให้คนขึ้นไปตาม

"คุณป้าคะ

ไม่ใช่ว่านายเหนืออะไรนี่จะขี้เหร่อัปลักษณ์จนหาเมียไม่ได้หรอกนะคะ

อย่างน้อยจะมีผัวทั้งทีอิงขอหล่อๆ ก็แล้วกัน โอ๊ย!!"

"หุบปากไปเลย แกไม่เห็นเหรอว่าสายบัวเขาดีขนาดไหน

มีแม่ผัวดี โชคดีกว่ามีผัวดีซะอีกจำเอาไว้เลย

"โอ๊ยอิงไม่สนหรอก

แค่อยากรู้ว่านายเหนือเนี่ยร่างกายครบ 32 รูปร่างหน้าตากลางๆ

ไม่ถึงกับแย่หรือเปล่า"

"ฉันก็จำไม่ได้แล้ว ไม่ได้เจอกันนาน"

"ขนาดป้ายังไม่กล้ารับประกันเลย"

"โอ๊ยอย่าเรื่องมาก

ไว้เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้เจอกันแล้ว"

"ถ้าไม่หล่อ อิงไม่แต่งหรอกนะ"

"ไม่ได้!!"

"หึ้ยยย"

อิงนรีทิ้งตัวลงนอนก่อนจะดึงเอาผ้าห่มมาคลุมตัว 'เป็นตายยังไงก็ต้องแต่งน่ะเหรอ

เกิดมีผัวพิการขึ้นมาจะทำยังไงกัน?'

ติดตาม พูดคุยเป็นกำลังใจนักเขียนได้ที่เฟสบุ๊คนักเขียนตามรูปเลยนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***