ฉันต้องไปแต่งงานจริงๆ เหรอ

อิงนรีกลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน

ตามที่ได้สัญญากับป้าของเธอเอาไว้

แม้มันจะดูตลกไปสักหน่อยที่มากำหนดเวลากลับบ้านเหมือนเธอเป็นเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

แต่อิงนรีก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี เพราะไม่อยากมีปัญหากับป้าของตัวเอง

"คิดว่าจะขัดคำสั่งกันแล้วซะอีก"

เสียงของสาวใหญ่ ในชุดนอนเรียบหรูดังขึ้น

ขณะที่ร่างระหงกำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกในบ้าน เพื่อขึ้นไปยังห้องตัวเองบนชั้นสอง

"นี่คุณป้ายังไม่นอนอีกเหรอคะ?" เท้าเล็กพลันชะงักก่อนจะหันไปถามด้วยความประหลาดใจ เพราะปกติแล้ว

แม้ว่าป้าของเธอนั้นจะกำหนดเวลากลับบ้านให้ แต่ก็ไม่เคยมารอแบบนี้สักที

"หลับไปแล้วมั้ง

นี่ฉันคงจะละเมออยู่ หรือไม่...นี่ก็เป็นจิตที่ฉันถอดเอาไว้รอรับแก"

เจ้าของบ้านกล่าวประชดประชัน

หลานสาวถอนหายใจก่อนจะยิ้มแล้วเดินเข้าไปโอบกอดร่างท้วมของคนเป็นป้า

"เป็นห่วงหนูละสิ"

"อย่ามาเกาะแกะ

เหม็นน้ำละมุด!!" คนถูกกอดว่าพลางสะบัดตัวออก อิงนรีรู้ดีว่าท่าทางพวกนั้น

ก็แค่การแสดงของคนแก่ขี้ใจน้อยอย่างป้าเธอเท่านั้นเอง ความจริงแล้วป้าเธอนั้น

ทั้งรัก และห่วงเธอมากกว่าใคร ๆ

"งั้นป้าจะบอกหนูได้หรือยัง

ว่ามารอหนูทำไม"

"ฉันจะบอกว่า ที่คุยกันไว้

ว่าจะไปเชียงใหม่อีกสองสามวัน ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว"

"เปลี่ยนใจ? จะไม่ไปแล้วเหรอคะ?"

"โอ๊ย!! ไปสิ

ที่บอกว่าเปลี่ยนใจน่ะ ฉันจะไปพรุ่งนี้"

"อะไรนะคะ!!!" อิงนรีโวยลั่น

เธอคิดว่ากำหนดการจะถูกเลื่อนออก ไหงถึงกลายมาเป็นเลื่อนเข้าไปเสียได้

"ดึกดื่นแบบนี้แกจะตะโกนทำไมยายอิง!!

ก็พอดีว่างานการกุศลที่คุยกันไว้ยกเลิกไปแล้ว

ฉันว่าง...ไปมันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน"

"แต่หนูยังไม่ได้เก็บของเลย

ไม่ทันหรอกค่ะ"

"ฉันให้ชื่นเก็บให้แล้ว

เสื้อผ้าแกฉันก็จัดการเลือกเองกับมือ รับรองได้เลยว่าจะไม่มีไปวับ ๆ แวม ๆ ให้ฉันขายขี้หน้าแน่

ๆ"

"ป้า...."

"ไม่ต้องเถียง รีบไปนอนซะ

ฉันจองตั๋วรอบเช้าเอาไว้แล้ว" อิงนรีสิ้นคำจะเถียง

ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างอเท่านั้น ดีเสียว่าคืนนี้เธอชิงไปปาร์ตี้กับเพื่อนก่อน

ไม่อย่างนั้นละก็คงจะได้ไปอยู่เชียงใหม่ยาวแบบไม่ได้ล่ำลากันแน่

แม้จะไม่เห็นด้วยกับความคิดของป้า

แต่อิงนรีก็ทำอะไรไม่ได้ เธอได้แต่เดินกระทืบเท้าขึ้นห้องของตัวเองเท่านั้น

"ทำไมยังไม่มีใครทักมาสักคน"

อิงนรีบ่นพึมพำคนเดียว เมื่อเช็กดูข้อความและพบเพียงความว่างเปล่า

เพื่อนคนหนึ่งก็กลับแท็กซี่ อีกคนก็เมาแถมยังต้องขับรถกลับเอง

[สามซ่า line group]

อิง : ถึงไหนกันแล้ว

อิงนรีตัดสินใจทักหาเพื่อนในไลน์กลุ่ม

แก้ว : ถึงแล้ว ๆ ขอโทษที่ลืมบอก

ไปอาบน้ำมา

มีเพียงมาลาแก้วที่อ่านข้อความ

ทำให้อิงนรียิ่งรู้สึกเป็นกังวล

อิง : ทำไมยายหยาดเงียบไปเลย

แก้ว : นั่นสิ @หยาดฟ้า ตอบหน่อย

อิง : โทรหาก็ไม่ติด

แก้ว : แบตหมดหรือเปล่า

ปกติหยาดไม่ค่อยชาร์จมือถืออยู่แล้ว

อิง : มันน่าตีจริง ๆ

อิง : ฉันจะบอกว่า

พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว ป้าเปลี่ยนกำหนดการ

แก้ว : เร็วจัง

แต่ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะ เจอกันวันแต่ง

อิง : ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยจ้ะ!!

หลังคุยกับเพื่อนจบ อิงนรีถึงลุกไปอาบน้ำ

แล้วเช็กข้าวของที่ป้าเก็บให้ เพิ่มเติมอะไรที่ยังขาดเหลือ

แอบเอาเสื้อผ้าที่ชอบไปได้อีกกระเป๋า แค่นี้ก็สบายใจแล้ว

"เฮ้อ...นี่ฉันต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้จริง

ๆ น่ะเหรอ" ปากเรียวบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เธอหวนคิดถึงชีวิตที่อิสระ

ต่อจากนี้ไปหากแต่งงาน มันคงจะยุ่งยากมากแน่

หนึ่งคือเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับว่าที่คู่ชีวิตตัวเองเลย

เกิดเขาเป็นคนพิกลพิการเธออาจจะต้องมีภาระเลี้ยงดูเขาอีก จะนิสัยใจคอแบบไหนกัน

หน้าตาจะอัปลักษณ์แค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลใจ อยากปฏิเสธ แต่ป้าก็ดูจะจริงจังเหลือเกิน

อีกอย่างเธอเองก็หนีการจับคู่ของป้ามาหลายครั้งแล้ว

ถ้าครั้งนี้จะหนีอีกป้าคงไม่พอใจมากแน่ ๆ

"อยู่กันได้ก็อยู่

อยู่ไม่ได้ค่อยเลิกก็แล้วกัน" อิงนรีกล่าวก่อนจะหลับตาลง

อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้วละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***