บทที่ 1

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งสายฝนกำลัง โปรยลงมาจากม่านฟ้า อากาศมืดครึ้มและมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ช่วยให้อากาศที่ร้อนอบอ้าวเย็นตัวลงได้บ้าง แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนในใจของคนที่กำลังดิ้นรนต่อสู้กับโชคชะตาให้เย็นลงได้

ไฟสีส้มของโรงพยาบาลถูกเปิดแม้จะยังไม่ถึงเวลา ส่องนำทางให้กลับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ได้เห็นแสงสว่าง

นิชานั้งเหม่อลอยที่ม้านั้งข้างอาคาร โรงพยาบาล สายฝนที่กระเด็นมาโดนเธอเป็นระยะทำให้เสื้อตัวบางของเธอเปียกเป็นบางส่วน แต่เธอก็ไม่ได้คิดขยับหนีแต่อย่างใด สายตาสิ้นหวังมองไปยังมือที่ถือเอกสารใบเรียกเก็บเงินค่ารักษาที่เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ที่เธอจะต้องจ่าย หากเธอจ่ายเงินก้อนนี้ไปแล้วเธอเองก็ไม่รู้จะหาเงินก้อนจากไหนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ของเธอที่ป่วยเป็นมะเร็งได้อีก

ยังโชคดี ที่น้าแดงน้องสาวของแม่ที่ว่างอยู่มาช่วยดูแล น้าแดง ทำงานอิสระว่างก็แต่งนิยาย น้าแดงแกไม่มีสามีและลูก จึงข้อนข้างมีเวลามาคอยดูแลแม่ของนิชา ทั้งงานบ้าน และช่วยดูแล ณรินน์ก็ได้น้าแดงนี่แหละคอยช่วยจัดการ

นิชาต้องทำงานดูแลแม่ที่ป่วยตั้งแต่เธออายุได้ยี่สิบสองปีเธอต้องรับภาระอันหนักอึ้งนี้เพื่อแม่ของเธอ เพื่อรักษาอาการป่วยของแม่ที่เป็นมะเร็ง การที่เธอทำงานพริตตี้นี้จึงทำให้เธอหาเงินได้เยอะที่สุด แต่มันก็ยังไม่เพียงพอต่อการรักษาของแม่เธอ นิชาไม่มีพ่อเธอรู้เพียงว่าพ่อเธอเป็นคนญี่ปุ่นเขาทิ้งเธอกลับน้องไว้กลับแม่นานมากแล้ว ด้วยเหตุผลอะไรนั้นแม้กระทั่งแม่เธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน การที่เขาหายไปจากชีวิตของเรานานขนาดนี้นั้นเขาอาจจะ"ตาย"ไปแล้วก็ได้

ณรินท์น้องชายของนิชาพึ่งอายุได้10ขวบเขาพึ่งเข้าโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งได้ก่อนที่แม่จะทรุดหนักลง เธอพึ่งจ่ายค่าเทรมหลักแสนให้กับน้องชายของเธอไป

เงินเก็บทุกบาทของเธอก็หมดไปกลับค่ารักษาของแม่เธอแล้ว

"เปรี๊ยง เปรี๊ยง"

กระนั้นก็มีเสียงดังสนั่นของฟ้าผ่า เหมือนเสียงนั้นจะเรียกสติเธอให้กลับคืนมา

นิชาขยับตัวมือล้วงหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักของเธอ

"แพรวแกอยู่คอนโดป่าว เดี๋ยวฉันไปหา"

"อยู่...ยัยฝ้ายก็อยู่ด้วยพอดี"

"โอเครเจอกันเดี๋ยวฉันไปหา...."

นิชาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วหยิบร่มออกมา จากโรงพยาบาล ไปเรียกแท็กซี่ กระนั้นรถที่เธอเคยซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอนั้นก็ต้องขายไปด้วยความซ้ำใจเพราะต้องใช้เงินรักษาแม่ของเธอ

ราวๆชั่วโมงครึ่ง เธอก็ถึงคอนโดของเพื่อนรักเธอแพรวพันธุ์

สองสาวแพรวและฝ้ายมายืนรอเธอที่ชั้นล่าง อยู่ก่อนแล้ว สองสาวเห็นหน้าอันซีดของเพื่อนอีกทั้งเสื้อผ้าผมเพร่าต่างเปียกปอนอย่างกับลูกแมวตกน้ำที่น่าสงสาร สองสาวจึงเดินเข้าไปควงแขนเพื่อนเธอคนละข้าง

"ปัณหามีไว้แก้ แกไม่ต้องกลัว"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่ 0.1

บทต่อไป

บทที่ 2

