บทที่ 4

" ชอบผมหรอ"

**คำถามราบเรียบนั้นทำให้นิชา นิ่งเงียบด้วยความเขิน ในขนาดที่เขายกมุมปากบางขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ายิ้มหรือหนันกันแน่**

"เอ่อ.....คือฉันขอถามอะไรคุณสักอย่างได้หรือป่าวคะ คือฉันไม่เข้าใจจริงจริง"

"ถึงจะไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขสัญญาที่คุณจะมีสิทธิ์ถามผมแต่เพราะคุณสวยตรงสเปคผม ผมอนุญาติให้คุณถามได้ แต่ผมอยากสูบบุหรี่สักหน่อยคุณตามผมมาที่ระเบียง"

"***ค่ะ***"

**เขาเดินไปหยิบบุหรี่และไฟแช็คที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมดึงแขนหญิงสาวอย่างถือวิสาสะแล้วพาเธอไปที่ระเบียงกว้างด้านนอก**

ตรงนี้เป็นพื้นที่โปร่ง จัดเป็นสวนดอกไม้อีกทั้งยังมีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นมองไปด้านหน้าจะมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยา

อากาศยามเย็นกับแสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านต้นไม้ใหญ่ และยังมีลมพัดเย็นๆ เหมือนพัดลมตัวใหญ่ ทำให้ที่นี่ไม่ร้อนอบอ้าว

วีระจุดบุหรี่สูบเขานั้งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ดึงตัวนิชาเข้าไปนั้งตักของตนเอง

นิชาใจเต้นแรงเมื่อแรงฉุดของเขาทำให้เธอเสียหลัก สุดท้ายก็แบะร่างเล็กลงบนตักกว้างของเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆในแบบฉบับของผู้ชายทำให้เธอรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

วีระสูบบุหรี่และเป่าควันออกไปด้านข้างเอนหลังพิงพนักสบายๆท่าทางเขาตอนนี้เหมือนมาเฟียในหนังชัดๆ

เขากอดเธอไว้หลวมๆ ในขนาดที่นิชาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างไรเขาเสียเงินให้เธอเป็นล้านเขาต้องได้ของตอบแทนที่คุ้มค่า

"คนสวยอยากถามอะไรผมล่ะ"

**เสียงของเขาช่วยเตือนไม่ให้สตินิชาเตลิด เธอจึงเงยหน้าขึ้นเห็นสันกรามของเขาแล้วยิ่งใจเต้น**

ปากแดงๆของเขาที่กำลังสูบบุหรี่อยู่นั้นทำให้นิชารู้สึกอยากชิมดูบ้างว่าจะให้ความรู้สึกแบบไหน

เขาลูบแขนเธอเบาๆทำให้คนอ่อนๆของนิชาลุกชันทำให้ เธอถามแบบตะกุกตะกักออกไป

" ทำไมคุณถึงยอมจ่ายให้ฉันค่ะ คุณหน้าตาหล่อขนาดนี้ คงมีผู้หญิงสวยๆมารอต่อแถวขึ้นเตียงกับคุณมากมายแบบไม่เสียเงินสักบาท"

**วีระหัวเราะ เขามองหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังถูกเขาโอบกอดอยู่ เธอไม่ขัดขืนแต่ก็ตัวแข็งเป็นหิน จนเขาต้องบังคับเธอให้เธอทำตัวแบบผ่อนคลาย**

ท่าทางลนลานตกใจของหญิงสาวทำให้วีระรู้ได้ว่าเธอเป็นไก่อ่อนขนาดไหน เขาเป่าควันบุหรี่ออกและตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ

" ***อย่างแรกคุณถูกใจผม ทั้งรูปร่างหน้าตา การหาคนที่ถูกใจเราขนาดนี้มันหายาก อย่างที่สองคุณโสด อย่างที่สามคุณซิง*** ***เหตุผลสามอย่างนี้พอไหมท่าไม่พอก็เรื่องของคุณ***"

นิชา "......."

**วีระดูดบุหรี่หมดมวลและบี้ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ คราวนี้มือของวีระไม่ได้หยุดอยู่ที่แขนอันเรียวขาวของเธออีกต่อไป**

**เขาข้อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อของเธอในขนาดที่นิชาตัวแข็งเป็นหิน**

ไม่รู้จะห้ามเขาอย่างไรดีในขนาดที่ถูกเขาจู่โจมแบบนี้ ดีที่วีระแค่ลูบไปถึงเนินอกของเธอเท่านั้น

"***คุณไม่ต้องคิดไปไกลว่าจะสานสัมพันธ์กับผมต่อ ผมไม่ชอบกินน้ำพริกถ้วยเก่า ถึงคุณจะถูกใจผมก็ก็ใช่ว่าผมจะจริงจังด้วย เราสองคนต่างมามีความสุขกันแล้วต่างคนต่างจากตามสัญญา***"

**นิชารู้สึกคล้ายว่าเธอโดนดูถูก กล่าวว่าเธอจะตามเกาะแกะเขาต่อ หญิงสาวยืดไหล่ขึ้นสุดท้าย ก็ถูกกดให้ซบอกอันหน่ากว้างของเขาเหมือนเดิม**

นิชาหน้าแดงเพราะมือเขานั้นล่วงเข้าไปลึกกว่าเดิม เธอกระแอม บอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"**ี*****ไม่ต้องห่วงคะฉันมีความจำเป็นต้องทำแบบนี้พอจบงานนี้แล้วเราคงไม่ได้พบกันอีกอย่างแน่นอนคะ ฉันไม่ชอบผูกมัดกับใครให้อึดอัดเหมือนกัน***"

"***ดี*** " **เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ**

"เอ่อ......แล้วเราจะ"

**หญิงสาวเริ่มตะหนักได้ว่ามือของวีระได้เข้าไปในเสื้อชั้นในเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนมือเขาจะกุมหน้าอกเธอแล้วบีบเบาๆ ความอ่อนนิ่มทำให้วีระรู้สึกปวดร้าว**

**ความนุ่มราวกำมะหยี่ของนิชาให้ความรู้สึกวิเศษอย่างที่เขาคิด เหมือนหญิงสาวจะฝืนตัวเองมากไม่ให้ด่าเขาและนั้นก็ทำให้วีระรู้สึกสนุก เขาเล่นอยู่ตรงส่วนนั้นของนิชาจนส่วนนั้นของเธอตั้งแข็ง**

วีระเชี่ยวชาญเรื่องนี้เป็นอย่างมากแล้วทำไมเขาจะไม่รู้ว่าทำอย่างไรผู้หญิงถึงจะอ่อนระทวย อีกทั้งนิชายังไร้ประสบการณ์ การทำให้เธอร้อน จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาเป็นอย่างมาก

"***เราจะอะไร" เสียงของวีระดังขึ้น***

**นิชารู้สึกประหม่ากระนั้นที่ตรงนี้ก็โจงแจ้งเกินไป ถึงรอบข้างจะมีกำแพงและข้างหน้าก็เป็นที่โล่งติดแม่น้ำเจ้าพระยา การที่จะมีอะไรกันควรจะเป็นที่มิดชิดกว่านี้นิชารู้สึกเขินอายจริงๆ**

"***เราควรเข้าไปข้างในคะ***"

"***ไม่.....ไม่ทันแล้ว***"

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และไม่ตอบคำถามเธออีก.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***