Chapter 8

Lucy​ past

"นี่ๆ​ สติง"

"หืม?"

"นายชอบฉันตอนไหนอ่ะ?"

ฉันถามในขณะที่​สติงนอนบนตักฉัน​ ส่วนฉันก่อนอ่านหนังสือ​ ฉันอยากรู้มานานล่ะ​ ภารกิจ​ก็ทำเสร็จ​เเล้ว​ อยากจะกลับ​ เเต่ก็อยากอยู่เที่ยวเล่นอีกซักพัก

"ก็คงจะเป็นตอนนั้นล่ะนะ... "

"ตอนนั้น?"

"ก็ตอนที่​ งานประลองเวทย์​ไง"

"......"

ทำไมเงียบอ่ะ​ เเถมยังมามองหน้าฉันด้วย​

"เฮ้ย~ จำไม่ได้จริงๆด้วย"

อ้าว!? จำอะไรอ่ะ​?

"ก็พูดมาสิ​ เผื่อจะจำได้"

"ก็​ ตอนที่ฉัน​ โดนพวกมัน​ เล่นสกปรกไง"

พวกมัน?​ เล่นสกปรก?​ ตอนไหนวะ!?

"เเล้ว?"

"ก็ตอนนั้น​ เธอก็อยู่ดูด้วย​ เเล้วบอกกับฉันว่า​ 'พวกนั้นโกงนาย​ นายอย่าพยายามใช้เวทย์'​ นั้นไง​ อ้อ​ ไม่ใช่ตอนเช้าๆ เเต่เป็นตอนดึกๆอ่ะ​ เพราะฉันดันไปสร้างศัตรู​ไว้เยอะอ่ะนะ​ ทำไงได้​ หลังจากนั้นมันเลยทำให้ฉันสนใจเธอ"

ร่ายยาว​เชียวนะ​ เเต่​ ฉันก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี​ เเต่ถ้าเป็นวันเเข่งประลองเวทย์​ ฉันก็ไม่อยากจะนึกหรอกนะ

"นั้นมันเรียกว่า​ สนใจ​ เฉยๆย่ะ"

"ก็นั้นเเหละ​ เเล้วเธอล่ะ​ ชอบฉันตอน​ไหน?"

"ก็ตอนที่เห็นนาย​ กำลัง....ให้..​อาหาร...น้องเเมว..."

ฉันพูด​ ไปกลั้นขำไป​ เเต่ฉันพูดจริงนะ​ เพราะถ้าจะให้ย้อน​ ก็​ ตอนนั้นฉันจะไปซื้อของเเต่เห็นสติงกำลังเล่นกับเเมว มันดูน่ารักมาก^0^

"เธอ...เห็น?"

"อืม"

ฉ่า~

ตอนที่หมอนั้นเขินก็น่าร๊ากกกก^0^

"เอาล่ะ​ เราไปหาไรกินกันไหม?"

"เอาสิ​ กินเสร็จ​ก็กลับ​กิลกันเลย"

"เเล้วภารกิจ​นายล่ะ"

"ภารกิจ​ฉัน​ เสร็จนานเเล้ว"

"งั้นหรอ​? งั้นเราไปกันเถอะ"

"ครับๆ"

น่าร๊ากกก^0^

ข้างนอก

"กรี๊ดดดดดด!!!!!"

"ท่านสติง!! มองมาทางนี้ด้วยค่ะ!!"

คิดผิดรึป่าวเนี่ย​ ที่ออกมากับหมอนี้​ ฉันเหล่​ตาไปมองสติง​ เเต่ทำไมหมอนั้น​ ทำหน้าหงุดหงิด​ล่ะ

"หนวกหู"

ฉันเเอบพึมพำเบาๆ​ มันหนวกหูจริงนะ​ เพราะตลอดทางมีเเต่เสียงกรี๊ดกร๊าด​ทำเอากินอะไรไม่ลงเลย​ ฉันเลยบอกกับสติงว่า

"ฉันอยากกลับกิล​เเล้ว​ ที่นี้เสียงดังเกิน"

ฉันพูดดังเเบบเรียกตะโกนได้เลย​ เเต่เสียงกรี๊ดของสาวๆ​ กลบเสียงฉันหมดเลย​ เเต่​ หมอนี้เป็นดราก้อนสเลเยอร์​หนิ​ ต้องได้ยินสิ.......

เงียบ~

ทำไมยังเฉยล่ะ? หรือจะไม่ได้ยิน?​ งั้นก็ชั่งเถอะ​ ฉันเลยปรีกตัวออกมาก่อน

เเต่ฉันดันได้ยินคำถามจากผู้หญิง​พวกนั้นว่า​

'มีเเฟนรึยังคะ?'​

ต่างๆนาๆ​ เเต่ตอนที่ฉันเดินออกมาหมอนั้นก็เห็นนะ​ เเต่​ ยังเดินไปข้างหน้า​เเบบไม่สนใจฉันเลย​ คิดจะเล่นงี้หรอ?​ ได้!

ฉันเห็นผู้ชาย​ ที่เเอบมองฉัน​ ฉันเลยใช้โอกาส​นี้​ ทำให้หมอนั้นต้องหึงเเน่​

"ขอโทษนะคะ"

"ครับ?"

"พอจะมีเวลาว่างรึป่าวคะ?"

ฉันทำตัวให้ดูหน้าสงสารสุด​ๆ​ เเต่ฉันก็เเอบสงสารตัวเองนะ

"มะ...มีครับ​"

หน้าเเดง?​ หึ​ เสร็จ​ฉัน

"ทางไปสถานี​รถ​ไฟไปทางไหนหรอคะ?"

ฉันก็รู้เเหละ​ เเต่ถามเพื่อให้เเน่ใจเฉยๆ

"ตะ..ตามมาคะ-"

หมับ!

เอ๊ะ?​ ใคร?​ มือใคร?​ มาโอบไหล่ฉ้่านนนน!?

"เธอนี่มัน!?"

อ้อ​ ฉันจำเสียงนี้ได้

"สติง?"

"ก็ใช่น่ะสิ"

ทำหน้าหงุดหงิดกว่าเมื่อกี้อีก​ ฉัน​ เหล่ไปมองผู้ชายที่ฉันเพิ่งถามทางด้วยเมื่อกี้​ ทำไมเหงื่อเเตกขนาดนั้นล่ะ?

"ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ​ ฉันเจอเพื่อน​พอดีน่ะค่ะ"

"อ๋อ​ ครับ​ ไม่เป็นไรครับ"

หลังจากนั้น​ ฉันก็ออกมาจากตรงนั้น​ สติงก็ตามติดๆ​ คงจะเคลียร์​เรื่องคำพูดเมื่อกี้ล่ะมั้ง

"เพื่อน?​"

"ก็ใช่​ เมื่อกี้​ นายก็บอกกับผู้หญิง​พวกนั้นหนิ?"

"เธอหึง?"

"ก็งั้นมั้ง"

ตอนนี้ฉันไม่อายไรเเล้ว​

"ฉันบอกกับพวกเธอว่า​ ไม่มีเเฟน​ เเต่มี​ เมีย​ เเล้ว"

ฉ่า~

เขินสิ​ จังหวะ​นี้เขินมาก

"งั้นหรอ?​"

"เเล้วจโกหกเพื่อ?"

"ไม่รู้สิ​ เเต่ก็​ ขอบใจนะ"

ฉันเเอบยกยิ่มนิดๆ

"ครับ"

หมอนั้นก็ยิ้มกลับ​ เเละยังจับมือฉันอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***