ตำนานหวังหลิน ตอนที่_๓

"นี่มันหวังหลินเขาตกใจมากสัตว์รูปร่างประหบาดนี่มันคือตัวละอะไรกัน"เขาจ้องมองไปยังสัตว์อสูรข้างหน้ามีรูปร่างคล้ายมาแต่มีเขาเป็นยอดอัญมณีมีปีกสีขาวสว่างบริสุทธิ์

"นี่ๆเจ้าหนุ่มข้าเป็นต้นไม้ก็มีอายุหลายร้อยปีแล้วสิ่งนี้มันคือฉิงอี้เป็นสัตว์ในตำนานปกติแล้วบางตัวจะมีแค่เขาและปีกเท่านั้นแต่นี่มีทั้งสองอย่างพร้อมกันคงเป็นเพราะว่าสายเลือดในกายเป็นระดับที่สูงมากแน่ๆ"หวังหลินพยักหน้าเป็นเชิงแต่เขาก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมสัตว์ในตำนานถึงม่อยู่แถวนี้

"นี่!พวกเจ้าเห็นข้าเป็นเด็กรึไง ข้าคือเชื้อพระวงศ์ระดับสูงแล้วสายตาที่พวกเจ้ามองข้ามันคืออะไรกัน"

"..."

"มันพูดได้ด้วยท่าน!"หวังหลินหันไปคุยกับต้นวิหคเพลิงม้าน้อยอดกรอกตาไม่ได้นี่มันไม่ได้อยู่ในสายตาสองคนนั้นตั้งแต่แรกเลยสินะ

"นี่เจ้าเด็กตัวเหม็นให้ความสนใจข้าหน่อยได้ไหม"หวังหลินหันไปจ้องม้าน้อยก่อนจะทำท่าสูดดมอะไรบ้างอย่างแล้วก็เอามือปิดจมูก

ม้าน้อยฉิงอี้เห็นการกระทำนี้อย่างชัดเจนมันเข้าใจแล้วว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องการมีเรื่องแน่ๆ

"เจ้าม้าสกปรกมาว่าครอื่นตัวเหม็นแต่กลิ่นสาปในตัวเจ้าเนี่ยเคยอาบน้ำบ้างรึป่าว"หวังหลินเชิ่ดหร้าขึ้นพลางดูถูกอีกฝ่าย

"เจ้าว่าใครเหม็นสาป!กันข้าคือฉิงอี้สัตว์เทวะในตำนานเจ้าได้ยินหรือไม่!"

"หึ"หวังหลินยกมือทั้งสองข้างก่อนจะซัดพลังเวทย์ใส่สัตว์ในตำนานอย่างฉิงอี้

ฉิงอี้เบิกตากว้างไม่คิดว่ามนุษยฺหนุ่มตรงหน้าจะร้ยกาจขนาดนี้แล้วออร่าที่เป็นมิตรกับทุกสิ่งนั่นละเป็นเรื่องโกหกนั้นรึ

"ให้ตายเถอะมนุษย์ตัวเหม็นกลับบังอาจโจมตีข้าผู้นี้"เขาของฉิงอี้เริ่มเปล่งแสงขึ้นก่อนที่จะมีพลังเวทย์พุ่งออกมาเพื่อโจมตีเด็กหนุ่ม

หวังหลินก็ไม่ได้น้อยหน้าก่อนที่เขาจะใช้พลังเวทย์พฤกษาควบคุมเชือกเถาวัลย์รัดอีกฝ่ายไว้ฉิงอี้ที่ถูกพันธนาการอยู่ก็ดิ้นอย่างสุดกำลังแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเถาวัลย์เส้นนี้จะขาดออกมาเลย

"ข้ายอมแพ้แล้ว"หวังหลินที่อีกฝ่ายสิ้นท่าเขาก็หยุดโจมตีก่อนจะเคลื่อนตัวไปใกบ้อีกฝ่าย

"เจ้าเป็นใครมาที่นี่ทำไม ใครส่งเจ้ามา"ฉิงอี้กลืนน้ำลายเหนี้ยวลงคออย่างอยากลำบากก่อนจะพูดออกมา

ที่แท้ฉิงอี้ตัวนี้ก็คือองค์ชายน้องของเผ่าฉิงอี้มีนามว่าเสี่ยวเฉิงอันที่ถูกทำนายว่าต้องติดตามเด็กหนุ่มผู้นึงและคอยปกป้องเขาให้ปลอดภัยเด็กหนุ่มคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหวังหลิน

ชาติกำเนิดของเขายังเป็นปริศนามาโดยตลอดเพราะงั้นเขาต้องตามหาพ่อกับแม่ให้เจอพวกท่านคงไปดิรแดนแท้จริงแล้วกระมั่งหวังหลินถอนหายใจช้าๆ

แต่ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ไม่เหงาถ้ามีเสี่ยวเฉิงอันอยู่ด้วยแถมเจ้าตัวนี้ก็เหมือนจะบินได้ประหยัดเวลาในการเดินทางได้มากโข

ต้นวิหคเพลิงได้มอบใบไม้เพลิงโลกัณฑ์ให้หวังหลินไว้ป้องกันตัวเป็นจำนวนคนทางข้างหน้าล้วนแต่อันตรายจิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึงรวมถึงพวกเทพเซียนด้วย

"ข้าจะให้เจ้าติดตามข้าก็ได้แต่ข้าต้องรู้ก่อนว่าเจ้ามีประโยชน์อะไรบ้างในการเดินทาง"เสี่ยวเฉิงอันเชิ่ดอกราวกับหงส์ที่ชูคอได้ท่าทางนั้นอดทำให้หวังหลินมั่นใส้ไม่ได้

"ข้าคือองค์ชายน้อย เสี่ยวเฉิงอัน มีพลังเวทย์ในการต่อสู้นะดับสูงพลังควบคุมธรรมชาติระดับเหนือสรรพสิ่ง"หวังหลินที่ฟังอีกฝ่ายพูดออกมาไม่รู้ว่าจะเชื่อดีหรือไม่ตอนประมือกับเขาก็เหมือนอสูรเวทย์ระดับต่ำทั่วไป

"สายตาที่เจ้ามองจ้าแบบนั้นมันอะไรกันเจ้าไม่เชื่อข้างั้นรึ"เสี่ยวเฉิงอันกระทืบเท้าสองทีก่อนที่แผ่นดินข้างหน้าจะยุบไปเป็นทางยาวหวังหลินอดที่จะตลึงไม่ได้กับภาพที่เห็น

ไม่ใช่ว่าเสี่ยวเฉิงอันไม่แข็งแกร่งแต่เป็นเพราะพลังที่หวังหลินครอบอยู่พิเศษเกินไปธรรมชาติล้วนปกป้องเขาถ้าไม่ใช่คนที่มีระดับพลังระดับเทวะขึ้นไปไม่มีใครทำอันตรายเขาได้แน่แต่ว่ามันก็มีขีดจำกัดเมื่อหวังหงินเข้าเทืองที่เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างมากมายพลังธรรมชาติไม่สามารถเข้ามาแทรกแทรงได้

พลังที่ธรรมชาติให้การปกป้องล้วนไม่ธรรมดาตอนนี้พบังหลินจัดต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากเกินไปนอกจากพลังรักษาระดับสูงแล้วความสามารถด้านการต่อสู้ก็ไม่ค่อยจะมีถ้าคนแระสงค์ร้ายหวังหลินคงไม่รอด

ในเมืองล้วนแต่อันตรายถ้าไม่แข็งแกร่งก็ต้องถูกกดขี่ต่อไปหวังหลินเข้าใจกฎแห่งป่าดีแต่ทว่าหวังหลินที่อยู่เฉยๆร่างกายก็เกิดพลังชีวิตมหาศาลประทุขึ้นมาโดยรอย โดยที่จุดศูนย์กลางคือร่างกายของหวังหลินนั่นเอง

พลังชีวิตระดับนี้แม้แต่เจ้าแห่งสรรพสัตว์ก็ต้องแตกตื่นสิ่งมีชีวิตที่ได้รับผลกระทบจากพลังชีวิตค่อยๆมีวิวัฒนาการจนกลายเป็นพืชใหม่ที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

ต้นวิหคเพลิงที่ตอนแรกแก่ชราใกล้ตายเต็มที่ก็ค่อยๆฟื้นกลับขึ้นมาเขียวชอุ่มดังเดิมใบสิหคเพลิงค่อยเปลี่ยนไปทีละเล็กน้อยก่อนจะกลายเป็นขนของเฟิ่งหวงจำนวนมาก

กลุ่มคนที่อยู่ทางใต้ของป่ารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงด้วยรอบก็พลันตกใจ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***