บทที่3ใครบนนั้น

...[เวย์ วิณท์ภัทร]...

เด็กน้อย...

ผมมองมันเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย พร้อมกับชื่อที่มันเอ่ยตอนออกไป กวน..โครตกวน ผมได้ไปเรียนโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

16:00น.

"มึง งานนี้มึงเอาไปแก้เองนะ"ไอ้กิ่งยื่นใบงานมาให้ผม พวกผมเดินกันมาถึงลานจอดรถ แต่ดันเจอ...

"โยดูก้อนเมฆนั้นสิ น่าเล่นดีเนาะ"

"อือ น่าจะนุ่มน่าดู"

ไอ้เด็กนั่นมันมานั่งเล่นลานจอดรถกันหรอ แปลกคนนี่แหละมั้งที่คนว่ามันไม่เหมือนใคร มันไม่เหมือนใครจริงๆ "เชี้ย เด็กคนนั้นหรอที่ว่าแปลก"ไอ้เมฆมันพูดออกมา

"เออ มันชอบมองท้องฟ้าแล้วเห็นคน เขาก็เลยว่ามันเป็นยัยบ้า"ขนาดนั้นเลยหรอ เท่าที่ผมดูมันก็มีเพื่อนไม่ได้ตัวคนเดียว แล้วรูปร่างก็..คล้ายผู้หญิง "แต่มันแค่มองท้องฟ้าแล้วเห็นคนแค่นั้นเอง แปลกตรงไหน"ผมถามไอ้กรกลับ

"งั้นมึงดูนั้นดีๆนะ"ไอ้กรจับไหล่ผมหันไปทางคนนั้น ผมเห็นมันกำลังทำมือเป็นรูปสี่เหลี่ยม แล้วมองบนฟ้า

"เบสเราเห็นอีกแล้วอ่ะ"มันเอามือลงแล้วสบัดหัวเบาๆ "ก็ไม่ต้องมอง"เพื่อนมันจับหน้ามันแล้วหันหน้ามันกลับมา

"เป็นมึงว่าแปลกปะละ"ไอ้เมฆบอกผม "อืม "

แต่มันก็น่ารักดีนะ

"มึงชอบน้องเค้าหรอ ถึงมองอยู่ได้"กิ่งมันมองมาทางพวกผม แล้วหันไปมองถ้าเด็กสองตัวนั้น ถึงจะบอกว่าชอบรึเปล่าก็ไม่นะแค่น่าเอ็นดูดี จะให้ชอบวันเดียวก็คงไม่ได้ "ถ้าชอบก็เข้าไปทักเลย"เมฆมันแซวผมแล้วเพื่อนๆก็หัวเราะกันจนพวกมันหันมามอง ผมสกิดพวกมันให้เงียบแต่ก็ไม่เงียบสักที พอผมหันไปดูมันก็หายไปแล้ว ไอ้พวกนี้นะ

"เนี้ยน้องเค้าไปละเสียดายจุงเนาะน้องเวย์ 555"

"อะไรเสียดายอะไร กูไม่ได้เสียดาย"

"โห้ พ่อคนปากแข็ง เจอกันวันเดียวก็โดนน้องเค้าตกไปเต็มๆ"

"...."

"โดนใครตกหรอคับ??"เพื่อนๆผมหันไปหาเสียงเล็กๆที่พึ่งพูดออกไปเมื่อกี้ มันไปแล้วไม่ใช่หรอมาได้ไงวะ"มึง...มาได้ไงวะ"ผมถามเจ้าตัวนั้นไป

"อะ...พี่เลี้ยงข้าวผมไปเมื่อเที่ยงผมเลยเอาคุกกี้มาให้ "ผมรับคุกกี้จากมือมันมา แล้วมองหน้ามัน

"อืมมม แม่ผมทำมาให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว เลยลืมกินก็เลยเอาให้พี่กินแทน"

"ข..ขอบคุณ"ผมบอกมันไป มันกำลังจะเดินออกไปผมเลยจับมือมันไว้ เพื่อนผมที่ดูจะตื่นเต้นกับผมหรือวาโยนั่นแหละ"ทำไมหรอ"

"มึงเจอพี่รหัสมึงยัง"

"หึ ยังมีอะไรอีกรึป่าว"

"วาโย..ใครที่มึงเห็นบนท้องฟ้าวะ"ผมถามมันออกไปเพราะทุกคนก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนบนท้องฟ้า มันดึงผมเข้ามาแล้วกระซิบข้างหูผม

..."พี่ไง"...