ตอนที่ 5

ที่โต๊ะทำงาน...

ชึบ ชึบ แกรก (จียอนกำลังวางแผนเกี่ยวกับตัวละคร)

...แดเนียล?

" มีอยู่คนเดียวที่ไม่ค่อยจะชัดเจนแฮะ " !

...' แดเนียล '...

...หัวหน้ากิลด์นักลอบสังหาร...

เป็นตัวละครที่ทิ้งความทุกข์ทรมานครั้งสุดท้ายใก้พระนาง แล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ต่างจากพระรองสามคนที่รูปลักษณ์ของเขา...ไม่มีอะไรเปิดเผยออกมานอกจากผมสีแดงนั่น

" อืมม... ตัวตนของเขามีเสน่ห์ "

ตัวตนที่แท้จริงของเขา คือเชื้อพระวงศ์คนสุดท้ายของเมืองที่ล่มสลายจากการโจมตีของจักรวรรดิ...

" แถมเป็นคนเดียวที่ฉันกังวลที่จะต้องเจอ...คงไม่มีอะไรที่ฉันต้องทำให้หรอกมั้ง " 😓

 เอาละ! เลื่อนคนนี้ออกไปก่อนแล้วกัน! ฮึบบ! หลังจากที่ตัดสินใจได้อย่างนั้นก็ยืดเส้นบิดขี้เกียจ...

เพราะเป็นเพื่อนของพระรองอย่างโคลด

ฉันอาจได้เจอเขาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้

แต่ก็นะ ถ้าได้เจอกัน...

" ฉันจะต้องได้เห็นใบหน้าภายใต้เสื้อคลุมนั่นให้ได้เลย! " >///<

ในฐานะแฟนคลับทำแบบนั้นคงได้ใช่มั้ยน๊าา~ ฮิๆ >>////<<<

หลังจากนั้น...

" ทรงพักผ่อนเถอะเพคะองค์หญิง " หัวหน้าสาวนางกำนัลบอกชาร์ลอตอย่างนอบน้อม

" อื้อ ขอบใจนะ🙂 "

หงึก เอ็มม่าโค้งคำนับก่อนออกไป

ฉันยิ้มแล้วยกมือโบกลาเอ็มม่าก่อนจะออกไป แต่ดูเหมือนนางจะตกใจเล็กน้อย..

ตั้งแต่เมื่อไร่ไม่รู้ที่นางกำนันรีนี่กับรินรินและหัวหน้านางกำนัลเอ็มม่าได้เข้ามาปรนนิบัติฉันทุกอย่าง

ในตอนแรก กว่าจะรู้ตัวว่าเข้ามาสิงในหนังสือ ก็เป็น้วลาที่ฉันแทบจะเสียสติ...

ในตอนนั้นเอ็มม่าค่อยเป็นห่วงฉัน และได้ไล่นางในคนอื่นออกไป เหลือเพียงนางกำนัลสองคนคือรีนี่กับรินริน

ถึงแม้จะมีข่าวลือเรื่องราวนางร้ายออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังปฏิบัติอย่างอ่อนโยน

โดยเฉพาะ...เอ็มม่า

เพราะนางเป็นข้าราชบริพารคนสุดท้ายที่ยืนอยู่เคียงข้างพี่องค์หญิงของฉัน

โคลงเคลง จู่ๆภาพก็เลือนราง...

" เพราะเหนื่อยรึเปล่านะ ? ก็กินยาหลับดีนี่นา.. "

อ๊ะ!

พี่สาวบอกไว้นี่นา สิ่งที่จะรักษาโรคนี้ให้หายได้ คือการที่วิญญาณและร่างกายรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ!

ใช่แล้ว...ตอนนี้ร่างนี้กำลังป่วย

พอมาคิดดูแล้ว...ก่อนที่โรคของพี่สาวจะถูกเผยออกมา

เวลาที่อยู่คนเดียวนางมักจะเดินโซเซอยู่บ่อยๆ

การที่นางยิ้มมุมปากชั่วร้ายด้วยใบหน้าซีดเผือดและโชกไปด้วยเหงื่อ

มันช่างน่าสงสาร แต่ก็มีเสน่ห์อย่างมาก

​​​​​​" เป็นฉากที่ฉันอยากจะเข้าไปช่วยออนนี่ด้วยตัวเอง!!!! " กรี๊ดด >///<

ฉันที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ก็คิดได้ว่า

ถ้าเกิดโลหิตจางขึ้นมาไม่รู้เวล่ำเวลา แผนการที่ฉันวางไว้ตลอด 1 เดือนนี้อาจจะไม่มีประโยชน์เลยก็ได้

อ่า ไม่ได้การละ...

" ฉันต้องไปพบหมอเดี๋ยวนี้แหละ!! "

ตึก ตึก เสียงฝีเท้าจียอนกำลังตามหาห้องแพทย์ราชวงศ์

" แต่ว่าไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจริงๆเลยสินะ... "

" ห้องยาอยู่ที่ไหนกัน " มองรอบๆ

อยู่นี่เอง!

ได้ยินมาว่าในวังของพี่สาวมีคลินิกอยู่ โชคดีที่มันอยู่ไม่ไกลห้องมากนัก

ก๊อก ก๊อก แอ๊ดด~

ชึบ

" เอ่อ องค์หญิง? ทรงเจ็บป่วยตรงไหนหรือพะยะค่ะ? "

ไม่แน่ว่า พี่เขาอาจจะไม่เคยพบหมอคนนี้ เพราต้องระวังเรื่องโรครั่วไหลออกไป แต่ว่า!สำหรับฉันไม่จำเป็นต้องปิดบัง

" ฉันอยากให้ตรวจอะไรสักหน่อยน่ะ ตอนนี้ว่างมั้ย? "

" ได้อยู่แล้วขอรับ แต่ว่าองค์หญิง...พระวรกายไม่ค่อยดีหรือพะยะค่ะ? หากเช่นนั้นโปรดบอกอาการให้กระหม่อมทราบก่อนจะดีกว่า "

" อาการไม่มีไรมาก รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงจะลดลงได้ง่ายน่ะ "

" พะยะค่ะ " หงึก หมอพยักหน้ารับทราบ

" อ้อ! แล้วก็อาเตียนเป็นเลือดนิดหน่อย "

" เดี๋ยวนะพะยะค่ะ!? ทรงอาเจียนเป็นเลือดงั้นหรือ " ทรงเอ่ยเรื่องแบบนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยได้อย่างไรกัน...

เลือด...จากร่องรอยการฟื้นความทรงจำของพี่สาวตอน 1 ขวบ

ถึงฉันจะไม่ไว้ใจร็อกส์ แต่ก็ต้องพูดไปตามจริง เพราะไม่สามารถจัดการดูแลด้วยตัวเอง ในเมื่อสภาพร่างกายเป็นแบบนี้

" แต่นอกจากนั้นแล้ว ก็ไม่มีตรงไหนผิดปกติเลยนะ "

" ... " ติ๋ง(เหงื่อหยด)

" พระองค์ทรงนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนเถิด "

ฟรึบ

" ใช้เวลานานเหรอ? "

"คงต้องใช้เวลาครึ่งวันพะยะค่ะ "

" อย่างนั้นสินะ...ลำบากท่านแล้ว " รอยยิ้มเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรนั้น...

" ทรงตรัวอะไรเช่นนั้น กระหม่อมยินดีพะยะค่ะ "

วาบบ~

ฉันรอเขาวินิจฉัยโรค ไม่แน่ว่าเขาอาจให้ยาบรรเทาปวด แต่สิ่งสำคัญคือ การแก้ปัญหาชั่วคราวของโรคโลหิตจาง

น่าจะให้พวกยาเพิ่มเลือดรึเปล่านะ?

ฟึบๆๆๆ โพลง!

" เสร็จแล้วเหรอ? " ลุกขึ้นพรวด

" ... "

" ไม่เป็นไร พูดมาเถอะ "

กึด

หืม?? สะดุ้ง!

แกร๊งงง ล่ามโซ่ล็อกประตู แกร๊ก

ละ ล๊อกเหรอ? จะทำอะไกัน! (สะดุ้ง)

ร็อกส์คุกเข่าต่อหน้าองค์หญิง...

" องค์หญิง...ตอนนี้พระองค์ทนอยู่ได้อย่างไรพะยะค่ะ? " เศร้า TT

^^^เกิดอะไรขึ้นกันนะ!!!^^^

^^^...โปรดติดตามตอนต่อไป^^^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***