ตอนที่ 2

...่ ชาลิเลียน โรนัน ่...

...ตัวร้ายที่แท้จริง...

...คนที่ทำให้ลูกสาวของตัวเอง...

...ถูกจองจำกับอคติว่า...เป็นนางร้าย...

่ 'คงเป็นชีวิตที่เลดี้เองไม่มีวันสามารถเข้าใจได้หรอก '

เพราะคนคนนั้นทำให้นางไม่สามารถปริปากบอกใครถึงความเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม...

' แต่ถึงอย่างนั้น..การตายในฐานะนางร้าย ย่อมดีกว่าป่วยตายเพราะโรคไม่ใช่รึไง? '

( แ ส ย ะ ยิ้ ม )

' เช่นนั้น ฉันเลยตัดสินใจ เป็นตัวร้ายจริงๆไงละ  ่

สุดท้ายแล้วผู้ที่ทำให้นางตัดสินใจเช่นนี้

ก็คือ คนพวกนั้น

' การที่ทำให้เธอผู้ที่ได้รับความรักอยู่เสมอ แม้จะไม่เคยทำอะไรเลยได้รู้สึกเจ็บปวด '

' มันช่างสนุกเสียจริง '

เรื่องราวของพี่สาวชาร์ลอตมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ได้เผยแพร่ออกมาในครึ่งหลัง 

' ทีนี้...ก็จะไม่มีใครจำว่าฉันป่วยเป็นโรคอีก '

​​​แต่ก็ไม่เป็นที่สนใจสำหรับตัวละครในเรื่องนัก

นั่นก็เพราะนางเป็นตัวร้ายอย่างสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว

' เพราะงั้น...อย่าเข้าใจผิดละ เธอไม่มีผลอะไรกับฉันหรอก อเดล '

(( หมุนกลับหลังไปทางช่องแสงตะวันส่อง ))

' ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะเลือกเองทั้งนั้น ฉันไม่มีวันเสียใจกับสิ่งที่เลือก '

​​​​​​' แม้แต่นิดเดียว ' แสยะ

 กรี๊ดดด >< ฉากนี้แหละ! 

ที่ตัวเอกในใจของฉันไม่ใช่อเดล แต่เป็นพี่ชาร์ลอต!

พี่องค์หญิงเท่สุดๆ งดงามมากเพคะ

ออนนี่!!! ><

(( ลุกขึ้นพรวดด ))

สรุปคือ

ปังสุดๆไปเลยเพคะ!! ><

 " แต่ว่า..ฉันไม่เคยหวังแบบนี้เลยนี่นา " 

ในตอนนั้นองค์หญิงอายุเพียง 17 ปี

เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น 1 ปีก่อนจะเริ่มเนื้อเรื่องในต้นฉบับจะเริ่ม

องค์หญิงลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

อืออ คอแห้งจัง

(( ชะงัก ))!

?

ฉันได้เข้าไปอยู่ในนั้น

ถึงความทรงจำในชาติที่แล้วจะเลือนราง

แต่ฉันก็รู้ได้ว่า ...ฉันไม่ใช่ชาร์ลอตต์

ข้อแรก ฉันจำได้อย่างชัดเจนถึงการตายในวินาทีสุดท้าย

ข้อสอง ฉันมีความทรงจำเกี่ยวกับนิยายที่อ่านนั่นอย่างชัดเจน

 ~ ฟริ้งงงงง ~

ช า ล า ล า ~~

เหนืออื่นใดรูปลักษณ์งดงามขนาดนี้ไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน!!!!

รูปร่างหน้าตาของฉันในโลกก่อนได้หายไปอย่างสิ้นเชิง

...เส้นผมดำสนิท...

...นัยตาสีทับทิม...

...ผิวขาวกระจ่างใส...

ชาร์ลอตนั้นงดงามอย่างไม่น่าเชื่อ..(ให้ตายเถอะออนนี่ >< )

" ออนนี่ของฉันสวยสง่าสมกับเป็นตัวร้ายจริงๆ! "

" ให้ตายเถอะพี่สาวสวยขนาดนี้ไม่มีคนชอบได้ไงกัน แถมยังโดนทรมานจนตายอีก TT " จียอนพึมพำ

" ยิ่งไปกว่านั้น...ต่อให้พ้นจากการทรมานพี่สาวก็ต้องตายเพราะโรคอยู่ดี นักเขียนบ้าที่สุด!!! " จียอนโมโห

" การที่ฉันมาอยู่ในร่างนี้ แล้วออนนี่ของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ? "

(( อ๊ากกก เอาออนนี่คืนมานะ!!! ))

ทำไงดี... ไหนจะพี่สาวหายไปแล้วฉันมาอยู่ในร่างของนาง แถมเวลาที่จำกัดนี่อีก!!

ฮวบบ~ จียอนทิ้งตัวลงบนเตียงอันนุ่มนิ่มสบายของชาร์ลอต พอนึกถึงเรื่องราวอีกครั้งก็ร้องไห้โฮ

ไม่ได้ร้องเพราะตัวเองตายแล้วมาอยู่ในร่างนี้ หรือเรื่องที่จะโดนรัชทายาทปลิดชีวิต

...แต่......

เพราะไม่ได้เจอออนนี่ต่างหาก!!!

อุตส่ามาอยู่ในร่างของนางทั้งที แต่เหมือนไม่ได้เจอนางเลย TT

...\= ช่วยด้วยออนนี่!!! \=...

^^^#โปรดติดตามชมตอนต่อไป!^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***