Ch. 5

| ตอน : พื้นที่ใต้ดิน.... |

++++++++

"โอ้ยยย !!" —เสียงอลิซาเบธดังขึ้นพร้อมกับตัวเธอที่ลอยตกลงพื้นหิมะที่นุ่มนิ่ม ชายหนุ่มจับตัวอลิซาเบธได้ ลากตัวเธอมา โยนลงกลางทางเดินของในเมืองที่ตอนนี้กลายเป็นกองหิมะ

เด็กตกลงไปในพื้นหิมะจมลงไปด้วยแรงโยน หายลงไปทั้งตัวในท่านอน.. ชายหนุ่มไม่พูดอะไรออกมาแม้เพียงคำขอโทษเขาได้แต่มองไปยังอลิซาเบธที่พยายามขยับตัวไปมา ลุกขึ้นจากหิมะ

"เธอ....รอดมาได้ยังไง.?" —ชายหนุ่มกล่าวถามขึ้น เขานั่งย่อลงดึงแขนของอลิซาเบธขึ้นช่วยเธอ...

สายตาของทั้งคู่จ้องมองซึ่งกันและกัน ชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาของเด็กน้อยที่ดำสนิทเหมือนกับตัวเอง ซึ่งต่างจากอลิซาเบธที่พยายามมองผ่านๆไม่สังเกตุสายตาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนกล้าๆกลัวๆ

"ฉันจะไม่ถามซ้ำคำถามเดิมอีกรอบหรอกนะ !!" — มีดเล่มสั้นถูกชักขึ้นมาจากด้านหลังเด็กหนุ่ม มันเป็นการบอกว่าคำพูดของเขานั้นคือของจริงที่ต้องตอบ

เด็กน้อยอลิซาเบธรับรู้ได้ทันที เธอได้เพียงแต่กลืนน้ำลายหนึ่งครั้งอย่างดังชัดเจน สายตาพลางมองจ้องมีดเล่นสั้นที่ถูกเอาออกมาสลับกับหน้าชายหนุ่ม!!

ทำไงดี...? ฉันจะต้องตอบว่าอะไรฉันจำอะไรไม่ได้เลย!!

—อลิซาเบธเธอพยายามคิดอะไรหลายๆอย่างขึ้นมาในหัวตัวเอง.. พลางนึกทวนสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่แม้จะพยายามนึกเพียงใดความคิดก็จะจำได้เพียงว่าตัวเองนั่งและนอนอยู่ในห้องที่มืดและขีดเขียนกำแพงอยู่อย่างงั้น ก่อนหน้านั้นทำอะไรก็จำไม่ได้เลย

จำไม่ได้เลยเอายังไงดี ? คิดอะไรไม่ออกเลยพยายามคิดเท่าไหร่ในหัวก็โล่งไปหมด จำได้นิดหน่อยเอง สิ่งที่ขีดเขียนในห้องรึเปล่า เขาต้องการอะไรจากฉัน

— เด็กน้อยอลิซาเบธครุ่นคิดอยู่กับตัวเองอยู่อย่างงั้นกว่า หนึ่งนาทีโดยปล่อยให้ชายหนุ่มที่รอคำตอบนั่งรอเธออยู่ตรงหน้า..

"สงสัยคงตอบยากสินะ!!" —ชายหนุ่มรู้สึกหมดความอดทนต่อสิ่งที่ต้องรอแล้ว เขาเพียงแต่ไม่มีเวลามานั่งคำตอบที่ไม่รู้จะได้จากเด็กน้อยเมื่อไหร่ เขาลุกขึ้นยกมือเรียกสิ่งของอะไรบางอย่างจากคนด้านหลังของเขา

"เฟอติน"

— ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เสียงดัง เขาตะโกนออกมาเรียกใครบางคน

ในตอนนั้นเองใครบางคนที่ว่าก็เดินออกมาชายหัวโล้นผิวสีแทนหน่อยเดินออกมาจากหลังคนอื่นอีกครั้ง

เขาคือ 'เฟอติน' ที่ชายหนุ่มเรียกหานั้นเอง เฟอตินเดินเข้ามาหา ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าของตน ในมือก็ถืออะไรบางอย่างมาด้วย เขาส่งของสิ่งนั้นถึงมือชายหนุ่ม..

มันคือดาบขนาดยาวพอสมควร มันถูกส่งมาที่มือของชายหนุ่มที่เรียกหาสิ่งนี้ ชายหนุ่มไม่รอช้าเมื่อได้ดาบมาแล้ว เขาก็ตั้งดาบลงข้างๆตัวเองดาบถูกปักลงพื้นทะลุหิมะสู่พื้นดินพร้อมกับหน้าอลิซาเบธที่สะดุ้งตัวขึ้น..

"ฉันคงไม่ต้องบอกใช่ไหม.? ว่าทำไมดาบถึงมาอยู่ในมือฉันและคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปถาม เธอไม่ให้คำตอบฉันเด็กน้อย!!" — ชายหนุ่มพูดขึ้นมาอีกครั้งต่อหน้าเด็กน้อยอลิซาเบธ เขาพูดออกมาก้มลงใกล้ๆข้างหูของเธอจนตัวเธอสั่นไปหมด

"คือ!! ขอโทษด้วยฉันจำอะไรไม่ได้เลย" — อลิซาเบธไม่มีทางเลือกเธอบอกในสิ่งที่หัวเธอคิดก่อนหน้านั้นออกมา มันอาจจะฟังเป็นเรื่องแถสำหรับพูดให้คนอื่นฟัง แต่สำหรับอลิซาเบธแล้วมันคือความจริงที่ตัวเธอความจำเสื่อม..

"หื้มมม ? ว่าไงนะ"

"ฉัน ไม่สิตัวหนู ไม่ๆ ยังเอ่อ.......จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ!!"

"ที่บอกจำไม่ได้คืออะไร เรื่องที่ฉันถามงั้นเหรอ? เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองรอดมาได้ไงงั้น

เหรอ" — ชายหนุ่มพูดขึ้น เขาพยายามเดินไปรอบๆตัวอลิซาเบธเพื่อกดดันตัวเด็กน้อย ในคำถามตัวเองอย่าง ช้าๆ

"คือ... หนูจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครนะคะ รู้ตัวอีกทีก็มีคนมาช่วยออกมาจากที่คล้ายๆคุก โผล่ออกมาภายนอกก็มีแต่ไฟลุกถ่วมไปหมด พอรู้สึกตัวอีกทีก็เดินอยู่ในพายุที่หนาวแล้วก็เข้าไปหลบในร้าน ที่คุณเจอนะคะ!"

"แบบนี้งั้นเองสินะ แล้วคุกที่ว่าอยู่ไหน.?"

"อยู่ตรงทางนั้นนะคะ" —อลิซาเบธพูดขึ้นชี้ไปที่ซากกองแห่งนึงที่มีหิมะปกคลุมอยู่เป็นภูเขาระดับนึง...

"เฟอติน!!" — ชายหัวโล้นไม่รอช้าเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาเดินตรงไปยังจุดดังกล่าวที่ถูกเด็กน้อยบอกโดยทันที..

"แล้วไงต่อ เธอรู้อะไรอีกแล้วคนที่ช่วยที่ว่าอยู่ที่ไหน.?"

"คือ... เขาหายไปแล้วนะคะ หนูเองก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็โดนปล่อยทิ้งไว้ด้่านนอกแล้ว"

"แล้วจำอะไรได้บ้าง.?"

"จำอะไรได้งั้นเหรอ..?"

ทั้งสองพูดคุยตอบกันไปมาจน อลิซาเบธมาหยุดคิดถึงคำถามที่ชายหนุ่มถามมา เธอนึกคิดถึงสิ่งที่ตัวเองจำได้

ที่จำได้งั้นเหรอ คงจะเป็นตัวอักษรบอกวันที่ฉันขีดงั้นเหรอถึงจะไม่รู้ว่าทำไปทำไม แต่ฉันก็ทำมัน 2 ปี ถ้าจำไม่ผิดถ้ารวมทั้งหมดที่ขีดนั้นก็ 2 ปี แต่ว่าทำไมถึงจำได้ล่ะแล้วรู้ได้ไงว่า 2 ปีทำไมกัน...แล้วก็... —เด็กน้อยอลิซา้บธพยายามคิดถึงสิ่งที่จำได้เรื่อยๆ จนตัวเธอจำอะไรได้ออกมาบางอย่าง ที่ถูกเขียนไว้ข้างๆประตูเหล็กในห้อง... มันคือขีดส่วนสูง และชื่อใครบางคน

'อลิซาเบธ' และก็เขียนต่อไปว่า 'ฉลองครบ 4 ขวบ','ฉลองครบ 5 ขวบ',' ฉลองครบ—'

มันถูกเขียนไว้เพียงเท่านั้น อลิซาเบธเธอคิดว่าบางทีอาจเป็นตัวเธอเองที่เขียนไว้ก่อนความจำเสื่อมก็เป็นไปได้ แต่ก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ฉลองอายุครั้งสุดท้ายอาจเป็นครั้งล่าสุดที่บอกถึงอายุตัวเธอเองก็ได้เพราะว่า ตังเธอเองอาจความจำเสื่อมในช่วงเวลา 6 ขวบ..

แบบนี้ฉันคงอายุ 6 ขวบสินะหรอืไม่ก็น้อยกว่านั้นแต่มันไม่ใช่ประเด็นแล้วชื่อล่ะ.?

—เด็กน้อยครุ่นคิดอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกตัวเองใช้สมองเยอะไปและนานไป เธอมองไปยังชายหนุ่มที่รอคำตอบของเธออยู่ และพูดออกมา

"อายุ 6 ขวบค่ะ!!" พูดออกไปแล้ว 6 ขวบที่พอจะจำได้น่าอายเป็นบ้าแต่จะให้พูดอะไรล่ะก็จำได้แค่นี้ แย่ชะมัดตัวฉัน —เด็กน้อยกล่าวขึ้นพลางคิดในใจอายต่อคำพูดตัวเอง...

"เยี่ยมยินดีด้วย เธอ 6 ขวบแล้ว? เป็นไงเดือนเกิดเธอเลยเป็นไงเดือนนี้สิงหาคม ไหนๆก็บอกอายุฉันแล้วนี่ แบบว่า ให้ตายเถอะช่วยบอกอะไรที่ไม่ใช่อายุได้ไหม สาวน้อย.!!"

"เอ่อ.... —อลิซาเบธยืนอึ่งตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น

งั้นจะต้องพูดยังไงถึงจะพอใจเหรอ ชื่อ ต้องการชื่อรึเปล่าแล้วฉันชื่ออะไร —อลิซาเบธพูดขึ้นมาในหัวตัวเองได้ยินนึกถึงชื่อตัวเอง ภาพของชื่อ อลิซาเบธที่เขียนอยู่บนกำแพงก็ลอยเข้ามาในหัว

"เอ่อคือฉันชื่อ อลิซาเบธ นะคะฉันจำได้แค่นี้!!" —เด็กน้อยพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา มองไปยังชายหนุ่มด้วยสีหน้าดูเศร้าใจ..

ชายหนุ่มที่มองแบบนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ' ฉันคงหัวร้อนไปสินะ ' มันเป็นสิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวของเขา ชายหนุ่มค่อยๆสงบสติอารมณ์ตัวเองลงอย่างช้าๆ พลางหายใจเข้าออก

"หัวหน้าเราเจอทางเข้าอยู่ตรงนี้..." — เฟอตินพูดขึ้นมาจากที่ไกล ตรงที่เขายืนอยู่มีทางเดินลงด้านล่างที่ถูกถมทับด้วยหิมะไว้อยู่ เขาและลูกน้องช่วยกันขุดขึ้นมาจนเจอทางในที่สุด

"อ่าเข้าใจแล้ว.. เดียวฉันไป" —ชายหนุ่มกล่าวขึ้นหันหน้ามองไปที่เฟอตินที่เรียกเขาอยู่.. ในจังหวะนั้นเองเขาก็ได้หันกลับมาที่เด็กน้อยยืนอยู่

เธอหายไปแล้ว เด็กตัวน้อยหายไปจากตรงที่เธอยืนอยู่แล้ว.. เขามองตามรอยเท้าของเด็กสาวตัวน้อยไป เธอกำลังวิ่งด้วยความเร็วของเธอที่มีอยู่ผ่านพื้นหิมะที่กิดขาเธอไปเกือบมิด

"เห้ย เดี๋ยวเด็กน้อย.." —ชายหนุ่มกล่าวขึ้น... เขามองไปที่เธอ เด็กน้อยไม่แม้จะหันกลับมาเธอพยายามวิ่งสุดฝีเท้า

ไม่ๆฉันต้องรีบ อยู่ไม่ได้อยู่ไม่ได้!! —อลิซาเบธเธอเริ่มค่อยๆก้าวเร็วขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเรียก เท้าของเธอค่อยๆเร็วขึ้นจนวิ่งได้ในที่สุด แม้จะลำบากแต่เธอก็ไม่ยิมหยุดที่จะวิ่ง

"ห่างแล้ว รอดแล้วสินะ" —ในตอนที่อลิซาเบธคิดว่าเธอห่างออกมาไกลพอสมควรแล้วนั้นเองเธอก็หันกลับไปมองด้านหลังตัวเอง..

เธอไม่ได้ห่างไปไกลเลยจากจุดที่ตัวเองออกตัวมาเลยแม้แต่น้อย.. แต่ห่างไม่ใช่เพราะหิมะที่สูงจนขยับตัวไม่ได้ แต่เป็นเพราะขาของเธอ ขสเธอสั้นเกินไป ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เดินมา หนึ่งก้าวของเขาเทียบเท่า 4-5 ก้าวของตัวเธอ

อะไรกันไม่ยุติธรรมเลย!!! —มันเป็นเพียงข้ออ้างของตัวอลิซาเบธที่เห็นชายหนุ่มเดินมาใกล้เธอ

เข้าจับตัวอลิซาเบธขึ้นอีกครั้งเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกัน... ชายหนุ่มจับตัวอลิซาเบธอยู่อย่างงั้นพร้อมกับเดินกลับไปด้านหลังที่จากมาแต่ไม่ได้หยุดลงที่เดิม ชายหนุ่มเดินต่อตรงไป ณ จุดที่เจอทางใต้ดิน..

"ปล่อยฉันนะคะ ปล่อยๆ "

เด็กน้อยสูง 110 ดิ้นไปมาอยู่ในมือชายสูง 190 เหมือนกับชายหนุ่มกำลังถือกระเป๋าใบหนึ่งเดินไปมา

ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มเดินลงมาสู่ชั้นใต้ดินโดยมีอลิซาเบธอยู่ในมือและมีเฟอตินและคนอื่นๆเดินตามกันมาเหมือนกับงู มือซ้ายของชายหนุ่มถืออลิซาเบธอยู่ ส่วนด้านขวาก็จับคบเพลิงที่ได้จากเฟอตินก่อนลงมา ทั้งหมดค่อยๆเดินเข้าไปในสถานที่ ภายใต้ด้านในก็มีลมพัดสวนออกมาหาพวกชายหนุ่มไม่ขาดสาย...จนตัวอลิซาเบธที่ใส่ชุดบางๆตัวสั่นไปหมด...

"หนาวงั้นเหรอ.." — เฟอตินกล่าวขึ้นเขามองไปที่อลิซาเบธที่สั่นอยู่ในมือของชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าของตน..

"โทษที.. แบบนี้เป็นไง!!" —ชายหนุ่มยกแขนขึ้นส่งตัวอลิซาเบธไปอยู่ด้านหลังตนเอง เขาให้ตัวอลิซาเบธนั่งขี่คอตัวเองไว้จากด้านบน..

อยากหนีจังเลยแต่มืดแบบนี้ น่ากลัว...

—อลิซาเบธพูดขึ้นในใจตัวเองหันกลับไปทางที่พวกตัวเองเดินผ่านมา มันมืดสนิทจนแทบมองไม่เห็นทางออกแล้ว

เป็นการบอกว่า ทั้งหมดได้เดินเข้ามาลึกได้พอสมควร... แต่แล้วยิ่งเดินเท่าไหร่ลมก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ จากเพียงรับรู้ได้ถึงลมที่พัดผ่านขนเล็กน้อยก็ค่อยๆแรงขึ้นจนผมและชุดค่อยๆปลิวขึ้นตามแรงลม จนในที่สุดก็มาถึงจุดที่ลมพัดเข้ามา

ณ ลานกว้างแห่งหนึ่งภายในใต้ดินที่พวกอลิซาเบธลงมาถึงมีลมแรงพัดกระหน่ำอยู่มันมาจากด้านบนที่มองเห็นอย่างชัดเจน รูปร่างของรอยขีดเขียนอะไรบางอย่างที่คลายคลึงกับวงเวทย์ขนาดใหญ่ได้ถูกวาดขึ้นจากด้านบน มันส่องแสงสว่างจนขนาดในพื้นที่ไม่มีแสงจาปดวงอาทิตย์หรือคบเพลิงที่ถืออยู่ก็มองเห็นได้ชัด...

"ทำไมถึงมีวงเวทย์ในนี้ได้ล่ะ.. " —หนึ่งในลูกน้องชายหนุ่มกล่าวขึ้น เขากลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับมองวงเวทย์ที่อยู่ด้านบนอย่างตกใจในสิ่งที่ตาตัวเองเห็น...

"ใช่ ฉันก็ตกใจที่มีเวทมนต์ในทวีปฟาเรียนา" —ชายหนุ่มกล่าวตอบลูกน้องตัวเองแบบนั้น ในตาเขาก็ตกใจไม่แพ้ไปจากลูกน้องตัวเองเลย..

พวกลาโน งั้นเหรอ แสดงว่าเป็นเรื่องจริง.. —จู่ๆ ก็เกิดคำถามขึ้นมาในหัวของชายหนุ่ม ผุดขึ้นมาหลังจากได้มองวงเวทย์ขนาดใหญ่แบบนี้ แต่หากไม่ใล่เพราะขนาดของมัน แต่เป็นสิ่งที่ไม่น่าจะได้เห็นในดินแดนแห่งนี้..

#ทวีปฟาเรียนา เป็นดินแดนที่พวกชายหนุ่มและอลิซาเบธอยู่ในตอนนี้ มันเป็นดินแดนน้ำแข็งและความหนาวเย็นโดยแท้จริง ไม่มีฤดูร้อนหรือฝนเลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงฤดูหนาวเพียงเท่านั้น ในดินแดนที่ปกคลุมไปด้วยความเย็นแห่งนี้ มีสิ่งที่พบเห็นได้ยากกว่าที่ทวีปอื่นๆ นั้นคือ เวทมนต์

เวทมนต์ — สำหรับที่ฟาเรียนานั้น เป็นสิ่งที่ต้องห้าม หากไม่ใช่เพราะดินแดนแห่งนี้ไม่ได้มีมานาไม่พอที่จะใช้เวทมนต์ แต่เกิดมาจากที่ทวีปแห่งนี้เป็นที่ตั้งของ ศาสนาที่รังเกลียดเหล่าผู้ใช้เวทมนต์อยู่มาก ทำให้คนที่ใช้เวทมนต์จึงได้ย้ายถิ่นฐานออกไปเกือบหมด..

ทำให้ทวีปฟาเรียนา กลายเป็นดินแดนไร้ ผู้ใช้เวทมนต์อย่างแท้จริง... มาตลอด 300 กว่าปี...

#######

ในขณะที่ทุกต่างตกใจและมองขึ้นไปด้านบนอยู่นั้นเอง.. เสียงร้องของใครบางคนก็ดังขึ้น

"ช่วยด้วย!!!!!!!"

—มันดังขึ้นมาจากด้านหลังของกลุ่ม แต่เมื่อทุกคนมองไปก็เห็นลูกน้องที่อยู่สุดแถว ชายคนดังกล่าวเดินขึ้นมาจากด้านหลัง เดินมาด้วยสภาพคล้ายกับคนเมาตรงท้องเหมือนมีอะไรบางอย่างแทงทะลุตัวเขาอยู่

"ช่วยด้วย"

—เสียงพูดดังขึ้นมาอย่างแผวเบาพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา ในระหว่างที่สายตาทุกคนกำลังจับจ้องมองไปอยู่นั้นเอง... ชายหนุ่มที่ดูมีอายุหน่อยก็ยิ้มออกมา แล้วถูกดึงหายไปจากตรงที่ยืนอยู่ ตัวเขาลอยกลับไปด้านหลังหายไปในเงามืด

"...." —มีเพียงเสียงกริ๊ดร้องของสัตว์บางอย่างที่ดังออกมา มันเดินเขามาอย่างช้าๆ รูปร่างขนาดใหญ่ ที่มีหัวคล้ายกับดอกทานตะวัน ตัวใหญ่สูงจนเกือบสุดเพดาน รูปร่างคล้ายคลึงกับสิงโต มีขา 6 ขา และมีหางที่แหลมคม มันทิ่มแทงลูกน้องของชายหนุ่มอยู่..

ชายหนุ่มผู้ที่มีอลิซาเบธอยู่ในคอมองไปที่สิ่งรับรู้ได้ถึงมอนเตอร์ตัวที่อยู่ตรงหน้าได้ทันที..

"เรเรเรล่า " —ชายหนุ่มกล่าวชื่อมอนเตอร์ตัวดังกล่าวออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่กลับดังชัดในสถานที่แห่งนี้..

เรเรเรล่า มันไม่รอใช้เหยื่อของมันที่เรียงรายอยู่ข้างมันในตอนนี้ ต้องรอนาน มันพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงซึ่งขัดกับขนาดตัวของมัน กวาดร่างของคน4-5 ขาดออกเป็นสองส่วนในช่วงพริบตา

ลูกน้องของชายหนุ่มตายในช่วงพริบตาย เหลือเพียงตัวของชายหนุ่ม,อลิซาเบธ,เฟอติน,และผู้สอดแนม เพียงเท่านั้นที่รอดมาได้..

ชายหนุ่มสอดแนมรอดมาได้ หวุดหวิดแต่ขาของเขาก็มีรอยแผลขนาดใหญ่อยู่จนเลือดไหลออกมาไม่หยุด...

"โอ้ย!! เจ็บ.." —เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังออกมาไม่หยุด เขาจับลงไปที่แผลตรงนั้นของตัวเองด้วยความทรมาน ใบหน้าสั่นไปมาด้วยความเจ็บปวด

"..."

แต่แล้วเสียงของมอนเตอร์ตัวการก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันเคลือนไหวตัวอีกครั้งในความมืด เฟอตินลากร่างของชายหนุ่มผู้บาดเจ็บจนขยีบตัวไม่ได้ให้มารวมกับตัวเอง โดยที่ข้างหลังเฟอ

ตินก็มีชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าอยู่..

"หัวหน้าเอาไงดี..." —เฟอตินกล่าวขึ้นด้วยความหวาดกลัวขาและแขนก็สั่นไปหมด...

ชายหนุ่มนั้นเขาเองก็ไม่รู้เลยต้องทำยังไง ในตอนนี้เขาอยู่ท่ามกลางตรง ใจกลางของห้องที่ด้านบนมีวงเวทย์อยู่ รอบๆเขามีควันลอยออกมาเต็มไปหมดเพราะการขยับของ เรเรเรล่า

เพียงครั้งแรกที่มันออกมา ในจังหวะที่ทั้งสามและคนเจ็บอีกหนึ่งกำลังรอความตายอยู่นั้นเอง

เรเรเรล่า มันก็พุ่งออกมาจากกลุ่มควัน มันพุ่งออกมาด้วยเสียงที่ดังสนั่นดัง ตู๊ม!! จนรอบห้องก้องไปด้วยเสียงมัน

"ระวังซ้าย.." —เสียงของอลิซาเบธกล่าวขึ้น พร้อมกับมือที่ดึงคอของชายหนุ่ม...

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่ชายหนุ่มและอลิซาเบธล้มลงไปเพราะการดึงของอลิซาเบธนั้นเอง เรเรเรล่าก็พุ่งผ่านหน้าเขาทั้งสองไปอย่างหวุดหวิด.. ทั้งสองได้เพียงแต่นิ่งเงียบอึ่งต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

พร้อมกับดวงของอลิซาเบธที่เปลี่ยนเป็นสีทอง เธอมองไปยังตัวของ เรเรเรล่าที่พุ่งผ่านไป

อะไรกัน...นั้นมันอะไรกันอะ..???

เด็กน้อยมองเห็นอะไรบางอย่างจากตัว เรเรเรล่า ผ่านดวงตาสีทอง

จบ.(5)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***