Ch. 4

| ตอน : เจอกันครั้งแรก |

+++++++

พายุลมหนาวได้หยุดลง หลังจากรอเวลามาเนิ่นนานกว่า 2 ชั่วโมงในที่สุดก็ได้เวลาของกลุ่มผู้มาเยือนได้ขยับตัวเสียที กลุ่มผู้มาเยือนปริศนาได้เริ่มขยับตัวหลังจากสอดส่องสิ่งต่างภายในเมืองวินเทล มาก่อนแล้ว... พวกเขาเคลื่อนกำลังพลด้วยม้านับสิบตัว ลงจากภูเขาที่ตัวเองแอบซ่อนกันอยู่ เสียงมาดังสนั่นบอกถึงกลุ่มคนที่กำลังเคลือนที่ภายใต้ความเงียบ หลังจากพายุผ่านไป....

"หยุด...!!" — ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้ากล่าวขึ้น มือกำแน่น ยกขึ้นเหนือหัวตัวเองส่งสัญญาณการหยุดเคลื่อนทัพ ในตอนนี้ทุกคนได้หยุดลงตรงหน้าทางเข้าเมืองที่เงียบสลบไร้เสียงของสิ่งมีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย... กลุ่มผู้มาเยือนได้เพียงแต่มองกันไปภายในเมืองด้วยตานับสิบ ของคนนับสิบคนที่มองกัน ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย.. วินเทลที่เป็นเมืองสุดขอบทวีปเหนือ ฟาเรียนาได้ร้างผู้คน กลายเป็นเมืองที่ว่างเปล่าโดยสมบรูณ์ไปแล้ว..

ชายหนุ่มผู้เป็นทั้งผู้มาเยือนและหัวหน้ากลุ่มได้เพียงแต่มองไปรอบๆ และส่งสัญญาณมืออีกครั้ง เพื่อก้าวต่อไปสู่ในเมือง เสียงม้านับสิบตัวได้เคลื่อนที่อีกผ่านเข้าเมืองวินเทล

หลังจากขี่ม้าเข้ามาได้สักพัก เหล่าผู้มาเยือนได้แยกย้ายกันขี่ม้าไปมารอบๆเมืองเพื่อหาผู้รอดชีวิตที่ยังอยู่ภายในเมือง แต่เหมือนจะไม่เป็นผลดีต่อพวกเขา ในเมืองไม่มีผู้รอดชีวิตเหลืออยู่แล้ว มีเพียงความว่างเปล่า...

"หัวหน้า!!!!" —เสียงของหนึ่งในลูกน้องของชายหนุ่มกล่าวขึ้นเรียกเขาให้ไปดูอะไรบ้างอย่าง ชายหนุ่มไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังจุดดังกล่าวโดยทันทีด้วยม้าคู่ใจ..

ชายหนุ่มหยุดม้าลงเมื่อถึงจุดหมายเดินลงไปดูจุดดังกล่าว.. จ้องมองไปยังเป้าหมายที่เป็นร่างของคนที่โดยแช่งแข็งจนตายนอนอยู่ รูปร่างเหมือนโดนเผาจนตายก่อนที่จะโดนพายุที่มีความหนาวย้อมเข้าจนในที่สุดก็กลายเป็นเพียงก้อนน้ำแข็งที่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเจ็บปวด..

"ไม่ว่าจะโดนเผาหรือหนาวตาย จะทางไหนก็ทรมานเหมือนกัน!! " —ชายหนุ่มกล่าวขึ้น พร้อมเดินกลับไปที่ม้า..

"หาไปเรื่อยๆ ต้องเจอสักคน "

ชายหนุ่มสั่งเหล่าลูกน้องตัวเองอีกครั้ง จิตใจของเขาเริ่มไม่อยู่กับตัวเหมือนกับพยายามหาอะไรบางอย่างที่อยู่ในเมืองวินเทล ..

ตึง!! เสียงปิดประตูดังขึ้นในระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังขึ้นม้าอยู่ เขามองไปยังต้นทางของเสียงนั้นพบเพียงประตูบานหนึ่งที่ปิดลงตรงประตูมีกระดิ่งถูกแขว้นไว้อยู่ มันสั่นไปมาทั้งๆที่ในตอนนี้ กับไม่มีลมพัดผ่านเลยแม้แต่น้อย...

คงคิดมากไปเองมั้ง —ชายหนุ่มขึ้นแบบนั้นขึ้นมาในใจตัวเอง เริ่มขยับม้าออกไปจากตรงนั้น

โดยที่ภายหลังประตูนั้นกลับมีใครบางคนอื่น เด็กสาวคนหนึ่งผมสีดำกำลังนั่งพิงประตูไว้อยู่ อลิซาเบธนั้น

ในตอนแรกนั้นอลิซาเบธเพียงแค่เข้ามาหลบในร้านแห่งหนึ่งให้ตัวเองหายหนาวก็เท่านั้นและจะออกไปหลังจากพายุลมหนาวหมดลง แต่แล้วจู่ๆในตอนที่อลิซาเบธเธอเปิดประตูนั้นเองก็กลับเห็นคนมากมายกำลังยืนจับกลุ่มมองอะไรสักอย่างอยู่ เมื่อเธอมองไปอีกมุมหนึ่งก็เห็นใครบางคนกำลังขึ้นมาอยู่ ด้วยความตกใจทำตัวไม่ถูก เด็กน้อยอลิซาเบธก็ได้ปิดประตูลง แต่ด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูกทำให้แรงที่ออกมามันไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ เสียงประตูดังขึ้น..

แย่แล้ว.. ทำไงดี

เด็กน้อยได้เพียงแต่นั่งพิงประตูอยู่อย่างงั้น มือทั้งสองปิดปากแน่มองไปที่ช่องเล็กระหว่างประตู

เช็คความแน่ใจว่าไม่มีคนเดินมา.. ภาพที่เห็นมีเพียงความว่างเปล่าไม่มีคนเดินมาทางที่ตัวอลิซาเบธอยู่

โล่งอกไปที —เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ความเคลียดทั้งหมดได้หายไปในชั่วพริบตา..

"คงจะตกใจมากสินะ "

"ใช่เลยค่ะ.? "

—มีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น และอลิซาเบธก็ตอบกลับโดยทันทีโดยไม่รู้ตัว เธอได้เพียงมองไปด้านซ้ายมือตัวเองที่เป็นต้นทางเสียงพูดนั้น ภาพที่เห็นกลับปรากฏเป็นชายบางคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้

โดยที่ตัวอลิซาเบธไม่รู้สึกตัว.. ไม่ได้ยินแม้เสียงเท้ารู้ตัวอีกทีชายปริศนาก็นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว เขานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่แดดส่องไปไม่ถึงมีเพียงเงาเท่านั้น ที่ตัวอลิซาเบธมองเห็น

เด็กน้อยอลิซาเบธตกอยู่ในสถานะตกใจอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ใช่การตกใจจนทำตัวไม่ถูกแต่เป็นการตกใจที่ อลิซาเบธเธอมองเห็นอะไรบางอย่างที่มองเธอมาจากเงาที่มืด ดวงตาสีทองที่สว่างในพื้นที่มืด

เด็กน้อยได้เพียงล้มตัวลงด้วยขาที่สั่น.. มองไปยังที่เงาคนที่นั่งอยู่...

ชายหนุ่ในเงาเมื่อเห็นแบบนั้นก็เริ่มขยับตัวลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาอลิซาเบธด้วยการเดินที่ช้าๆ อย่างกับเสือร้ายที่พยายามกินเหยื่อของมันอย่างช้าๆ

เด็กน้อยอลิซาเบธได้เพียงแต่กลืนน้ำลายพลางถอยหลังขยับเรื่อยๆหลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ในตอนที่ขยับอยู่นั้นเอง เด็กน้อยก็ได้หยุดลงด้านหลังตัวเธอตอนนี้มันคือกำแพง ตัวอลิซาเบธเธอถอยหลังมาหากำแพงโดยไม่รู้ตัวด้วยความที่มืดทำให้เด็กน้อยอลิซาเบธไม่เห็น..

แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีชายหนุ่มก็มาอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้ว ชายหนุ่มที่อลิซาเบธเข้าขี่ม้าออกไปแล้ว ในตอนนี้เขามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอลิซาเบธอย่างรวดเร็วจนอย่างตกใจ

ทั้งสองได้จ้องมองตากัน ชายหนุ่มมองด้วยดวงตาสีทองที่บ่งบอกถึงความสงสัย

ส่วนอลิซาเบธเธอเพียงแต่มองกลับด้วยหางตาไม่กล้าสบตาโดยตรง ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!!

จบ.(4)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***