Ch. 3

| ตอน ผู้มาเยือน |

+++++++++++

เสียงร้องดังไปทั่วทุกทิศในเมืองวินเทลกับไฟที่ลุกท่วมไปทั้งตัวคฤหาสน์ที่อยู่ใจกลางเมืองอยู่ ส่องแสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วทุกบริเวณโดยรอบ ผู้คนพากันวิ่งหนีผ่านกันไปมาด้วยความตกใจ ข้ามผ่านความหนาวที่พัดใส่พวกผู้คนที่วิ่งหนีตายกันอยู่ ไฟค่อยๆลามกันต่อเนื่องแม้จะอยู่ในฤดูหนาวก็ตาม

จนในที่สุดเสียก็หายไปพร้อมกับแสงไฟที่ค่อยๆหายไป ผู้คนหายไปอย่างไร้ปริศนาบางคนก็นอนตัวไหม้ตายอย่างทุกทรมานอยู่ภายในบ้านของตัวเอง ภายในไม่มีกี่ชั่วโมงหลังจากไฟไหม้ อลิซาเบธและชายปริศนาได้โผล่ขึ้นมาท่ามกลางกองไฟที่ยังลุกขึ้นอย่างไม่หยุดแม้จะผ่านมาเป็นเวลานาน

ชายปริศนาสูงประมาณ 200 ได้วางอลิซาเบธลงสู่พื้นดินหลังจากเดินห่างออกมาจากคฤหาสน์ที่ลุกไปไฟไปแล้วได้ระดับนึง.. ชายปริศนาผมสีเงิน จ้องมองไปยังเด็กน้อยตรงหน้าดูสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"นี่.. ชื่ออะไร..?" —เสียงชายปริศนากล่าวเสียงดูเย็นชาส่งผ่านออกมาจากปาก พร้อมกับใบหน้าที่สุดแสนเย็นชา

เด็กน้อยอลิซาเบธไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ได้เพียงแต่นิ่งเงียบอยู่อย่างงั้น หน้าหันมองไปยังพื้นที่รอบๆ ตัวเองที่มีหิมะสีขาวมากมายอยู่..

"งั้นก็จบธุระแค่นี้นะ"—ชายปริศนากล่าวขึ้น มองไปยังเด็กสาวตรงหน้าที่มีพื้นหลังเป็น

กองไฟขนาดใหญ่ที่กำลังลุกโชนอยู่

ชายปริศนาผมเงินไม่กล่าวอะไรต่อ ออกมาได้เพียงแต่ลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่บอกกล่าวอะไร

เพียงไม่กี่หลังจากเด็กน้อยอลิซาเบธจ้องมองตามรอยเท้าที่ชายปริศนาผมเงินเดินไป ก็กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงความว่างเปล่าที่ชายปริศนาเดินไปเท่านั้น

...-------...

เด็กน้อยอลิซาเบธเดินไปเรื่อยๆ ผ่านทางเดินหินที่ค่อยๆจางหายไปจากหิมะที่ตกลงมา เด็กน้อยอลิซาเบธได้เพียงแต่เดินอยู่อย่างงั้นอย่างไร้จุดหมายที่จะไป เธอเพียงแต่มองไปยังทางด้านหน้าด้วยสายตาที่เหม่อลอยเหมือนคนไร้สติ

ฉันเป็นใคร.? แล้วฉันกำลังเดินไปที่ไหนกัน ขามันเดินไปเรื่อยๆเลย หนาวจัง —อลิซาเบธเธอกล่าวขึ้นในหัวตัวพร้อมกับลูบแขนตัวเองไปมาด้วยความหนาว พร้อมกับควันไอเย็นที่ออกมาจากปากตัวเอง เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ ด้วยชุดที่เบาบางจนลมหนาวเจาะเข้าผิวหนัง ความส่งผ่านจนถึงกระดูก

จนในที่สุดก็เดินต่อไม่ไหวอีกแล้ว... อลิซาเบธมองไปรอบๆตัวเองเห็นหน้าร้านแห่งหนึ่งที่หิมะพัดผ่านไม่ถึง...

มันเป็นหนทางรอด สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเด็กน้อย.. เธอไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าลากขาที่เกือบแข็งขยับตัวแทบไม่ได้ พยายามเดินไปตรงหน้าร้านแห่งนั้นที่เล็งไว้

...-----...

ในขณะเดียวกันท่ามกลางอากาศที่เริ่มหนาวขึ้น ท้องฟ้าบอกเวลากลางคืนได้มีแสงประกายส่องลงมาจากภูเขา มองมายังภายในตัวเมืองวินเทล

"แปลก"

...—เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น ในมือข้างซ้ายก็ถือกล้องส่องทางไกลไว้อยู่ อีกข้างก็ถือตะเกียงไว้อยู่เช่นเดียวกัน...

เขาเดินถอยหลังไปรีบวิ่งออกไปจากตรงที่สังเกตุการณ์กลับไปยังกลุ่ม ที่เฝ้ารอข่าวจากเขาอยู่ หลังจากวิ่งมาได้สักพักหลังภูเขาบริเวณใกล้ๆนั้นมีถ้ำอยู่ที่ภายในส่องแสงออก กลุ่มที่ว่าในตอนนี้กำลังหลบลมหนาวอยู่ภายในถ้ำอยู่นั้นเอง..

ชายสอดแนมไม่รอช้าวิ่งผ่าทางเดินที่มีหิมะมากมายไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็วจนในที่สุด เขาก็ได้เข้ามาสู่ถ้ำที่มีพรรคพวกตัวเองอยู่

ภายในถ้ำเต็มไปด้วยแสงสว่างทั่วบริเวธเป็นถ้ำที่มีความยาวในตัวเองอยู่พอสมควร ไม่มีเส้นทางให้เดินไปต่อเป็นเพียงถ้ำที่ถูกใครบางคนสร้างไว้ให้หลบอากาศหนาวภายนอกเพียงเท่านั้น ซึ่งในตอนนี้เป็นกลุ่มของพวกเขานั้นเองที่กำลังหลบอยู่

ชายสอดแนมไม่รอช้า.. มุ่งหน้าตรงไปหาชายคนหนึ่งที่หันหลับให้กลับเขา ชายคนนั้นกำลังนั่งกินอะไรบ้างอย่างอร่อย เสียงดังออกมาตั้งแต่เดินเข้ามาภายในตัวถ้ำ

"หัวหน้า!!" —เสียงของชายสอดแนมกล่าวขึ้นเรียก คนที่นั่งหันหลังให้อยู่ตรงหน้าว่า 'หัวหน้า'

ชายผู้ถูกเรียกว่าหัวหน้าได้เพียงแต่นิ่งเงียบไปเมื่อได้ยินคนเรียกตัวเอง.. ไม่นานเขาก็หันกลับมา

ชายหนุ่มใบหน้าอายุไม่เกิน 30+ หันกลับมาดวงตาสีดำสนิท ผมสีเงินของเขามองผ่านกองไฟที่จุดขึ้นได้เห็นอย่างชัดเจน เช่นเดียวกับผิวของเขาที่เห็นจากหน้าก็ดูน่ากลัว ผิวสีขาวซีด เหมือนคนที่โดนดูดเสือดจนหมดตัว เขามองมายังหนุ่มสอดแนมด้วยหน้าตาที่ดู มึนและ งง หน่อย ในปากก็ยังมีเส้นอะไรบางอย่างที่ยังกินไม่หมดอยู่ติดที่ปาก

"ว่า.?" —ชายหนุ่มตอบกลับชายสอดแนม ไม่ทันทีหนุ่มสอดแนมจะได้พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มก็กินอาหารต่อ

"เหมือนว่าเมืองวินเทลที่เราตามหาจะอยู่ข้างหน้าจริงๆด้วยครับ แต่ว่าตอนนี้มันกลายเป็นที่ร้างไปแล้วไม่มีผู้คน ไม่มีแสงไฟ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสิ่งมีชีวิตอยู่เลย " — ชายสอดแนมรายงานสิ่งที่ตัวเองไปทำเช่นนั้น มันคือคำสั่งที่ตัวเขาได้จากชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าให้ไปดูสภาพเมืองที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้..

"งั้นเหรอ.! ก็ไม่ค่อยแปลกใจแค่คิดว่าพวกบาโนจะอยู่นี้ก็แปลกพอแล้ว " — ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้ากล่าว.. ในปากก็เคี้ยวอาหารไปมาและกลืนลงไปในที่สุด

"อร่อยจังเลยนะ ร้อนสุดๆ "

ชายหนุ่มที่กินเสร็จแล้วก็ได้ลุกขึ้น ยื่นมือออกมาเรียกให้ชายสอดแนมนั่งลงไปในที่ของเขา

"เอ่อ..." —ชายสอดแนมทำท่างเกร็งใจออกมาเมื่อเห็นแบบนั้น

ชายหนุ่มเมื่อเห็นเมื่อเห็นแบบนั้นก็ พยักหน้าขึ้นลง เพื่อเป็นการเรียกซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นแบบนั้นแล้ว ชายสอดแนมก็ได้ยอมนั่งลงในที่ของหัวหน้าตัวเองนั่งก่อน...

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อได้เพียงแต่เดินตรงไปที่กระเป๋าที่มี อาวุธอยู่ เขาเดินไปที่กระเป๋าของตัวเองหยิบ มีดสั้นเล่มหนึ่งออกมา เป่าลงไปที่มัน จนมีหิมะลอยออกมา..

"เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว รอให้พายุสงบลงสักหน่อยเราจะลงไปที่เมืองวินเทล ได้เวลาล่าแม่มดแล้ว " — ชายหนุ่มกล่าวขึ้นในดวงตาก็เต็มไปเด้วยไฟแค้นต่ออะไรสักอย่าง...

จบ.(3)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***