Ch. 1

| ตอน : กลับมาเกิดใหม่ |

++++++++

"ในปีที่ นักรบที่ 320 มนุษย์ได้ทำสงครามกันเอง... ผู้คนมากมายต่างล้มตายกันนับไม่ถ้วน

กองศพนับพันนับล้านกองทับถมกันกลายเป็นเนินภูเขาเลือดต่างไหลรินรวมกันกลายเป็น

สายน้ำ..."

มนุษย์ต่างเรียกสงครามนั้น! สงครามยุคมืด!!

จนในที่สุดสงครามก็ได้จบใน ปีนักรบที่ 500 สงครามจบสิ้นลงเหล่าจอมมารผู้เป็นต้นเหตุแห่งสงครามได้ตายจากไป บางคนก็หายสาปสูญ มีจอมมารบางคนที่หลบหนีกลับคืนสู่ ทวีปปีศาจ และหน้าประวัติศาสตร์ของ ปี นักรบก็ได้จบลง

ณ เวลานั้นเอง หน้าประวัติศาสตร์ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ' ปีมังกรที่ 1 ' นับแต่ในนั้นมา

ในดินแดนหนาวแห่งหนึ่งบนสุดขอบของแผนที่โลก..

พื้นที่ ที่เต็มไปด้วยหิมะที่ลอยผ่านอากาศหนาวแน็บ.. หลังจากจบสงครามยุคมืด

หลังจาก มหาสงคารยุคมือจบลงทวีปที่เต็มไปด้วยพื้นดินที่อุดมสมบรูณ์ก็ถูกย้อมไปด้วยหิมะตลอดปี

ผู้คนมากมายต่างอาคัยอยู่ได้โดยการปรับตัว ให้ตัวเองเอาชีวิตอยู่รอดได้...

ท่ามกลางพื้นที่มีแต่หิมะทับถมกันอยู่ทุกที่มองไปนั้น ก็มีเมืองหนึ่งตั้งอยู่

บนสุดขอบทวีปเหนือ ฟาเรียนา

แสงสว่างในเมืองสาดส่องออกไปทั่วทิศ..

ผู้คนในเมืองต่างเดินใช้ชีวิตราวกับเคยชินกับอากาศหนาว

ชื่อของเมืองนั้นคือ วินเทล

-----------

ในปีมังกรที่ 582..

เป็นปีที่มีอากาศหนาวจนถึงสุดขีด...

ลมหนาวพัดผ่านไปทั่วทั้งดินแดน...ทวีปเป็นช่วงฤดูหนาวที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ผู้คนมากมายต่างล้มป่วย เหตุเพราะมาจากอากาศหนาวที่รุนแรงกว่าทุกปี

พวกเขาไม่เคยแม้จะเคยพบกับลมหนาวเช่นนี้มาก่อน

มันไม่เพียงแต่ลมหนาวที่สัมผัสได้เท่านั้น ใครก็ตามที่ออกจากมาด้านนอกรับลมหนาวที่พัดอยู่ก็เริ่มเจ็บปวดกันไปหมด

ในไม่ช้า ผู้คนในเมืองวินเทล ต่างล้มตายกันเพราะอากาศหนาวไปที่ละคนสองคนเรื่อยๆ

มันเป็นปีที่ ลำบากที่สุดตั้งแต่มีเมืองแห่งนี้มา

ผู้คนในเมืองต่างภาวนาให้ลมหนาวในตอนนี้พัดหายไปให้เร็วที่สุดได้เท่านั้น!!

พวกเขาหวังเพียงไม่ให้ตัวเขาในตอนนี้ตายจากไปในอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้..

หรือให้ผู้คนที่รักของตนเองต้องตายไปอย่างทรมาน!!

----------

ใจกลางเมือง....

เป็นสถานที่ตั้งของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง.. มันเป็นคฤหาสน์ที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

แม้ลมหนาวจากภายนอกจะพัดแรงแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้คฤหาสน์แห่งนี้เป็นอะไรได้

พวกคนด้านในต่างมองออกไปข้างนอก มีหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอมีรูปร่างหน้าตาที่ดูสวยเธอช่างเป็นหญิงที่ดูมีอายุระดับหนึ่ง!

เธอมีสีผมสีทองปนสีขาวสว่างทุกครั้งที่สะท้อนกับแสงไฟ ดวงตาของเธอเป็นสีดำ ผิวเธอซีดแห้งเหมือนกับคนที่โดนแวมไพร์ดูดเลือดออกจากร่างเกือบหมด

เธอนั่งอยู่เตียงขนาดใหญ่.. จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตั้งอยู่ข้างๆตัวเธอ

ดวงตาเธอเหม๋อลอยออกไปในที่ใดแห่งหนึ่ง..

สีหน้าเธอเหมือนกับรอใครบางคนให้กลับมา

มือก็จับไปตรงท้องของเธอที่ใหญ่

ท้องของเธอตอนนี้มันใหญ่ ผิดแปลกไปจากผิวหนังตัวเธอในตอนนี้ที่แบนราบจนเกือบเห็น

กระดูก..

ตอนนี้เธอท้องอยู่นั้นเอง..

ในขณะที่หญิงสาวกำลังลูบท้องตัวเองไปมาอยู่นั้นเอง

เสียงประตูก็ดังขึ้น มีใครบางคนเคาะประตู...

"คุณหนู.... ได้เวลากินข้างแล้วค่ะ"

—เสียงหญิงสาวบ้างคนดังขึ้นจากด้านหลังประตู เธอพูดออกมาด้วยเสียงดัง

จนแม้หญิงสาวที่นั่งบนเตียงยังได้ยินอย่างชัดเจน

เธอไม่แม้จะตอบกลับไป ไม่แม้จะเปิดปากออกมา

เธอได้แต่มองไปทางต้นทางของเสียง

และก็หลังหน้ากลับไปที่หน้าต่างคู่เดิมที่มองอีกครั้งอย่างกลับเสียงดังกล่าวที่ได้ยิน

ไม่เคยได้ยินขึ้น...

----------

9 เดือน...กำหนดเวลาคลอด

ลมหนาวในตอนนี้ก็ยังแรงเหมือนเช่นเดิม...

หญิงสาวในตอนนี้ก็ยังมองไปยังหน้าต่างเดิมเช่นเคย ต่างจากครั้งก่อน

คือเธออยู่ในสภาพนอน มองไปยังหน้าต่างที่มีสีขาวของหิมะผ่านหน้าต่างไปมาอยู่อย่างงั้น

ในตอนนี้ท้องเธอโตเต็มวัยแล้ว ท้องเธอใหญ่ขึ้นจนพร้อมจะใกล้คลอด

ในไม่ช้านี้..

แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงประตูเปิดดังขึ้น.. พร้อมกับชายในชุดเกราะคนหนึ่งเดินเข้ามา..

ชุดเกราะของเขาอยู่ในสภาพที่เละเทะไปหมด.. เหมือนกับคนผ่านสงครามมาไม่นาน

ชายหนุ่มเขาเดินตรงมาที่หญิงสาวนอนอยู่

หญิงสาวและชายหนุ่มจ้องมองกัน สายตาทั้งคู่มองกัน

น้ำตาของทั้งคู่ต่างไหลรินออกมาโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมาโดยสักคำ

จนในที่สุดชายหนุ่มก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นไหว

"มารีน"

"เลย์" —หญิงสาวกล่าวตอบ

ชายหนุ่มจับไปตรงมือของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

ชายหนุ่มเขาจูบลงไปที่มือหญิงสาวผู้เป็นอันที่รัก ด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

"ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ผมทำให้คุณรอผมนานเหลือเกิน ผมคิดถึงคุณ"—

ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่เหมือนคนพูด แม้จะไม่ค่อยออกแต่หญิงสาวก็ยิ้มรับคำพูดนั้นของชายหนุ่มอย่างใจจริง

ชายหนุ่มจับไปตรงท้องของมารีน

ทั้งคู่มองหน้ากัน ใบหน้าทั้งคู่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา

"ลูกรอเราอยู่!!"

—มารีนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนล้าไม่ไหวต่อไปแล้ว

มารีนเธอก็ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด!!

"โอ้ยยย...เจ็บ"

เลย์รับรู้ได้โดยทันที ว่าลูกเขาในตอนนี้พร้อมจะออกมาแล้ว

"ไปตามหมอมา"

—ชายหนุ่มได้เพียงแต่ตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังสนั่น...

ในเวลาไม่ถึง 10 วิ

ก็มีชายคนหนึ่งเข้ามาในห้องโดยทันที เขาคือหมอนั้นเอง

หมอเข้ามาข้างๆของมารีนที่นอนในทันที

ในตอนนี้เลย์ที่เป็นสามีเธอนั้นได้หลบทางให้หมอ ไปยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง

ช่วงเวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่นานก็มีสาวรับใช้อีก 3 คนเข้ามาเพื่อเป็นผู้ช่วยหมอ

พวกเขาต่างจับไปตัวของมารีน ให้เธอไม่ดิ้นไปมาจากความเจ็บปวด และเริ่มการคลอดทารกในทันที

เสียงกริ๊ดร้องของมารีนดังขึ้นไม่ขาดสายนับตั้งแต่นั้น

เสียงได้ส่งผ่านเส้นทางเดินไปทั่วทั้งคฤหาสน์

จนในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยไปได้สักพักใหญ่

เสียงกริ๊ดร้องของมารีนก็เงียบหายไปแล้ว..

ภายในห้องนั้น มีเพียงเสียงเด็กทารกที่ร้องออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาอยู่ในอ้อมกอดของหมอ

และก็เงียบลงไปในที่สุด

เสียงการเต้นของหัวใจของเด็กทารกหยุดลง ในตอนนี้เด็กทารกไม่หายใจแล้ว

คนเป็นพ่อได้เพียงแต่เดินเข้ามาด้วยขาที่สั่นใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ใจของผู้เป็นพ่อได้แตกสลาย!! ลงไปในพริบตา

เหมือนโลกทั้งใบของเขาแตกสลาย ในมือของเขาตอนนี้กำลังถือร่างเด็กน้อย

ที่ทั้งเบา ถึงขนาดที่เกราะตามตัวที่ใส่ตอนนี้ยังหนักกว่าเด็กทารกในมือเสียอีก..

เลย์ไม่แม้จะร้องออกมา

ต่างจากคนเป็นแม่ เธอนอนหายใจโรยริน..

เสียงหายใจเธอราวกับคนที่วิ่งมากว่ามาเสียงพูดเธอชั่งอ่อนล้าจนถึงสุดขีด

"เลย์ ลูกของเรา!!!"

—เธอมองไปยังหน้าของสามีของเธอ.. เธอรับรู้ได้ผ่านหน้าของสามีของเธอ

แม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูดแต่ทั้งคู่ก็รับรู้ได้ทันที

หัวใจของผู้ให้กำเนิดแทบแตกสลาย ร่างกายในตอนนี้แทบรับไม่ไหว...

"ขอฉัน... ดูหน้าเธอหน่อย!"

—มารีนกล่าวขึ้น เธอรับเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเธอเอง เด็กทารกเพศหญิงนอนอยู่ในอ้อมกอดมารีนที่ไม่มีแม้เสียงร้องของเด็กทารก ไม่มีการหายใจตัวเย็นเหมือนอากาศภายนอกที่กำลังพัดอยู่อย่างบ้าคลั่งในตอนนี้

เธอมองเด็กทารกอย่างมีความหวัง ความหวังที่ว่าเด็กน้อยจะมีชีวิตที่ดีหากได้มีชีวิตจริงๆ

ผู้เป็นแม่ได้ลุกขึ้นมาในท่านั่ง เธอได้อุ้มลูกสาวของตัวเองในมือเธอ

หน้าตาเธอเต็มไปด้วย ความรู้สึกมากมายเต็มไปหมด มีทั้งความเศร้าทุกข์ผสมปนกันไป

"ลูกแม่...ได้โปรด"

ในใจลึกๆของผู้เป็นแม่ได้เพียงแต่หวังจะมี ความหวังเท่านั้น ความหวังที่ว่าเด็กน้อยจะลืมตาขึ้นและร้องอย่างเด็กคนอื่น น้ำตาของผู้เป็นแม่ได้เริ่มเอ่อล้นออกมากอดร่างของเด็กทารกที่ไร้วิญญาณอยู่อย่างงั้น..

-------------

ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากดินแดนหนาวเย็น

ได้มีก้อนพลังงานบางอย่างลอยอยู่บนอากาศ

มันตั้งอยู่ในดินแดนที่เต็มไปด้วยความแห้งแล้ง มันลอยอยู่เหนือผู้คนมากมายที่ยืนมองมันอยู่

"นี้ก็ สามวันแล้วมันใหญ่ขึ้นรึเปล่า"

—ชาวบ้านคนหนึ่งกล่าวขึ้น

"ใช่ เหมือนจะใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อวานเลย"

—ชาวบ้านอีกคนก็พูดต่อจากคนก่อน

"มันคืออะไรกันนะ..."

—เสียงชาวบ้านในฝูงชนที่ยืนมองอยู่พูดขึ้นมา

เสียงคำพูดมากมายและคำถามต่างๆ ต่างพูดขึ้นทุกคนต่างประหลาดใจกับก้อนพลังงาน

ปริศนา...

ในทันทีนั้นเอง ก็เกิดสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น!

ก้อนพลังงานปริศนาค่อยๆขยายใหญ่ มันใหญ่ขึ้นรวดเร็วในชั่วพริบตาแสงจากดวงอาทิตย์ก็ได้ถูกบดบังจากก้อนพลังงานที่ในขณะนี้ใหญ่ขึ้น

"เห้ย... มันใหญ่ขึ้นเกิดอะไรขึ้น"

"เห้ยมันจะระเบิดแล้วแน่เลย"

"อะไรนะระเบิด"

"ไม่ผิดแน่"

—เสียงดังมากมายพูดขึ้น ชาวบ้านที่ยืนดูต่างตื่นตัวกันจนสุดขีด พวกเขาเริ่มขยับตัว

แทรกแซงกันไปมา ในขณะที่

ก้อนพลังงานใหญ่ได้ย้อมช่วงเวลากลางวันให้กลายเป็นเวลากลางคืน

ในชั่วพริบตา...

และแล้วในที่สุด

ก้อนพลังงานได้ระเบิดขึ้น!!

แรงระเบิดได้ส่งผ่านไปยังทั่วทุกทวีป ทุกมุมโลก

มันได้ไปกระตุ้นช่องว่างระหว่างมิติขึ้น รอยร้าวของมิติได้ถูกเปิดขึ้นไปทั่วโลก...

ในดินแดนที่แห้งแล้ง ดินแดนที่เต็มไปด้วยป่าไม้ ดินแดนฝน และดินแดนแห่งความหนาวเย็น!

ได้มีก้อนแสงอะไรบางอย่างหลุดออกมาช่องว่างของมิตินั้น มันลอยออกมาจาก

ช่องมิติที่เปิดขึ้น ในดินแดนแห่งความหนาวเย็น..

และก็พุ่งหายไป

---------------

#ต่างโลก

ณ... เมืองแห่งหนึ่งที่ดูมีความเจริญรุ่งเรือง

มีตึกสูงมากมายถูกตั้งอยู่ไปหมด รถไฟฟ้าที่วิ่งไปมา ผู้คนที่เดินผ่านถนนที่มีรถจอดรอให้คนข้ามผ่านนับ 10 คัน..

ได้มีชายคนหนึ่งวัย 30+ กำลังเดินข้ามทางม้าลายอยู่

ในหูเขากำลังใส่หูฟังอยู่ เขาเดินไปพร้อมกับฟังเพลงไปด้วย

ชายหนุ่มรู้สึกชิวและผ่อนคลายปากก็ร้องเพลงไปด้วยระหว่างเดิน

เขาเดินผ่านทางม้าลายเดินผ่านผู้คนมากมายที่เดินสวนทางไปมา

เดินตรงไปที่แห่งใด แห่งหนึ่ง..

ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดตรง...

หน้าร้านแห่งหนึ่ง ร้านอาหารญี่ปุ่น

ชายหนุ่มไม่รอช้าเก็บหูฟังเข้ากระเป๋าที่พกมาเช็คดูเวลาที่ตอนนี้เป็นเวลา 17:00 พอดี

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านในทันที

ภายในร้านมีขนาดแคบพอให้คนเดินสวนกันเล็กน้อย!

สภาพร้านดูเป็นร้านที่ไม่ได้มีระดับอะไรมากมาย ดูเป็นร้านเป็นปลายแถวทั่วๆไป

มีคนสามคนไม่รวมชายหนุ่มนั่งอยู่

พวกเขากำลังกิน อะไรบางอย่างอยู่ มันคือแกงกระหรี่นั้นเอง

เมื่อคนในร้านเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา ต่างมองหน้านั้นพร้อมๆกัน

พวกเขาต่างไม่พูดอะไรใส่กัน มีเพียงชายหนุ่มส่งรอยยิ้มออกมาเบาๆ

"มาช้านะ ไอ้บ้านี่!!"

—ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่สุดแถวพูดขึ้น ในปากก็ยังเคี้ยวข้าวอยู่

"โทษที... พอดี—"

—ชายหนุ่มกล่วขึ้นยังไม่ทันจบประโยค

ก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

"ช่างเถอะ นั่งลงได้แล้วจะกินอะไรล่ะ"

—หญิงสาวคนก่อนคนสุดท้ายกล่าวขึ้น..

"อ่อ.. งั้นเอาเหมือนกันก็ได้ครับ"

ชายหนุ่มพูดขึ้นเพราะเหมือนจะคิดอะไรไม่ออก...

"โอเค ได้เลย!!!"

เถ้าแก่ร้านตอบรับคำพูดนั้นของเด็กหนุ่ม... ในมือก็เริ่มทำอาหารแล้ว!

"นายมาสายนะ เลี้ยงด้วย ไอ้เวร!"

—หญิงสาวคนหน้าสุดเธอกล่าวขึ้น...

ดูใบหน้าเธอตอนนี้เหมือนจะโกรธสุดๆไปเลย

"ขอโทษจริงๆ..."

—ชายหนุ่มไม่แม้จะตอบโต้งอะไรเธอ ได้เพียงแต่ก้มตัวลงขอโทษเธอด้วยความนอบน้อมเท่านั้น

เมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็ได้เพียงแต่นั่งนิ่ง ใบหน้าที่ดูโกรธก็ค่อยๆสงบลง!!

"ก็ได้ ถ้าวันเกิดฉันครั้งหน้านายช้าอีกตายแน่!"

—หญิงสาวกล่าวขึ้น...

ดูเหมือนในวันนี้ที่พวกเขารวมตัวกันจะมาจากเนื่องในโอกาสวันเกิดเพือนของชายหนุ่มนั้นเอง

เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่นั้นมีชื่อว่า เคน อายุ 32

ปัจจุบันเป็นบรรณารักษ์ในห้องสมุดแห่งหนึ่ง

เป็นอาชีพที่คนทั่วไปมองว่าน่าเบื่อสุดๆ แต่สำหรับเคนนั้น เป็นอาชีพในฝันของเขาสุดๆเลย

ส่วนหญิงสาวที่โกรธเขาคือ ไอรีน อายุ 32

เธอเป็นคนที่ปากจัดที่สุดในกลุ่มเพือนทั้งสี่คนรวมเคนไปด้วย

ปัจจุบันเธอเป็นครูสอนคาราเต้.. ในอดีตเธอเคยเป็นทีมชาติมาก่อนได้เหรียญทองมามาก

แต่ด้วยการที่เก่งไปและเบื่อเลยผันตัวมาเป็นครูฝึกสอนแทน!!

"นั่งลงได้แล้ว"

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น สติของเคนที่หลุดลอยไปก็เริ่มเข้าที่ เคนเขามองไปที่หญิงสาว

คนนั้นเธอนั่งต่อไปจากไอรีนนั้นเอง

เคนเขานั่งลง มองไปยังหญิงสาวคนนั้น

เธอคือ เมษา อายุ 30

เป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มเห็นอายุน้อยแบบนี้ แต่เธอกลับเป็นเหมือนแม่ใหญ่ของกลุ่ม

เลยก็ว่าได้เธอมักจะเป็นที่พึ่งที่ดีให้กับคนในกลุ่มสุดๆ ทั้งในด้านการปรึกษา

ด้านหัวใจ แม้กระทั้งด้านงานที่ทำ

ปัจจุบันเธอเป็นนักวาดรูป ที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงแต่ก็พอมีเงินใช้จ่าย..

เธอเป็นคนที่สงบนิ่งที่สุดในกลุ่มของเราแล้ว!!

เคนเขาคิดเช่นนั้น!!

"อาหารเสร็จแล้วครับ"

เถ้าแก่ร้านพูดขึ้นในมือก็ถือจานอาหารส่งให้เคน!!

เคนรับจานอาหารมา เขาวางมันลงบนโต๊ะพร้อมกับหยิบช้อนออกมา..

"รีบๆกินซะวันนี้เรามีต่อนะ "

—เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น..

เคนที่ได้ยินแบบนั้นก็มองไปยังชายหนุ่มสีหน้าของเขาตอนนี้มันบอกออกมาเป็นคำพูด

เลยว่า เข้าใจแล้ว

ชายหนุ่มดังกล่าวที่เห็นแบบนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้เพียงแต่ทำหน้าตอบกลับว่า โอเค

เขาคือ มีน อายุ 32 อาชีพคือนักแข่งรถในสนาม เขาเป็นคนที่ดูเลือดร้อนที่สุดในกลุ่ม

ดูหน้าตาหาเรื่องสุด แต่หากได้รู้จักเลยว่า ไอ้หมอนี่มันแผนสูงชะมัด..

ทุกครั้งที่จะทำอะไรก็มักจะมีผลประโยชน์ตลอดแม้แต่เพือนก็ไม่เว้น...

แต่ถึงอย่างงั้นมีนก็กลับเป็นคนที่ใส่ใจเพือนสุดๆ!!...

---------

หลังจากนั้นพวกเคนก็กินข้าวกันจนเรียบร้อย!!

ทั้งสี่คนเดินเข้าร้านคาราโอเกะไปนานกว่าสามชั่วโมงและกลับออกมาในสภาพ

เมากันหมด ทั้งสี่คนกอดคอกันเรียงเป็น เมย์ซ้ายสุดต่อมาก็เคนมีนและก็ไอรีน

"ให้ตายเถอะสนุกเป็นบ้า!! ไปต่อไหนดี!"

—มีนกล่าวขึ้น สภาพตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับขี้เมาสุด พร้อมที่จะอ้วกแตกได้ทุกเมื่อ

หากไม่ได้เพือนๆประคองไว้มีหวังนอนกลางถนนแน่นอน...

"ฉันกินไม่ไหวแล้ว หัวมันหมุนไม่หยุดเลย"

—เสียงของเคนกล่าวขึ้นตอบมีน สภาพของเคนก็ไม่ต่างอะไรจากมีโดยสิ้นเชิง

เพียงแต่ว่าดีขึ้นมาหน่อยตรงที่เคนดื่มไปน้อยกว่ามีน ทำให้สภาพเขาเมาน้อยกว่ามีน

เพียง 30 %

"ให้ตายเถอะพวกนายมันคออ่อนชะมัด!!"

—เสียงหญิงสาวบางคนกล่าวขึ้น เสียงเธอหนักแน่นสุด ไอรีนนั้นเอง

ในขณะดื่มไอรีนเป็นคนที่กินเยอะสุด แต่สภาพเธอในตอนนี้

ถึกสุดๆ ไม่มีสภาพของคนเมาเลยสักนิด เพียงแค่ขาเดินเอี้ยงหน่อย แต่คนที่ประคองเพือนๆ

ทั้งหมดก็คือไอรีน..

"...."

เสียงใครบ้างคนกำลังส่งเสียงหลับฝันดีออกมา

เคน,มีน,ไอรีน ต่างก็มองไปที่เจ้าของเสียงนั้นในโดยทันที

เมย์นั้นเอง.. ในตอนนี้สภาพเธอไม่ต่างอะไรกับคนเมาจนหลับไปแล้วด้วยซ้ำ

ขาของเธอลากมากับพื้นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รอยลากยาวสุดๆ

"อย่าบอกนะหลับตั้งแต่เริ่มออกมา"

—เสียงเคนกล่าวขึ้น...

คนอื่นคงกินแล้วเมาสำหรับ ยัยนี้คงกินแล้วหลับสินะ!!

เคนคิดในใจ ทั้งแต่รู้จักกันมา เมย์เป็นคนที่กินน้อยสุด จนเหมือนจะเป็นหน่วย

กู้ซากเหล่าคนเมาเท่านั้น แต่เพราะมันเป็นงานวันเกิดไอรีน จึงเป็นครั้งแรกที่เห็นเมย์เธอปล่อย

สุดขนาดนี้ สุดจนหลับปุ้ยฝันดีสุดๆ

"อยากกิน...น้ำผึ้งจัง"

—เสียงเมย์ที่ฝันละเมอพูดออกมา ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับกระสอบชัดๆ

"ให้ตายเถอะ ยัยนี้ใส่สุดกว่าเจ้าของงานอย่างฉันอีก หลับไม่สนใจกันเลย"

—คำพูดของไอรีนกว่าขึ้นต่อประโยคของเมย์

แม้เมย์จะพูดออกมาไม่รู้ตัวในตอนนี้ แต่ก็เป็นความจริงที่ว่า เมย์เธอเองก็มุมที่เพือนๆไม่เคยเห็น

เช่นเดียวกัน!!..

-------

ในระหว่างนั้นเองทั้งสี่คนก็เดินไปเรื่อยๆ นานหลายชั่วโมง

จนไปถึงสี่แยกไฟแดง.. ที่ดึกมากแล้วไร้ผู้คน

รถผ่านไปมาน้อย

ทั้งสี่คนยืนอยู่ตรงหน้าทางม้าลาย แม้จะไม่มีคนก็ตามแต่ก็ไม่ควรที่จะข้ามไป

เพราะในตอนนี้ ไฟสัญญาแจ้งไว้อย่างชัดเจนคือสีแดง

ทั้งสี่คนที่หลับไปแล้วหนึ่งคนรู้ดีว่า ถ้าตัวเองเมาขนาดนี้ ก็ต้องทำตามกฏระเบียบ

ทั้งสี่ยืนกอดคอกันอยู่ตรงนั้นอีกฝั่งหนึ่ง..

-----

อีกฝั่งหนึ่งของสี่แยกไฟแดง มีเด็กผู้หญิงสองคนใส่ชุดนักเรียนกำลังยืนอยู่กับชายสามคน

เธอทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางชายสามคนที่ยืนชิดตัวพวกเธออยู่...

โดยมีสายตาของเคนจ้องมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆ

"ช่วยถอยห่างด้วยค่ะ!!"

—หนึ่งในเด็กสาวในชุดนักเรียนกล่าวขึ้น..

ตัวเธอนั้นพยายามขัดขืนพวกผู้ชายสุดตัวที่พยายามจับแขนเธอ

แต่ดูเหมือนพวกผู้ชายจะมีแผนมาดีพอสมควร.. พวกเขาประชิดตัวเธอมาขึ้นราวกับ เรื่องที่ทำนี้

พวกเขาทำจนชำนาญแล้ว..

"จะรีบไปไหน...มาสนุกด้วยกันก่อน.."

—หนึ่งในชายที่ล้อมตัวตัวพวกเด็กสาวกล่าวขึ้น

เขายืนอยู่ตรงกลาง..มือของเขาจับตรงไปที่แขนเด็กหญิงที่ยืนอยู่ขวามือของเขา

"ปล่อยนะ"

—เด็กหญิงสะดุ้งตัวขึ้น เธอทำท่าไม่พอใจสุดขีด...

สายตาเธอมองขึ้นไปหาชายหนุ่มที่จับแขนเธอ

เพื่อบอกกับเขาอย่างชัดเจนผ่านสายตาแล้วว่า.. ถ้าไม่ปล่อยจะร้องให้คนช่วย

แต่มีหรือชายหนุ่มนั้นจะกลัว..

เขาเริ่มที่จะจับต่ำลงไปอีก..

เมื่อเห็นท่าไม่ดีแบบนั้น เพือนสาวก็พยายามจะช่วย

เพือนเธอที่ตอนนี้กำลังถูกลวนลาม..แบบเดียวเช่นกัน

แต่มันก็สายไปแล้ว.. ชายที่ยืนตรงหลังเธอจับตัวเธอไว้แน่น..ปิดปากแน่นไม่ให้ส่งเสียงร้องออกไป

แม้ว่าเพือนสาวพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หยุด

เธอได้เพียงแต่มองเห็นเพือนตัวเองกำลังจะโดนลวนลามในใจก็รู้สึก

แย่.. ทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกไร้ค่าสุดๆ

แต่ในตอนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านั้นแล้ว...

เสียงตบก็ดังขึ้น..

ใบหน้าของชายคนกลางก็แดงขึ้น พร้อมกับรองเท้าที่ตกลง

รองเท้าของผู้หญิงได้ตกลงสู่พื้น พร้อมกับเจ้าของรองเท้าที่เดินเข้ามาพร้อมกับไฟสีเขียวที่ส่งสัญญาณให้ข้ามผ่านทางม้าลายได้

"นี้แก!!"

—ชายที่โดนรองเท้าเข้าที่หน้ากล่าวขึ้น อารมณ์ตอนนี้เดือดสุดๆ ในมือก็ล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

"ทำไม ถ้าแกบังอาจอีกฉันจะตัดคอแกทิ้งซะ"

—เสียงของหญิงสาวเจ้าของรองเท้ากล่าวขึ้น ใบหน้าของเธอแดงก้ำสุด ไอรีน นั้นเอง

ชายหนุ่มในตอนนี้เขารู้สึกเสียศักดิ์ศรีสุดๆ

เพื่อจะกู้หน้า ชายหนุ่มยกมือขึ้นในมือถือใบมีดสั้นไว้อยู่

หวังแทงลงไปที่เด็กสาวที่อยู่ใกล้ที่สุด เด็กสาวที่รับรู้ได้แบบนั้นได้เพียงแต่หลับตาเพราะรู้ว่าตัวเองไม่อาจหนีได้แล้ว

"ทำอะไรของแก!!"

—เสียงปริศนาดังขึ้น พร้อมกับแขนของใครบางคนที่จับมือชายหนุ่มไว้ไม่ให้แทงลงไปที่เด็กสาวนั้น เคน อยู่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่ม

เมื่อเห็นแบบเด็กสาวได้ลืมตามองไปยังเคน ผู้ชายชีวิตตัวเองไว้

"เห้ย"

เสียงของไอรีนดังขึ้น เธอวิ่งเข้ามาด้วยสภาพที่เมา แตะไปที่ขาของคนข้างชายหนุ่มที่เคนจับแขนไว้อยู่อย่างรวดเร็ว

เคน ได้เพียงอยู่แต่ยืนมองชายคนในมือมีมีดอยู่ เขาตัวเตี้ยกว่าเคนที่สูงถึง 190 สายตาเขามองสูงขึ้นไปดู เคน ที่ดวงตาดูดุร้ายเหมือนสัตว์ประหลาดขาสั่นกลั่วไปหมด มีดในมือก็สั่นไปมาพร้อมๆกับขา

"ทำอะไรของแก!!"

—เคนกล่าวขึ้นพลางบีบมือของชายหนุ่ม จนมีดหลุดมือเขาไป

"ฉันถามว่าแกจะทำอะไร"

—เคนผู้สูงสง่าถามขึ้นอีกครั้ง!! เขาจ้องมองไปยังชายที่ไม่มีมืออยู่ในมือเขาแล้ว

พร้อมกันนั้นแสงไฟสีเขียวก็กลายเป็นสีแดง!!

เคนบีบมือของชายหนุ่มแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ

"โอ๊ยย!!"

ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่วิ่งผ่านมาจากมือที่ถูกบีบรัด!!

ในใจของเขาคิดเพียงว่า

แรงเยอะเกินไปแล้ว มือจะหักแล้ว

เมื่อเห็นแบบนั้นเหล่าเพือนในแก็งชายลามกก็ยืนดูเพือนเจ็บปวดไม่ไหว

คนที่อยู่ด้านซ้ายของเคนพุ่งเข้ามาหวังจะช่วยเพือน

"แกเดี่ยวก็...—"

—เสียงคำพูดยังไม่ทันได้เอ๋ยปากได้จบประโยค เท้าของใครบางคนก็ซัดหน้าของชายหนุ่มที่หวังจะช่วยเพือนเต็มๆ

เสียงดัง ตุ๊บดังขึ้นกลางหน้าของชายหนุ่มหมายเลขสองทันที

ร่างที่ยืนตรงล้มลงไปไม่เป็นท่าในทันทีพร้อมกับหน้าที่สัมผัสกับพื้น

เขานอนสลบตรงนั้น...

ท่ามกลางสายตาของคนที่เห็นเหตุการณ์

เจ้าของเท้าที่พุ่งมาคือ ไอรีน ครูสอนคาราเต้นั้นเอง

เธอแตะเขาไปที่หน้าของชายหื่นอย่างจังโดยไม่สนใจอะไร

"สวะ"

—มันเป็นคำพูดเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากเธอ

ตอนนี้อารมณ์เธอสูบฉีดเต็มกำลังสุดๆ

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดัง กร๊อบ

เหล่าคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างยืนนิ่งไม่ขยับตัวกันแม้สักคน

แม้แต่ เคนที่เป็นเพือนของเธอก็ยืนนิ่งไปกับเขาด้วย

ยัยนี่แค่ใจว่าเมาจริงงั้นเหรอ ไม่ใช่ชัดๆ โกหกชัดๆ

—ในใจเคนกล่าวร้องออกมาแบบนั้นหลังจากเห็นไอรีนแตะคนสลบไปได้หนึ่งด้วยสภาพที่ยังเมาอยู่

ในความจำของเคนที่มีต่อลูกแตะของไอรีนนั้น..

แม้จะเคยเห็นมันบ่อยจนชินแล้ว จากการฝึกซ้อมจากการแข่งและจากการใช้ให้เหล่าลูกศิษย์เธอดู

แต่เคนกลับไม่รู้สึกมันจะน่ากลัวไม่เคยเปลี่ยน

นี้เธอไปโกรธใครมากันเนี้ย

—ในใจความที่เคนอยากจะสื่อออกไปให้ไอรีนเธอได้ยินหลังจากเห็นลูกแตะนั้นแล้ว

แต่ก็ชั่งเถอะ ตอนนี้ควรจัดการเรื่องข้างหน้าเสียก่อน..

เมื่อคิดได้เช่นนั้น

เคนก็สะบัดแขนของชายหนุ่มหมายเลขหนึ่งไปไว้ข้างหลังของตัวชายหนุ่มเอง

"โอ๊ยๆๆ เจ็บแขนจะหัก"

เสียงร้องเจ็บปวดถูกพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงจะเจ็บจริงนั้นล่ะเหมือนว่าจะได้ยินเสียง

กระดูกหักออกมานิดหน่อย.. แต่นี้ก็เป็นสิ่งที่สมควรจะได้รับหากทำตัวสวะแบบนี้แล้ว

เคนเหวี่ยงชายหนุ่มเลขหนึ่งขึ้นอีกครั้ง.. ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บและในเวลาเดียวกันนั้นเองเคยก็ปล่อยชายหนุ่มออกผลักตัวให้ล้มลงไปกองพื้น

ชายหนุ่มนอนล้มลงไปกับพื้น สภาพตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับคนที่หมดสภาพสุดๆ

เคนเห็นแบบนั้นก็หันกลับไปฝั่งขวาของเขาเพื่อจะจัดการอีกคน แต่..

กลับไม่ทันแล้ว..

ชายหนุ่มหมายเลขสามคุกเขาลงแล้ว

ด้านหลังเขามีชายบางคนกำลังยืนจับไหล่ชายหนุ่มอยู่

ด้านหน้าเขาคือ มีน ที่ยืนอยู่

พร้อมกันนั้นก็พยุงเมย์ที่สติเริ่มกลับมาแล้ว..

เพราะเหตุนั้นเรื่องก็จบลงได้ด้วยดี..

หลังจากเกิดเหตุการณ์...

เวลาก็ผ่านไป 30 นาทีเสียงไซเรนดังสนั่นขึ้น รถตำรวจนั้นเอง รถตำรวจได้มาถึงที่เกิดเหตุ

เหล่าชายลามกทั้งสามถูกจับยัดใส่รถไปในสภาพไม่ตอบโต้งอะไรทั้งนั้น

พวกเขาได้เพียงแต่นั่งเงียบอยู่ไม่เอ๋ยปากสักคำ..

"ขอบคุณมากครับ ขอบคุณสำหรับคำให้การ"

—เสียงคุณตำรวจดังขึ้น มือเขาก็ทำความเครารพ เพื่อเป็นคำขอบคุณ

หลังจากนั้นรถตำรวจก็ได้ขับออกไปเหลือเพียง..

เคน และเพือนที่ยืนอยู่กับเด็กสาวในชุดนักเรียนทั้งสอง

ยืนอยู่ตรงนั้น

"ขอบคุณมากๆค่ะ ไม่ได้พวกพี่เราแย่แน่เลย"

—หญิงสาวที่จะโดนทำร้ายเธอกล่าวขึ้น พร้อมก้มหัวลงซ้ำไปซ้ำมา

ในการช่วยเหลือ เธอรู้สึกตื้นตันใจสุดๆ

"ขอบคุณค่ะ"

—หญิงสาวอีกคนก็พูดต่อจากเพือนของเธอ

ทั้งสองได้แต่ยืนก้มหัวขึ้นลงไปมา

"ไม่เป็นไรหรอก พวกเธอปลอดภัยก็ดีแล้ว!!"

—เคนเขากล่าวตอบคำขอบคุณของเหล่าเด็กสาวทั้งสอง

ในมือก็ลูบหัวพวกเธอเบาๆ

"ยังไงก็กลับบ้านดีๆล่ะ"

—เคนเขากล่าวขึ้นพร้อมกับปล่อยมือออก..

ทั้งสี่คนได้ยืนมองเด็กสาวในชุดนักเรียนทั้งสองที่กำลังจะเดินผ่านทางม้าลายไป..

จู่ๆ ท้องฟ้าที่น่าจะมืดเพราะเวลาดึกแล้วก็สว่างขึ้น

มันสว่างมากจนท้องฟ้าที่น่าจะกลายเป็นสีดำกลับกลายเป็นสีขาว

มันสว่างมากจนมองอะไรแทบไม่เห็น

"เกิดอะไรขึ้น!!"

—มีนกล่าวขึ้นขึ้น ในมือก็ปิดดวงตาไว้

"แสงสว่าง..จากไหน"

—ไอรีนกล่าวต่อจากมีน

"แสบตา..!!!"

—เคนกล่าวขึ้นหลังได้ยินเสียงเพือนพูดออกมา

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"

—เสียงพูดเมาของเมย์ก็ดังขึ้นเธอตื่นขึ้นมาเพราะแสงสว่างที่ส่องลงมา

ในตอนที่คำถามมากมายถูกตั้งขึ้น..

เสียงรถขนาดใหญ่ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงเบรครถกระทันหัน

ภาพนั้น เคนมองไปยังต้นทางของเสียงภาพที่เขาเห็นคือ

รถบรรทุก 10 ล้อขนาดใหญ่พุ่งเข้ามา แม้จะอยู่ในสถานะที่เบรคมาแล้ว

แต่รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็ไม่อาจผ่อนแรงได้ในทันที

รถบรรทุกพุ่งชนพวกเคนและเพือนในทันที

ร่างของทั้งสี่ต่างกระเด็นกระจายไปคนละทิศละทาง

เคนนั้นเขากระเด็นไปไกลพอสมควรร่างกายเต็มไปด้วยเลือดไหลนองกองเต็มพื้นไปหมด

"พี่ค่ะ!!"

เสียงหญิงสาวบางคนดังขึ้น ใครบางคนกำลังวิ่งเข้ามาใกล้เคน

ภาพในตอนนี้เบลอไปหมด

"เกิดอะไรขึ้น..."

ทุกอย่างเกิดเร็วมาก เร็วจนไม่แม้แต่จะเตรียมใจ

เด็กสาวพยายามจับตัวเคนเขย่าตัวเขาไปมา...

ภาพที่เคนเห็นขนาดนี้ มันช่างสว่างไปหมด..

หน้าของเด็กสาวในตอนนี้จ้องมองมาที่เคนที่สติเริ่มหลุดลอยไปเรื่อยๆ

เคนจ้องมองไปยังท้องฟ้าเห็นเพียงรอยแยกประหลาดที่อยู่บนฟ้า..

หลังจากนั้นไม่ทันถึง 10 วิ หลังจากถูกชนเสียงฝนก็ดังตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง สายฝนที่ตก

อย่างรุนแรงได้ผสมรวมกับเลือดของเคนที่ไหลออกมาไหลผ่านทางไปทั่วบริเวณ

"อ่า...นี้ฉันกำลังจะตายสินะ"

—เคนพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา เด็กสาวในชุดนักเรียนจับมือเขาแน่น

ก่อนที่ลมหายใจเคนจะหมดลง จู่ๆภาพทุกอย่างที่น่าจะดำมือลง

กลับสว่างขึ้น!!

หลังจากนั้นร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดก็เหลือเพียงกายหยาบเท่านั้น

เสียงลมหายใจเคนได้หายไป

เคนได้ตายลงไปแล้ว..

หลังจากที่เกิดเหตุขึ้น หลังจากนั้นก็เป็นเวลา 23:00 พอดี

เจ้าหน้าที่กู้ภัยได้มาถึงที่เกิดเหตุ

พวกเขามุ่งหน้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความช่วยเหลือ

แต่พวกเขาก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมาถึงจุดเกิดเหตุ

"อะไรกันเนี้ย!!"

ภาพที่หน่วยกู้ภัยเห็นมีเพียงรถบรรทุกคันหนึ่งที่หน้าชนต้นไม้...

และรอยเลือดมากมายที่ไหลผสมปนสายฝนที่ตกลงมา

แต่กลับไม่มีสิ่งที่ควรจะอยู่กับที่เกิดเหตุอยู่

ร่างกายของคนได้รับบาดเจ็บนั้นเอง

คนที่ได้ขับชน, คนที่โดนชน, คนที่แจ้งเหตุ..

ไม่มีใครอยู่เลยไม่จุดเกิดเหตุทิ้งไว้เพียงกู้ภัยที่ยืน งง อยู่ตรงนั้น

-------

ในปีมังกรที่ 582

เคนได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้น

ภาพทุกอย่างเบลอไปหมด..

แต่เคนก็รู้สึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ตายจากไป

แสบตา แสบตาสุดๆ

เคนได้เพียงยกมือตัวเองขึ้น ที่ได้กลายเป็นทารกไปแล้ว

.......

จบ(1)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***