[Fic One Picen]เกิดใหม่ไปเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลชาร์ลอตต์

ตอนที่ 5

“นี่คุณแม่คะ..”เคียร่าเท้าคางมองหลินหลินที่กำลังกินชนมหวานอยู่ด้วยรอยยิ้มที่ดูหวานพอๆกับขนมหวาน

“หืม มีอะไรหรอเคียน”หลินหลินที่ยังสวาปามขนมหวานหยุดลงและเงยหน้าขึ้นอย่างสงใส

ให้ตายสิ ถ้าทำตัวดีแบบนี้นานๆหน่อยก็ดีนะ เคียร่าพึมพำในใจ

น่าเสียดายจริงๆที่นิสัยของมนุษย์มักจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เคียร่าคิดเมื่อมองดูหลินหลินในตอนนี้ที่ต่างจากตอนแก่มากโข

เพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตและจิตใจของตัวเธอ เคียร่าคิดจะเร่งแผนการฆ่าสตอยเซนให้เร็วขึ้นอีก เพราะเจ้าหมอนั่นเป็นหนึ่งในคนที่เป็นตัวแปรควบคุมการเปลี่ยนแปลงลักษณะนิสัยของหลินหลิน

เพื่อไม่ให้ชีวิตเธอมีความเสี่ยงมากขึ้นเคียร่าจึงอยากฆ่าสตอยเซนให้ได้เร็วที่สุดจริงๆ

“ก่อนหน้านี้หนูได้ยินเรื่องนึงมาล่ะค่ะ ถึงจะเป็นแค่ข่าวลือแต่ก็อยากรู้นิดหน่อยค่ะ"

"เป็นเรื่องความเป้าหมายของแม่น่ะค่ะ”เคียร่าคลี่ยิ้มหวานราวกับดอกไม้

“ความต้องการของฉัน”หลินหลินเลิก คิ้วเปลี่ยนคำเรียกโดยไม่รู้ตัว

ดูท่าทางสมองจะไม่ได้พังเหมือนภายนอกสินะ เคียร่าคิดในใจ

แต่ในขณะเดียวกันก็โล่งใจหน่อยๆ ยังไงคนฉลาดก็เดาทางได้ง่ายกว่าคนโง่ แม้หลินหลินจะไม่ได้ฉลาดแต่ถ้ายังมีความคิดอยู่ก็พอเดาทางออก

“ค่ะ ความต้องการของแม่น่ะก็ต้องมีอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะคะ จะจุดมุ่งหมาย ความฝันหรือความต้องการฉันก็อยากรู้ค่ะ ”

“เธอจะอยากรู้ไปทำไมล่ะนั่น”

“ฮะๆ ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แค่อยากรู้ค่ะ ก็เป็นความฝันของคุณแม่นี่เนอะ”เคียร่ายิ้มอย่างร่าเริง

“งั้นหรอ”หลินหลินเลิกคิ้วอย่างสงใส

“ค่ะ”เคียร่าพูดยืนยันด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอยากรู้มากขนาดนั้นจะบอกให้ก็ได้ล่ะกัน เพราะเป็น เคียน ถึงบอกนะ"หลินหลินพูดด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

"ความต้องการของฉันน่ะก็คือ การเป็นราชาแห่งท้องทะเลยังไงล่ะ!”หลินหลินพูดด้วยท่าทางกล้าหาญและมั่นใจ

เมื่อเห็นตัวของหลินหลินที่เป็นแบบนั้นก็ทำเอาเคียร่าอดถอนหายใจไม่ได้

ตัวหลินหลินในตอนนี้ กับ ตัวของหลินหลิน ในภายหลังจากนี้อีกห้าสิบปีข้างหน้านี้ แม้คนส่วนใหญ่จะคิดว่าแตกต่างกันแต่โดยส่วนตัวเคียร่าเองมองแล้วไม่ว่ายังไง ทั้งสองก็ยังเป็นคนเดียวกันอยู่ดี

หน้าตา นั้นเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แม้แต่นิสัยคนเราเองก็สามารถเปลี่ยนไปได้ตามกาลเวลา

แต่แก่นแท้ของคนคนหนึ่งมันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆหรอก และถึงจะเปลี่ยนไปเองก๋ยังมีเศษตัวตนนั้นเหลืออยู่ดี

แม้ในตอนนี้กับในอนาคตข้างหน้าตัวหลินหลินจะแตกต่างกันมาก แต่ตัวเคียร่าก็ไม่ได้มองว่าพวกเธอแตกต่างกันเลย

แก่นแท้ของเธอยังเป็นเธอคนเดิม แค่สิ่งที่สามารถมองเห็นได้จากดวงตาของเธอในตอนนี้ไม่สามารถมองเห็นได้จากตัวเธอในวัยชรา

ราชาแห่งท้องทะเลหรอ?

ยิ่งใหญ่จังเลยนะ

แต่ก็นั่นแหละ เพราะงั้นมันถึงได้น่าสนใจ

'ตัวของคุณที่มีเรื่องราวของฉันเพิ่มเข้าไปจะเป็นเรื่องราวแบบไหนกันนะ'

พอคิดแบบนั้นก็อยากรู้ขึ้นมาแล้วล่ะ

“ราชินีแห่งท้องทะเลหรอคะ เป็นฝันที่ดีจริงๆ”เคียร่ายิ้มและตักพุดดิ้งแสนอร่อยเข้าปาก

“เคียนก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ"หลินหลินยิ้มอย่างดีใจ

"ถึงก่อนหน้านี้พอบอกไปก็มีแต่คนหัวเราะเยาะฉันเต็มไปหมดเลยแต่ฉันไม่สนใจหรอกนะ ม๊า มา มะ มา ม๊า”หลินหลินหัวเราะอย่างมีความสุข

“แต่ว่าดูจะไม่ง่ายเลยค่ะ เนี่ย แม้แต่ในหมู่ราชาเองราชินีก็มีน้อยนะคะ"

“ใครจะสนเรื่องนั้นกันล่ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่มีถึงได้ต้องการไม่ใช่รึไง”หลินหลินพูดด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

“และไม่ใช่แค่ราชาแห่งท้องทะเลหรอกนะสักวันหนึ่งในวันข้างหน้าเอง ฉันเองก็จะสร้างอาณาจักรขึ้นมาเป็นอาณาจักรที่ทุกคนและทุกเผ่าพันธุ์สามารถอยู่ร่วมกันได้ขึ้นมาเอง”หลินหลินพูดความฝันของตัวเองอย่างมั่นใจ

“งั้นหรองี้นี่เอง”เคียร่าพูดพร้อมเอามือปิดปากหัวเราะเสียงหัวเราะนั้นไร้ซึ่งการดูถูกแต่เป็นเสียงหัวเราะที่ราวกับได้พบกับเรื่องสนุกบางอย่าง

“ถ้าอย่างงั้น ฉันจะช่วยคุณเองค่ะ ก็เพราะเป็นแม่ของฉันนี่คะ "

"แต่เคียนจะช่วยฉันยังไงล่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายซักหน่อย"หลินหลินถาม

“อย่าดูถูกกันแบบนั้นสิคะ เห็นแบบนี้แต่ฉันก็ไม่ใช่เด็กธรรมดานะคะ”เคียร่าพูดพร้อมทำหน้าตาน่ารัก

“คุณก็รู้นี่?”เคียร่าพูดด้วยรอยยิ้ม

“หืม งั้นก็พูดมาสิ”หลินหลินกอดอก

“ก่อนอื่นก็ขอโอกาสให้ฉันได้แสดงความสามารถหน่อยจะได้มั้ยล่ะคะ”

“เพระาตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีดีเลยนี่คะ เพราะอีกไม่นานคุณก็ต้องออกเดินทางไกลนี่คะ สตอยเซนและกลุ่มหลักเองก็คงจะเอาไปหมดเลยใช่มั้ยล่ะคะ”

“ก็นะเพราะ ครั้งนี้มันอันตรายคงต้องเอาไปหมดนั่นแหละ แต่มันอันตรายมากคงเอาลูกไปด้วยไม่ได้หรอกนะ”หลินหลินพยักหน้าตอบและพูดเตือน

“เรื่องนั้นก็รู้ดีค่ะ ฉันก็เลยมาขอโอกาสจากแม่ค่ะ ”

“พวกลูกกระจ็อกที่ทิ้งไว้ให้ไม่ต้องเยอะก็ได้ แต่ขอให้เอาคนที่พอมีฝีมือทิ้งไว้ซักสองหรือสามคนก็พอ”

"คุณแม่และกลุ่มโจรสลัดจะออกไปหาสมบัติ"