ตอนที่ 4

“ผลอูโอะ อูโอะ งั้นหรอคะ”ดวงตาสีอำพันของเคียร่าดูแหลมคมแต่เพียงพริบตาเดียวดวงตาของเธอก็กลับมาทอประกายแสงอ่อนโยนอีกครั้ง  ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อืม ใช่แล้วล่ะคุณหนูคงพอได้ยินใช่มั้ยล่ะ เรื่องสารนุกรรมผลปีศาจน่ะ ไม่สิคุณหนูพึ่งอายุไม่เท่าไหร่คงจะไม่รู้สินะ”สตรอยเซนพูด

นี่ประเมินเธอไว้ต่ำขนาดไหนกันแน่เนี่ยไอ้หมอนีี่ คิดว่าเธอเป็นลูกของหลินหลินเลยคิดว่าหลอกง่ายเหมือนหลินหลินงั้นหรอ

“ไม่หรอกค่ะ…เรื่องสารุกรรมผลปีศาจฉันเองก็รู็จักอยู่ค่ะ น่าเสียดายที่ยังไม่มีโอกาสได้อ่านเลยค่ะ”เคียร่าพูด

สตรอยเซนพยักหน้าเชิงรับรู้แต่ใจจริงไม่ได้สนใจอะไร

“ในสารานุกรรมผลปีศาจ เองมีเขียนบอกเกี่ยวกับผลปีศาจไว้อยู่ ถึงชื่อผลปีศาจนี้จะดูธรรมดาแต่มีการบอกไว้อย่างชัดเจนในนั้นว่าผู้ที่กินมันเข้าไปจะสามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ตำนานอย่างมังกรได้”

“เรื่องทั้งหมดที่ฉันเล่าไปคือทั้งหมดที่พวกเรารู้แล้วล่ะ คุณหนูมีอะไรจะถามอีกมั้ย”

“ไม่แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณคุณมากเลยนะคะ”เคียร่าพูด

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน”สตรอยเซนรีบออกไปไม่รู้ทำไมตอนคุยกับเคียร่า เค้าถึงรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ(จงใจแหละ)

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

แอ็ดดดด

.

.

.

“คุณหนูคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”เคธี่ที่เห็นเคียร่าเงียบไปนานหลังสตรอยเซนออกไปถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ แค่ว่า…”เคียร่าที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆและทำหน้าลำบากใจหน่อยๆ

“แค่เป็นห่วงคุณแม่ที่ต้องไปที่ที่อันตรายแบบนั้นน่ะค่ะ”เคียร่าพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง

เคธี่ ถอนหายใจให้กับความอ่อนโยนที่ตัวเคียร่าแสดงออกมายิ่งบวกกับใบหน้าที่ราวกับนางฟ้าตัวน้อยของเธอยิ่งทำให้คนหลงผิด อดคิดไมได้ว่าตัวเธอคงเป็นคนที่อ่อยโยนมากแน่ๆ

ซึ่งตัวเคธี่ก็ไม่ผิดที่จะคิดอย่างนั้นเพราะในอนาคตตัวเคียร่าเองก็เป็นสาวสวยที่ดูอ่อนโยนและใจดีแม้จะแค่ภายนอกก็ตามหน้าตาภายนอกก็ตาม

ในความจริงเคียร่าไม่ได้สนใจเรื่องความปลอดภัยของตัว หลินหลิน เองซักเท่าไหร่ ยังไงเธอก็แข็งแกร่งอยู่แล้วคงไม่ตายง่ายขนาดนั้น ถึงตอนนี้จะยังอายุแค่ 16 แต่สำหรับโจรสลัดในยุคนี้ แน่นอนว่าตัวเธอเป็นอันดับต้นๆของโจรสลัดอยู่แล้ว

เคียร่าไม่คิดว่า หลินลิน จะตายง่ายอะไร อาจจะบาดเจ็บแต่เดี๋ยวก็ฟื้นฟูกลับมาได้ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงอะไร

เพราะยังไงก็ไม่ได้สำคัญอยู่ดี

แต่ถึงเธอในตอนนี้จะไม่สำคัญยังไง ฉากหน้าก็ยังเป็นแม่ลูกกันอยู่ดี

ในฐานะคนเป็นลูกเมื่อได้ยินว่าแม่ของตัวเองกำลังจะไปในที่ที่อันตรายก็ต้องมีท่าทางเป็นห่วงบ้างไม่ใช่รึไง?

สำหรับเคียร่าตราบเท่าที่หน้าที่ของเธอไม่เลวร้ายเกินไป เธอสามารถอดทนกับสิ่งต่างๆได้ตลอดชีวิตของเธอเลยล่ะ

วันต่อมา

สวนภายในปราสาท อาณาเขตของกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัม

เวลาเที่ยง

หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว เคียร่าได้มาจิบชาที่สวนในปราสาทต่อ

โดยวันนี้พิเศษนิดหน่อยตรงที่มีตัวของหลินหลินติดตามมาด้วย

เวลาส่วนใหญ่ที่ หลินหลิน อยู่กับเคียร่าถ้าให้บอกตรงๆก็ไม่มากเลยค่อนไปทางน้อยเนื่องจากตัวของเธอออกทะเลไปค่อนข้างบ่อยทำให้หลังเกิดมา 3 เดือน เคียร่าเห็นตัวของคนที่ได้ชื่อว่า แม่ ของเธอในตอนนี้ไม่ถึง 5 ครั้งด้วยซ้ำ

ฟังดูน่าตลกจนอยากจะขำเลยล่ะ

“คุณแม่คะ ชา ถูกปากรึเปล่าคะ”เคียร่าถาม หลินหลิน ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนดูเหมือนเธฮจะดีใจที่ได้มาดื่มชากับแม่ของตนเอง

“อืม! ไม่เคยดื่มมาก่อนแต่ถูกปากมากเลย ลูกหาชาแบบนี้มาจากไหนน่ะ เคียน ทำไมแม่ไม่เคยชิมเลย”หลินหลินถามด้วยความสงใส

“ไปเจอในโกดังเก็บชาพอดีน่ะค่ะ ตอนนั้นหนูไม่ค่อยชอบชาที่กินซักเท่าไหร่ พอไปค้นในโกดังแล้วลองทีละกล่องก็เจออันนี้นี่แหละค่ะ ที่ถูกใจที่สุด”

“ถูกปากรึเปล่าคะ ถ้าแม่ชอบเดี๋ยวหนูจะให้พวกสาวใช่ส่งไปให้นะคะ”เคียร่าถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“อืม!!” หลินหลินพยักหน้าอย่างมีความสุข เธอกินทั้งขนมทั้งชาไปพร้อมกันมากมาย

เพียงไม่นานขนมที่กองท่วมเท่าตัวของ หลินหลิน บนโต๊ะก็ละลายหายไป ราวกับไม่มีอยู่จริงแต่ไม่นานก็ถูกสาวใช้นำกลับมาเติมเรื่อยอยู่หลายครั้ง

ไม่แปลกเลยที่ในอนาคตจากสาวสวยจะกลายเป็นคุณป้าลงพุงได้

ถึงร่างกายของเธอจะเป็นสุดยอดมนุษย์ยังไงแต่ก็คงจะช่วยไม่ได้กับการสวาปามขนมหวานเยอะขนาดนี้

น่าเสียดายหน้าตาสวยๆนั่นจริงๆ เคียร่าคิดขณะที่จิบชา และมองไปหน้าที่ดูคล้ายกับเธอราวกับแกะพร้อมคิดอย่างน่าเสียดาย

_______________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***