ดำเนินการ

Episode : [3/3]

"อย่ามาปากหมาแถวนี้นะ มึงมันหลวมเองเขาก็ทิ้งสิ"

"นี่! อิเด็กเมื่อวานซืน หล้าดียังไงมาด่ากุ"

"กุกล้าแม้แต่จะตบมึงด้วย ถ้าใจเจอกันที่ลานจอดรถ" ที่เรานัดมันก็เพราะ เรายังอยู่ในห้าง และคนก็เริ่มมองกันมากขึ้น

แค่พูดยังไม่ทันไร ไอ้พลก็ดึงแขนลากเราออกมาจากตรงนั้น แต่คำพูดของอิมิวนั่นมันยังดังอยู่ในหัวเราไม่หยุด'อ้าวเหรอ! เมื่อคืนยัง....?' แล้วถ้าอิมิวมันโกหก ทำไมมันจะโกหกได้ถูกช่วงเวลาจริงๆ เพราะเมื่อคืนเราไม่ได้นอนด้วยกัน แล้วไหนจะคำพูดซุ่ยๆของมันอีกที่มาด่าเราว่าง่าย

"อย่าไปถือสามันเลย รีบกลับกันเถอะ"

"เมื่อคืนมึงไปไหนมา"

"กุ......."

"กุอะไร? พูดดิวะ"

"มึงจะเซ้าซี้อะไรนักหนา" เออกุจะเซ้าซี้มันอะไรนักหนา เราเป็นอะไรกันนน~

"นี่มึงโกรธกูเหรอ"

"ไม่"

"ไม่เหลือ"

"กุโกรธมันต่างหาก มันมาด่ากุว่ากุง่ายเหมือนที่มึงเคยด่ากูไง"

"เออ กูขอโทษ....ด้วยเรื่องวันนี้"ก็นึกว่าจะขอโทษที่ด่าเราซะอีก -_-

เราเดินมาถึงลานจอดรถแล้วเห็นมันพอดี เราเลยวิางไปเปิดก่อนเลย55555555

' เพี๊ยะ!'

เราตบอินั่นก่อนแล้วนั่งคร่อมตบรัวๆ แต่เราก็โดนมันตบคืนอยู่นะเพราะนางเองก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน เราคบกันไม่มีใครมาห้ามเลยไอ้พลก็โดนเพื่อนมันกันไว้(ลืมบอกว่าคราวนี้มันมากับเพื่อน) ตอนนี้เราโดนมันคร่อมแล้ว โอ๊ย!ไม่น่าห้าวเล๊ยอิแจน แต่ก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย นั่นก็คือไอ้พลมันวิ่งมาห้าม

"พอแล้ว หยุดมิว ถ้าไม่หยุดก็อย่าหาว่ากูเป็นพวกหน้าตัวเมีย"

หลังจากนั้นเราต่างพากันลุกขึ้น

"หึ! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"

"กูไม่ใช่ธนาคาร ไม่รับฝากเว้ย"มุขตั้งแต่ป.4 555555555555

ไอ้พลจับเรายัดเข้ารถมันแล้วขับรถไปอย่างรวดเร็ว

'ไลน์!' 'ไลน์'

เสียงไลน์เราดังขึ้นรัวๆทำให้เราอดใจที่จะดูไม่ได้ว่าใครส่งอะไรมา

? : ส่งรูปรถไอ้พลที่จอดอยู่ลหน้าผับแห่งหนึ่ง

? : เมื่อคืนกุเห็นเขามารับผู้หญิงไปไหนนะ?

เราเปิดไลน์อ่านข้อความ ทำเอาเราโมโหขึ้นมาอีกรอบ

"แล้วสรุปคือเมื่อไปไหนมา"

คนที่นั่งข้างๆเราหันมามองเราแป๊บนึงก็หันกลับไปมองถนนต่อ แล้วยังมาทำหน้าครุ่นคิดอีก!แต่ยังไม่พูดอะไร

"กุ...ไปรับนิ้งมา" 'นิ้ง'ชื่อนี้มันใช่คนเดียวกันที่พวกพี่ๆเขาพูดกันเมื่อวันเกิดพรีมหรือป่าวนะ

"แต่มึงฟังกุก่อนนะอย่าคิดมาก ทีแรกที่กุออกมาจากห้องมึง กูก็ว่าจะกลับบ้านละแต่นิ้งมันโทรมา มันเมาแล้วเพื่อนก็ทิ้งมันไปกับแฟน"หึ! แผนอ่อยนะซิ

"แต่.../ แต่กุก็ไป ไปแล้วก็นอน มึงนี่มัน"เราหมดคำจะด่ามันแล้วจริงๆ

แต่เราก็งงตัวเองมากกูเป็นอะไรกับมันทำไมออกตัวแรงขนาดนี้!

ในระหว่างที่เราคุยกัน รถก็ได้ติดไฟเเดง เราไม่อยากอยู่บนรถต่อแล้ว เรารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาเลยวะ ถ้าอยู่ต่อต้องร้องออกมาให้มันเห็นแน่ๆ เราเลยเดินลงจากรถ และรีบวิ่งตามทางฟุตบาท ค่อยโบกแท็กซี่กลับห้อง

เมื่อขาก้าวมาถึงห้อง ร่างของเราถึงกับทรุดลงกับพื้นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ น้ำตาเองก็ไหลไม่หยุด

'ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บไม่ต่างจากวันแรกเลย ทำไมความรู้สึกนี้กลับมาอีก ทำไมเราต้องร้องไห้กับคนๆนี้อีก ทำไมกันฮืออออออ'

Rrrrrr~~~

ใครโทรมาอีกฮือ ไม่อยากคุยกับใครแล้ว

Rrrrrrrrr~~~~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยทำให้เราต้องกดรับ เพราะขี้เกียจฟังมันร้องแล้ว

"เห้ย! ไอ้แจน ไม่มาเรียนเหรอวะ"

ลืมไปเลยว่าวันนี้มีเรียนรอบบ่าย

"อาจารย์เข้ายัง"

"ยังๆ แล้วเสียงมึงเป็นอะไร มึงร้องไห้เหรอวะ"

"เดี๋ยวกูรีบไป 10นาทีถึง /มึงอยู่ไหนเดี๋ยวกุไปรับ ถ้ามึงจะนั่งแท็กซี่มาคงไม่10นาทีวะ"

"อือ ห้องนะ"

ติ้ด!

เรารีบแต่งตัว ทารองพื้น คอนซีลเลอร์กลบไว้ ไม่รู้ว่าไอ้พีชจะถามเรื่องที่เราร้องไห้มั้ย แต่กันไว้ก่อน5555555

"เห้ย! ปะเร็วๆ"

"เออ"

- การมาเรียนที่กรุงเทพฯก็ไม่ได้แย่ไปซะทุกอย่าง อย่างน้อยก็ยังมีไอ้พีชที่ไว้ใจ และรักเรา

Episode : [3/4]

"พีช" ในนะหว่างที่เรากำลังจะเดินออกจากอาคารเรียน เราก็นึกถึงเรื่องไอ้พลขึ้นมา ตั้งแต่ครั้งแรกที่มันด่าเรา55555555

"อือ"

"มึงว่าทำไมผู้ชายพูดแรงนี่เพราะอะไรวะ"

"เพราะรักมั้ง 55555555กุก็คิดว่าแบบนี้ตลอดนะ"

"เหรอกุว่าไม่มั้ง.. กูถามไรอีกนิดนึง"

"เออๆ อะไรของมึงวะ"

"ไอ้พล! เอ๊ย! พี่พลเนี่ยเขาเคยด่าผู้หญิงมั้ย"เห้อเกือบโป๊ะแตกเพราะความเคยชินมั้ยละอิแจน

"ไม่นะ ส่วนมากผู้หญิงที่มันด่าคือชอบมาระรานพิมหรือไม่ก็ไม่ใครเกียรติพิม...แล้วมึงจะถามทำไม"

"กูก็ถามไปงั้นๆแหละ ไม่รู้จะคุยไรแล้ว555555"

\~\~\~\~\~Rrrrrrrrrrrrrrrr`\~\~`

หลังจบบทสนทนากับอิพีชสักพัก พี่เทียนก็โทรมาพอดี คนสวยก็งี้หายใจเข้าออกมีแต่ผู้ชายมาหา ไม่ก็คิดถึงแล้วโทรมา55555555555 (ไอ้คิดถึงนี่คือมโนเองไปตลอด55555555)

"กลับยังคะ อยู่ไหน"คะก็มาแงงง แจนอ่อนไหวเหลือเกิน

"กำลังจะกลับแล้วค่ะ อยู่ใต้ตึกอาคาร,xx"

"เดี๋ยวรอพี่อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปรับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ"

"รออยู่นั่นแหละ อย่าไปไหน" เห้อออมีใครฟังอิแจนบ้างมั้ย

"เย็นนี้เดี๋ยวไปผับด้วยนะ เดี๋ยวแวะไปหา"

"เออๆ"

หลังจากจบประโยคเราทั้งสองก็แยกย้ายกันที่นั่นเลย

"รอนานมั้ย"

"ไม่เท่าไหร่"แงงแจนไม่ค่อยถนัดพูดเพราะซะเท่าไหร่หนะ5555555

"ไปกินข้าวกันมั้ย"

"กินไรดีละ"

"แล้วแจนอยากกินอะไร"

"เอ่อ...เอาอะไรก็ได้"

หวังว่าคงไม่เจอแจ็คพ็อตเหมือนคนก่อนนะ555555

และแล้วรถก็มาหยุดอยู่ที่ห้าง หว่าอิแจนได้แดกแต่ข้าวห้าง ช่วงนี้ดีหน่อยไม่ค่อยได้ใช้เงิน555555555 พี่เทียนแกเป็นคนที่น่ารักมาก สุภาพซะเหลือเกิน แกเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้เราด้วยแหละ เขิลไม่เคยมีโมเมนต์นี้เกิดขึ้นกับอิแจนเลยสักครั้ง เขาเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ อิแจนซาบซึ้งซะเหลือเกิน (มัวแต่ซาบซึ้งเมื่อไหร่ได้ไปกินข้าว -_-)

เราสองคนเดินมาเรื่อยๆ จนถึงร้านอาหารญี่ปุ่นแล้วพี่เทียนก็จูงมือเราเข้าไปในร้าน (ดีนะจูงมือไม่ได้จูงจมูก55555555) [เฮ้ย! คำอีสานป่าววะ(จูง) ไรท์เริ่มไม่มั่นใจแล้ว55555555 อาการเลิ่กลั่กๆกลับมาอีกครั้ง5555555]

เขิลจังได้อยู่กับผู้ชายที่อบอุ่น หลังจากกินข้าวเสร็จเราสองคนก็เดินไปดูของเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่ร้านชุดนักศึกษา

"ป่ะ แวะเข้าไปข้างในกัน"

เราก็เออ ออ เข้าไปด้วย(ก็เขาชวนอยู่นิ่หว่าา)

"ขอแบบพอดีไซต์ทั้งเสื้อกับกระโปรงหน่อยครับ"พี่เทียนพูดกับพนักงานแล้วก็หันมามองหน้าเรา

สรุปคือที่เข้ามาเพราะมาซื้อเสื้อให้เรา? ลงทุนเกิ๊น

"จะซื้อให้อ๋อ หนูไม่เอานะชุดนี้ยังใหม่ๆอยู่เลย"

"กระโปรงก็สั้น เสื้อก็รัด ซื้อใหม่นะแหละดีแล้ว พี่ไม่อยากให้ใครมองเรา"

"ทำไมถึงไม่อยากให้มองละ"

"ก็พี่หวงเราไง เก็บไว้ให้พี่ดูคนเดียวพอ"พี่เทียนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย

อย่ามาทำให้หวั่นไหวนะ เดี๋ยวยังไม่ได้เล่นตัวเลย จะจีบติดซะแล้ว55555555555

แต่เดี๋ยวก่อน! เราไม่ได้แต่งตัวโป๊นะโว้ย แค่รัดๆเฉยๆ555555 แต่ยังไงไอ้ที่บอกว่าเก็บไว้ให้ดูคนเดียวนี้ยังไง๊ยังไงมันก็คงไม่ทันแล้วมั้งคะพี่เทียน5555555555 แจนขอโทษ

หลังจากซื้อของอะไรต่างนานาเสร็จพี่เทียนก็มาส่งเราที่หอก็กลับไม่ได้ขึ้นห้องนะ

ตอนนี้เรานอนเล่นโทรศัพท์อยู่เดี๋ยวดึกๆก็จะไปร้องเพลงละ แต่แล้วก็มีคนมาอีก เห้ออคนสวยเพลียจิต55555

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก ก๊อก!

"ใครวะเคาะอยู่ได้!จะไปให้เปิดแล้วโว้ย เลิกเคาะซะทีหนวกหู"

เราเดินไปเปิดประตูให้คนข้างนอกห้องเข้ามา ซึ่งคนๆนั้นก็คือ.....ไอ้พลนั่นแหละ -_- 555555

"มาเหี้ยไรบ่อยนักหนา"

"มาหาเมีย ทำไม? ใครมีปัญหา"

"ใครเมียมึงวะ เมียลับๆนะเหรอ"

ประโยคท้ายเราพูดเบาๆนะ

"รออีกหน่อยนะแจน"

"อะไรอีก! ทำไมมึงไม่ไปหาเมียมึงละ"

"เมียกูก็อยู่นี้จะให้กูไปไหนอีก"

"ไปไหนก็ไปจะไปหาอิมิว หรืออินิ้งไหนก็เชิญเลย"

ฟุบ!

"หึง?"

"เห้ย! ปล่อย"ก็เมื่อกี้นี้นะสิ ไอ้พลมันดึงเราไปนั่งที่ตักมัน คือเมื่อก่อนหน้านี้เรายืนพิงผนังห้องอยู่ ไอ้พลนั่งอยู่เก้าอี้ของโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วมันก็เลยดึงเราไปนั่งที่ตักมันหน้าเราใกล้กันมากตอนนี้

"มึงฟังกูนะ! กูไปรับนิ้งจริง แต่กูไม่ได้ไปคนเดียว กูไปกับไอ้เดย์ ชัดยังทีนี้"มันพูดทั้งที่ไม่ยอมขยับหน้าไปไหนแล้วเราจะขยับหนีมันก็จับท้ายทอยเราไว้ แล้วค่อยๆจูบอย่างนุ่มนวล มันเป็นจูบแรกเลยก็ว่าได้ที่เราเริ่มต้นจูบได้อย่างนุ่มนวล55555555555

เราจูบกันอยู่นานแล้วมันก็อุ้มเรามาที่เตียง ไอ้พลค่อยไล่จูบไปทั่วตัวเราลงมาเรื่อยๆจนถึง... แล้วจากนั้นก็........"อืออ ซี๊ดดด" เราทั้งสองบรรเลงเพลงรักกันได้ไม่นาน เราก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจะไปอาบน้ำ55555555555

"ไอ้แจน มึงมันแสบมาก"

"5555555สมน้ำหน้า"เราแลบลิ้นใส่มัน(ที่ทำแบบนี้เพราะหมั่นไส้มันมากทำตัวเป็นเจ้าพ่อเพลย์บอยอยู่นั่นแหละ )ก่อนที่จะรีบไปห้องน้ำแต่ยังไม่ถึงห้องน้ำไอ้พลมันก็วิ่งมาจับเราซะก่อน

"ทำกูค้างแล้วมึงจะไปไหน"

"ปล่อยกู"ตอนนี้แจนโดนลากมาที่เตียงแล้วภาพตอนนี้คือ เรานั่งตักมันอยู่ ส่วนมันก็กอดเราจากข้างหลัง

"ไม่ปล่อยทำไม กุยังไม่เคลียร์เรื่องไอ้หน้าอ่อนนั่นเลย"

"ใคร? หน้าอ่อนไหนอีก"

"มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ ที่กูเงียบเพราะอยากรู้ว่ามันจะจีบมึงจริงๆมั้ย"

"แล้วมึงเป็นบ้าอะไร เงียบต่อไปดิวะ"

"วันนี้มึงไปห้างกับมันทำไม"

"กูจะไปกับใครที่ไหนมันก็เรื่องของกู! "แต่เอ๊ะ!มันรู้ได้ไงว่าเราไปห้างกับพี่เทียน?

"มึงรู้ได้ไงว่ากูไปห้างกับใครมา"

"แจน! มึงอย่าลืมว่ากูเรียนช่าง พวกกูมีสาย และบังเอิญว่าสายกูมันเจอมึงพอดี มันก็รายงานมาว่ามึงไปกับไอ้นั่นไง"

เราดิ้นไม่ยอมหยุด ตอนนี้อยากออกจากพันธนาการของมันมาก

ตุบ!

นั่นไมันไม่ใช่เสียงอะไร แต่มันคือเสียงของเราสองคนตอนนี้ได้นอนกองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว55555555555

"โอ๊ยไอ้แจน! มึงจะดิ้นอะไรนักหนาวะ"

"มึงก็ปล่อยกูไปสิ"

"กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอกนะแจน! มึงเองก็อยากชนะกุนิ่ จะล้มเลิกแล้วเหรอ"ยังจำได้มั้ยที่มันด่าเราว่าง่ายนั่นแหละคือเหตุผลเราคุยเยอะ และเหมือนจะเล่นกับพี่เทียนด้วย เพื่อจะดูว่าที่มันด่าเราเนี่ย มันพูดเพราะอะไร หรือมันอาจจเป็นอย่างที่ไอ้พีชพูดไว้ก็ได้

"ทำไม หรือว่ามึงหึง? และเขาชื่อเทียนไม่ได้ชื่อไอ้หน้าอ่อนเรียกให้มันดีๆด้วย"

"มึงไม่มีวันชนะกูได้หรอกนะ ที่กู /มึงช่วยปล่อยกูด้วย กูจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว"

"มันจะอะไรกันนักกันหนาวะแจน รังเกลียดกูมากนักเหรอไง"

"เออ! กุทั้งรังเกลียดมึงและเกียจมึงมาก รู้แล้วก็ไปสิ ไสหัวไปไกลๆ"

"มึงจำไว้เลยนะว่ากูไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร /กูก็ไม่ใช่ของๆมึงด้วยจำไว้ไอ้สัส"หลังจากที่เราตอบโต้กันอย่างดุเดือด และแล้วไอ้พลก็ได้เดินออกจากห้องไปอย่างไม่หันหลังกลับมา....

Episode: 4

หลังจากที่ไอ้พลเดินออกไป เราก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวไอ้พีชก็จะมารับไปผับแล้ว แต่จะว่าไปทำไมเราถึงรู้สึกหวิวๆเหมือนขาดอะไรยังไงก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะมันไปก็ดีแล้วไม่อยากเห็นหน้ามันแล้วเหมือนกัน อยู่กับมันไม่มีเรื่องไรดีๆให้จำหรอก

"แจน ไอ้แจน เฮ้ย..."

"เร็วๆไอ้แจน เสร็จยังวะ"

"อือ แป๊บๆ"

"เป็นเหี้ยไร วันนี้กูเห็นมึงนั่งเหม่อตั้งแต่ตอนบ่ายละ นี่ยังไม่หายอีกเหรอ"

"อะไรใครเหม่อ ไม่มี๊ เร็วๆเดี๋ยวไปสายพี่ที่วงเขาจะรอนาน"เสียงสูงทำไมมมเเจน555555

~ ณ ผับ~

เราก็ขึ้นร้องเพลง แล้วหมดเวลาของเราก็ลงมาหาไอ้พีชมัน

ที่โต๊ะก็มีพี่เดย์ พี่ต่อ พี่เก่ง ไอ้พล ไอ้พีช และพิม ครบตี้555555555

"ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเรามาร้องเพลงที่นี่ด้วย"นี่ยังไม่ทันได้นั่งโต๊ะพี่ต่อก็แซวน้องอีกแล้ว5555555

"รู้แล้วพี่จะมาหาเหรอ55555"

"ถ้าพี่รู้แล้วพี่ก็จะมาหาเราไง5555"

"โอเค พี่รู้แล้วก็มาหาบ่อยๆได้นะ55555"ทำไมต้องหัวเราะด้วยไม่เข้าใจจจ~~

"แต่ทางที่ดีมาอยู่กับพี่ไม่ต้องมาลำบากก็ได้ อดหลับอดนอนเปล่าๆ"

"ยัง...ยัง ยังไม่หยุดอีกไอ้สัสต่อ มึงนี่มันจริงๆ"

"5555555ไอ้พีชมึงนี่มันหวงกุจัง"

"ก็กูมีเพื่อนคนเดียวนิ่ ไม่หวงมึงแล้วกูจะไปหวงหมาที่ไหนวะ"จะซึ้งหน่อยก็ไม่ได้เฮ้ออออ~~~

"กูมันทำไมห่ะไอ้พีช"

"มึงมันชั่วไง นี่เลิกเตาะซะทีทั้งน้องทั้งเพื่อนกู"

"ถึงกับพูดไม่ออกวะ5555555555"

ทุกคนพากันหัวเราะสนุกสนาน

ส่วนเราก็ทำเหมือนไอ้พลไม่มีตัวตน เป็นเพียงอากาศหรือฝุ่นละอองก็แค่นั่น และมันเองก็ทำกับเราไม่ต่างกัน และมันยังมีชะนีตัวไหนมาเกาะแข้งเกาะขาเฉยย

เราก็นั่งดื่มกับพวกเขาไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยเมาเท่าไหร่หรอกนะ เพราะอยากไปดื่มต่อที่ห้องคนเดียวมากกว่า

"พี่แจน ไปเข้าห้องน้ำกันมั้ย"พิมดูเหมือนจะเมาแล้วแหละถ้าให้ไปคนเดียว เดี๋ยวโดนพวกโรคจิตฉุดกันพอดี เราเลยไปเป็นเพื่อนน้อง

แต่เราไม่ได้เข้าหรอกนะ พอดีเป็นพวกที่ไม่ค่อยเข้าห้องน้ำสาธารณะซะเท่าไหร่นะ5555 เราเลยเดินไปรออยู่ตรงที่เขาให้สูบบุหรี่ ไม่ได้ไปนั่งดมควันนะเว้ยกูก็ไปดูดเหมือนกัน55555 เราก็นั่งดูดบุหรี่ไปสักพักแล้วรู้สึกเหมือนมีคนมองเราอยู่ทีนี้เริ่มหลอนละ หรือว่าอาจจะเป็น.........คิดว่าเป็นอะไรกัน5555555แต่แจนกลัวเป็นพวกโรคจิต เราเลยจะลุกขึ้นไปดูพิมด้วย

"แจน"ใครมาเรียกชื่อกูวะเนี่ย เอ๊ะ! อาจจะไม่ใช่เราก็ได้เพราะมีคนชื่อแจนตั้งเยอะแยะในโลกนี้

เราเลยเลือกที่จะเดินต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดเพราะมีคนมาจับข้อมือเราไว้

"พี่เทียน!"

"เออ พี่เอง นี่มาคนเดียวเหรอ"

"เปล่าๆมากับเพื่อนนะ แล้วเมื่อกี้นี่พี่รู้มั้ยว่าพี่ทำให้หนูกลัวนะ"

"อ้าว! กลัวเป็นด้วยเหรอ"

"นั่นปาก"เราชี้ไปที่หน้าเขาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

พี่เทียนหยิบบุหรี่ในมือเรา ไปดูด แต่นั่นเราดูดไปแล้วครึ่งตัวละนะ (ลืมบอกว่าตอนเดินมายังไม่ได้ทิ้งบุหรี่นะ เพราะยังไม่ได้กลับโต๊ะแต่จะไปหาพิมไง) พี่เทียนเขาทำเหมือนมันเป็นบุหรี่ของเขา แล้วยังทำเเป็นชิลล์สบายใจ แบบไม่แคร์เลยว่ามึงเอาของกูไปพี่เทียนนนน เฮ้อออออทำไมชีวิตอิแจนต้องมาเจอแต่คนที่พูดไม่รู้เรื่องด้วยวะเนี่ย

"นี่ ถ้าเรากลัวเป็นจะต้องไม่มานั่งในที่แบบนี้ รู้มั้ยหะ"

"ทำไม ที่แบบนี้มันทำไม"นี่วันนี้มันวันอะไรทำไมอิแจนจะทำอะไรก็ไม้เคยมีความสุขเลย

"แจน! มันอันตรายอย่ามานั่งคนเดียวอีกรู้มั้ย"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แลดูแล้วเป็นห่วงเป็นใยมาก แต่เอ๊ะ! เป็นห่วงเป็นใยแล้วมึงเป็นอะไรกับเขา(แจนหยอกเล่นน๊าพี่เทียน55555)

“สั่งเหมือนพ่อเลยนะ”

“อยากเป็นพ่อของลูกซะมากกว่า”โอ๊ยยยยเจอลูกหยอดทำเอาอิแจนเลิกหงุดหงิดเลยละ ฉันเขินน~~

“แจนขอตัวนะคะ”ซิ่งหนีดีกว่าไม่ยืนยิ้มให้คุณพีาดูหรอกนะคะ เสียฟอร์มว่าซั่น55555

“เดี๋ยว! อย่าเมาละไอ้เด็กน้อย”

“ใครน้อย ไม่น้อยนะคะ555555”เราแลบลิ้นใส่พี่เทียนแล้วรีบวิ่งหนีเขา แต่มัววิ่งไม่ดูทางเลยว่ามันมีอะไรกีดขวางหรือเปล่า เพราะทางมันก็แคบด้วยแหละ

ตุบ!

“โอ๊ย! เดินไงวะ ไม่มีตาหรือไง”เราหันไปดูถึงกับอึ้ง เมื่อคนที่อยู่ข้างหน้าเราเป็นชะนีนมโตที่นั่งเกาะแข้งเกาะขาไอ้พล อยู่ตอนนี้กำลังจะมีอะไรกัน นัวเนียกันซะเมามันส์กับไอ้้พลอยู่และเราก็เดินไปชนเขา ไม่สิ! ต้องเรียกว่าวิ่ง แต่ทำไมเราถึงกลับรู้สึกจะร้องไห้อย่างไงไม่รู้ทั้งๆที่เราเพิ่งจะยิ้มได้แท้ๆ

“อ้าว! เจ๊พูดแบบนี้ได้ไง แล้วใครใช้ให้มาสวิงกิ้งกันที่นี่ละคะ ไม่เข้าม่านรูดละ”เรารีบพูดแล้วรีบเดินหนีไปเลย

Episode : [4/2]

เรารีบเดินไปที่ห้องน้ำเจอพิมยืนมองหาเราอยู่พอดี

"พิมรอนานมั้ย"

"ไม่ค่ะ พี่ไปไหนมา"

"พี่ไปสูบบุหรี่หนะ ป่ะกลับโต๊ะกัน"

พิมพยักหน้า แล้วน้องก็เดินนำหน้าออกไป

พอถึงโต๊ะเราก็ดื่มเรื่อยๆ ตั้งแต่กลับโต๊ะก็ยังไม่เจอไอ้พลเลย สงสัยไปม่านรูดละมั้ง

"พี่พลไปไหน"เสียงใสของพิมเอ่ยขึ้นถามหาพี่ชายอันเป็นที่รักของเธอ

"มันไปกับ.../มันไปเข้าห้องน้ำ"เสียงเรียบของพี่เดย์พูดแทรกของพี่ต่อ ทำเอาเขาพูดไม่จบประโยคเลย

"อ๋อ..พิมอยากกลับแล้ว"

"งั้นก็กลับกัน"เสียงของพี่เดย์ดังขึ้นอีกครั้ง

"ไม่! พิมจะรอพี่พลด้วย"

"มึงอย่าดื้อพิม มันมีขาเดี๋ยวมันก็กลับเองแหละ กลัวมันหาบ้านไม่เจอเหรอไง"

"พี่เดย์! พิมแค่เป็นห่วงพี่ชายตัวเองนะ ไปเข้าห้องน้ำอะไรนานขนาดนี้"

พี่เดย์มองพิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"มึงไม่เด็กแล้วนะพิม มึงควรรู้แล้วว่ากูหมายความว่ายังไง"

"อะไรของพี่ หมายความว่ายังไงก็พูดมาตรงๆสิ"

พี่เดย์ไม่ตอบแต่กลับดึงข้อมือพิมกลับบ้าน

แล้วสภาพทุกคนตอนนี้เมามากอย่างกับหมา แต่มีเพียงพี่เดย์ พี่เก่ง เเละเรา ที่ยังดูเหมือนไม่เมา เนี่ยแหละ ส่วนไอ้พีชนี้ไม่ต้องพูดถึงเมาระดับหลับคาโต๊ะ5555555555 แล้วกูจะกลับกับใคร

"พีช พีช ไอ้พีชชชช"เราทั้งปลุกทั้งเขย่ามัน

"อือ เขาไปไหนกันหมด"พอตื่นขึ้นก็งงว่าเขาไปไหน มึงนี่....ไม่รู้ว่าจะด่ามันยังไงแล้ว

"กลับไหวมั้ยเนี่ยมึง"

"เดี๋ยวพี่ไปส่งทุกคนเอง เราก็ด้วย" พี่เก่งแลดูมีความห่วงใยทุกคนดีจริงๆ แต่มันติดที่ถนนหนทางนะสิ มันคนละทิศละทางกันเลยกับบ้านไอ้พีช

"แจนเกรงใจพี่ เดี๋ยวแจนกลับเอง"

"ได้ไง!แล้วมีรถเหรอ นี่มันดึกแล้วนะแท็กซี่ก็น่ากลัว"

"ไม่ต้องห่วง หนูกลับบ่อยค่ะ"ความจริงคือเรากลับแท็กซี่บ่อยเพราะบางครั้งก็มาร้องเพลงคนเดียวไม่มีเพื่อนมาด้วยไง ไอ้พีชมันก็แล้วแต่อารมณ์มันเหมือนกัน55555555 แต่! แต่!..มันไม่ดึกขนาดนี้ค่ะ ร้องเสร็จ 4-5 ทุ่มนี่ก็ว่าดึกน่ากลัวละ แต่วันนี้มันตี 1 แล้ว

คงจะไม่เหลือรถให้กลับซะมากกว่า

"นั่นไงไอ้พลมาพอดี ไอ้สัส!กว่าจะมาน้ำหมดตัวแล้วมั้ง "เราหันหลังกลับไปเห็นไอ้พลเดินมากับชะนีตัวเดิมที่ชนนั่นแหละ

"มีอะไรกับกูวะ"

"มึงไปส่งไอ้แจนหน่อยดิ หรือแจนจะนอนที่บ้านไอ้พลก็ได้นะ" (บ้านไอ้พล=บ้านพีช พิมกลัวทุกคนลืมหนะไม่มีอะไรมากหรอก55555)

"ไม่เอาสักอย่างได้มั้ย55555"

"ลี่กับพลก็ไม่ว่างไปส่งใครนะเก่ง พอดีเราจะไปกันต่อ ใช่มั้ยคะพล"พูดแล้วนางก็หันนางมาเบะปากมองบนใส่ฉันนั้นมันหมายความอะไรรรร\~\~อิดอกลี่ มึง\~\~อย่าให้กูเจอคราวหน้านะ เดี๋ยวแม่จะตบให้คว่ำ555555

"...."เงียบไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียก555555 ไอ้พลมันก็มองหน้าเรานิ่งๆไม่ได้พูดหรือทำอะไร

สรุปคือมึงก็จะไปกับมันใช่มั้ยไอ้เหี้ย เดี๋ยวแจน!มึงไล่เขาเอง มึงไล่เขาไปเอง! แล้วมึงจะเรียกร้องอะไร ได้แต่บอกตัวเองอยู่ซ้ำๆก่อนจะรีบเดินหนีไปที่หน้าร้าน ทำไม!ทำไมกัน! ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้มึงจะรักเขาไม่ได้นะเว้ย! ท่องไว้สิมึงอย่าลืมแจน!

เรายืนคิดเรื่องนี้อยู่นานจนรู้สึกอีกครั้งว่ามีรถบีบแตรดังอยู่ใกล้กับบริเวณที่เรายืนอยู่ พอเราหันไปเห็นผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาใกล้ๆเรา คนนั้นก็คือ!! 'พี่เทียน'555555(พวกเธอคืดว่าจะเป็นใคร หรือคิดว่าจะเป็นพวกโรคจิต)

"รอใคร"

"ไม่ได้รอใคร ไม่มีใครให้รอด้วย"พร่ำอะไรของแจนนน

"กลับไง ให้พี่ไปส่งมั้ย" ว้าว!ในที่สุดโชคชะตาฟ้าก็เป็นใจได้ส่งคนหล่อมารับแจนแล้ว5555555

"ไม่ปฏิเสธค่ะ555555"

"คิดหน่อยก็ได้นะ"พี่เทียนพูดพร้อมกับอมยิ้มที่แสนสุดจะดูอบอุ่น เฮ้ออ~~ในวันนี้มีเรื่องให้เซ็งแต่ก็มีคนหล่อมาเยียวยา55555

พี่เทียนเดินนำขึ้นรถไปส่วนเราก็เดินตามไป เรานั่งข้างหน้าตรงข้ามกับฝั่งคนขับนั่นนะแหละ ใครจะกล้าไปนั่งหลังละเขาอุส่าห์มีน้ำใจไปส่งยังจะกล้าไปนั่งเป็นคุณหนูให้เขาเป็นคนขับรถอีกเหรอ(ความคิดมึงนี่มันน้ำเน่าจริงๆอิแจน5555555)

"นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่พี่ต้องรับเรากลับมาจากผับด้วย"ในระหว่างที่พี่เทียนขับรถตาจ้องถนนอยู่แต่ปากของเขาว่างเลยถามขึ้น55555

"2เอง! มั้งคะ"

"5555พี่ดีใจนะที่เรายังจำได้"

"อ้าว! ก็ต้องจำได้ดิ เมาแค่ไหนก็ต้องจำได้อยู่แล้ว"

"พี่ก็จำจูบของเราในวันนั้นได้เหมือนกัน"

"..."ทำเอาอิแจนไปไม่เป็นอีกแล้วพี่เทียน! โอ๊ยหน้าแดงแล้วแน่ๆ

"พี่ว่าเราพูดแบบนี้ก็น่ารักดีนะ"

"แบบนี้แล้วแบบไหนอะ หนูน่ารักอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นก็ได้"

"แบบนี้ไง! น่ารักแล้ว"

พี่เทียนหันหน้ามาสบตากับเรา มันทำให้ฉันอดยิ้มตามเขาไม่ได้เลยฮือหมดกันฟอร์มอิแจน(ยังเหลือฟอร์มอีกเหรอ)5555555

"น่ารักแล้วรักมั้ยคะ"เราหยอดกลับบ้างจะได้เสมอกัน เราเป็นคนแฟร์ๆหนะ555

"พี่มีแค่แจน แล้วแจนมีใครมั้ย"อร๊ายยยอย่า!อย่า! อย่าหยุดค่ะพี่เทียน555555555 ยอมใจปู้ชายคนนี้เดี๋ยวอิแจนยกให้ทั้งตัวและเสื้อใน5555555(โรคจิตมั้ยแจน-_-)

"นี่ยังหยุดอีกเหรอคะ"

"พี่เป็นคนจริงจังและจริงใจ พี่ชอบเราจริงๆนะ"

"ปากหวานแต่ทีแรกหรือเปล่าน๊าา"

"ไม่เชื่อก็พิสูจน์สิ!"

"แหนะ! ถ้าแจนพิสูจน์ก็เท่ากับว่าพี่จีบแจนติดสิ!"

"จีบยากเดี๋ยวพี่จับกดเลยนะ555555"

"โรคจิตมากพี่เทียน"ทำไมชีวิตอิแจนเจอแต่ผู้ชายโรคจิต แนวนี้วะ-_-

"555555"พี่เทียนหัวเราะอย่างกับเด็ก

"ขำอะไร!"

"หน้าแจนไง"

พี่เทียนเอื้อมมือข้างนึงมากอดพาดคอเราก่อนจะพูดขึ้น"พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก ถ้าแจนไม่ยอม"

"นี่ขนาดบอกให้เชื่อยังถึงเนื้อถึงตัวเลยนะ"

"55555ไม่ไว้ใจพี่หรือไง"

"..."เราไม่ได้ตอบอะไรไปได้แต่ยื้มนิดๆก่อนที่รถจะจอดอยู่หน้าหอของเรา"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย"

อย่างอื่นนี้มันอะไร~~

"พี่เทียนหมายความว่ายังไงคะ"

"พี่ก็แค่ไม่อยากได้คำขอบคุณ แต่ขออย่างอื่นแทน"

"แล้วอย่างอื่นนี่มันอะไร"

"ก็..."พี่เทียนมองมาที่ขาอ่อนของเรา แงงทำไมชีวิตอิแจนถึงเจอแต่คนแบบนี้!

"พี่เทียน!"

"5555555พี่ไม่แกล้งแล้ว ดูทำหน้าเข้า"

"ฝันดีนะเด็กน้อย"พี่เทียนเอามือมายีผมเรา

"ใครน้อย! บอกแล้วไงไม่น้อยนะคะ แบร่!"เรารีบวิ่งลงจากรถแล้วขึ้นห้องไป

Episode : [4/3]

"ฝันดีนะเด็กน้อย"พี่เทียนเอามือมายีผมเรา

"ใครน้อย! บอกแล้วไงไม่น้อยนะคะ แบร่!"เรารีบวิ่งลงจากรถแล้วขึ้นห้องไป

หลังจากถึงห้องเราก็อาบน้ำแล้วมานั่งดูดบุหรี่ ดื่มเบียร์ ที่หน้าระเบียงชิลล์ๆ เฮ้ออ~~ทำไมถึงคิดถึงภาพบรรยากาศเดิมเลยวะ ที่ๆเดิมที่เราเจอครั้งแรก โอ๊ยยย!ใครก็ได้เอาค้อนมาทุบอิแจนที ทำไมถึงกลับมาคิดถึงเรื่องเหี้ยๆของคนเหี้ยๆอย่างมัน

'แจนมึงท่องเอาไว้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมึง เขามีอะไรกับมึงในตอนค่ำ ตกดึกมาเขาไปเอากับคนอื่นได้แบบไม่ได้คิดอะไร เขาไม่ได้จริงจังกับมึง มึงอย่าหลงกลมันเด็ดขาด!' ได้แต่ท่องอย่างนี้ไว้ตลอด

เรานั่งดื่มไปเรื่อยๆรู้สึกว่าเมามากแล้วและง่วงด้วย เราเลยเดินไปนอน

ตื่นเช้ามา เอ๊ะไม่สิ! ต้องบอกว่าตื่นบ่ายซะมากกว่า55555

แต่เมื่อคืนเราจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เรานอน เรานอนได้กลางตื่นกลางหลับก็รู้สึกเหมือนมีคนมาลูบผมยังไงไม่รู้ แล้วพูดประมาณว่า"รอกูหน่อยนะ"มั้ง!

แล้วเหมือนมีคนมาจูบที่หน้าผากเราด้วย ประมานนี้แหละ คือ เราเมาด้วยและง่วงด้วยจับใจความไม่ค่อยได้ จำได้แค่ลางๆประมาณนี้แหละ

ความจริงมันก็เป็นโยคที่ยาวกว่านี้ด้วย แต่แจนง่วง เกลียดตัวเองจริงๆเลย จะหลับอะไรดีขนาดนั้น คนเข้าห้องเรายังไม่รู้เลย

แต่เมื่อคืนเราล็อกห้องอยู่นะเว้ย คนที่จะเข้ามาได้ต้องมีกุญแจแหละ แต่ก็มีแค่ไอ้พีชที่มีกุญแจห้องเรานิ่ หรือว่าไอ้พีช!!! อร๊ายยยมึงทำให้กูสยองนะอีพีชชชช

โทรถามมันดีกว่า

"ไอ้พีช มึงมีอะไรจะสารภาพ"เหมือนมึงมั่นใจมากว่าจะเป็นมัน!

"อือ"พีชตอบด้วยเสียงงัวเงีย

"นั่นไง! เรื่องเมื่อคืน คือมึงใช่มั้ย"

"อะไร! กุจะนอน"

"อิสัสตื่น ตื่นเว้ย! หลับก่อนเพื่อนยังจะไม่ตื่นอีกเหรอ?"

"มีไร เข้ามาพูดที่บ้านกูเลย เดี๋ยวนอนรอ"

"เจริญมากอิพีช! แล้วมีใครอยู่บ้างบ้านมึงอ่ะ"

"กูจะไปรู้เหรอ ยังไม่ได้ลงจากเตียงเลย"

"มึงไปดูก่อน"

"อะไรของมึง! มันก็จะมีแค่พวกไอ้พลเหมือนเดิมนั่นแหละ"

"โอ๊ยยยย! กุรออยู่ห้องไม่ก็เจอกันที่ห้างก็ได้"เรายังไม่อยากเจอไอ้พลเลยฮืออ~~~

"แจนมึงแต่งตัวรออีก1ชั่วโมง กูจะไปรับ"

"ห๊ะ! ไอ้พีชจะบ้าเหรอ.../ตุ๊ด"เลวมากอิพีชอิชั่วมาตัดสายเพื่อนทิ้งได้ไง

แล้วสรุปก็คือที่โทรไปไม่ได้อะไรมิหนำซ้ำยังต้องไปเจอไอ้พลอีกเฮ้อออ~~~ถอนหายใจมาจะ20 ครั้งละมั้งวันนี้

แต่เรายังคาใจอยู่ดีว่าใครกันที่มาห้องเราเมื่อคืน ถ้าไม่ใช่ไอ้พีชหรือจะเป็น....โรคจิต หรือไม่ก็โจร พวกขี้ยา อ๊ากก~~~ทำไงดีๆ

เรานั่งคิดอยู่นานสองนานก็เลยตัดสินใจไปขอดูกล้องวงจรปิด

"ขอโทษนะคะ พอดีหนูมาขอดูกล้องวงจรปิด จะได้มั้ยคะ"เราต้องนอบน้อมถ่อมตน พูดเสียงสองยิ้มเล็กน้อย แต่นิติบุคคลกลับทำหน้าตาที่ไม่บอกบุญ

(อยากจะบอกว่าหอพักนี้แบบ....นิติบุคคลน่ากลัวมากเพราะส่วนตัวเรานะเหมือนเขาดูเป็นฟิวครูใหญ่ที่อยู่ในโรงเรียนคอยตรวจนักเรียนเรื่องการแต่งกาย เข้มงวดและคอยถือไม้เรียวเดินไปมาตลอดเวลา

โอเวอร์แอ๊คติ้งจริงๆแจน

-_-)

"มีอะไร จะดูตรงไหน"หญิงวัยกลางคนตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง และหน้าตาก็ยังเรียบนิ่งอี๊ก หนูเหนื่อยแทนคุณป้าจริงๆเลยค่ะ

"ขอดูตรงหน้าห้องxxx และบริเวณใกล้เคียงค่ะ ในเวลาช่วงตี 2 นะคะ"

นิติบุคคลสวมแว่นตาก่อนที่จะกดแป้นพิมพ์ ตาจ้องจอคอมพิวเตอร์อยู่แป๊บนึงแล้วหันจอคอมมาที่เรานั่งอยู่

และภาพที่เราเห็นก็คือ.......คนๆนี้นี่มัน?

ภาพที่เห็นก็คือไอ้พลมีกุญแจห้องเราค่ะ มันกำลังไขและเดินเข้าห้องเราไป เราจำได้รูปร่างมันได้ เราคิดว่าไอ้พลชัวร์ แล้วมันเอากุญแจมาจากไหน แล้วมันทำแบบนี้ทำไม?

"ขอบคุณมากค่ะ"เรารีบเดินกลับห้องไปแต่งตัว อยากรู้จริงๆว่ามันทำแบบนี้ทำไม ในหัวเราตอนนี้อยากไปบ้านไอ้พีชเรามาก

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เราเดินไปเปิดประตูให้คนที่มาเคาะหน้าห้อง

"อ้าวไอ้พีช!"

"เออกูเอง พีชคนสวย"เบะปากและมองบนใส่มันไปทีค่ะ55555

"ทำไมได้มาเคาะห้องกู กุญแจก็ให้ไปแล้วนิ่"

"55555กูหาไม่เจอแล้ววะ"

"แต่เเจนกูเก็บใส่กระเป๋าตลอดเลยนะเว้ย เดี๋ยวไปหาก็เจอน่าจะอยู่บ้านแหละ"

"เออๆ หาให้เจอละ"

"มึงเอาหนังสือไปด้วยนะ"

"ทำไม"

"ไม่ติวเหรอคะคุณพี่ ไฟนอลรนตูดแล้วจ้า"

"555555555ลืมเลยวะ"

"นี่! หัดดูพีชเป็นตัวอย่าง ตั้งใจเรียนเหมือนตั้งใจหาผู้ชาย"

"เหรอ? กุว่าอย่างสุดท้ายมึงทำได้สุดยอด นอกนั้นมันไม่ใช่มึงวะ555555"

"อิสัสไปเลย เร็วๆด้วยจะไปกินข้าว หิวข้าววว"

"มึงจะตะโกนทำเหี้ยไร อยู่กันแค่นี้"

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~

Everything happens for a reason ; ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมัน

Episode : [4/4]

"อิสัสไปเลย เร็วๆด้วยจะไปกินข้าว หิวข้าววว"

"มึงจะตะโกนทำเหี้ยไร อยู่กันแค่นี้"

เราเก็บหนังสือใส่กระเป๋าผ้าสีขาว ที่มีลวดลายดอกไม้อยากจะบอกว่าแจนเพ้นท์เองนะคะ ปกติเป็นคนชอบวาดรูปเล่นเก๋ๆอยู่ แล้ว55555

"มาแล้วๆ"

เราสองคนก็มุ่งตรงกันไปที่บ้านไอ้พีชกัน

ณ บ้านพล พีช พิม 5555

"นั่นไงพี่พีชกับพี่แจนมาพอดีเลย" เราพึ่งเดินมาถึงหน้าประตู เสียงใสของพิมเอ่ยขึ้นพอดี

"คุณน้า คุณอาสวัสดีค่ะ"

"อ่าๆ ไหว้พระเถอะลูก"ทำไมผู้ใหญ่ต้องพูดประโยคนี้ด้วย ตลอดเลยแฮะ ประโยคอื่นไม่ได้เหรอ?55555

"เรียกพ่อกับแม่ก็ได้จ้ะ จะได้ดูใกล้ชิดกันมากขึ้น"แม่ไอ้พีชเป็นคนพูดขึ้น

"ค่ะ"

"มาๆลูกกินข้าวกัน"แม่พีชเอ่ยขึ้น

"แจนเป็นไงบ้าง เรียนหนักมั้ย"

"ก็นิดหน่อยค่ะ ปีแรกแค่พื้นฐานค่ะ"

"แม่! นี่ลูกแม่นั่งหัวโด่อยู่ทั้งคนไม่ถามเหรอคะ"5555555ฮาไอ้พีชมากเป็นครั้งแรกที่เห็นมันพูดเพราะ

"อย่างพีชนะ ไม่ต้องถามให้เปลืองน้ำลายหรอก ต้องถามว่าวันนี้ไปสักมากี่รูปแล้วมันถึงจะถูก"พ่อพีชพูดแล้วอมยิ้มไปด้วย

ครอบครัวนี่น่ารักมาก ถือว่าสามคนนี้มีพ่อแม่ที่ดีเลยก็ว่าได้ พ่อและแม่เข้าใจลูก แต่เขาไม่ได้สนับสนุนให้ไอ้พีชสักหรอก แต่มันดื้อแอบไปสัก ใครห้ามก็ไม่ฟัง

"โถ่พ่อก็พูดซะหนูไปไม่ถูกเลย"

"เหรอพ่อก็นึกว่าบ้านเราอยู่ที่ร้านนั่นซะอีก ลืมทางกลับบ้านได้ไง"

"พ่ออ่า หนูงอนไม่พูดด้วยแล่ว"

"55555"ทั้งโต๊ะอาหารพากันหัวเราะสองพ่อลูกกัน

"พี่พลละพีช"

"กูจะรู้เหรอ กูไปรับไอ้แจน ไม่ได้ไปกับไอ้พล"

"รายนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็มา"พ่อพีชเอ่ยขึ้นก่อนทุกอย่างจะอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

เรานั่งกินข้าวเรื่อยๆจนรู้สึกอิ่มแล้ว ไม่นานทุกคนก็เลิกกินเหมือนกัน เราก็ช่วยพิมเก็บจานไปล้าง

"มาพี่ช่วย"

"ขอบคุณค่ะ พี่แจนนี่ทั้งสวยและใจดีด้วย หนูอยากมีพี่เป็นพี่สาวอีกคนนึงจัง"

"ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้พิม มึงอย่าเวอร์นัก พี่สาวมึงมีแค่กู มึงจะเอาไอ้แจนมาเป็นพี่อีกคนไม่ได้โว้ย นั่นเพื่อนกูค่ะคุณน้องงขา"

"5555555มีน้อยใจด้วยเว้ย"

"ใคร? พวกมึงรีบเอาจานไปล้างเลย"

"พีชรีบขนาดนี้ทำไมไม่ไปล้างเองละ"

"พ่อออออ ไหนพ่อว่าจะออกไปข้างนอกกลับมาทำไม"

"อ้าวนี้มันบ้านพ่อนะ พ่อจะทำอะไรก็ได้"

"โอ๊ยยยย ปวดหัวไปนอนดีกว่า"

"ปวดหัวก็อาผัวเลยสิ"

"ก็หาอยู่นี่ไง ไม่มีใครอยู่กับพีชเลยอ่า แค่วันเดียวก็หายากละ"

เราเดินไปในห้องครัวกับพิม แล้วก็ล้างจานไปเรื่อยๆ

"เฮ้ย! "

"เป็นอะไรพิม"

"พิมลืมปิดน้ำที่ห้องน้ำด้านบนเลย"

"พิมไปปิดน้ำแป๊บนึงนะพี่แจน ค่าน้ำขึ้นแน่ๆเลย"

"ไม่เป็นไร ไปเลยๆ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว พิมไปทำธุระของพิมเหอะ"

พิมไปได้ไม่นานก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังอยู่หน้าบ้าน เราคิดว่ายังไงๆก็ต้องเป็นไอ้พวกพลอยู่แล้ว เราล้างจานใกล้เสร็จแล้วเหลือไม่กี่ใบก็ได้ยินเสียงใีเท้าเหมือนคนเดินมาที่ห้องครัว

"พิมไม่ต้องมาแล้ว พี่ล้างเสร็จแล้ว"

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก5555555

เราเลยหันหน้าไปดูถึงกับสตั้นเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะเจอคนตรงหน้าเร็วขนาดนี้ เพราะเราว่าจะขึ้นไปข้างบนที่ห้องไอ้พีชแล้ว

เรารีบกลับไปล้างจานให้เสร็จแล้วรีบเดินออกมาแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้พลมันเอากุญแจเรามาได้ไง

เราเลยหยุดแล้วหันกลับไปใหม่อีกครั้งหนึ่ง

"นี่เมื่อคืนมึงเข้าไปได้ไง"

"...."ทุกคนนนน!มันมองเราแบบเหมือนฝุ่นละออง อร๊ายอิแจนโดนผู้เมิน

"นี่! ถามก็ตอบดิวะ แล้วกุญแจด้วยเอามาจากไหน"

"หึ! บอกเอาบุญก็ได้....."

เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ไอ้พีชไง"

"มึงนี่มัน! ไม่รู้จะด่ายังไงแล้วโว้ย!!!"

"อย่าหมดคำด่ากูเร็วนักเลย เดี๋ยวมึงจะได้บริหารสมองมึงด้วย จะได้ฉลาดขึ้น!"

"มึงด่ากุว่าโง่ห๊ะ กลับมาก่อนดิ! โถ่นึกว่าจะแน่" แหม๋อิแจนมึงเป็นผู้หญิงไม่ใช่นักเลงเว้ยยยย

กี่ครั้งแล้ววะที่มันชอบด่าแล้วเดินหนี เบื่อมันใครเป็นเมียมันนี้ซวยจริงๆ

เราเดินไปบนห้องเจอไอ้พีชหาอะไรสักอย่างสงสัยคงหากุญแจห้องเรามั้ง

"มึงหาไรวะ"

"ก็กุญแจห้องมึงไง เนี่ยเมื่อคืนกูเอากระเป๋าไว้ตรงนี้แหละ"

"มึงหายังไงก็ไม่เจอหรอก"

"อ้าวเหรอ!"

"เห้อ! มานี่มา จะติวมั้ยแคล"

"ติวจ้า หญิงแจนนนนน"

"ประชดเก่งนะมึง"

"มึงงงงแดกเหล้าปะวันนี้"

"ไม่อะ"

"โถ่! สักหน่อยมั้ย "

"อิดอก! ยังอ่านหนังสือไม่เสร็จเลย"

"ไม่! มึงต้องบอกว่า ยังไม่ได้อ่านถึงสิบตัวเลย"

"เออ รู้แล้วก็ตั้งใจสะบ้าง"

พวกเราอ่านหนังสือกันได้ประมาณ3-4ทุ่มก็ลงมาข้างล่างกัน เจอแต่พวกพี่ๆเขาตั้งวงดื่มกัน และมีพิมทำกับแกล้ม

"หืมม~ ทำอะไรกินเนี่ย หอมจัง"

"กุ้งอบวุ้นเส้น พี่แจนลองชิมดูหน่อยว่าอะไรยัง"

"อร่อยมากเลยยยย"

"แวะๆ อร่อยก็เอามากิน และมึง นี่ นี่เท่านั้น!ที่เหมาะสมกับมึง" ไอ้พีชมันเอาแก้วเหล้ามายัดเยียดใส่มือเรา

"แหม๋~~~กินทุกวันจนเบื่อแล้ว!"

"หว่าาา แย่จังกูนี่แดกแทนน้ำแล้ว"

"กูไม่ใช่มึงไงละ555555"

เรากำลังนั่งลงแต่ไอ้พลลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนิดเฉย! 'นี่มันไม่ได้เป็นเพราะเราใช่มั้ย!'

"ไปไหนวะไอ้พล"

"คุยกับนิ้ง"เห้ออ~~อินี่อีกแล้ว

เรานั่งดื่มไปแป๊บนึงก็เดินออกไปข้างนอก เพราะพี่เทียนโทรมา แต่เราเดินไปถึงแค่หน้าประตู ไอ้พลหันหน้ามาพอดีมันก็คุยในสายก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

"เดี๋ยวคืนนี้ไปหา" แล้วมันก็เดินผ่านไปอย่างเร็ว

"เห้ออ\~\~" เสียงถอนหายใจเราเองแหละ รู้สึกอึดอัดมาก ทำไมมันถึงแย่ขนาดนี้ มันกลับมาเป็นพี่น้องเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว (นี่น้องแจนใจอ่อนแล้วหรือไง\~\~\~\~\~\~\~)

Episode : 5

Rrrrrrrrrrrrrrrrr.

เสียงโทรศัพท์เราดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เราได้สติแล้วรีบกดรับสาย

"รับสายช้าจัง"

"คนไม่สำคัญก็งี้555555"

"เออ รอเป็นคนสำคัญอยู่ไง เมื่อไหร่จะได้เป็นวะ"

"นั่นนะสิวะ555555 แล้วโทรมานี่มีอะไร"

"โห~~~ใจร้ายจังไม่ได้เป็นอะไรกันก็โทรหาไม่ได้หรือไง"

"โอ๊ยยยย โทรมาได้ค๊าา แต่ที่โทรมาเนี่ยมีวัตถุประสงค์อะไรมิทราบ"

"คิดถึงครับ คิดถึงคนสวยใจดำ555555"

"พี่เทียน! ใครใจดำหะ"

"นั่นน่ะสิ! แฟนพี่ไม่ได้ใจดำนะ"

"นั่นไง!เผยความลับออกมาแล้วว่าพี่มีแฟนแล้ว!"

"โอ๊ยแจน! พี่หมายถึงว่า แฟนเนี่ยก็คือแจน โอ๊ยยยยตายๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อปลาไปฝากดีกว่าจะได้ฉลาดๆ"

อ้าว! วันนี้โดนผู้ชายหลอกด่าว่าโง่สองคน ในเวลาไล่เลี่ยกัน โอ๊ยแจนทำใจไม่ได้!

"พอเลยๆ ไม่คุยด้วยแล้วจะวางแล้ว"

"555555555มีคนงอนด้วย"

"ไปเที่ยวเหนือกับพี่มั้ย ปิดเทอมนี้"

"เอ่อ.. คิดดูก่อน"

"แนะๆ ไปนะ ไปนะ จะพาไปไหว้แม่"

"หืม! ไปก็ได้ๆ55555"มึงอย่าลืมแจนว่ามึงไม่ได้เป็นอะไรกันกับเขาจะไปไหว้แม่เขายังไง\~\~\~\~\~

"เคร เดี๋ยวพี่จองตั๋วไว้ให้"

"งั้นแจนไปกินข้าวก่อนนะ"

"อืม แล้วอยู่ไหนเนี่ย"

"บ้านไอ้พีชนะ"

"อย่ากลับดึกนะ ถึงห้องโทรบอกด้วย"

"ค๊าคุณพ่อ"

"ดีมากคุณแม่"

เล่นอะไรของกูวะเนี่ย55555555

เราวางสายแล้วเดินเข้าไปข้างในกันเรานั่งกินไปเรื่อยๆอีกตามเคย จนพี่ต่อพูดขึ้น

"ปิดเทอมนี้ไปเที่ยวกันมั้ย"

"ไปทะเล"เสียงผสานของพีช และพิมดังขึ้นพร้อมกัน

"โอเค ถือว่าตกลงกันทุกคน"

"เฮ้ยได้ไง! แจนยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย"ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เรา เว้นแต่ไอ้พล ที่ทำหน้าเป็นไม่รู้อะไรกับเขา

"อ้าวไม่ไปด้วยกันเหรอ หรืออยากไปปีนเขา"แงงมีทริปขึ้นดอยแล้วค่า555555555

"ไม่ๆ แจนหมายถึงว่าจะไม่ได้ไปด้วยนะ"

"อ้าว!มึงไม่ไปใครจะมาเป็นคู่แข่งแต่งตัวกับกูวะ"

"หว่าา มีทริปแล้วเอาไว้คราวหนัาเนอะๆ"

"เออๆ ไม่เปลี่ยนใจจริงอะ"

"แจนไม่ไป ไอ้พีชก็เหงาเป็นหมาเลยดิวะ55555"

"ไอ้ต่อมึงหยุดเลย"

"มึง กูง่วงนอนแล้ววะ ไปส่งหน่อย"

"เออๆ"

ไอ้พีชก็ขับรถยนต์มาส่งเราที่หอพัก

" แต๊งค์ไปละบายบ่าย"

"เออๆ กลับเร็วจังนะมึง"มันพูดคนเดียวแล้วก็ถอยรถไปต่อ

เรามาถึงก็อาบน้ำนอนเลย ไม่มีอะไรมากมาย ตัดๆไปวันสอบดีกว่าจะได้ไปเที่ยวเร็วๆ55555555555

ณ มหาวิทยาลัย

"เห้อ~~"

"เป็นอะไรไปวะ กลัวถูกหมดหรือไง"

"ถูกหมดก็ดีดิวะ อาจารย์บอกว่าง่ายๆ ง่ายมาก ง่ายแถบน้ำตากุจะแตก"

"555555เอาน่า ยังไงก็รอด"

หลังจากสอบเสร็จวันสุดท้ายแล้ว ก็จะปิดเทอม

หว่าาาา~~~จะได้ไปเที่ยวเหนือแล้ว คือเอาจริงๆชีวิตเราก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนอยู่แล้ว ตอนมัธยมไม่ว่าจะต้นหรือปลายเราก็อยู่แต่บ้าน ตลาด แค่เนี๊ยะจริงๆ เราไม่เสียใจเลยที่มาคนเดียวแล้วไม่มีเพื่อนแม้จะร้องไห้อยู่บ่อยครั้งก็เหอะ เราคิดซะว่ามันคือประสบการณ์ละกัน และการที่จะไปเที่ยวกับพี่เทียนตื่นเต้นมาก คงไม่ใช่เพราะจะไปไหว้แม่เขามั้ง5555555(แจนมึงยังไม่ได้เป็นอะไรกันกับเขาอย่างมโนไปไกลเดี๋ยวหน้าแตก555555555)

"นี่แจนนนน~~~ไม่ไปทะเลกับพวกกูจริงๆอะ"เสียงอ้อนก็มา55555555

"กูไม่ว่าง พอดีพี่ฮอตฮะ คิวไม่ว่างเลยวะ"

"สัส! คิดถึงวะ ฮือออ"

"นี่มึงติดกูเหรอไง"

"มโน! ใครติดมึงไม่มี๊!! จะไปไหนก็ไปๆ"นางทำมือไล่เราด้วยเว้ย! งอนอิพีช -.-

"แต่จะว่าไปมึงจะไปไหนกับใครวะ" แหม๋เรื่องเผือกนี่ต้องยกให้มันจริงๆค่ะ -_-

"ไม่บอกอย่าหลอกถาม แบร่"

อ้าว!พี่เทียนมาพอดี มิหนำซ้ำยังเดินมาตรงทางนี้อีกได้ไง อุตส่าห์ว่าจะเก็บเป็นความลับไว้แท้ๆ นี่กูต้องบอกอิพีชใช่มั้ยเนี่ยยย~~~

"อ้าวพี่เทียน! พี่มาหาเพื่อนหนูป่าวเนี่ย"

"ใช่ วันนี้ว่าจะมาเก็บเสื้อผ้าช่วยเพื่อนเราหนะ"

"หืม~~ สองคนนี้นี่มันยังไงๆนะ...อย่าบอกนะว่าที่มึงบอกว่ามีทริปเที่ยวแล้ว คือไปกับพี่เทียน"

"เออๆ"

สายเผือกที่แท้ทรูจริงๆเลยมึงอิพีชเอ้ย!

"บอกหน่อยพี่เทียน ว่าจะพากันไปไหน"

"ถามเพื่อนเราสิ"

"อ้าว!โยนมาหาแจนเฉย"

"โอ๊ยยยย! อิแจนมันไม่บอกหรอกพี่"

"ไป....."ทำไมไม่พูดละ ยังมาลากเสียงแล้วมามองเราด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นี้หมายความว่ายังไงนะ

"ไปไหว้แม่พี่ ที่เหนือหนะ"

"ว้าวว\~\~"*\0/*

"ขอให้ได้ขอให้โดน" มันกระซิบมาพูดกับเราแบบนี้ได้ไง\~\~\~\~ มันต่อหน้าพี่เทียนเลยนะเว้ย! แล้วประเด็นเหมือนพี่เขาจะได้ยิน เพราะเขาอมยิ้มมาให้ด้วย แง\~\~หยุดได้แล้วไอ้พีชชช>.<

"ไอ้สัส! หยุดพูดเลยมึง กูไม่ใช่มึงนะ"เรากัดฟันตอบแล้วต้องรีบเดินออกมา ชไม่อยู่แล้วโว้ยยย คนเขายิ่งกลัวเสียฟอร์มอยู่555555

"ขาสั้นๆเนี่ย เดินเร็วจังวะ"

เราหันกลับไปเจอพี่เทียนเดินตรงดิ่งมาตามหลังเรา

"นี่พี่เที่ยน! พี่ว่าหนูเตี้ยเหรอ"พี่เทียนขมวดคิ้วก่อนจะอมยิ้ม แล้วยังเอามือมากอดคอเรา

"นี่พี่ลืมอะไรไปอย่างนะ"

"อะไร?"

"เมื่อวันก่อนพี่ว่าจะซื้อปลามาให้เราไง จะได้ฉลาดๆ5555555555"พี่เทียนหัวเราะได้แบบ.... แบบน่ารักมากมึงเอ้ย เห็นว่าหล่อเหอะกูถึงให้ด่าว่าโง่เนี่ย555555(เหรอแจนเหรอ?)

Episode : [5/2]

"นี่พี่ลืมอะไรไปอย่างนะ"

"อะไร?"

"วู้! ไม่คุยกับพี่ละ"

"โอ๋ๆ พี่ล้อเล่น"

"ป่ะ ขึ้นรถกัน"พี่เทียนเดินมาโอบไหล่เราแล้วไปที่รถกัน

เราก็นั่งรถไปกับพี่เทียน ชีวิตอิแจนนี้ดีจริงๆ มีแต่ผู้ชายหล่อๆ เข้าหา55555555555

~ ณ หอพัก ~

"นี่พี่จะเดินตามแจนมาทำไมเนี่ย"

"นั่นน่ะสิ! พี่เดินตามเรามาทำไม"พี่เทียนขมวดคิ้ว แล้วอมยิ้ม มึงเอ๊ย!ทำเอาใจอิแจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

"พี่บ้าป่ะเนี่ย ไปกลับได้แล้ว"

"ขอบคุณสักคำก็ไม่มี"โอ๊ย~~รู้มั้ยว่าวันนี้พี่เทียนทำหัวใจอิแจนเต้นไม่เป็นจังหวะหฃายครั้งแล้วนะ เมื่อกี้เนี่ยก็ทำหน้าหงอยเหมือนกับหมา แต่เผอิญว่าน่ารักกว่าหมานะสิฮ่าๆ

หยุดได้แล้วโว้ย เดี๋ยวก็ลากขึ้นห้องด้วยซะเลย(แจนไม่ใช่คนแบบนั้นะทุกคน อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ไม่ใช่จริง จริ๊ง555555)

"อะๆ ขอบคุณ.....ค่ะ!!"เราเน้นแค่คำว่าค่ะ นอกนั้นเสียงเบาจริงๆ5555

แต่แกพี่เขายังเดินตามมาเฉยเลย เนี่ยหมายความว่าไง หลวอิแจนแล้วแน่ๆ หว่าจะได้ลูกเขยทางเหนือไปฝากแน่แล้วล่ะสิ55555(มึงเพิ่งเข้าปี1 แจนใจเย็น5555)

"อ้าว! ทำไมยังไม่หยุดตามซะที"

"พี่ก็จะมาเก็บเสื้อผ้าช่วยเราไง"

"เอาจริงเหรอเนี่ย ก็คิดว่าพูดเล่นซะอีก"เราพูดกับตัวเองเบาๆ

"พี่บอกเรากี่ครั้งแล้วฮะ ว่าพี่จริงจังกับเรานะ"แงง~~หยุดซะที อย่าหน้ามาจ้องหน้าฉันนะ>.<

เรารีบเดินนำหน้าออกไปก่อน

"ขยันรดน้ำต้นไม้แค่ช่วงแรกๆแหละ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ปล่อยมันตาย"

"ไม่! พี่สัญญาว่าพี่จะเป็นแฟนที่ดีสำหรับแจน"

"มโน! ใครเขาจะเป็นแฟนกับพี่" แต่ในใจนี่ หัวใจอิแจนถ้าทะลุออกมาเต้นข้างนอกได้คงทะลุออกมานานแล้วว>.< คนอะไรขยันหยอดจัง หยอดบ่อยยังเขินทุกครั้งเลย เมื่อไหร่จะชินเนี่ย

"ในห้องเรา"

"ห๊ะ! อะไรนะ?"

"พี่หมายถึงไหนห้องเรา"

"เราไม่ได้มีห้องด้วยกันนิ่"

"ใช่ แต่อีกไม่นานนี้คงไม่แน่"โอ๊ยยยยขยันหยอดขนาดนี้มาเป็นทูลหัวของบ่าวเหอะ ยอมแล้วโว้ย ยกให้ทั้งตัวและหัวใจฮ่าๆ

เราเดินมาถึงห้องเรา พี่เทียนก็ช่วยจริงๆ ช่วยสร้างภาระ5555555 ไม่ใช่โว้ย พี่แกเข้ามาสำรวจซะมากกว่า เดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ

"โอ๊ยยยยพี่เทียน จะเดินอะไรบ่อยขนาดนี้ แจนไม่มีอารมณ์จะเก็บเสื้อผ้าละ"

"ก็พี่กำลังหาที่ซ่อนกิ๊กเราอยู่"

"ไม่มี นี่ถ้าแจนมีแจนไม่มาพี่ขึ้นมาหรอก"

"5555พี่ไม่กวนละ แต่เมื่อกี๊พี่ได้ยินเราว่าไม่มีอารมณ์เก็บเสื้อผ้าแล้ว งั้นเราทำอย่างอื่นดีกว่า"อะไรที่ว่าอย่างอื่นนี่มันคืออะไรนา55555(เอ๊ย! แจนไม่ใช่คนแบบนั้นนะ) นี่ก็ความเป็นกุลสตรีไทยอยู่

"5555555555พี่ไม่แกล้งแล้วๆ โอ๋ๆคิดอะไรเราเนี่ย"

"ใครคิดอะไรไม่มี๊"เสียงสูงอีกแล้ว5555

"พี่หมายความว่าจะพาไปกินข้าว หิวแล้วๆ"โอ๊ยชอบมาหลอกให้ดีใจนะไอ้ต้าวนี่ แอบเสียดายอยู่นิดๆ555

"แล้วไป"

พี่เทียนพาเรามากินข้าวที่ร้านอาหารร้านนึง ซึ่งดูแพงมากแก อ๋อย~~เขินคนสวยกับร้านหรูว่าซั่น

ตัดฉับๆมาตอนที่พี่เทียนมาส่งที่หน้าหอพักละกัน

"อิ่มจังตังค์อยู่ครบ5555555"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับตอนเช้านะไอ้แสบ"งื้อ~~มีการเอาไม้เอามือมาจับที่หัวเราอีก

"เช้านี้9โมง?"

"ขอ7ละกัน"

"เช้าจัง?"

"จะได้กินข้าวด้วย"

"อิหยังวะคือสิไปแต่เช้าแท้น้อบัดนิ่"เป็นคำพูดของแจนเอง ที่พูดพึมพำอยู่คนเดียว

"ตื่นทันมั้ย ถ้าไม่ทันไปนอนที่ห้องพี่ได้นะเด็กน้อย"อร๊ายอย่าท้าอิแจนนะเดี๋ยวอิแจนไปจริงๆนะเว้ย5555

"ทันแหละ อย่ามาดูถูกนะ"

"โอเค ใครสายเดี๋ยวจะให้วิ่งตามรถละกัน"

เดี๋ยวนะใครสาย? นี่หมายความว่าไง เขาเป็นคนกำหนดเวลาเอง ส่วนเราต้องทำให้ทันเวลาเขา งั้นเขาหมายถึงเรานะสิว่าถ้าสายจะให้วิ่งตามรถ แบบนี้ก็เสียเปรียบอะดิ

"ไม่..."ฮืออไม่อยู่ให้พูดแล้ว พี่เทียนเดินขึ้นรถแล้วเรียบร้อยแล้วขับออกไปแล้วด้วย

Episode : [5/3] (รวมคำภาษาอีสาน55555)

'ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! '

"อือ~~~ห้าว!"

กำลังนอนหลับแซ่บๆอยู่กะมีเสียงมาขัดจังหวะอีหลี นั่นมันกะคือ! คือเสียงนาฬิกาปลุกนั่นเองครับพ่อแม่พี่น้อง

(แจนเป็นคนอีสานต้องพูดอีสานบ้าง มาอยู่กรุงเทพฯนานเดี่ยวลืม55555)

"ห้วย!สวยแล้วๆ ตายๆน้ำกะยังทันละอาบ ป๊าด!เบิ่งนาฬิกาละว่า ตี5 .30ละ กูสิบ่ได้แล่นนำรถบ้อบัดนิ่อิแจนเอ๊ย!"

(สวยแล้ว มันก็คือ สายแล้ว แต่ส่วนมากผู้หญิงอีสานทุกคนสวยค่ะ5555555 อันนี้คือสวยจริงๆนะเว้ย!)

(อีกคำ ห้วย! มันเป็นคำอุทานของภาษาอีสานเองแหละค่ะ แบบใช้ในช่วงที่ตกใจ)

(ลืมเลยอีกคำนี้ เบิ่ง คำนี้คือดู จ้อง ใช้ได้หมด มอง ก็ได้)

Rrrrrrrrrrrrrrrrr.

"ไผละน้อโทรมาอีก"(ไผ คือ ใคร คำนี้เบสิคทุกคนต้องรู้แหละ)

'พีช'

"ฮัลโหล มีหยังเดียวนิ่ คนแห่งฟ้าวแห่งฟังอยู่นิ่"

(คนแห่งฟ้าวแห่งฟังอยู่นิ่ คือ คนเขายิ่งรีบๆอยู่ ประมาณนี้5555)

"โอ๊ย! ไอ้แจน กูขี้เกียจแปล กูว่าจะชวนมึงไปสักอะ วันนี้ว่างปะ"

"ไม่ว่างเว้ยไปละรีบๆ"

"ไปไหน จะไปเหนือแล้วเหรอ"

"เออ"

"งั้นกูขออวยพรให้มึงได้ให้มึงโดน"

"ได้โดนอะไรของมึง จักอิหยังดอกวุ้! แค่นี้ละฟ้าวๆ"

เรารีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะแต่งหน้าด้วย ลืมไม่ได้เด็ดขาดข้อนี้ขาดไม่ได้จริงๆ

Rrrrrrrrrrrrrrrrr.

'พี่เทียน'

"พี่รออยู่ข้างหน้าหอเรานะ"

"โอเค แจนกำลังถึงชั้นล่าง"

ตอแหลเก่งจริงๆเลยเราเนี่ย กำลังถึง นี่คือกำลังจะเดินออกไป5555

เราขึ้นรถไปกำลังจะนั่งแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีคนมาพูดทักทายเรา

"ช้า2นาที" อ้าว! คือเว้าจั๋งสิละหมอ ฟ้าวปานนี้ยังว่าช้าอีกอยู่ติงึดๆ (แปลออกมั้ยเนี่ย)

"นี้รีบสุดแล้วนะ"

"ช้า!"นางเน้นคำนี้หนักพอควร

"เออ ช้าๆไม่ไปแล้ว"

"โอ๋ๆ อะไรวะงอนอย่างหมา"

"นี่พี่เทียน!"

"55555ล้อเล่น ป่ะๆไปกินข้าวกันก่อน"

เหมือนเดิมนางชอบกินข้าวตามห้างไม่ก็ร้านอาหารที่ดูแพง แต่เราไม่ค่อยชอบเพราะมันแพงเนี่ยแหละถึงพี่เทียนจะจ่าย จะเลี้ยงอยู่บ่อยครั้งก็เหอะ เกรงใจด้วยแหละ แล้วส่วนมากมันก็จะมีแต่คนรวยชอบมากินไง มันเป็นยังไงละ แบบว่ามันไม่ใช่สไตล์ของเรา เวลากินก็อึดอัด อยากจะบอกว่าสไตล์ของแจนคือปิ้งไก่ ตำบักหุ่ง ลาบซี้น(ลาบเนื้อ) 5555

แล้วกินเสร็จพี่แกก็ขับรถไปณ ณ... สถานีรถไฟ!!

'what'

ไอ้เราก็คิดว่าจะได้นั่งเครื่องบินไปซะอีก ไม่ได้อยากอวดนะแต่ อย่กขึ้นเครื่องบินไง ทำไมนับวันแจนก็ยิ่งเหมือนเด็กน้อยเข้ากรุง อ๋อใช่แล้วแจนมายังไม่ถึงปีเลยคริคริ และไม่ใช่คนชอบเที่ยวซะเท่าไหร่ด้วย

"พี่กลับบ้านด้วยรถไฟทุกครั้งหรอ"

บัดยามอยากให้พาไปหม่องหนึ่งกะพาไปอีกหม่องหนึ่งมึงกะดาย ผู้บ่าวนิแมะ

"เครื่องบินมากกว่า แต่วันนี้มากับคนพิเศษก็ขอกลับแบบพิเศษ ไม่เหมือนครั้งก่อนๆดีกว่า" ใครหยอดเก่งกว่าพี่เทียนมีอีกมั้ย ส่งเข้าประกวดหน่อย แจนยังไม่พอ555555เค้าหยอกเล่น

"เห้อ! หยอดได้ทุกวันทุกเวลาเลยจริงๆ"

"เมื่อไหร่จะคบกับพี่ละ"

"55555เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ"

พี่เทียนก็ไปทำการซื้อตั๋วแล้วเราก็โกทูเหนือเจ้า ตื่นเต้นๆ55555555

เรานั่งตรงข้ามกันนะ คือแกฟิวดีมาก เหมือนในละครเลย ที่ได้นั่งมองหน้าพระเอกตลอดทางหุหุหุ มิหนำซ้ำยังมาด้วยกันสองต่อสองอีก ไม่มีก้างขวางคอ นี่มันทางสะดวกจริงๆ แจนนี้มันเป็นคนยังไงกันแน่นะ55555(แจนคงเหมาะกับคณะมโนศาสตร์มากกว่าวิศวกรรมศาสตร์ว่าป่ะ5555555)

"ช่วงเทศกาลวันหยุด แจนได้กลับบ้านมั้ย"

"ถ้าบอกว่าตั้งแต่มากรุงเทพฯนี้ ไม่เคยกลับบ้านเลย แจนดูเป็นลูกที่เลวป่ะ55555"

"เฮ้ยไม่น่า! คนเราเรามีเหตุผลของใครของมัน"

"อืม หนูก็หวังว่าที่บ้านจะเข้าใจ เพราะแจนใช้วันหยุดมาทำงานพิเศษ"

"เราร้องเพลงตามผับใช่มั้ย"

"ก็ใช่ไง เหมือนพี่เคยถามละนะ หรือคุยเยอะจนลืมแล้ว"

"ไม่ใช่อย่างนั้น พี่แค่อยากจะถามว่าเราไม่เหนื่อยเหรอ"

"เอาจริงนะหนูคิดว่าสอบเข้าเนี่ยก็ยากละ แต่ต้องเรียนให้จบนี้ยากกว่า และอีกอย่างแจนก็ไม่อยากเป็นภาระของใครด้วย"

เดี๋ยวๆมึงติดรอบพอร์ตเดะแจน55555 แต่จั๋งได๋กะบ่ว่าสิรอบอิหยังมันกะยากคือกันเบิ่ด เพราะแต่ละอันมันกะยากกะง่ายบ่คือกันเด้อพ่อแม่พี่น้อง

"หืมสู้จังไอ้เด็กคนนี้"

"ธรรมดา ทั้งสวยทั้งแกร่งอะ5555555"

เราก็นั่งรถไฟจนปวกดาก(ตูดนั่นแหละ)กะยังทันฮอดอยู่(ยังไม่ถึงสักที)

หลับสามสิบแปดหลบกะบ่ฮอดจักเทื่อ เหมื่อยเด้ เหมื่อยนำรถเดะเดียวนิ่555555

หลังจากนี้กะหลับต่อยาวไปยาวไปวัยรุ่น55555

"แจน แจน ตื่นๆ"

"อือ"ตายังหลับเหมือนเดิม

"ถ้าไม่ตื่นก็นอนอยู่นี่แหละ แต่พี่ไม่อยู่ด้วยนะ"

"ห๊ะจะทิ้งกันแล้วเหรอ ไอ้พี่รหัสใจร้าย"

ต้องรีบตื่นโดยด่วนเขาจะทิ้งเรา นอนต่อไม่ลงจริงๆ5555

Episode : [5/4]

"อื้อ ถึงแล้วเหรอเนี่ย" ลงมาได้แป๊บเดียวก็บิดขี้เกียจแล้ว55555(เอะคำมันดูเพี้ยนว่าปะ ไรท์ขอโทษละกัน เค้าง่วงแล้ว5555)

"ก็ถึงแล้วไง ตาเนี่ยลืมซะบ้างจะได้เห็นซะทีว่ามีคนหล่อยืนคุยด้วย"

ลืมบอกว่าสัมภาระของเราใส่กระเป๋าเป้ สะพายข้างหลัง ไม่ชอบใช้กระเป๋าลากมันไม่ใช่แจนจริงๆ55555

"โห่~ ไรเนี่ยหลงตัวเองชิบหายเลย"

"โอ๊ย!"เมื่อกี้นี้เสียงเราร้องเองแหละก็พี่เทียนเอามือมาตีปากเราอะ ไม่เจ็บหรอกแต่ตกใจ555555

"มาตบทำไมเนี่ย จะไฟท์เหรอยัยชะนี"เราทำท่าจะง้างมือมาตบปากนางคืน

"หยุดเลยยัยชะนีน้อย เดี๋ยวแม่จะฟาด"พี่เทียนนางทำกริยาท่าทางเหมือนผู้หญิง แต่ติดที่นางแมนมันเลยเป็นเหมือนฟีลเพื่อนสาวกระเทยอะแก

"555555 นี่หนูมีพี่รหัสเป็นพี่สาว"แล้วพี่เทียนนางทำท่า และหน้าตาได้ตลกมาก

เราสองคนหัวเราะตลกบ้าบอไปด้วยกัน ท่วมกลางผู้คนอื่นที่มองว่าเราสองคนนี้มันเป็นบ้าหรือเปล่า5555555

นี่แค่เริ่มมาครั้งแรกยังมีความสุขมาก มันทำให้เราลืมความทุกข์ที่กรุงเทพฯ ที่ไอ้พลเป็นคนก่อไว้

เราจะมาทิ้งปัญหาทุกอย่าง แล้วจะกลับกรุงเทพฯด้วยคนใหม่ หมายถึงแจนคนใหม่นะเว้ย(พวกแกคิดอะไรนะ) คนที่เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ไม่ขี้แย ฮืบๆสู้เว้ย

"แล้วไปบ้านพี่ไปไงเนี่ย"

"เดินไปสัก2-3 โล ก็ถึงแล้ว"

"โห่~~ อย่างงี้แจนก็ผอมอะดิ ขอนอนก่อนค่อยเดินละกัน" ทำไมแจนห่วงนอนจัง~~ กลัวคืนนี้ไม่ได้นอนหรือไงน๊า555555555

"5555 พี่ล้อเล่น เดินไปขึ้นรถข้างหน้าเนี่ยก็ได้ "

"แล้วไป ถ้าเดินเนี่ยพี่คงต้องแบกทั้งคนสวย และสัมภาระของคนสวยด้วยอะ "

"มันจะหนักแค่ไหนกันเชียว พี่อุ้มได้ทั้งคืนอะ" โอ๊ยยย คนอะไรหยอดเก่งมากก~~ คนอื่นคิดกับคำพูดนี้ยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือแจนก็เป็นคนแบบนี้แหละ ชอบๆ55555555

"วุ้! จักคนอิหยังดอกซะมะหยอดเก่งแท้น้อ"

"ก็น้องรหัสพี่น่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้หยอดได้ไงละ "

"ฟังภาษาอีสานออกด้วย?"เราทำหน้าอึ้งนิดๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะฟังรู้เรื่อง ขนาดไอ้พีชมันยังขอให้เราสอนให้เลย(เอ็นดูในความอยากรู้ของนางพีช55555)

"ก็นิดหน่อยอะ รอเมียสอนอยู่"

"ใคร?"เราหันซ้าย หันขวา แล้วหมุนตัวไปมา

พี่เทียนจับตัวเราให้หมุนไปหาเขา แล้วเขาใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่เรา แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งเอาผมทัดหูให้เรา (เราปล่อยผมอยู่หนะ) เราสองคนจ้องหน้ากันนานมาก แต่เราเขินพี่เขาอะ โอ๊ยยอมสายตาของเขาเลยจริงๆ อิแจนพลีกายให้ เอ๊ย! ไม่ใช่ละๆ55555555

"เดี๋ยวมานี้พี่จะพากินปลาเยอะๆ มันอาจจะทำให้เรา......"อ้าว! เขาพูดแค่นี้จริงๆมึง พูดถึงตรงนี้ก็จบ แล้วมองหน้าเราแบบนิ่งๆ แงงแจนรับรู้ได้เลยว่าเขากำลังด่าเราว่าโง่ในใจแน่ๆ กูว่าชัวร์เลย วุ้! หงุดหงิดๆ

"นี่! พี่ด่าแจนว่าโง่ใช่มั้ย ใช่มั้ย ใช่มั้ย"เรากัดฟันพูดแบบเหมือนหมั่นไส้อะ แล้วใช้มือข้างหนึ่งทุบที่แขนพี่เค้า ความจริงอยากทุบสูงกว่านี้อยู่แต่ประเด็นคือเขาสูงกว่ากูฮือ พูดแล้วเศร้าเรื่องส่วนสูง555555

"โอ๊ย! โอ๊ย! 55555555 แจนมึงมันซาดิสม์ใช่มั้ย" ร่างสูงจับแขนหญิงสาวตัวเล็กไว้ ก่อนที่จะคว้าเอวหญิงสาวเข้าใกล้ตัวเอง ทั้งสองอยู่ใกล้กันอีกครั้ง มันยิ่งทำให้ 'แจน' หญิงสาวที่ดูเหมือนจะอกหักหรือเปล่านะ

ใน สถานการณ์นี้และที่ผ่านมามันทำให้ 'แจน' หลงรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนลืมเรื่องของ 'พล' หนุ่มแบดบอยขวัญใจสาวๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนหนึ่งตีตัวถอยออกห่าง 'ที่ไหนมีแจน ที่นั่นไม่มีพลอยู่บ่อยครั้ง' และมีอีกคนที่มาคอยปลอบประโลมไม่ให้เศร้า มาทำให้ชีวิตสดใส มีความสุข หันมายิ้มได้อีกครั้ง มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะทำให้แจนปันใจมาให้ 'เทียน'

(เย้! ในที่สุดไรท์ก็เขียนบรรยายได้เหมือนชาวบ้านเขาแล้ว แม้มันจะสั้นนิดเดียวก็เหอะนะ555555)

"ปล่อยเลยเว้ย อายคนอื่นเขา"

"อะๆ ปล่อยก็ได้"

พี่เทียนจับมือเราเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อที่จะไปขึ้นรถ ซึ่งรถนั้นก็คือ! คือ รถสองแถว นั่นแหละ แจนนั่งได้สบายมาก

"นั่งได้ป่ะเนี่ย"

"ได้ดิ! หน้าแจนมันดูไฮโซมากหรือไง เห็นอย่างนี้ก็นั่งมาตั้งแต่เด็กละ"

"ดีมาก น่ารักจริงๆ"พี่เทียนเอามือมายีผมเรา

"ผมเสียทรงหมดแล้ววุ้" แจน! มนุษย์ร้อยแปดอารมณ์ในหนึ่งนาที555555

รถเริ่มเคลื่อนที่ ขับไปเรื่อยๆ แต่ประเด็นคือ คนขับเนี่ยะขับได้ส้นตีนมาก5555555 ขอด่าทีเหอะ คือมันแบรกกระทันหันบ่อยอะ แล้วเราก็นั่งข้างพี่เทียนไง รถเบรกแต่ละทีนี้คือหัวทิ่มไปหาพี่เทียนบ่อยมาก เหมื่อยใจกับคนขับแท้เด้น้อ

พี่เทียนจับหัวเราไปไว้ที่ไหล่เขา เห็นภาพปะเนี่ย แบบเหมือนหมาซบไหล่เจ้าของมันนั้นแหละ แจนนี้ช่างเปรียบเทียบได้ดีจริงๆ555555

"โยกบ่อยขนาดนี้เดี๋ยวก็อ้วกกันพอดี"พี่เทียนพูดเสียงนิ่งๆ แต่แววตาดูห่วงใยมากเธอ นี่ไม่มโนนะเว้ย มันรับรู้ได้555555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

แรกเริ่ม