Ep5 อดีต1

...Ep5...

...อดีต1...

#แอนทัน

ผมพยายามโทรหาพี่เนม อยู่หลายครั้ง แต่พี่เขาก็ไม่ยอมรับสายอีก มันคงเป็นความผิดของผม ที่ทำให้พี่เขา ต้องโกรธเป็นแน่ แต่ถ้าพี่เขาหายไปอีก ผมจะทำไง ทำไมผมเป็นคนปากหมาแบบนี้นะ 

"นายครับ ผู้หญิงที่นายให้พวกลูกน้องตามเธอไปตอนนี้ เธอออกไปข้างนอกกับเพื่อนครับ เห็นพวกนั้นบอกว่าเธอขนของไปด้วย" 

"อะไรนะ! แล้วพวกมันได้ตามไปหรือเปล่า?"

"ไม่ได้ตามคับ นาย" 

ปึก! 

"ไอ้พวกโง่ ทำไมพวกมึงไม่ตาม ไอ้พวกควาย ออกรถเดี๋ยวนี้ กูจะไปตามเอง" 

"คะ...ครับ นาย" 

เสียงที่สั่นเทา หัวที่โค้งคำนับขอโทษ บ่งบอกถึงความตื่นกลัว ที่มีต่อผมอย่างรุนแรง แต่เวลานี้จะให้มาทำโทษพวกมันก็คงไม่ได้ เพราะตอนนี้ พี่เนม ได้พยายามหนีผมอีกรอบแล้ว 

อย่าไปจากผมอีกนะ พี่เนม ผมย้อนนึกถึงวันที่เราเจอกันในผับ มันเป็นครั้งแรกใน รอบ 12 ปี ที่ผมได้เจอเธออีกครั้ง 

ในคืนนั้น ผมไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมผมถึงไปผับนั้นคนเดียว ทั้งที่ปกติแล้วก็จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ หรือพวกลูกน้อง ผมคงเครียดจากงานมากเกินไป จึงแอบพวกลูกน้องไปเที่ยวคนเดียว

แต่ผมไม่คิดเลยว่าวันนั้น ผมจะได้เจอกับคนที่ผมรอคอยมาตลอด เธอดูโทรมผอม และเอาแต่ร้องไห้ แถมที่ตลกไปกว่านั้นคือ เวลาเธอดื่มเหล้าเธอก็จะทำหน้ายี้ไปด้วย

 ดูไปแล้วมันก็น่ารักดี ในตอนนั้น ที่ผมเจอเธอหัวใจที่ด้านชาของผมมันกลับเต้นตึกตักตลอดเวลา 

น่าแปลกเสียจริง ที่มันเต้นแบบนี้ เมื่อได้เจอพี่เขาอีกครั้ง พี่เขาเป็นรักแรกของผม และผมเองก็คงรักพี่เขาคนเดียวมาตลอด ถึงแม้ผู้หญิงที่เข้าหาผมจะมีแต่คนเอาใจเก่ง

แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่เคยลืมพี่เขาได้เลย และยิ่งได้มาเจอ กับคนที่ตัวเองรอคอยมาตลอด หัวใจที่ด้านชาไม่เคยหวั่นไหวกับใคร มันก็เกิดอาการขึ้นมา อย่างไม่ทราบสาเหตุ

ในตอนแรก ผมคิดว่าจะเดินหนีไปดื้อๆ แต่พอคิดดูแล้ว ถ้าผมเดินหนีไป แล้วผมจะต้อง ตามหาพี่เขาอีกเหรอ แล้วถ้าพี่เขาหายไปอีก ผมจะทำอย่างไง ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งลังเล 

แต่สุดท้าย ผมก็ยอมเดินไปทักทายพี่เขา ตอนนั้นพี่เขาเริ่มดูมึนๆ แล้ว ผมจึงได้จังหวะพูดคุยกับพี่เขา และแลกเบอร์ติดต่อของกันและกัน แถมยังได้รู้ว่าพี่เขาโดนสวมเขา จากแฟนและเพื่อนสนิทอีกด้วย

ให้ตายเถอะ! พี่คบกับผู้ชายพันธ์ุนั่น ไปได้อย่างไง ยิ่งเมาก็ยิ่งเรียกแต่ชื่อมัน แต่ผมก็ยังทน นั่งเป็นผู้ฟังที่ดี ทั้งที่ไม่รู้จะนั่งฟังพี่เขาบ่นถึงมัน ไปเพื่ออะไร

"ผมขอโทษนะ ที่ปล่อยให้พี่ ต้องมาเจอคนเลวแบบนี้ ไว้ผมจะแก้แค้นให้พี่เอง" 

ถึงจะพูดออกไป พี่เขาก็คงไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะความมึนเมา จนหลับคาโต๊ะของพี่เขา มันฟ้องผมอยู่

 ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเล็กน้อยแต่พองาม ผิวพรรณขาวเหลือง แถมยังตัวเล็กเหมือนแก้วใส่ไวท์แบบนี้ ถ้าผมไม่ดูแลเธอ แล้วใครกันจะดูแล เธอเป็นคนที่ผมตามหาและรอคอยมาตลอด 12 ปี 

หลังจากได้สติจากโรงพยาบาล ด้วยใบหน้าเละเทะที่พันไปด้วยผ้าก๊อซสีขาว ในวันที่ผมหมดสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่าง พี่เขาก็หายไปด้วย ผมตามหาพี่เขาอยู่ทั่วโรงพยาบาล ทั้งที่ในใจก็รู้ ว่าพี่เขาไปเมืองนอกแล้ว 

แต่ผมก็ยัง ร้องเรียกแต่พี่เขา ลั่นห้อง พี่เขาเดินไม่ได้เพราะประสบอุบัติเหตุ ทำให้ขาทั้ง 2 ข้างใช้งานไม่ได้  แถมยังพบว่าตัวเองเป็นโรคลูคีเมียอีก เธอจึงเข้าออกโรงพยาบาล ตลอดทุกอาทิตย์ 

ในตอนนั้นผมไม่เหลือใครอีกแล้ว แดดดี้ก็ประสบอุบัติเหตุตาย หม่ามี้ก็ถูกคนใจร้ายฆ่าตายไปตั้งแต่ปีก่อนหน้าที่แดดดี้จะตาย ผมไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือแล้วจริงๆ 

เด็กที่อายุเพียงแค่ 11 ขวบจะทน มีชีวิตอยู่ไปได้อย่างไง ขนาดแดดดี้หม่ามี้ ที่บอกรักผมหนักหนา เขายังตายทิ้งผมไปเลย แถมพี่เนมพี่สาวที่ผมรู้จัก มาตั้งแต่จำความได้ เธอก็ยังถูกพาตัวไปจากผม 

เมื่อ 12 ปีก่อน

ผมกับพี่เนม เรามักจะเจอกันทุกวัน หลังเลิกเรียนเพราะครอบครัวของเรา ทำธุรกิจร่วมกัน ช่วงนั้นเราทั้งคู่ ก็เป็นแค่เด็กไร้เดียงสา ที่ต้องใช้คำว่าต้องมาสนิทกัน เพราะงานของครอบครัวจะดีกว่า 

ในตอนนั้นที่ผมเจอกับพี่เขาครั้งแรก พี่เขานั่งวีลแชร์ กำลังอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนที่บริษัท ตอนแรกผมคิดว่าจะเดินไปผ่านๆ แต่แล้ว ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ 

ผมเห็นเธอกำลังพยายามเข็นรถของตัวเองอย่างยากลำบาก จึงเกิดความสงสารเดินเข้าไปช่วยเข็นรถของเธอ มาหลบฝนด้วยกันที่ใต้อาคารใกล้ๆ กับสวน  

"ขอบคุณมากนะคะ" 

เมื่อผม พาเธอมาหลบใต้อาคารด้วยกัน เธอก็รีบหันหน้ามาขอบคุณผม ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าทำไมเด็กอายุไล่เลี่ยกับผม ถึงต้องมานั่งวีลแชร์  แถมยังหน้าตาน่าเอ็นดูราวกับตุ๊กตา

"คุณนั่งวีลแชร์แบบนี้ ทำไมไม่พักผ่อนอยู่บ้าน" 

ผมถามเธอออกไปด้วยเสียงเข้มขรึม แต่เธอกลับยิ้มสดใสราวกับดอกไม้บานออกมา ให้กับผมซะงั้น 

"พี่มารอคุณพ่อน่ะค่ะ คุณพ่อให้คนไปรับจากโรงเรียน แล้วมารอท่านทำงานที่บริษัททุกวันค่ะ" 

เมื่อผมรู้ว่าเธอมาที่นี่ทุกวัน ผมกับเธอก็เริ่มพูดคุยกันอย่างถูกคอ และในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าอันที่จริงแล้ว เธอเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนแดดดี้ของผม

แดดดี้ของผมเป็นนักลงทุน โดยเฉพาะ ลงทุนเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจก่อสร้าง ธุรกิจเครื่องยนต์ต่างๆ

รวมไปถึงอุปกรณ์รักษาความปลอดภัย ตามโรงงาน แต่สิ่งที่แดดดี้ไม่สามารถทำได้ก็คือการเปิดบริษัท ในต่างประเทศเพียงคนเดียว

ท่านจึงหาเพื่อนต่างชาติหลายๆ ประเทศเพื่อมาลงทุนทำธุรกิจร่วมกัน ของในแต่ละประเทศนั้นๆ ซึ่งเงินลงทุนเปิดบริษัทจะต้องแบ่งคนละครึ่งกันกับผู้ร่วมธุรกิจ กำไรของสินค้าก็เช่นกัน

เพราะแบบนี้จึงทำให้แดดดี้รับเงินจากแต่ละประเทศได้อย่างสุขสบาย โดยที่ไม่ต้องลงมือทำเองให้เหนื่อย แดดดี้เป็นคนเก่ง และสนิทกับพ่อของพี่เนมมาก จนถึงขั้นให้ร่วมธุรกิจของประเทศอื่นๆ ร่วมกัน 

แต่พ่อของพี่เนม เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบการเดินทางไปต่างประเทศเท่าไหร่ และบวกกับต้องดูแลพี่เนมด้วย

จึงทำให้พ่อของพี่เนมปฏิเสธการร่วมลงทุนจากประเทศอื่นๆ เพราะเขาไม่อาจห่างลูกเมียไปไกลได้  

ในตอนนั้น มันเป็นอะไรที่ดีมากสำหรับธุรกิจนี้ เพราะคนส่วนใหญ่ มักซื้อขายที่ดินเพื่อสร้างหมู่บ้านและคอนโดกันอย่างแพร่หลาย

เพื่อเก็งกำไร นั่นจึงทำให้บริษัทเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และมีกำไรจากการทำธุรกิจนี้อย่างมหาศาล 

แต่ในขณะเดียวกัน ผ่านมาไม่นานนัก การเงินของทางบ้านพี่เนมก็เริ่มแย่ลง เหตุเกิดจากการเอาเงินส่วนใหญ่ไปรักษาโรคของพี่เนม

พี่เนมเอง เธอก็เริ่ม มีอาการทรุดลงเพราะโรคที่เธอเป็นอยู่ มันไม่สามารถรักษาให้หายได้ในตอนนั้น เธอจึงต้องถูกส่งตัวไปอยู่ในโรงพยาบาล เพื่ออยู่ใกล้ชิดกับหมอและพยาบาลให้มากที่สุด

เพื่อให้ง่ายต่อการรักษา บวกกับตอนนั้นเริ่มมีข่าวค้นพบการรักษาโรคลูคีเมียแบบใหม่โดยการปลูกถ่ายไต และไขกระดูกจากเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือด

แต่การรักษานี้ ยังไม่สามารถรักษาได้ในประเทศ พ่อพี่เนมจึงตัดสินใจกู้เงินบริษัท เพื่อตั้งใจส่งพี่เนมไปรักษาต่อในต่างประเทศ โดยผ่าน เพื่อนสนิทที่เป็นคุณหมอประจำตัวของพี่เนม 

ละการจะรักษาให้หายด้วยวิธีนี้ ต้องใช้เงินอย่างมหาศาลในการรักษา พ่อพี่เนมจึงกู้เงินจากบริษัทไปถึง 50 ล้านบาท เพื่อทำการรักษาพี่เนมจนหาย และให้กลับมาเดินได้เหมือนคนปกติ 

"พี่เนม" 

"น้องเทียน มาได้ไง ตอนนี้ดึกอยู่นะ" 

"ผมมาหาพี่เนม ก่อนที่พี่จะต้องกักตัวรอไปรักษาตัวที่เมืองนอก" 

"น้องเทียน" 

"ผมสัญญานะ ว่าวันพรุ่งนี้ผมจะเป็นคนไปส่งพี่ที่สนามบินเอง ถึงแม้จะแตะต้องตัวพี่ไม่ได้ แต่ผมจะเดินตามรถของพี่จนไปถึงจุดรอขึ้นเครื่องเลย" 

รอยยิ้มอ่อนโยน เผยให้ผมเห็นถึงความจริงใจ ที่เธอมีให้ต่อผม ถึงแม้ว่าเธอจะเข้ามา กอดผมไม่ได้ แต่อย่างน้อย เธอก็ได้แสดงสีหน้าดีใจให้ผมเห็นผ่านเตียงนอนคนไข้ ที่มีม่านกระจกกั้นอยู่ 

เช้าวันรุ่งขึ้น

ในขณะที่ผมกำลังพูดคุยกับพี่เนมก่อนที่เธอจะออกโรงพยาบาล เพื่อเดินทางไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ ผมก็ได้รับข่าวร้ายจากสาวใช้ที่บ้านอย่างรวดเร็ว 

"น้องแอนทันคะ" 

ตัวของเธอเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ ราวกับพึ่งช่วยใครมาอย่างไงอย่างงั้น 

"น้องแอนทันคะ ตอนนี้แดดดี้รอน้องแอนทันอยู่ที่ห้อง ICU รีบไปเถอะค่ะ" 

"ดะ...แดดดี้เป็นอะไร?" 

ผมช็อกสุดขีด เมื่อรู้ว่าแดดดี้นอนห้องICU แต่ถึงกระนั้นผมคงไม่รอให้พี่สาวใช้ พูดจบหรอก ผมก็รีบพุ่งตัวจะข้ามถนนทันที 

"น้องเทียนระวัง" 

ปังงงงงงง! 

รถกระบะที่มาด้วยความเร็วสูง คาดว่าน่าจะมาส่งคนป่วยในโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน จนพุ่งชนใส่ตัวผมเข้าอย่างจัง

จนตัวผมลอยไปติดกระจกหน้ารถ ใบหน้ากระแทกกับกระจกจนเป็นแผลฉีกขาดอย่างน่าสยดสยอง จมูกที่โด่งได้รูปกับบิดเบี้ยวเพราะแรงอัดกระแทกอย่างรุนแรง

ก่อนจะ กลิ้งตกลงมา จากฝากระโปรงรถกระแทกกับพื้น ถนนจนเลือดอาบไปทั้งตัว

แต่วินาทีนั้น ที่ผมได้ยินมันกลับเป็นเสียงของพี่เนม พี่สาวคนสวยของผม ที่ผลักตัวเองออกมาจากเตียงกักตัว และพยายามลากขาของเธอตะเกียกตะกายมาหาผม 

กรี๊ด!!!! "ช่วยด้วย ช่วยน้องเทียนด้วย" 

ในขณะที่สติกำลังจะเลือนลาง พวกบุรุษและพยาบาลก็รีบวิ่งกรูเข้ามาช่วยผม และวินาทีนั้น ดวงตาของผมก็เริ่มหนักอึ้ง จนไม่สามารถลืมมันขึ้นได้อีก

ผมได้ยินเสียงของเหล่าพยาบาลพูดกัน ในขณะกำลังช่วยชีวิตผม ว่าผมหยุดหายใจแล้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่า 

แล้วผมก็ได้เจอแดดดี้กับหม่ามี้ แดดดี้มาหาผมและจูบผมเบาๆ ที่หน้าผาก 

"แดดดี้กับหม่ามี้ต้องไปแล้ว แอนทันต้องดูแลตัวเองให้ดี หม่ามี้กับแดดดี้จะคอยคุ้มครองแอนทันอยู่ห่างๆ love you" 

เมื่อแดดดี้พูดจบ หม่ามี้กับแดดดี้ก็เดินจากไปแล้วไม่หันกลับมาอีกเลย จากนั้นผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาคล้ายๆ หม่ามี้ของผม เดินเข้ามานั่งข้างตัวผม 

"คะ....คุณเป็นใคร?" 

"Hi ฉันเป็นน้าของนาย เป็นน้องแท้ๆ ของแม่นาย" 

ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะแม่ผมบอกผมว่า เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีใคร เธอเป็นชาวจีนที่ถูกทิ้งไว้ในไทย 

แต่ถึงกระนั้น เรื่องนี้มันไม่สำคัญหรอก เพราะคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดคือพี่เนม พี่สาวคนสวยของผมต่างหาก

"เออใช่ ผมต้องไปส่งพี่เนมขึ้นเครื่อง"

พูดจบ ผมก็รีบลุกขึ้นจากเตียงและดึงเข็มสายน้ำเกลือออก วิ่งออกไปนอกห้องด้วยความรีบร้อนใจ ทั้งๆ ที่แขนและขาใส่เฝือกพันผ้าก็อตเต็มตัวอย่างกับมัมมี่ 

เพื่อไปหาพี่เนมที่ห้องพักปลอดเชื้อ ของเธอ ผมเรียกชื่อเธอออกมาดังลั่น

"พี่เนมมมมมมม"

ก่อนจะเปิดประตู ไปดูในห้องพักของเธอ และผมก็ต้องทรุดตัวนั่งลง เพราะไม่มีพี่เขาแล้ว ผมนั่งร้องไห้อยู่ในห้องพี่เขา จนน้ำตาที่โดนแผลผสมกันเป็นเลือด 

ก่อนจะถูกพวกพยาบาลลากไปในห้องเหมือนเดิม ผมทั้งโวยวายตะโกนเรียกแต่ชื่อพี่เขา จนถูกคนที่บอกว่าเป็นน้าของผมตะคอกใส่อย่างแรง จนตื่นกลัว   

"จะร้องทำเหี้ยอะไรมากมาย อี่เด็กนั่นมันออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว มันไปเมืองนอกแล้ว" 

"แต่ผม...ผมยังไม่ได้ไปส่งเธอเลย เธอต้องรอผมสิ"

"มันไปเมืองนอกเพื่อรักษาโรคแล้วไง และมันก็คิดว่านายตายไปแล้วด้วย เพราะฉะนั้นเลิกคร่ำครวญหามันได้แล้ว น่ารำคาญ" 

ทุกอย่างเหมือนหยุดชะงักลง เมื่อชายคนนี้บอกว่า พี่เขาคิดว่าผมตายแล้ว 

"ตอนนี้ พ่อแม่แก ก็ตายโหงกันทั้งคู่ ฉันมารับแกกลับไปอยู่บ้านเรา ตาของแกรออยู่" 

"ตาเหรอ?" 

"ใช่ ตาของแก พ่อของแม่แก ส่วนฉันก็คือน้องชายแท้ๆ ของแม่แก" 

"หม่ามี้บอกว่า เธอเป็นเด็กกำพร้า" 

เมื่อผมพูดออกมาแบบนั้น ไอ้ผู้ชายตรงหน้ามันก็หัวเราะใส่ผมใหญ่เลย ก่อนจะหยิบรูปของแม่กับเขา และอัลบั้มรูปอื่นๆ ให้ผมดู 

พร้อมกับแนะนำญาติๆ ให้ผมรู้จัก คือตอนนี้สรุปได้แล้วว่า แม่ผมเป็นชาวจีนที่มาอยู่ในไทย และ ได้พบรักกับพ่อผู้ซึ่งเป็นชาวเยอรมันที่มาดูแลธุรกิจในไทย 

และที่เธอปิดบังว่าเธอไม่มีญาติพี่น้อง ก็เพราะญาติพี่น้องของผม เป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศจีน และแม่เองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว

 แต่เธอไม่ยอมแต่งงาน เลยหนีมาอยู่ไทยและเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามตัวเองใหม่ 

เพื่อป้องกันตัว แต่สุดท้ายก็ถูกคู่อริจับตัวได้แล้วถูกฆ่าตาย แถมมันยังส่งรูปการทรมานแม่ของผมไปให้คุณตา จนทำให้คุณตาช็อกและเป็นอัมพาตครึ่งตัว

"คู่อริของพวกเราก็คือ มาเฟียในไทยชื่อแก๊ง the White เป็นสาขาย่อยของอดีตคู่หมั้นของแม่แก" 

"ฮะ...the White" 

"ใช่ พวกมันอยู่ฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ซึ่งนั่นคือที่ๆ ในอนาคตที่นายจะต้องยึดมา" 

ในตอนนั้นผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่ามันคืออะไร แล้วทำไมผมถึงต้องทำ แต่พอพักรักษาตัวและทำศัลยกรรมหน้าใหม่เสร็จแล้ว 

ผมก็ต้องย้ายไปอยู่ประเทศจีน กับคุณน้าและญาติๆ ผมถึงได้เข้าใจว่า ผมควรจะแก้แค้นให้แม่ด้วยการยึดถิ่นของพวกมาเฟียในไทยนั่นและกลับไปตามหาพี่สาวที่แสนดีของผม 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***