ครอบครัวของฉัน

สวัสดี ผมชื่ออาร์ค สิ่งที่ชอบ ทุกอย่างที่ไม่ใช่ครอบครัว สิ่งที่ไม่ชอบ ครอบครัว โดยเฉพาะ ร็อกตอนนี้ผมกำลังเขียนแนะนำตัวเองในกระดาษที่ครูสั่งให้ทำเพื่อทำความรู้จักกันในเทอมแรกของการเรียนระดับชั้น ม.3 ผมไม่เข้าใจเท่าไหร่ โตป่านนี้แล้วยังจะเขียนแนะนำตัวอะไรไร้สาระอีก ผมคิดพรางขยำกระดาษแผ่นที่ 5 ขว้างทิ้งลงถังขยะใกล้ๆ เพราะโต๊ะที่นั่งอยู่ติดกับประตูพอดี เลยทำอะไรได้สะดวก

"อาร์ค! ครูบอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าขยำใบงานทิ้ง!!"

ครูคนใหม่เดินมาที่โต๊ะผมพร้อมไม้เรียวยาวพันด้วยเทปที่ดำทั้งด้าม

เพื่อ? ให้ดูน่าเกรงขามเรอะ

"ก็ผมเขียนประโยคต้องห้ามของครูอีกแล้วน่ะสิครับ ว้า~ เห็นทีต้องเขียนใหม่" ผมพูดแสร้งทำเป็นช่วยไม่ได้พรางฉีกกระดาษรายงานแผ่นใหม่ขึ้นมาก่อนที่ครูจะฉกออกไปโยนทิ้งลงพื้น

"พอ! ถ้าเธอไม่มีใจที่จะทำงานส่งก็ไม่ต้องทำ ครูจะตัดคะแนนเก็บและก็คะแนนความประพฤติของเธอแทนละกัน หัวหน้าห้องทำความเคารพ!" ครูสาวเดินไปที่โต๊ะอย่างเกรี้ยวกราดแล้วเดินออกไปจากห้องโดยที่เด็กทั้งห้องยังกล่าวขอบคุณไม่จบประโยค

"อาร์ค ครูคนใหม่นี่คุมอารมณ์ไม่เป็นเลยเนอะ"

เพื่อนที่สนิทตั้งแต่อนุบาลหันหน้ามาบ่นกับผม

"ก็อาร์คทำตัวเองทั้งนั้นนี่ นิสัยเสียๆ แบบนั้นแก้สักทีเถอะ เป็นใครก็โมโห" เพื่อนผู้หญิงเอ่ยแทรกขึ้นมาว่าผม

"จ้าๆ แม่หัวหน้าห้องเด็กดีของครู ถึงครูจะทำตัวเป็นอุลังอุตังขี้วีนเธอก็คงยังเคารพเทิดทูนบูชาเหนือหัว"

"ฉันแค่พูดไปตามที่เห็นเถอะ!" ทั้งสองคนเถียงกันไม่มีใครยอมใคร ผมเดินออกมาจากห้องหนีความวุ่นวายทั้งหลายแหล่ ระหว่างทางก็มีพวกพี่ๆ น้องๆ หรือเพื่อนต่างห้องทักตลอดทางจนต้องหนีไปหลบในโลกส่วนตัวด้วยหูฟังคู่ใจ

จากเขตโรงเรียนสู่ถนนขรุขระผ่านสวนข้ามสะพานจนกระทั่งเป็นป่าที่รกชัน

ทำไมพ่อไม่สร้างทางคนเดินให้มันสะดวกกว่านี้นะ เดินมาสิบๆ ปีแล้วยังเหมือนเดิม สงสัยเราต้องทำเองบ้างแล้ว

ผมคิดพรางเดินไปถึงบ้านหลังหนึ่งใจกลางป่า หลังจากเข้าเขตพื้นที่อาศัย ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเป็นที่เป็นทางสมกับเป็นบ้านคน มีรั่วล้อมรอบ มีไม้ดอกไม้ประดับรอบรั้ว ตามทางมีหินตกแต่งเรียงสวย ดูหรูมีฐานะขัดกับทางเข้ามา

"กลับมาแล้ว"

"กลับมาแล้วหรอลูก~" หญิงสาวคนสวยคนนี้เป็นแม่ของผมเอง ชื่อรีซาน่าเธอมักจะมารอต้อนรับผมกลับบ้านแบบนี้ประจำ

"วันนี้เหนื่อยมั้ย มีใครแกล้งอะไรรึป่าว แม่ทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งกับแดงโซดามะนาวเอาไว้ให้บนโต๊ะแล้ว หิวก็กินได้เลยนะ"

"ข่อมค้าบ~" ผมมักจะพูดกวนๆ เป็นกันเองกับแม่มากนิดนึง เพราะอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจที่สุดในบ้าน เป็นครอบครัวใหญ่ซะเปล่า ความสนิทสนมกันเป็นศูนย์เพราะนิสัยไม่น่าคบรึเปล่าเลยต้องหนีเพื่อนบ้านมาอยู่สันโดษกลางป่ากลางเขา นึกแล้วก็น่าคิด

"พี่ยังไม่เลิกเรียนหรอลูก" เธอถามพรางมองไปที่ประตู

"ไม่รู้ครับ ...พ่อล่ะ" ผมเนียนเปลี่ยนเรื่องไม่อยากตอบพรางนั่งลงกินของว่างแบบไม่สนใจอะไรอีก คุณแม่ถอนหายใจเหนื่อยก่อนจะได้เทศน์อะไรผมเสียงเปิดประตูอย่างแรงก็ดังขึ้นจนซ้อมร่วง

"อาร์ค!!!! เลิกก่อนก็อยู่รอกันสิวะ ฉันก็หานายทั่วโรงเรียนไปเถอะ"

ไอ้ร่างควายเผือกที่กำลังแหกปากโวยวายเหมือนควายตกมันตรงนั้นคือ ร็อก ชื่อที่ผมเขียนลงไปในใบงานจนขยำทิ้งทั้ง 5 แผ่นนั่นเอง

ผมมองไปที่ร็อกด้วยสายตาเฉยเมยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินแพนเค้กต่ออย่างไม่สนใจ ยิ่งกระตุ้นต่อมโมโหโทโสให้อีกฝ่ายอย่างดี

"ไอ้อาร์ค!!!!!"

"ร็อก! พอแล้วได้ กลับมาแล้วก็เข้าไปอาบน้ำอาบท่าซะ ไปคลุกดินคลุกทรายที่ไหนมาเนื้อตัวถึงได้มอมแมมแบบนี้"

คุณแม่รีซาน่าเข้ามาช่วยห้ามปราม ร็อกที่เถียงไม่ได้เมื่อแม่ออกหน้าแทนให้ เดินกระทืบเท้าตึงตังขึ้นข้างบนไปก่อนจะได้ยินเสียงโครมลูกใหญ่ดังบนหัวผมแบบพอดิบพอดี

อืม...ถ้ามันเขวี้ยงทะลุลงมาได้คงทำไปแล้ว

"อาร์ค เราก็รอพี่เขาหน่อยสิลูก พี่เขาก็เป็นห่วงหนูนะ" ได้ยินแล้วก็นึกขำ ไอ้ท่าทางเมื่อกี้คือพร้อมฆ่าชัดๆ แต่เอาเถอะ บ้านนี้มีแม่ใหญ่สุด เถียงไปเงาหัวจะหายเปล่าๆ

"กลับมาแล้วค่า~/กลับมาแล้วครับ"

เสียงอีก 2 คน ชายหญิงเข้ามาพร้อมกัน ใช่ครับ พี่ผมทั้งสองคนอีกนั่นแหละ พี่ชายคนแรกคือร็อก คนสองที่เพิ่งเข้ามาคือพี่ลีออน ส่วนคนสุดท้ายเป็นพี่สาวคนเดียวชื่อแคลร์และช่วงนี้เธอกำลังคลั่งรัก...

"แม่คะป่ะป๋าไปไหน"

"เหมือนเดิมแหละลูก คงกำลังไปขุดดินทำสวนที่ไหนสักแห่ง เดี๋ยวก็คงกลับมาพร้อมผักสวนครัวอีกนั้นแหละ"

"โธ่ กลับช้าตลอดเลย หนูยิ่งมีเรื่องจะปรึกษาป๊าอยู่"

"มีอะไรมาคุยกับแม่ก็ได้จ้ะ ผู้หญิงด้วยกันเข้าใจะมากกว่าพวกผู้ชายอีก"

"อะเคร~ เดี๋ยวหนูไปคุยที่ห้องนะคะ"

เธอว่าก่อนจะเดินกระดี๊กระด๊าจะขึ้นห้อง ถ้าไม่หยุดทักผมคงจะดีมาก

"เอ๊ะ ...อะไรเนี่ย ไอ้แมลงนี่ทำไมมันได้กินแพนเค้กของหนูล่ะ"

"ที่รัก อาหารของแม่เป็นของทุกคนค่ะ แพนเค้กของลูกเดี๋ยวแม่ทำให้ใหม่นะแล้วก็...อย่าเรียกน้องว่าแมลงสิคะ"

"โธ่เอ๊ย ของๆ หนูก็คือของๆ หนูสิ แม่งเอ้ย" หล่อนว่าก่อนจะมาแย่งจานผมไปแล้ววิ่งขึ้นห้องไม่ลืมส่งสายตาอาฆาตมาให้

เออ เอาไปเลย เอาไปให้หมด กินอิ่มพอดี

"เดี๋ยวเถอะแคลร์! เห้อ~ ลูกบ้านนี้เป็นอะไรกัน แม่จะทำให้ใหม่นะอาร์ค"

"ไม่ต้องแม่ ผมกินอิ่มแล้ว พี่เขาอยากกินของเหลือก็ปล่อยเขาเถ๊อะ!! " ผมเพิ่มเสียงประโยคหลังให้ได้ยินประชด ก่อนที่เสียงดุดันของแคลร์จะตอบกลับมาอย่างเกรี้ยวกราดตามคาด

"หุบปากไปเถอะ ไอ้เขียดโสโครก!!!"

ผมขำสะใจเล็กๆ ก่อนจะดื่มน้ำให้หมดแล้วจะขึ้นห้องเหมือนกัน แต่ถูกมือหนึ่งฉุดรั้งแขนไว้

"อะไร?" เป็นพี่ลีออน

"พรุ่งนี้กลับพร้อมกันด้วยล่ะ" ผมเอียงคองงกับคำพูดของพี่คนนี้ ชวนกลับบ้านพร้อมกันเนี่ยนะ พระเจ้า...

"ทำไม?"

"...ฉันต้องการคนช่วยยกหนังสือ"

พี่เขาว่างั้นก่อนจะเดินนำขึ้นไปชั้นบน ทิ้งผมให้ทำหน้าเหวออยู่ตรงบันได

งี้ก็ได้ด้วย?

"ที่รักอย่าเหม่อตรงบันไดสิ เดี๋ยวก็ลื่นล้มตกลงมาหรอก"

"อ่าครับ"

ในมื้อเย็นช่วงค่ำๆ โต๊ะไม้กลมสีดำถูกแต่งด้วยจานอาหารหลากหลายอย่างน่ารับประทาน คุณแม่รีซาร่าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว

"ว้าว~ แพนเค้กล่ะ แพนเค้ก~" แคลร์เดินมานั่งเก้าอี้ตัวประจำก่อนจะกินของโปรดตรงหน้าอย่างมูมมาม

"แบลร์ รอพ่อก่อนสิ แล้วก็โตเป็นสาวแล้วกินให้มันดีๆ"

คุณแม่เอ็ดเสียงแข็ง แบลร์เลยเปลี่ยนท่าทีมาเป็นกุลสตรีในพริบตา ผมอดทึ่งกับอำนาจแม่คนนี้ทุกวันไม่ได้จริงๆ คุมเด็กบ้าพวกนี้ได้ในคำเดียว

เมื่อพวกเรานั่งประจำที่กับเรียบร้อยแล้ว เสียงเปิดประตูที่แรงและมั่นคงกว่าที่ผ่านมาก็ดังขึ้น

ก่อนจะปรากฏร่างที่คุ้นเคยจนทำให้คนทั้งบ้านยิ้มร่าต้อนรับ...ยกเว้นผมเพียงคนเดียว

"คุณพ่อ~~~~!!!" เสียงพี่สาวและพี่ชายร้องเรียกพร้อมกันอย่างดีใจ ทำท่าเหมือนจะกระโจนออกไป แต่ก็ถูกสายตาพิฆาตของแม่ยั้งไว้

"สวัสดีตอนเย็นครับ" พี่ลีออน เอ่ยทำความเคารพผู้ใหญ่อย่างสุภาพ ชายหนุ่มร่างใหญ่ยกยิ้มแสยะอย่างพอใจก่อนจะเหลือบมองมาที่ผมนั่งเงียบอยู่คนเดียว

"ว่าไงไอ้ลูกชาย~" ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนคราบบางอย่างส่งกลิ่นคาวเหม็นคละคลุ้ง และใบหน้าที่มีแต่รอยแผลเป็นมีเลือดสีแดงสดกระจายไปทั่ว ในมือถือขวานที่มีเศษเนื้อหนังบางอย่างติดอยู่ชวนให้น่าอาเจียน

"พ่อ...ไปทำอะไรมาครับ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***