EP.1 Ss.1

ในยุคล่าแม่มดที่ผู้คนต่างเข่นฆ่ากันเอง เพียงเพราะแค่การใส่ร้ายป้ายสี คนพวกนี้ต่างหวาดกลัวและเกลียดชังแม่มด จนมีการจัดตั้งองค์กรที่เป็นการร่วมมือกันของกลุ่มคนที่เกลียดชังแม่มดและทางราชวงศ์ พวกเค้าเหล่านั้นเรียกตัวเองว่า "นักล่าแม่มด"

ส่วนฉันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ก็ใช้ชีวิตธรรมดาๆไปวันๆ

ในค่ำคืนที่มืดมิด มีแสงของดวงจันทร์สลัวๆ สายลมจางๆพัดแผ่วเบาเข้ามาที่หน้าต่างของบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ห่างจากตัวเมืองเล็กน้อย

ในบ้านหลังนั้นมีแสงเทียนเล็กๆสลัวๆส่องสว่างอยู่ เด็กหญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ 17 ปี ที่อยู่ในบ้านหลังนั้น เป่าเทียนเล่มนั้นให้ดับลง เตรียมตัวจะเข้านอน

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังเดินอยู่ในบ้าน เสียงฝีเท้านั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ เงาของหญิงสาวคนหนึ่ง ค่อยๆคลืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์ก็ค่อยๆเปิดเผยรูปร่างหน้าตาของเธอผู้นั้น หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีเงินยาวสลวยอันน่าหลงใหล ดวงตาสีอำพันที่จับจ้องมาที่เด็กหญิง ด้วยความสงสัยเด็กหญิงจึงเดินเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวผู้นั้น แล้วเธอก็ได้เห็นสิ่งที่น่าประหลาดใจ

หญิงสาวคนนั้นสวมใส่หมวกทรงสูงปลายแหลมและผ้าคลุมสีดำสนิท มีตำราเวทมนต์ที่ปกสีดำสนิทดั่งคำ่คืนเดือนมืด ประดับด้วยอัญมณีสีครามราวกันท้องทะเล เมื่อเด็กหญิงได้เห็นดังนั้น จึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

"คุณคือแม่มด!?" เด็กหญิงพูดออกมาด้วยความตกใจ

พอเริ่มตั้งสติได้ เธอจึงจะไปแจ้ง "นักล่าแม่มด" แต่หญิงสาวคนนั้นก็ได้รั้งเธอไว้

"ช่วยฟังฉันก่อนสิ" หญิงสาวพูดเพื่อรั้งเด็กหญิงไว้ เมื่อเด็กหญิงเริ่มจะใจเย็นลงแล้ว หญิงสาวจึงเริ่มพูดกับเด็กหญิง

"แต่ฉันว่าเราไปหาเงียบๆคุยกันดีกว่านะ" เมื่อหญิงสาวพูดจบ ก็มีเสียงดีดนิ้วดังขึ้น

พอรู้ตัวอีกทีหญิงสาวกับเด็กหญิงก็มานั่งอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ห้องๆนั้นเป็นห้องรับแขก มีโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมที่ทำจากไม้ ขนาดไม่ใหญ่มากตัวหนึ่งวางอยู่ เด็กหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่อยู่ตรงข้ามกับเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ โดยมีโต๊ะคั่นกลางระหว่างสองคนนี้เอาไว้ บนโต๊ะมีชาที่อุ่นกำลังดีสองถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ

"งั้นขอฉันแนะนำตัวก่อนนะ" หญิงสาวเริ่มพูดก่อน

"ฉันชื่อว่าคิเมียร่า แฟรงค์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

แล้วเธอล่ะ" หญิงสาวแนะนำตัวด้วยใบหน้าใสซื่อ

"ฉันชื่อว่า อิซาเบลล่า, อิซาเบลล่า ยอล์ค" เด็กหญิงตอบกลับด้วยท่าทางกระวนกระวาย

หญิงสาวเห็นได้ดังนั้นจึงบอกกับเด็กสาวว่า "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง"

เมื่อเด็กสาวได้ยินดังนั้นก็โล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย "ที่นี่ที่ไหน" เด็กหญิงถาม

"ที่นี่คือหอคอยของฉัน" หญิงสาวตอบ

"คุณเป็นแม่มดจริงๆใช่ไหม" เด็กหญิงถามเพื่อความแน่ใจ

หญิงสาวจึงตอบกลับไปว่า "ใช่" โดยไม่พูดอะไรต่อท้ายเลย

"ถ้าคุณเป็นแม่มดจริงๆ แล้วฉันจะไว้ใจคุณได้ยังไง" เด็กหญิงถามด้วยใบหน้าจริงจัง

"แล้วเธอคิดว่าฉันน่าไว้ใจหรือเปล่าล่ะ ถ้าฉันจะฆ่าเธอตอนนี้เลย ฉันทำได้หรือเปล่าน้า\~" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ก็แอบแฝงไปด้วยเลศนัย

เด็กหญิงได้ยินดังนั้นก็ได้รู้ตัวว่าชีวิตของตัวเอง ตกอยู่ในกำมือของแม่มดตนนี้เสียแล้ว "ที่คุณพูดมันก็มีเหตุผลนะคะ" เด็กหญิงพูด

"งั้นถ้าเข้าใจแล้ว ก็ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างเราด้วยนะ ลาก่อน"

เมื่อหญิงสาวพูดจบ เสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เด็กหญิงกลับไปที่ห้องนอนของเธอเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น เด็กหญิงโล่งใจที่ไม่เกิดอะไรร้ายแรงขึ้น แล้วเธอก็ได้หลับใหลไปตามปกติ

แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเด็กหญิงตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เจอกับ....

-โปรดติดตามตอนต่อไป-

ขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนิยายของไรต์จนจบด้วยนะคะ🙏 แค่เข้ามาอ่านจนจบไรต์ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ

ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้พลาดตอนใหม่ๆของ "แม่มดแห่งอัลเลน" นะคะ

❤️ขอบคุณค่ะ❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***