EP.4 Ss.1

—ทางด้านของเด็กหญิง—

เด็กหญิงเดินไปในที่ที่เงียบสนิท ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีผู้คน ไม่มีแสงไฟเจิดจ้าเหมือนในงานเทศกาล มีเพียงตัวเธอผู้เดียวดาย

"นี่อย่าร้องไห้สิตัวฉัน! มันก็แค่ดอกไม้ไฟ ฉันดูเองคนเดียวก็ได้ ใช่แล้วล่ะ ฉันอยู่ตัวคนเดียวก็ได้ เหมือนที่ผ่านๆมา.... กับแม่มดที่คิดจะฆ่าฉันแล้ว ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วย.... อ่อนแอจัง อ่อนแอจังนะตัวฉัน ฉันจะไม่เผยความอ่อนแอให้ใครเห็นอีก!" เด็กหญิงคิดกับตัวเอง

เด็กหญิงปาดน้ำตา แล้วเดินไปที่จัตุรัสด้วยความมั่นใจ แต่ทันใดนั้นเอง เธอก็ไปได้ยินอะไรบางอย่าง

"นี่โครเน่ เธอเคยได้ยินเรื่องเล่านี้รึเปล่า เกี่ยวกับ "แม่มดแห่งอัลเลน" น่ะ สาวน้อยในตรอกแห่งหนึ่งพูด

เด็กหญิงหยุดชะงัก

"มันคืออะไรหรอ" สาวน้อยที่ชื่อโครเน่ถาม

"แม่มดที่ฆ่าคนไปเป็นร้อยเป็นพันคนเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย บางคนบอกว่าเธอได้ตายไปแล้ว แต่บางคนก็บอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันที่จะได้แก้แค้น" สาวน้อยตอบ

"น่ากลัวจัง" โครเน่พูด

"แม่มดแห่งอัลเลน..." เด็กหญิงพึมพำ ก่อนจะเดินจากไป

—ทางด้านของหญิงสาว—

"พอดีว่าฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ ลาก่อนนะพ่อมดของฉัน" หญิงสาวพูด

หญิงสาวออกไปตามหาเด็กหญิง

ในคำ่คืนที่มืดมิด ดวงจันทร์เต็มดวงสีเหลืองนวลทอแสงลงมาตกกระทบกับน้ำทะเล ทะเลสีครามอันระยิบระยับในยามค่ำคืน เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ริมหาดทราย

"ขอโทษนะ...ฉันขอโทษนะ" หญิงสาวพูด

"อื้ม ไม่เป็นไรหรอก" เด็กหญิงพูด พร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"ยังเหลือเวลาอยู่นะ มาดูดอกไม้ไฟด้วยกันเถอะ" หญิงสาวพูด

ดอกไม้ไฟอันแสนสวยงามถูกจุดขึ้น เธอทั้งสองยืนดูดอกไม้ไฟด้วยกัน ท้องฟ้าอันมืดมิดถูกเติมเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ

"สวยจังเลยนะคะ" เด็กหญิงพูด

"เรามาเต้นรำกันหน่อยไหม" หญิงสาวถาม พร้อมกับยื่นมือไปหาเด็กหญิง