จุดเริ่มต้น

สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกคน เราคือผู้ที่เคยเขียนนิยายมาแล้ว แต่ไอดีบินโดยไม่ทราบสาเหตุกับแอปแอปนึง เลยไม่อยากแต่งต่อค่ะ ครั้งนี้เรามาเพื่อเริ่มต้นใหม่กับการเขียนนิยาย อยากมาลองเรียนรู้ในโลกของนักเขียนคนหนึ่ง กับตัวละครของตัวเอง อยากกำหนดชะตาของตัวละครด้วยตัวเองอีกครั้ง ฉนั้นขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ><

06:00น.

"ไฟท์เตอร์!! ตื่นได้แล้วนี่กี่โมงกี่ยามแล้วเดี๋ยวไม่ทันตักบาตรกันพอดี"

"ครับแม่"

นี่อะแม่ผม ชอบให้ผมตื่นเช้ามาใส่บาตรทุกวัน เพราะเชื่อเรื่องบุญกรรม ส่วนผมก็เฉยๆเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง เพราะผมยังพิสูจน์ไม่ได้ด้วยตัวเอง นอกจากเรื่องตื่นเช้าแล้วแม่ยังให้ผมทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น หุงข้าว ล้างจาน

เก็บกวาดเช็ดถูบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า จนบางครั้งผมก็แอบบ่นๆแกไปบ้างว่าจะใช้อะไรผมนักหนา แต่แกบอกเหตุผลมาว่าแกอยากให้ผมโตขึ้นมาสบาย สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ตอนแกไม่อยู่แล้วแกจะได้หมดห่วง แต่อีกเหตุผลนึงไม่ว่าจะฟังกี่ทีมันก็ขัดๆยังไงไม่รู้ คือแกบอกว่าผู้ชายที่ทำงานบ้านเป็นทำกับข้าวเป็นจะมีสเน่ห์ ผมว่ามันก็อาจจะถูกของแกมั้ง เพราะส่วนมากผมจะเห็นพ่อแม่หลายคนบอกกับลูกสาว แต่นี่ผมเป็นผู้ชาย....

"ไฟท์เตอร์ อีกนานมั้ย พระมาแล้วลูก"

"ครับแม่ กำลังไปครับ"

"นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ"....

หลังจากตักบาตรเสร็จ

"วันนี้แม่มีเรื่องอะไรจะบอกลูกด้วย"

"อะไรครับ"

"คือแม่เจอพ่อในอนาคตของลูกแล้ว นั่นไงในป้ายโฆษณาหน้าบ้านเราอะ5555"

เห้อออนี่ก็อีกอย่างนึงคือแม่ผมบ้าดารามากกก ชอบบอกว่าดาราในทีวีคือพ่อในอนาคตของผม ผมนี่ท้อจริงๆ แต่ที่แกเป็นอย่างนี้ก็ดูมีความสุขดี ผมชอบตอนที่แกมีความสุขแบบนี้แหละน่ารัก มีครั้งนึงผมเคยถามแกว่าพ่อผมคือใคร

แม่ผมอึ้งไปสักพักแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมงแต่แกก็ไม่ได้บอกอะไรผม บอกแค่ว่า "ไม่รู้" ผมเห็นแกร้องไห้ผมเลยไม่ถามต่อ กลัวจะทำให้แกเสียใจมากกว่านี้ ผมไม่อยากเห็นแกเศร้า..

20:00น.

"แม่ครับวันนี้ผมขอไปเที่ยวกับไอ้โซนะ"

"ได้สิแต่อย่ากับดึกนะเดี๋ยว...

ยังไม่ทันสิ้นเสียงของแม่ผมก็ผลักประตูหน้าบ้านออกมาเพราะแม่ไม่ได้ปล่อยผมบ่อยนัก ผมเลยต้องรีบวิ่งมาหน้าบ้านเจอกับไอ้โซที่แต่งตัวโคตรหล่อ กำลังเปิดประตูรถเบนซ์รอผมอยู่

"ไง เตอร์สบายดีป่ะ"

"ก็ดี วันนี้แม่ดูอารมณ์ดีแปลกๆหวะ สงสัยไปเจอดาราที่แกชอบมาละมั้ง"

"เออ..ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ แกจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมึงที่ชอบหนีออกมานอกบ้านตอนที่แม่มึงกำลังนั่งดูซีรีย์ นี่อย่าให้เผานะเรื่อง.."

มันยังไม่ทันพูดประโยคต่อไปผมก็เอามือปิดปาก แล้วดึงมันขึ้นรถทันทีกลัวแม่จะได้ยินว่าผมแอบหนีแกเที่ยวบ่อยๆ เห็นผมเชื่อฟังแม่แบบนี้ผมก็ไม่ใช่จะเชื่อฟังแกอย่างเดียวนะ มันต้องมีดื้อบ้างแหละ (ที่จริงดื้อมาก) แต่ผมก็ฟังแม่ตลอดนะ(มั้งนะ)

ส่วนนี่ไอ้โซเดียม ผมเรียกมันว่าโซ แต่เพื่อนคนอื่นเรียกมันว่าเกลือ มันคือเพื่อนที่มหาลัยคนแรกของผมเอง ตอนแรกผมเดินเข้ามามหาลัย เจอมันกำลังจอดรถอยู่ตรงป้ายห้ามจอด ผมมองหน้าของมัน ผมว่ามันก็หน้าตาดีใช้ได้เลยนะแต่ทำไมมันโง่อย่างนี้อ่านหนังสือไม่ออกหรอ ผมเลยเดินไปเตือนมันด้วยความหวังดี

"คุณ..ตรงนี้มันห้ามจอดนะ อ่านป้ายไม่ออกหรอ ให้ผมอ่านให้ฟังมั้ยครับ"

มันชี้นิ้วไปที่ป้ายแล้วพูดว่า

"คุณนั่นแหละอ่านยังไม่หมดแล้วมาว่าผม"

มันทำสีหน้าสะใจแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม

ผมถึงกับหน้าแตกเลย เพราะป้ายมันเขียนว่า ห้ามจอดรถซ้อนกัน

ผลเลยเดินรีบหนีมันมาอย่างรวดเร็วแล้วคิดว่าอย่าได้เจอกันอีกเลย จนถึงที่ลงทะเบียนยืนยันตัวตนเข้าคณะนิเทศศาสตร์และก็รับน้อง ผมคิดว่าจะหนีมันพ้นแต่มันดันเรียนคณะเดียวกันอีก ผมเลยขอมันเป็นเพื่อนแทนเพราะติดว่าไม่น่าหนีมันพ้นดูจากสายที่มันเลือกแล้วน่าจะสายเดียวกันอีก แต่มันดันแซวผมไม่เลิก

"ไม่ได้จอดรถผิดนะ ป้ายมันเขียนว่าแบบนั้น555"

ผมเลยแทงศอกมันไปหนึ่งทีเน้นๆ จนโดนรุ่นพี่ทำโทษให้เก็บสถานที่ เป็นการพบมันครั้งแรกที่มีแต่เรื่องเลวร้ายจริงๆ

"เตอร์เหม่ออะไรคนเดียววะ ถึงผับแล้วไปกัน..เอ้า ยิ้มกับกระจกหน้ารถก็เป็น มึงแปกอะ"

"ห่ะ อ๋อเค"

"เคอะไรของมึงเตอร์เดี๋ยวไอ้ต้นกับไอ้ดินรอนาน"

"กำลังไปแล้วค๊าบบ"

ในผับแห่งหนึ่ง

"ไงมาช้ากันจังวะมัวแต่จีบกันอยู่หรอ"

"กูกะมันนี่นะ ไม่มีทาง"

"เอาเถอะซักวันนึงถ้ามึงได้กับมันกูจะซ้ำเติมให้"

ไอ้บ้าดิน มันชอบแซวอะไรแบบนี้ทุกวันจนผมคิดว่าผมกับไอ้โซคบกันจริงๆแล้วซะอีก แต่ก็ไม่แปลกผมตัวติดกับไอ้โซจริงๆอะแหละ ไม่ใช่เพราะอะไรนะ เพราะมันอะแหละติดกับไอ้ต้นซะยังกะกาว บอกว่านี่แฟนกูหล่ออย่างนู้นอย่างนี้ทำอันนี้เป็นอันนู้นได้ผมรำคาญเลยหนีมันมาอยู่กะไอ้โซแทน

"เกลือ ต้นมีเรื่องจะปรึกษาเราไปคุยกันหลังร้ายหน่อยได้มั้ย"

"ได้ๆ"

หลังจากมันลุกออกไปผมก็คุยกับไอ้ดินตามภาษาเพื่อนปกติ

โซเดียม

"ไหนมีเรื่องอะไรว่ามาจะรีบไปหาเตอร์"

"คือต้นกับดินวางแผนไว้ วันนี้เกลือจะสมหวัง"

"ห่ะ แผนไร อ่อหึ..ว่ามา"

"แผนมีอยู่ว่า.......สดสกสกสกนกยกววก"

ไฟท์เตอร์

"ไอ้โซไปนานจังวะกูอยากกลับแล้วเนี่ย"

"กลับอะไรเพิ่งมาถึงเอง รีบอ่อ"

"ไม่ เพิ่งนึกได้พรุ่งนี้มีงานต้องส่งยังไม่ได้ทำ"

"กูก็ยังไม่ทำเลย"

"คนอย่างมึงจะเข้าใจคนที่ชอบเรียนแบบกูอะ"

"เออ..นั่นไงมันมาแล้ว"

"นานจังวะ"

มันไปคุยอะไรกันนานขนาดนั้นสงสัยเรื่องสำคัญของมันแหละ แต่ปกติไอ้ต้นไม่เรียกไอ้โซไปคุยนี่หว่า มันมีอะไรทะเเม่งๆแน่ๆ

"อะนี่เตอร์ของโปรดมึงไวน์ปั่นโซดา"

"ขอบใจ แต่..กูไม่กินได้ป่ะ รีบไปทำงานอะ ลืมทำการบ้าน"

"อะไรของมึงนี่เพื่อนอุสาห์พามากินเหล้าทั้งทีรีบกลับไมวะ"/ขยิบตา/

"อ..เออจริงถ้ารีบ รีบกินรีบไปก็ได้แต่มึงต้องกินก่อน"

"ทำไมต้องกินวะ"

"เสียดายของกินๆไปเถอะ"

"เออ..ก็ได้"

ปกติผมกินแอลกอฮอล์น้อยมากเพราะผมเมาง่ายพวกมันไม่ค่อยให้กินแต่วันนี้มันดูแปลกๆอยากให้ผมกิน แต่ผมก็กิน เพราะคิดว่ารีบกินรีบไปทำงานดีกว่าจะได้จบๆ แต่ไม่ใช่อย่างนั้น อยู่ดีๆภาพผมก็ตัดไปเลย

โซเดียม

ณ คฤหาสน์บ้านอินทฤทธิ์

"อื้ออ..อะไรเนี่ยร้อนชิป..หายเลย....กลับบ้าน......ทำการบ้าน....... แม่ครับผมกลับมาแล้ว..."

"บ่นอะไรของเตอร์ อย่าทำตัวน่ารักดิ้"

"อะไร..ใครน่ารัก.."

"อ่าววตื่นแล้วหรอ"

"อะไรของมึง..ที่ไหนวะเนี่ย"

"ฝันเตอร์ไง"

"ห่ะ"

ผมไม่รู้ว่าเตอร์มันจะโกรธผมมั้ยที่ผมทำอะไรมัน เตอร์ไม่เคยรู้เลยว่าผมเล่นเกมกันอยู่ที่ชื่อว่า เกมล่าเเต้ม อันที่จริงผมอดกลั้นมาโดยตลอด ว่าจะไม่ทำไรเตอร์ แต่ด้วยความที่ผม ไอ้ต้น ไอ้ดิน แข่งกันล่าแต้มอยู่ มันทำคู่เลยได้คะแนนคูณ2แต่ผมคนเดียวตามมันอยู่เยอะจะชวนเตอร์เลยก็ดูไม่น่ารอด มันเลยบอกว่าถ้าผมได้กับไอ้เตอร์มันจะให้ผมใช้สิทธิ์คะแนนคูณ2ได้ ผมเลยขอให้เตอร์ช่วยสำหรับวันนี้

"อื้อ...มึงจะทำอะไร"

ผมขยับเข้าไปใกล้ๆแต่มันก็ดันมือผมออก หน้าเตอร์ตอนนี้แดงมากๆ แดงจนผมอยากแกล้งเตอร์มันให้หนักกว่านี้ ผมเริ่มปลดเสื้อตัวเองออกที แล้วก็ขึ้นค่อมมัน

"ไอ้โซมึงจะทำอะไร.. หยุด...หยุด มึงหยุดนะ"

ผมค่อยๆถอดเสื้อเตอร์ ออก เตอร์ก็ร้องออนวอนขอให้ผมหยุด แต่ผมจะแพ้เกมนี้ไม่ได้ ผมเเข่งกับพวกมันตั้งแต่ม.6 จนตอนนี้ปี2ผมจะมาหยุดเพราะแพ้มันไม่ได้

"ขอครั้งนึง"

"กูไม่เอากับเพื่อน...แม้จะในฝันก็ตาม"

"น๊าาช่วยกูหน่อย ขอครั้งนี้ครั้งเดียว กูไม่อยากแพ้พวก

แม่งอะ"

ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าเตอร์มันน่าจะแกล้งเมาเพราะตอนมันเมาจริงไม่ใช่แบบนี้ ผมเลยลนมากกลัวมันจะโกรธผมแต่ผมจำเป็นต้องทำจริงๆ

"มึง....เป็นคนแบบนี้เองใช่มั้ย ได้!!! แล้วแต่มึง"

"อย่าโกรธกูนะเตอร์... "

ตอนนี้ผมรู้สึกผิดก็ไม่ใช่ดีใจก็ไม่เชิงแต่ผมไม่อยากทำร้ายเตอร์ไปมากกว่านี้ ผมเลยค่อยๆทำ ค่อยๆปลดกางเกง ค่อยๆปลุกอารมณ์ ผมสัมผัสได้ว่าเตอร์กำลังสั่น นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของเตอร์ด้วยเพราะผมไม่เคยได้ยินเตอร์คุยเรื่องนี้ให้ผมฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่เรื่องมีแฟนเตอร์มันก็ไม่เคยมี

ผมไม่รู้ได้เลยว่าความรู้สึกของเตอร์ตอนนี้มันจะเป็นแบบไหนที่เพื่อนสนิทของมันอย่างผมจะทำกับมัน...

ไฟท์เตอร์

ตอนนี้ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงดี ไม่รู้จะรู้สึกยังไงเสียใจ โกรธ ขำ หรือร้องไห้ ที่ต้องได้มาทำกับไอ้โซ หรือกำลังจะเสียครั้งแรกให้กับเพื่อนสนิทอย่างมัน ผมไม่รู้จะบอกยังไงดี ผมไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้ผมต้องทำกับมัน กับมันเลยนะ กับเพื่อนสนิท มันก็ยังไงยังไงอยู่ดี

"อื้อ"

"อยู่นิ่งๆมึงจะไม่เจ็บ

"อื้อ"

โอ้ยยยยทำไมมันอ่อนโยนกับผมแบบนี้วะ หรือมันทำกับทุกคน แต่เท่าที่ได้ยินข่าวแว่วๆมา มันโคตรร้อนแรงเลย

นี่หว่า อ่ยยยจะบ้าตาย คิดไรเนี่ยยย มึงกำลังโดนเพื่อนสนิทมึงทำนะ โกรธมันสิ โกรธ

"อะอื้อ"

มือของมันจับของผมขึ้นลงขึ้นลง ตอนนี้มันจ้องหน้าผมไม่รู้ทำไม ทำหน้าทำตารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

"จะจ้องทำไม ทำแล้วทำให้สุดสิ"

พอสิ้นเสียงผมเท่านั้นแหละน้ำมันกระเด็นออกมาทัเนทีมันเลยเลื่อนมือขึ้นลงโคตรเร็วจนผมเสร็จเหมือน ผมรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย

"อื้อ อึ อื้อออ"

ไอ้โซค่อยๆปล่อยมือจากของของผมแล้วมันก็เอามือของมันเข้าไปทางรู... รูเล็กๆของผมค่อยๆขยายขึ้นตามความเร็วของนิ้วมัน ทำให้ผมรู้สึกเสียวไปทั้งตัว

"อื้อออ มัน...อึก..มัน..อึก.."

"พร้อมแล้วเตรียมตัวนะ"

ใจผมเต้นตึกๆ พอรู้ว่าของจริงมันคือตอนนี้มันเอื้อมมือไปข้างๆเตียงของมันดึกลิ้นชักออกมา แล้วหยิบถุงยางขึ้นมาใช้ปากฉีก โคตรเซ็กซี่ จนผมมองตาไม่กระพริบ แล้วมันก็จับขาผมอ้าออก แล้วค่อยๆเสียบเล่นตรงรูผมสองสามที ก่อนมันจะดันเข้าไปสุดเเท่งจนผมร้องออกมา

"อึก..อ๊าก...ไอ้โซ...มัน..อึก..เจ็บ.."

"ทนสักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ"

พูดจบไม่ก็ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นเลื่อยๆ

"อึกก..อื้อ..อื้อ..อื้อ...อื้ออออ

"แฮ็กๆ"

ในที่สุดเราทั้งคู่ก็เสร็จจนได้ผมจำไม่ได้ว่ากี่รอบแต่มันบอกว่ารอบสุดท้ายถุกยางหมดเลยขอแตกใน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเพลียมากกก

ฝากติตามด้วยน๊าจะลงทุกวันเลย❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***