จ่าฝูงดอล์ฟ

เซนได้เดินทางเข้ามาในโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อย

โดยรอบต่างเต็มไปด้วยศพของนักเรียนเต็มไปหมด

'งั้นไปโรงอาหารดูดีกว่าเพื่อจะมีอาหารเหลือ จะได้เก็บตุนเอาไว้' ถึงเซนจะไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ที่ในก็ตาม แต่เขาก็จะลองเดินหาดู

โรงเรียน A นั้นเป็นโรงเรียนใหญ่ของเมืองเลยทีเดียว มีคนที่เข้าออกโรงเรียนอยู่เสมอ ไม่แปลกเลยที่เซนจะหาโรงอาหารโรงเรียนยาก

แต่การที่โรงเรียนใหญ่เช่นนี้ เขาคิดว่าน่าจะมีอาหารอยู่เหลือเฟืออย่างแน่นอน

ตลอดการเดินทางต่างเต็มไปด้วยร่างของนักเรียนที่นอนรายเต็มพื้น 

เซนนั้นรับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอาคารเรียนได้เป็นอย่างดีด้วยประสาทสัมผัสของเซนที่เหนือมนุษย์ไปแล้วนั้น ทำให้เซนสามารถแยกแยะระหว่างมนุษย์กับมอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดาย

"วูฟฟฟ" เสียงหอนของพวกดอล์ฟได้ดังไปทั่วบริเวณหลังจากที่มันสังเกตุเห็นเซน พร้อมกับการรับรู้อันตรายของมันที่ร้องเตือนเมื่ออยู่ต่อหน้าเซน

"หึ น่ารำคาญซะจริง" เซนได้หันไปมอง ดอล์ฟตัวที่หอนพร้อมทั่งใช้หอกแทงเข้าใส่ที่หัวของมันทันที ด้วยความเร็วที่มากกว่าทำให้มันไม่สามารถหลบหอกที่พุ่งตรงมาได้

มันได้เสียชีวิตลงภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ดอล์ฟตัวอื่นที่อยู่บริเวณใกล้ๆต่างวิ่งตรงมาที่ที่

เซนอยู่ทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงหอนของพักพวก

หลังจากที่เห็นศพของเพื่อสของมัน ดอล์ฟไม่ตํ่ากว่า10ตัวต่างวิ่งตรงมาที่เซนอยู่ หมายจะเอาชีวิตคนที่สังหารเพื่อนของมัน

แต่มีหรือที่เซนจะยอม เขาได้กระโดดหลบและใช่หอกแทงสวนกลับไป การต่อสู้กับดอล์ฟ10กว่าตัว สำหรับเซนแล้วมันเป็นกล้วยๆ 

สักพักร่างของดอล์ฟ14ตัวที่นอนแน่นิ่งในกลางสนามของโรงเรียน มีชายที่นั่งอยู่ด้านบนพลางเช็คค่าสถานะของตัวเองอย่างสบายใจ

ชื่อ เซน

อายุ 22

ระดับ 2 (180/200)

พรสวรรค์ ดูดกลืน (2/2) ( สามารถดูดกลืนเพิ่มได้ถ้าระดับเพิ่มขึ้น)

ค่าสถานะเพิ่มเติมของพรสวรรค์ ดูดกลืน STK + 3 DEF +3 AGI +3 INT +2

1:สัมผัสพิเศษ

สามารถสัมผัสได้ถึงอันตรายได้ทันที

บวกค่าสถานะเพิ่มเติม

STK +3 DEF +1.5 AGI +3 INT +1.5

2:กายานากา

เพิ่มDEF +5 ให้กับผู้ใช้ตลอดเวลา

บอกค่าสถานะเพิ่มเติม

STK +1.75 DEF +2.5 AGI +2.5 INT +1

STK 20.5 +3(7.75)

DEF 19 +5(7)

AGI 22 (8.5)

INT 14 +40(4.5)

"ใกล้จะเพิ่มระดับแล้วสินะเนี้ย แต่ว่าค่าสถานะของเราเนี้ย ไม่ว่าจะดูกี่ครั่งก็มีความสุข" เซนยิ้มร่าเริงทันที

"เอาล่ะไปหาโรงอาหารต่อล่ะกัน"เซนเดินพลางผิวปากเดินหาโรงอาหารต่อ แต่เซนนั้นไม่รู้เลยว่าคนที่หลบซ่อนอยู่ในอาคารเรียนนั่นกำลังมองการต่อสู้ของเซนด้วยความรู้สึกทึ้งและตกอกตกใจที่มีคนสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดที่สามารถฆ่าคนได้ง่ายๆ

ก่อนที่เซนจะสังหารยกกลุ่ม

"วูฟฟฟฟ" กลุ่มเด็กสายกับเด็กชายคาดว่าน่าจะมีไม่ตํ่ากว่า6คน กำลังนั่งอยู่ในห้องพร้อมทั้งท่าทางหวาดกลัว เศษซองขนมและขวดนํ้าวางเละไปตามพื้น

คาดว่าน่าจะกินเพื่อประทังความหิวและประตูห้องเรียนต่างถูกตู้ไม่ก็สิ่งของที่หนักวางขวางเอาไว้ เพื่อป้องกันมนุษย์หมาป่าไม่ให้เข้ามาฆ่าพวกเขา

"ฟ้า ฉันกลัวเหลือเกิน เธอได้ยินเสียงนั้นไหม มันน่ากลัวมากเลย"เด็กสาวผมสีเหลืองหน้าตาน่ารักมองไปทางของเด็กหญิงผมสีดำที่มีหน้าตาเย็นชาแต่ก็เก็บอาการความกลัวเอาไว้ไม่ได้ที่คาดว่าจะเป็นคนที่ชื่อฟ้าที่เด็กหญิงคนนั้นเรียก

"แอน เงียบก่อนตั่งสติไว้เดี้ยวไม่นานคงมีหน่วยกู้ภัยมาช่วยเราแน่ๆ" ฟ้าได้เอ่ยปลอบเพื่อนสนิทของตนที่กำลังสติแตก

เด็กชายที่นั่งใกล้ๆบริเวณหน้าต่างร้องบอกกับทุกคนมาดูสิ่งที่หน้าเหลือเชื่อที่สนาม แต่ไม่ได้ใช้เสียงที่ดังเพราะกลัวว่าพวกหมาป่าจะได้ยิน

"เฮ้ย มีคนกำลังสู้กับพวกมนุษย์หมาป่าอยู่ด้านล่าง"

ทุกคนที่ได้ยินต่างคิดว่าน่าจะเป็นพวกทหารที่มาช่วยเหลือพวกตนแต่เมื่อเดินมาดูก็ทำสีหน้าสิ้นหวัง 

และพลางมองชายที่โชคร้ายที่กำลังจะโดนฝูงมนุษย์หมาป่าสังหาร

บางคนที่ทนดูไม่ได้ก็ได้แต่ก้มหน้าลง แต่อยู่ๆเสียงของหมาป่าก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เป็นเสียงหอนแห่งความสิ้นหวัง เท่าที่พวกเขาจะเคยได้ยิน

และภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขาก็คือ ชายหนุ่มผมสีขาวหน้าตาหล่อเหลาที่ได้ใช้หอกสังหารเหล่ามนุษย์หมาป่าที่พวกตนหวาดกลัวและน่า

สะพรึงกลัวอย่างง่ายดาย

ด้วยหน้าตาที่เย็นชาของเขาและใบหน้ายามที่สังหารพวกมันนั้นไม่แม้แต่จะกระพริบตาด้วยซํ้า

นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเคยเห็นคนที่รวมกลุ่มพยายามจะสังหารพวกมันแต่ก็ไม่เคยเห็นคนที่สังหารพวกมันได้สักคน เพียงมนุษย์หมาป่าตัวเดียวก็สังหารคนเป็น10ได้อย่างง่ายดาย

ไม่ต้องพูดถึงฝูงของพวกมันที่กำลังถูกชายหนุ่มสังหารอย่างง่ายดาย

หลังจากที่ฆ่าพวกมันจนหมดพงกเขาก็เห็นว่าชายคนนั้นกำลังเอามือจิ้มไปที่กลางอากาศพลางยิ้มร่าออกมา

พวกเขาที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรก็ได้แต่งงงวย

"นี้มันอะไรกันฟ้า เขาทำแบบนั้นได้ยังไงกัน" แอนเพื่อนสนิทของตนเอง

"ฉะฉันก็ไม่รู้"ฟ้าที่มีสายตาตกตะลึงไม่คิดว่าจะมีคนสามารถทำอะไรแบบนี่ได้

ตัวเธอที่เป็นลูกคุณหนูของตละกูลที่รํ่ารวย เธอนั้นได้พยายามต่อสู้กับพวกมันมาก่อนแต่ว่าพวกอาวุธอย่างเช่นปืนไม่สามารถใช่การได้ เธอจึงทำได้แต่วิ่งหนีไปพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอ

'เราต้องไปหาเขาคนนั้น'เธอได้แต่คิดเช่นนี้หลังจากที่เห็นฟีมือของเซนที่สามารถสังหารมนุษย์หมาป่าได้อย่างง่ายดาย

ตัดภาพมาที่เซนที่เดินมาถึงโรงอาหารจนได้ แต่ด้วยสัมผัสพิเศษของเซนก็ได้ร้องเตือนเขาอีกครั้งทำให้รู้เลยว่าข้างในต้องมีสิ่งมีชีวิตที่อันตรายอยู่

เซนนั้นเดินเข้าไปภายในโรงอาหารพร้อมกระชับหอกในมือแน่น เขานั้นไม่อยากจะประมาท ทันใดนั้นก็ได้มีบางสิ่งพุ่งตรงมาที่เซน

เซนนั้นตกใจกับความเร็วของบางสิ่งที่พุ่งตรงมาที่เซนด้วยความเร็วสูง

เซนได้ยกหอกขึ้นมากันและรับดาเมจของบางสิ่งที่พุ่งมา เซนได้กระเด็นไปด้านหลังประมาณ5เมตรได้ แต่เซนนั้นไม่ได้กระเด็นไกลขนานนั้นถ้าเซนไม่กระโดดไปด้านหลังเพื่อลดแรงของฝ่ายตรงข้าม

หลังตั่งสติเซนได้หันไปมอง ก็เห็นเป็นร่างของ ดอล์ฟขนานใหญ่ สูง3เมตรและมีร่างกายใหญ่โตอย่างกับนักเพาะกาย และกรงเล็บที่ดูแข็งแรงและแหลมคมกว่าดอล์ฟปกติมาก

"คงจะเป็นจ่าฝูงสินะ แต่เสียใจด้วยฉันฆ่าลูกน้องแกไปหมดแล้วแหละ" เซนตั้งท่าพร้อมทั้งเปิดประสาทรับรู้เต็มที่และกระชับหอกในมือแน่นกว่าเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***