2.

..."เดกุ?"...

..."มันเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้มัน"...

..."อ๋อครับ ทางเราต้องของถ่ายรูปของวิลเลินมิโดริยะไว้หน่อยนะครับ"...

..."เออๆ"...

.......

.......

.......

.......

.......

.......

...ทางตำรวจได้บอกข้อมูลของวิลเลินมิโดริยะ ให้ทางโปรฮีโร่ฟัง มีทั้งคนเห็นใจ เเละคนเฉยชา...

..."น่าสงสารนะครับ"...

..."ใช่ค่ะ"...

..."..."...

"หัวหน้าคะ!!! เกิดเหตุตึกถล่มในเมือง××× ค่ะ!!!!" ท่ามกลางการสนทนาเรื่องของวิลเลินมิโดริยะ ก็มีตำรวจหญิงเข้ามา

"ห้ะ!!" ทั้งฮีโร่เเละวิลเลินอุทานออกมาพร้อมๆกัน

"มีประชาชนอยู่ที่เกิดเหตุหลายคนเลยค่ะ!!" ตำรวจหญิงพูดต่อ เเละรีบวิ่งจ้อนไปที่มอไซของตัวเองเเล้วก็ขับไปที่เกิดเหตุ

ทั้งโปรฮีโร่เเละตำรวจไม่รีรอ รีบออกไปที่เกิดเหตุทันที

.

.

.

.

ณ เมือง×××

"อ้ากกก!"

"กรี๊ดดดด!!!!"

"เเม่จ๋า!!! เเม่อยู่ไหน!!!"

เสียงของคนในชุมชนดังชุลมุน ต่างพากันหนีเอาตัวรอดจากตกถล่มเเละวิลเลิน

"หน้าสมเพช" ผมพูดออกมาเบาๆ

"นายด่าใคร" เสียงเเหบๆของรุ่นพี่ดังขึ้น

"ด่าคุณมั้งครับ" ผมก็ตอบกลับตามสไตล์ของตัวเอง ผมเป็นคนที่ชอบกวนชอบเเกล้งคนอื่นอยู่เเล้ว เห็นใบหน้าโมโหหรือน่ารำคาญ มันหน้าขำซะจริง

"นาย" เขาเข้นเสียงกดต่ำ น่ากลัวสำหรับคนส่วนใหญ่เเต่สำหรับผมมันคันปากซะเหลือเกิน อยากกวนอยากเเกล้งชะมัด

"เอาน่าอย่าทะเลาะกันสิครับ 'ท่านผู้นั้น'ให้มาทำภารกิจนะครับ" รุ่นพี่อีกคนพูดห้ามปราม

"ชิ" รุ่นพี่ 'ชิการาคิ โทมุระ' สบดออกมาอย่าไม่พอใจ

ส่วนอีกคน รุ่นพี่ 'โคโรกิริ' คนพี่ต้องคอยยุติสงครามของผมกับรุ่นพี่โทมุระ ฮิๆคิดเเล้วน่าขำชะมัด

ส่วนที่รุ่นพี่โคโรกิพูดว่า 'ท่านผู้นั้น' คืออาจารย์ของผมเองเเละก็เป็นอาจารย์ของรุ่นพี่โทมุระด้วย ผมเป็นศิษย์คนที่2นั่นเอง

"ฮีโร่มากันเเล้ว มาไวจังเฮะ" ผมพูดปรายตามองพวกฮีโร่ที่พากันมุ่งหน้ามาทางนี้

"คุณโคโรกิผมไปเล่นหน่อยนะครับ" ผมจบก็กระโดดลงตึกสูงที่ที่ยืนอยู่เมื่อกี้ทันที ไม่หันกลับมาฟังคำตอบ

"ว่าไงครับ" ผมพูดทักทายโปรฮีโร่2คน ที่ผมเคยสู้กันเเต่เจ้าโปร่ฮีโร่พวกนั้นดันบาดเจ็บมาก่อนที่จะสู่กับผม ผมเลยยอมๆไปเมื่อครั้งนั้น ฝีมือมันก็หน้าสนใจดี ครั้งนี้เลยอยากจะสู้กันอีก

"มิโดริยะเธอจะเลือกเดินทางนั้นจริงๆหรอ บาคุโกเป็นห่วงเธอมากนะ" โปรฮีโร่ ชื่อไอซาวะ โชตะ ฉายา 'อีเรเซอร์เฮด' 1ในคนที่ผมอยากสู่ด้วยพูดขึ้น

ได้ยินชื่อนั่นเเล้วอารมณ์ความโกธรปะทะเลยเฮะ ผมก้มหน้าลงต่ำ

"ฮ่าๆๆๆๆ!! บ้าน่าคนอยากบาคุโกจะห่วงผม" ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหัวเราะบ้าครั้ง ฮีโร่นั่นมองหน้าผมอย่างเห็นใจ?

"เหอะ! ผมเกลียดพวกฮีโร่!!! ความฝันลมๆเเล้งๆตอนเด็กนั่นหายไปหมดเเล้ว!!!" ผมตะคอกใส่พวกโปรฮีโร่นั่น

ความโกธรที่สะสมมานับครั้งไม่ท่วน ความเก็บกดที่เเสนจะเป็นปวดทะลักออกมา

โลกนี้มันเน่าเฟะ ไม่ยุติธรรม ไร้การเท่าเทียม สิ่งที่อาจารย์ต้องการคือการยึดครองโลกทั้งใบ ปรับปรุงมันขึ้นมาใหม่

คนบริสุทธิ์ที่ผมเเละคนในสมาพันธ์มี่เคยฆ่า ก็เพราะว่าอยากระบายอารมณ์ไม่ก็ถูกหมายหัวไว้อยู่เเล้ว

ผมไม่รู้ว่าพวกฮีโร่รู้รึเปล่า มีสิ่งที่น่ากลัวกว่าสมาพันธ์วิลเลินไต้ดิน น่ากลัวกว่าอาจารย์ อีก....

ความเศร้าโศกปะปนกับความโกธรเเค้น เผยเเพร่บนใบหน้าของผมอย่างชัดเจน

น้ำตาที่ไม่ใช่สีใส กลับเป็นสีเเดงเลือด อา...ทุกครั้งที่ผมร้องให้จะเป็นเลือดออกมาเเทนน้ำตา เมื่อตอนเด็กผมร้องหนักเกินไปจนมันผิดปกติไปซะเเล้ว

ใบหน้าโกธรอย่างเห็นได้ชัด ปะปนกับหน้าตาที่เป็นเลือดที่ไหลอาบเเก้ม โปรฮีโร่พอจะรู้ว่าเด็กตรงหน้าผ่านความทุกข์มาเยอะ ถึงจะเป็นวิลเลินที่โหดเเต่พอเห็นพูมหลังเเล้ว

โกธรหรือเกลียดไม่ลงเลยทีเดียว

^^^-เขียนผิดตรงไหนขอท่ดฮะ-^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***