ขอโทษ

เอริน…ชะงักงันยืนนิ่งที่ได้ยินเรนพูดว่าคิดถึง ทันทีที่ได้พบหน้ากันอีกครั้ง ในใจลึกๆของเอริน ก็รู้สึกผิดกับเรนอยู่มากเหมือนกัน ทั้งๆที่ตัวเรนเองต้องการที่จะจริงจัง อยากจะสานต่อสัมพันธ์กับเธอ แต่เป็นเอรินเสียเอง ที่คิดแค่จะฆ่าเวลายามทุกข์เศร้าเท่านั้น ไม่ได้อยากคิดจริงจังอะไรมากมาย เอรินยังไม่อยากมีใครจริงๆในตอนนี้ เธอยังอยากรักทอมต่อไปเรื่อยๆก่อน

เอริน "ปล่อยรินก่อนได้ไหมเรน รินรู้สึกเจ็บ"

เรนชักใจกลับมา ด้วยแรงคิดถึงแรงปรารถนาที่มีมากไป จนทำให้อ้อมกอดของเค้ารุนแรง

เรน "อ้า…ผมขอโทษ"

เอริน "ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่"

เรน "ร้านกาแฟนี่ ของผมเอง"

เอริน "คุณไม่ร้องเพลงแล้วเหรอ"

เรน "คุณไม่ชอบไปเที่ยวแบบนั้น แล้วผมจะร้องให้ใครดู"

เรนยังมีอารมณ์มาพูดจาเย้าหยอกเอริน เรนคงลืมไปว่าเอรินอายุมากกว่า

เอริน "แล้วเมื่อก่อนไม่เจอริน คุณร้องให้ใครดู อย่ามาปากหวานกับรินแบบนี้ มันไม่ได้ผลหรอกนะ"

เรน "หึหึ…จับได้ซะแล้ว ผมแค่อยากหากิจการทำให้ดูมั่นคงหน่อย บางที…จะได้ไม่โดนผู้หญิงทิ้งอีก"

เรนยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใสสบายใจ เอรินที่เห็นดังนั้นจึงได้เปลี่ยนสีหน้าไป เอรินรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ที่ทำให้เรนฝังใจได้ถึงขนาดนี้

เอริน "รินขอโทษ"

เรน "อืม…เรามาเริ่มกันใหม่อีกครั้งได้ไหม คุณจะยอมเปิดใจให้ผมได้รึยัง"

เรนลูบผมเอรินเบาๆเล่นอยู่ เหมือนกับเป็นคู่รักกันไปซะแล้ว เอรินตัดสินใจว่าจะต้องคุยกับเรน ให้เค้ารับรู้เรื่องราวของเธออย่างจริงจัง เหตุผลที่เธอปฏิเสธเค้าไปในครั้งนั้น และตอนนี้เอรินก็คิดยืนยัน ที่จะปฏิเสธเรนอีกครั้งเช่นเดิม

เรน "หอมจัง คุณทำอะไรกินเหรอ"

เอรินยังไม่ทันจะได้ชวนกินข้าว เรนถือวิสาสะ ไปหยิบถ้วยจานมาจัดโต๊ะกินข้าว ทำราวกับเป็นบ้านของตัวเอง และได้เรียกเอรินไปกินข้าวด้วยกัน

เรน "คุณทำอาหารอร่อยนะกินอันนี้ดูสิ อร่อยจริงๆ"

เอริน "รินทำเองก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ ต๊องจริง…หึหึ"

เรน "หึหึ…เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่คุณยิ้มให้ผม คุณยิ้มสวยจัง ยิ้มให้ผมแบบนี้ตลอดไปนะ"

เรนเอามือใหญ่มาจับค้างเอริน และลูบที่ริมฝีปากเบาๆ จนเอรินก็รู้สึกเคลิ้มไปนิดหน่อย แต่ก็ฉุกใจคิดดึงสติกลับมา

เอริน "กินข้าวไปเลย"

เรน "หึหึ…เขินหรอก ทำอีกครั้งมั้ย"

เอริน "นี่…เดี๋ยวตีด้วยช้อนเลยนะ"

เรน "…55…คุณได้ยินเสียงผมไหม ที่ร้องว่าช่วยด้วยๆ"

เอริน "แล้วคุณร้องทำไมหละ"

เรน "ผมหิวข้าว อยากให้คุณทำข้าวให้ แต่ดันเรียกตำรวจมาจับผมซะได้นี่…หึหึ"

เอริน "ใครจะรู้ คิดว่าเป็นโรคจิตข้างบ้าน"

เรน "…5555…โรคจิตข้างบ้าน"

เอริน "หยุดหัวเราะได้แล้ว เดี๋ยวข้าวติดคอ ดูสิ…กระเด็นเลอะเทอะหมดแล้ว กินข้าวดีๆหน่อย"

เรน "ครับๆ"

เอรินเห็นชายหนุ่ม ที่ไร้เดียงสาคนหนึ่ง ที่กำลังหัวเราะไปกินข้าวไป แต่มันกลับทำให้บรรยากาศรอบๆตัวดูอบอุ่น ก่อนที่เอรินจะชอบบรรยากาศแบบนี้ และก่อนที่เรนจะคิดไปไกลกว่านี้ ควรต้องคุยกับเค้าให้เข้าใจ

เอริน "เราคุยกันก่อนได้ไหม"

เรน "ได้สิ"

เอริน "คือว่า…รินแต่งงานแล้ว และเกิดอุบัติเหตุ…สามีรินก็เสียไป ตอนนี้รินยังรักสามีอยู่ ยังไม่อยากลืมเค้า รินยังอยากใช้ชีวิตที่จะระลึกถึงเค้าอยู่ เออ…รินขอโทษที่ในวันนั้น ผลั้งปากรับคำโดยไม่คิด"

เรน "คุณจะปฏิเสธผม อีกครั้งเหรอ…ริน"

สายตาที่เรนมองจ้องมา มันทั้งดุดันน่ากลัว แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเศร้า ใบหน้าจริงจังที่จ้องเขม็ง จนเอรินพูดอะไรไม่ออก

เรน "ผมชวนคุณให้มากับผมในวันนั้น ไม่ว่าคุณจะรู้สึกอะไร เมื่อคุณรับปากแล้วคุณต้องรับผิดชอบ"

เอริน "เรน"

เรน "คุณจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกผมไม่ได้ และ…ผมจะไม่ยอมแล้ว"

เอริน "แล้วคุณจะให้รินทำยังไง"

เรน "คุณร้องได้ แต่อย่าดิ้นก็พอ"

เรนอุ้มเอรินขึ้นพาดบ่า แล้วเดินไปที่ห้องนอน เรนวางเอรินลง เรนมองเอรินด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย พลอยให้ใจเอรินเจ็บปวดไปด้วย

เรน "ผมรักคุณและไม่ยอมปล่อยคุณไป"

เอรินไม่ได้ขัดขืนเรนแต่อย่างใดเลย เธอโอนอ่อนผ่อนไป ตามอารมณ์ของเรนที่ต้องการด้วยความปรารถนา ซึ่งตัวเอรินเองก็ไม่เข้าใจ มันเป็นเพราะความใคร่ที่ห่างหายมานาน หรือเพราะสงสารเรนขึ้นมาจับใจ หรือเพียงอยากชดใช้ความผิดที่ล้อเล่นกับใจเค้ากันแน่ หรือนี่เป็นการแง้มเปิดประตูใจ…อีกครั้งหรือไร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***