โรคจิต…ข้างบ้าน

…ครึ่งปีต่อมา…

เอรินได้ซื้อบ้านหลังใหม่ ชั้นล่างเอรินปรับปรุงให้เป็นร้านดอกไม้เล็กๆที่สวยงาม และทำบันไดทางขึ้นไปที่ชั้นสองนอกร้านดอกไม้ บ้านหลังนี้อยู่ไม่ไกลจากสุสานของทอม เดินเพียงสิบห้านาทีก็ถึง ทุกๆเดือนเอรินจะจัดดอกไม้ไปเยี่ยมทอมหนึ่งครั้ง และวันนี้ลินก็กำลังเดินทางไปที่สุสาน เอรินอารมณ์ดีขึ้น และยอมรับกับการจากไปของทอม เอรินมีความสุขขึ้นกับดอกไม้ที่เธอชอบ มันรายล้อมตัวเธออยู่ทุกๆวัน

(หึหึ…วันนี้ดูเอรินอารมณ์ดี คงจะไปเยี่ยมสุสานของสามีของเธอ ผมกลับก่อนนะครับ แล้วจะมาใหม่)

เอริน "ชั้นมาแล้วทอม ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นดอกลิลลี่บ้างนะ คุณจะได้ไม่เบื่อ ช่อนี้รินลองจัดแบบใหม่ คุณลองดูว่าสวยไหม รินจะวางขายวันนี้"

"พูดคนเดียวเหรอนั่น เธอสติดีแน่นะ"

"หึหึ…แต่ดูเธอมีความสุขขึ้น"

เสร็จจากเยี่ยมทอมแล้ว เอรินเดินกลับบ้านอย่างไม่รีบร้อน ชมนกชมไม้ หลบแสงแดดไประหว่างทาง จนกระทั้งถึงร้านดอกไม้ที่รักของเธอ เอรินจึงไขกุญแจเปิดประตูเข้าไป

แมก "ที่นั่นไง อยู่ใกล้ๆ…นี่เอง"

เรน "หึหึ…หาเธอเจอแล้ว เอริน"

…ร้านดอกไม้เอริน…

แกร๊งๆ…แกร๊งๆ…เสียงประตูหน้าร้านดังขึ้น เพราะมีคนเดินเข้ามา

เอริน "ยินดีต้อนรับค่ะ"

พอล "อยากได้ช่อดอกกุหลาบสีแดง มีไหมครับ"

เอริน "มีค่ะ เลือกการ์ดรอได้เลยนะคะ เดี๋ยวจะรีบจัดให้ทันทีค่ะ"

พอล "ผมเห็นร้านข้างๆมีคนเยอะมาก ไม่ทราบว่าเป็นร้านอะไรครับ"

เอริน "เป็นร้านกาแฟค่ะ เพิ่งเปิดใหม่วันนี้เองค่ะ"

พอล "ดีเลย ถ้างั้นผมไปนั่งรอที่ร้านกาแฟนั่น คุณจัดเสร็จแล้ว เอาไปให้ผมที่นั่นได้ไหมครับ"

เอริน "ได้ค่ะ"

เอรินเหลือบดูร้านกาแฟที่เปิดใหม่แว๊บเดียว และรีบไปจัดดอกไม้ให้ลูกค้าทันที ในใจเอรินก็นึกแปลกใจ ทำไมร้านกาแฟร้านนี้ ถึงทำลักษณะตัวบ้านคล้ายกับบ้านของเธอ คือชั้นล่างเป็นร้านกาแฟ ชั้นสองเป็นที่พักที่ติดกับห้องพักของเธอ หากเธอเปิดหน้าต่างห้องออกไป ก็เป็นหน้าต่างห้องบ้านร้านกาแฟพอดี บันไดตรงทางขึ้นก็ทำเป็นทางคู่ขนานกัน หากเดินขึ้นชั้นสองพร้อมกัน ก็เหมือนเดินคู่กันเลย เรื่องนี้ก็ทำเอรินอึดอัดใจไม่น้อยทีเดียว

พอล (นั่งที่นี่ก็มองเห็นเอรินได้ชัดเจน ดูเธอมีความสุขขึ้นมาก ตั้งแต่ผมขายที่นี่ให้เธอในราคาที่ต่ำจนผมขาดทุน แต่มันก็คุ้มค่า ที่ได้เห็นสีหน้าที่มีความสุขของเธอ)

หนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว เอรินปิดไฟในร้านดอกไม้ และจัดการล็อกประตูจนเรียบร้อย เอรินเดินไปทางข้างๆร้านดอกไม้ เพื่อจะเดินขึ้นบันไดไปพักผ่อนที่ชั้นสอง เอรินก็เห็นร้านกาแฟปิดแล้วเหมือนกัน เอรินเดินขึ้นบ้านล็อกประตูเปิดไฟ เตรียมของในตู้เย็นเพื่อจะทำอาหารเย็น

ก๊อกๆ…ก๊อกๆ เสียงดังมาจากทางหน้าต่างห้องฝั่งร้านกาแฟ เอรินคิดว่าน่าจะเป็นเสียงคนมาอยู่ใหม่ อาจเผลอทำเสียงดังไปบ้างก็คงไม่เป็นไร

ก๊อกๆ…ก๊อกๆ…ก๊อกก๊อกก๊อกๆๆ แต่…มันคงไม่ใช่แล้ว นี่มันเสียงเคาะหน้าต่างห้องของเอรินชัดเจน เอรินโมโหมากที่โดนบุกรุกทางเสียงแบบนี้

เอริน "ถ้าไม่เลิกเคาะจะแจ้งตำรวจนะคะ!!"

เอรินพูดออกไปเสียงดังด้วยความโมโห และเสียงนั้นก็หยุดลง

เอริน "เฮ้ย…ได้คนโรคจิตเป็นเพื่อนบ้านรึไงกัน"

"ช่วยผมด้วย!!…ช่วยผมด้วยครับ!!"

คราวนี้เสียงร้องขอให้ช่วยดังขึ้นมา เอรินยืนฟังแต่ลังเลใจ ไม่รู้ว่าจริงๆหรือเปล่า เอรินตัดสินใจโทรแจ้งตำรวจว่าบ้านข้างๆมีเสียงร้องให้ช่วย

เอริน "แจ้งตำรวจให้แล้ว เดี๋ยวก็มาช่วยรอก่อนนะคะ"

และเอรินก็ได้ใช้ชีวิตประจำวันของเธอได้ตามปกติ จนกระทั้งเธอได้ยินรถตำรวจจอดบริเวณหน้าบ้าน ด้วยความอยากรู้บ้านข้างๆเป็นอะไรกันแน่ เอรินแอบแง้มประตูเพื่อแอบดูเหตุการณ์ เจ้าของบ้านเป็นผู้ชายสูงโปร่งยืนก้มโค้งตัวเหมือนท่าทาง แสดงการขอโทษกับตำรวจ

เอริน "ว่าแล้วเชียว ดีนะที่แจ้งตำรวจ ข้างบ้านโรคจิตแน่นอน"

สักพักตำรวจก็ไป เจ้าของบ้านผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมา โอ๊ะ!!…เอรินต้องตกใจขึ้นโดยกระทันหัน

เอริน "เรน!!"

เค้ามองมาที่บ้านเอริน และเห็นหน้าเอรินโผล่ออกมาเล็กน้อยจากประตู เค้ารีบเดินบันไดมาหาทันที

เรน "เปิดประตูเลยนะ…เอริน คุณแจ้งตำรวจมาจับผมเหรอ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องสิ"

เอรินใจเต้นตุบตับ…ตึกตัก…ไม่คิดว่าจะได้เจอเรน คนที่เธอปฏิเสธไปเมื่อครึ่งปีที่แล้ว เอรินคิดจะทำยังไงดีจะเปิดประตูให้ดีไหม

เรน "ถ้าไม่เปิดผมจะพังประตูเข้าไปนะ เอริน"

เอริน "เปิดแล้วๆ"

ทันทีที่เอรินเปิดประตู ร่างที่สูงโปร่งของเรน โถมเข้าหาเอรินแล้วกอดเอรินไว้จนแน่นในอ้อมแขน เอรินใจเต้นรัวจนไม่กล้าดิ้นขัดขืน กลัวเรนได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นผิดปกติไป

เรน "ผมคิดถึงคุณ…เอริน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***