จะตามหา

ในคลับที่คึกครื้นเสียงดังจอแจด้วยผู้คน เรนที่ร้องเพลงเสร็จแล้ว สั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มหน้าเครียดอยู่คนเดียว

แมก "เฮ้ย…เรนยังไม่กลับอีกเหรอ นึกไงมานั่งดื่มคนเดียว ปล่อยแฟนสาวแสนสวย ไว้คนเดียวจะดีเหรอเพื่อน"

เรน "เธอขอเลิกกับชั้นแล้ว"

แมก "ห๊า!!!…"

แมกเพื่อนสนิทของเรน และเป็นมือกลองในวงของเรน ตกใจมากที่เพื่อนรักของเค้าคนนี้ ไม่เคยเรียกผู้หญิงคนไหนว่าเป็นแฟนมาก่อนเลย แล้วยิ่งประกาศออกไม แสดงความเป็นเจ้าของอย่างนี้ ก็ไม่เคยมี แถมโดนผู้หญิงทิ้งภายในคืนเดียวยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ แมกลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเรนทันที ด้วยความสนใจเป็นที่สุด

แมก "แกทิ้งเธอเหรอ รึยังไง"

เรน "เธอทิ้งชั้น"

แมก" ห๊า!!…ห๊า!! แกไปทำอะไรเธอวะ ทำไมถึงทิ้งเพชฌฆาตหน้าหยกอย่างแกได้"

เรน "ชั้นบอกให้เธอย้ายมาอยู่กับชั้น เธอก็เลยขอจบแค่นั้น"

แมก "ห๊า!!!…นั่นหนะมันเป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงทุกคน ที่ได้เจอแกเลยนะโว้ยเฮ้ย!!…"

เรน "ชั้นทำอะไรผิด ชั้นแค่…ชอบเธอจริงๆ"

เรนยกเครื่องดื่ม…ดื่มแบบไม่ยั้ง จนแมกต้องหยุดเรนไว้ ก่อนจะเป็นตับแข็งตาย

แมก "เป็นคนอื่นอย่างมิกกี้หรืออาซ่า ไม่ได้รึไง สองคนนั้นรักแกมานานมากแล้ว"

เรน "ชั้นชอบเธอคนนี้จริงๆ มันไม่มีเหตุผล แค่ชั้นชอบ ชั้นอยากได้ๆ…"

แมก "เออ…เรน ชั้นว่าแกน่าจะเมาแล้วหละนะ งอแงเป็นเด็กเลยแก"

เรนฟุบหน้าลงที่โต๊ะ นั่งถอนหายใจเงียบๆ โดยมีแมกนั่งสังเกตอยู่ตลอดเวลา

แมก "อืม…มันคงเป็นเวลา ที่แกจะรักใครสักคนจริงๆแล้วหละมั้ง ชั้นไม่เคยเห็นแกจะคิดและสนใจผู้หญิงคนไหนแบบนี้เลย ถ้าชอบแล้วก็เดินหน้าสิเพื่อน ตามจีบให้ถึงที่สุดไปเลย"

เรนลุกพรวดขึ้นมา หันมามองหน้าแมกด้วยแววตาที่ปลื้มปริ่ม

แมก "ชั้นจะช่วยนายเอง"

เรน "อืม…ขอบใจ"

แมก "งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า บ้านเธออยู่ที่ไหน"

เรน "ไม่รู้"

แมก "งั้นเอาเบอร์โทรมา"

เรน "ไม่มี"

แมก "อืม…อีเมลหละ"

เรน "ก็ไม่รู้"

แมก "แล้วเราจะติดต่อเธอได้ยังไง"

เรน "ไม่…รู้"

แมก "ไอ้บ้านี่…ก็สมควรโดนทิ้งแล้ว"

แมกทำท่าลุกเดินหนี เพราะฉุนที่เรนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเอรินสักอย่างเดียว เรนรีบรั้งแมกไว้ทันที เพราะเป็นที่พึ่งเดียวของเค้าในตอนนี้

เรน "อย่าพึ่งโกรธ แกฟังชั้นก่อน"

แมก "เออ…ไหนว่ามา"

เรน "คือว่าชั้นไปเยี่ยมสุสานของครอบครัวที่เมืองข้างๆมา ชั้นเห็นเอริน…เธอยืนอยู่หน้าสุสานเป็นชั่วโมงๆไม่ขยับเลย ก็เลยเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ว่าพอเห็นหน้าเอรินใกล้ๆแล้ว ชั้นชอบเธออย่างบอกไม่ถูก ก็เลยชวนเธอมาด้วยกัน เมื่อวานนี้เอง"

แมก "รักแรกพบ…ที่แกเป็น"

เรน "อืม…"

แมก "แล้วเจอกันแค่นี้ นายก็ชวนเธอย้ายมาอยู่ด้วยเนี่ยนะ โอ้ย…เรน แล้วใครจะมา นายเป็นใครเป็นยังไงเธอก็ไม่รู้ จะให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย มันก็เร็วไป"

เรน "ชั้นก็พาเธอมาที่ทำงาน พาเธอไปที่บ้านแล้ว ยังไม่รู้จักอีกเหรอ"

แมก "ความรัก…กับบางคนต้องใช้เวลา ไม่เหมือนคนใจง่ายอย่างนายนี่"

เรน "ชั้นใจง่าย…ก็เพราะเป็นเอริน คนเดียวเท่านั้น"

แมก "เฮ้ย…น่าเอ็นดูแกในสภาพนี้จริงๆ…หึหึ เอาหละงั้นเราคงต้องไปตามหาหัวใจแกกัน"

เอรินนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดของทอม พร้อมกับกระเป๋าใบกะทัดรัด เอรินจะไปค้างคืนกับแม่สักสองสามวัน เอรินลูบพื้นเบาะโซฟาเบาๆ นั่งมองหน้าประตู เหมือนกำลังรอทอมกลับบ้านตอนเลิกงาน ใจเอรินมันสั่นเทา เมื่อรู้อยู่แก่ใจว่า จะไม่มีใครกลับมาแล้ว น้ำตามันไหลออกมาแบบเงียบๆเบาๆ

ติ่งต่อง…ติ่งต่อง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น เอรินถือกระเป๋าออกมา มารียืนรออยู่ข้างๆรถยนต์ที่ขับมารับเอริน มารีกอดลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอเบาๆ

มารี "มาแม่ช่วย"

เอริน "ขอบคุณค่ะแม่"

รถยนต์คันเล็กสีขาวของมารี พาใจเอรินลอยไปไกล มันขับเคลื่อนผ่าตัวเมืองที่มีผู้คนมากมาย ย้อนออกมานอกเมืองที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ไกลสุดลูกหูลูกตา

มารี "เมื่อคืนแม่โทรศัพท์ไปหา ลูกไม่เห็นรับสายแม่ โทรไปมือถือก็ปิดเครื่องไว้"

เอริน "หนูแค่ไม่อยากคุยกับใครค่ะแม่"

มารี "โถ่…ลูกแม่"

เอริน "แม่คะ ถ้าหนูจะขายบ้านนั้น แม่ว่าเป็นยังไงคะ"

มารี "แม่ก็คิดว่าดีนะ ลูกจะย้ายมาอยู่กับแม่ก็ได้"

เอริน "ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไม่อยากรบกวนลุงนิค หนูจะหางานทำจะได้ไม่ต้องคิดมาก"

มารี "หืม…ถ้าลูกสบายใจอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้ามีอะไรให้แม่กับลุงนิคช่วยได้ก็ให้บอก เอริน…มีแม่อีกคนที่รักลูกอยู่นะ"

เอริน "ขอบคุณค่ะแม่"