ชายแปลกหน้า

บิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำสนิท กำลังวิ่งไปท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดง แขนน้อยๆเกรงอยู่ตลอดเวลา เพราะไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเศร้าหมองของเอริน ที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกนิรภัยยังคงเหม่อลอย ไม่ได้สนใจชีวิตอย่างที่สมควรจะเป็น เอรินยอมมากับคนแปลกหน้า ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย

(เอริน…คงกำลังเตลิดไปเพราะใจตามหาทางออกไม่เจอสินะ อืม…คุณจะประชดชีวิตแบบนี้จริงๆเหรอ แล้วผมจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหม…เอริน)

เรน "คุณนั่งตรงนี้นะ อย่าไปไหนกับใครอีก อย่าดื่มหรือกินอะไรที่คนอื่นให้ นอกจากผม"

เรนเดินไปถือเครื่องดื่มมาให้เอริน แล้วให้เอรินนั่งตรงโต๊ะข้างๆเวที ที่นี่เป็นคลับที่คับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงดังโหวกเหวก แต่เอรินก็ไม่ได้สนใจ เรนเดินขึ้นไปบนเวที แต่สายตายังคงมองเอรินอยู่ตลอดเวลา เรนจับไมขึ้นร้องเพลง ทันใดนั้นเสียงคนก็ดังอื้ออึ้งขึ้นอีก เอรินหันมามองเรนด้วยสายตาที่เหม่อลอย ถึงจะเป็นเช่นนั้น มันก็ทำให้เรนต้องหน้าแดงขึ้นเล็กๆได้ เรนหลบตาเอรินทันที เพราะรู้สึกเขินกับใบหน้าสวยหวานที่กำลังจ้องมา…

เอรินเดินไปซื้อเครื่องดื่มเพิ่มด้วยตัวเอง จนดื่มหมดไปหลายขวดทีเดียว จนใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ ตาตกปรือเล็กน้อย มันยิ่งทำให้เอรินดูมีเสน่หาที่หาค้นหาขึ้นไปอีกในสายตาเรน ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งมองเอรินอยู่นาน เห็นเอรินเริ่มมีสติลางเลือน จึงทำท่าเดินเข้าไปหา

(เอริน…คุณกำลังเมาแล้วใช่ไหม ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเอง)

เรนหันมาเห็น เค้าพูดทั้งๆที่มีไมจ่ออยู่ พร้อมสายตาที่ดุดัน

เรน "คุณผู้ชายเสื้อดำตรงนั้น กรุณาอย่ายุ่งกับแฟนผม…"

(บ้าจริง!!…ทุกคนหันมามองที่ผมกันหมดแล้ว ผม…ขอโทษนะเอริน)

เอรินลืมตาตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นหน้าเรนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆเธอเช่นกัน เอรินไม่ได้ตกใจอะไร ด้วยอายุของเธอย่างเข้าสามสิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาอะไร เอรินยังคงแต่งตัวเรียบร้อยดีเช่นเดิม ถึงเรนจะนอนเปลือยท่อนบนอยู่ก็ตาม เอรินรู้ได้ด้วยประสบการณ์ ไม่มีอะไรระหว่างเค้ากับเธอ เอรินมองเรนอย่างตั้งใจเป็นครั้งแรก เธอนับถือในน้ำใจของเรน ที่ไม่คิดทำอะไรเอรินยามสิ้นสติ ดูเรนยังหน้าตาเด็กๆอยู่ อายุก็น่าจะน้อยกว่าเอริน ไม่น่าเกินสามสิบ หน้าตาเค้าหล่อเหลาใช่เล่น และทำงานเป็นนักร้องในคลับ นี่คือสิ่งที่เอรินรู้จักเค้าในตอนนี้…

เอริน "อ้า…ปวดหัว"

เรนลืมตาตื่นขึ้น ด้วยเพียงคำพูดเพียงเบาๆของเอริน เค้ายิ้มให้นิดหน่อย

เรน "หึหึ…ปวดหัวเหรอครับ คุณกินยานี่ก่อน ผมจะให้คุณกินตั้งแต่เมื่อคืน แต่คุณหลับไม่รู้เรื่องเลย"

เอริน "รินทำอะไร ให้คุณลำบากรึป่าวคะ"

เรน "หึหึ…ก็มีบ้างตามประสาคนเมา"

เอริน "ริน…เออทำอะไรไปคะ"

เรน "คุณอ้วกใส่ผมเฉยเลย"

เอริน "อ่ะ…ขอ…โทษค่ะ เดี๋ยวรินจะซักให้"

เอรินเขินจนหน้าแดง หลบสายตาเค้าเล็กน้อย

เรน "หึหึ…ไม่เป็นไรหรอก ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณจะอาบน้ำไหม กลิ่นคุณมัน…"

เอรินที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำจนสบายเนื้อสบายตัว กลิ่นอาหารลอยคลุ้งมา เรนกำลังง้วนอยู่กับการอุ่นซุปสำเร็จให้ร้อน ท่าทางเก้ๆกังๆของเรน เอรินรู้ได้ทันทีว่า เรนคงไม่เคยทำอาหารอย่างแน่นอน

เอริน "รินทำให้ดีกว่าค่ะ"

เรน "อ๊ะ…ขอบคุณ"

เอริน "คุณอยากทำอะไรบ้างคะ"

เรน "จะทำซุปกับสลัดครับ"

เรนยืนมองเอริน ที่คล่องแคล่วในการจัดเตรียมอาหารด้วยใบหน้าสวยๆอย่างที่เค้าชอบ กลิ่นแชมพูอ่อนๆของเค้าที่คุ้นเคย มันกลับหอมกว่าทุกวัน ผมยาวที่เปียกอยู่ไม่ทันได้แห้งดี มันเย้ายวนชวนให้สัมผัส แต่เรนก็ต้องห้ามใจเอาไว้ กลัวเอรินตกใจและอาจไม่ชอบในสิ่งที่เค้าคิดจะทำ

สองคนนั่งทานอาหารด้วยกันข้างๆหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องผ่านเข้ามาถึง ใบหน้าธรรมชาติสะอาดเกลี้ยงเกลาของเอริน มันดึงดูดให้สายตาเรนแอบมองไม่หยุด

เรน "คุณจะไปที่ทำงานของผมคืนนี้ไหม"

เอริน "คงไม่ไปแล้วหละค่ะ ปกติรินก็ไม่ค่อยได้ไป"

เรนก้มหน้าลงตักซุปเข้าปาก แอบยิ้มออกมาไม่ให้เอรินเห็น เค้ากำลังพอใจ ที่เอรินไม่ใช่ผู้หญิง ที่ชอบเที่ยวกลางคืน

เรน "แล้วคุณจะย้ายมาอยู่กับผมเมื่อไหร่ ผมจะลางานไปช่วยขนของ"

เอรินตกใจที่ได้ยินแบบนั้น เพราะเอรินไม่ได้คิดอะไรกับเค้าไปไกลถึงเพียงนั้นเลย

เอริน "เออ…แล้วทำไมเราต้องอยู่ด้วยกัน…ด้วยคะ"

เรน "เมื่อคืนผมประกาศไปแล้วว่าคุณเป็นแฟนผม ถ้าคุณไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมก็ขายหน้าคนอื่นแย่ ผมช่วยคุณไว้นะคุณต้องรับผิดชอบ"

เอริน "ห๊า…แต่ว่า"

เรน "มีปัญหาอะไร"

เอริน "มันเร็วไป รินยัง…ไม่ได้เตรียมใจ"

เรน "ไม่ต้องเตรียมใจอะไรมากมายหรอก แค่…เปิดใจให้ผมบ้างก็พอ"