อุบัติเหตุ

เอริน "นี่คุณอย่าขับรถเร็วนักสิ รินกลัว"

ทอม "…555…คุณก็นอนหลับไปสิ จะได้ไม่กลัว"

เอริน "นอนไม่ได้หรอก ต้องคอยเฝ้าคุณไม่ให้ขับเร็วไง"

ทอม "…55…นอนไปเลย นอน…"

เอริน "อ้า…อูย เนี่ยขับเร็วๆ เวลาลงเนิน มันวูบๆเหมือนใจจะขาดอ่ะ"

ทอม "…555…ผมไม่เห็นเป็นเลย"

เอริน "ก็คุณเป็นคนขับนี่"

ทอม "นักซิ่ง F1มาแล้ว"

เอริน "ฮึ…อะไรของคุณ F1อะไร ขับดีๆเลย"

ทอม "…5555…"

เอริน…ฟื้นลืมตาตื่นขึ้นมา บนเตียงนอนที่มีผ้าคลุมสีขาว รู้สึกเจ็บระบบไปหมดทั้งตัว เอรินเหลือบมองเห็นแม่ ที่นอนหลับอยู่ข้างๆเตียง และเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาล เอรินกำลังพยายามที่จะร้องเรียกแม่

เอริน “มะ…แม่"

ทันที…ที่มารีได้ยินเสียงของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนร้องเรียก ถึงจะเป็นเสียงที่เบาๆและฟังดูอ่อนแรง แต่มารีก็จำเสียงนี้ของลูกสาวได้ มารีสะดุ้งและกระตุกตัวลุกพรวดขึ้นมา รีบร้อนเข้ามาหาลูกสาวในทันที

มารี "ลูกฟื้นแล้วฟื้นแล้วจริงๆ แม่เป็นห่วงหนูจะแย่แล้วลูกเอ้ย ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูก"

เอริน "ทอมหละแม่ ทอมไปไหน"

มารีทำสีหน้าลำบากใจที่จะตอบคำถามลูก มารีขยับเข้ามาใกล้ๆ และทำได้เพียงลูบหัวเอรินเบาๆ และเพียงเท่านั้น น้ำตาของทั้งสองแม่ลูกมันก็ไหลนองออกมา

(น้ำตาที่ไหลออกมาของเธอ มันช่างบาดลึกลงกลางใจของผม ผมรู้สึกแน่นในอก จนอยากทุบอกชกหน้าตัวเอง ตาสวยๆมันแดงก่ำอย่างที่ไม่สมควรจะเป็น ผมยืนแอบมองอยู่นอกห้องเป็นนานสองนาน จนแม่ของเธอเดินออกไป ผมเปิดประตูเดินเข้าไปช้าๆ ผมวางกุหลาบแดงช่อหนึ่งไว้ข้างๆหัวเตียงของเธอ เอรินเธอกำลังนอนหลับอยู่ ด้วยคราบน้ำตา ผมเช็ดมันด้วยมือเบาๆ และนั่งลงกุมมือน้อยๆที่ถูกเจาะด้วยเข็มน้ำเกลือไว้…ผมขอโทษเอริน)

…หนึ่งเดือนต่อมา…

เอรินยืนอยู่หน้าหลุมฝั่งศพ และผู้ที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้นี้ ก็คือทอมสามีของเอรินนั่นเอง เอรินและทอมประสบอุบัติเหตุรถยนต์คว่ำ ระหว่างทางที่กลับจากการพักผ่อนในวันหยุดยาว เอรินนอนสลบไปถึงหนึ่งเดือนกับอีกยี่สิบสามวัน และนอนพักฟื้นอีกหนึ่งเดือน เอรินไม่ได้ไปแม้กระทั่งงานศพของผู้เป็นสามี

ณ…ที่ตรงนี้ ที่เอรินยืนอยู่ เธอไม่มีแม้แต่หยดน้ำตาให้หลั่งไหล เพราะมันเร็วไปที่จะทำใจยอมรับว่าทอมตายไปแล้ว เอรินยังขัดขืนภายในใจอยู่

เอริน "คุณอยู่ในนี้จริงๆเหรอ มันน่าแปลกนะ เหมือนชั้นหลับไปแล้วตื่นขึ้นมา คุณก็หายไปเฉยๆ ชั้นไม่รู้ว่าคุณหายไปไหน ชั้นขอโทษที่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวที่จะไว้อาลัยให้คุณ ชั้นไม่ยอมรับการตายของคุณทอม"

เอรินยืนนิ่งๆหน้าหลุมศพอยู่นานไม่สนใจใครเลย ไม่ว่าจะเดินผ่านมาหรือเดินผ่านไป จนไปสะดุดสายตาที่เศร้าหมองคู่หนึ่ง ที่กำลังจับจ้องเอรินอยู่ด้วยความสงสัย เอรินก็คงยังยืนอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก จนผู้สงสัยอดใจไม่ไหวเสียแล้ว เค้าค่อยๆเดินเมียงๆมองๆ เข้าใกล้เอรินอย่างช้าๆ จนกระทั่งอยู่ในระยะจะพูดคุยกันได้

ทันทีที่เค้ามองเห็นใบหน้าเอรินเพียงด้านข้าง เค้ากลับใจเต้นขึ้นมา ใบหน้าที่เศร้าของเอริน มันช่างดึงดูดเค้า ให้เข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว ใบหน้านั้นทำให้เค้าอยากดึงเอรินมาโอบกอด เพื่อปลอบใจเอาไว้ในอ้อมแขน เค้าไม่อยากปล่อยใบหน้าที่เศร้าแบบนี้ ให้เดินหายไป จนไม่อาจจะพบเจอ…ได้อีกครั้ง

"เออ…คุณเป็นอะไรหรือป่าวครับ คุณยืนอยู่ที่นี่นานมากแล้ว"

เอรินค่อยๆหันไปมองตามเสียงที่เอ่ยถาม สายลมที่บังเอิญพัดผ่านมา มันปัดเป่าเส้นผมของเอรินจนยุ่งเหยิง เอรินต้องค่อยๆใช้นิ้วเขี่ยไล่ไล้ปัดเส้นผม ไปเหน็บไว้ข้างๆใบหู และปรอยตามองเค้าผู้นั้นอย่างช้าๆ ด้วยฝุ่นที่ลอยมากับสายลม มันจะพัดโบกเข้าตา เค้ายืนมองจนไม่อาจกระพริบตาลงได้ กลัวจะพลาดโอกาสที่จะเก็บทุกท่วงท่า เมื่อได้พบสบตากับเอรินในครั้งแรกนี้ไว้…ในความทรงจำ

เอริน "ชั้นแค่ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะไปไหนดี"

เอรินตอบออกมาด้วยความคิดจริงแท้ภายในใจ เมื่อไม่มีทอมแล้ว ถึงจะมีบ้านก็เหมือนไม่มีที่ให้ไป ไม่รู้จะกลับไปเจอใคร เค้าเงียบลงเพราะด้วยเข้าใจความรู้สึก ของคนที่กำลังสูญเสีย เค้าลังเลใจที่จะถามต่อไปว่า ที่อยู่ด้านหน้านั่นใคร กลัวว่าจะทำให้เอรินต้องเสียใจเพิ่มขึ้นอีก

"ถ้าอย่างนั้น ลองไปกับผมดูไหม"

เอริน "อืม…ไปสิ"

เอรินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอบออกไปอย่างนั้น เหมือนกัน…กับเด็กที่กำลังคิดอยากประชดชีวิตที่มันไม่ได้ดั่งใจ เอรินยืนมองเค้าคนนั้นด้วยใจที่เลื่อนลอย เค้าคนนั้นยิ้มขึ้นมาเบาๆ ท่ามกลางสุสานแห่งความโศกเศร้าและเงียบเหงา สองสายตาที่มองสบกัน…ต่างคนต่างหม่นหมอง ยืนมองหน้ากันท่ามกลางสายลมเบาๆ

เรน "ผมชื่อเรน"

เอริน "เอรินค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***