เมืองทีเบียร์

อีกไม่นานพวกเค้าก็จะถึงเมืองทีเบียร์ โชคดีที่เมืองนี้เป็นทางผ่านของพวกเค้าพอดี อาเชียร์เป็นเอลฟ์จากเผ่าคนแคระ เค้าสามารถเรืองแสงได้ในยามกลางคืน รูปร่างเหมือนภูตอย่างฟอร์คอนตามปกติธรรมดาทั่วไป ไม่ได้สูงเตี้ยผิดแผกอะไรไปเลย

ฟอร์คอน "ทำไมเจ้าแน่ใจ…อาเชียร์ ว่ามังกรฟอร์คอนจะอยู่ที่เมืองทีเบียร์นี้"

อาเชียร์ "ใครๆก็รู้กันครับ ว่าบ้านเกิดของมังกรบ้านั่น คือเมืองทีเบียร์ เมืองแห่งภูเขาไฟมังกร"

ฟอร์คอน "อืม…ข้าอยากรู้จริงๆ ใครนะมันช่างเล่าลือกันนักหนา…เฮ้ย"

มาที "หึหึ…กลับถึงบ้านเกิดสักทีนะ ฟอร์คอน"

ฟริส "…555…ข้าไม่รู้เลยว่าท่านพี่ข้า มีชื่อเสียงถึงเพียงนี้"

เซริน "อืม…เป็นตำนานเลยหละ …5555…"

เซรินไม่ได้พูดว่าอะไรออกมา เพียงถากถางทางสายตาให้ฟอร์คอนรู้เท่านั้น ฟอร์คอนเองก็ขมวดคิ้วหลิ่วตาใส่ แต่ทั้งสองก็ต้องสะดุ้งขึ้น เมื่อสายตาของมาทีเข้ามาร่วมด้วยช่วยกันมอง

อามีนน้อยทำหน้ามึนงง "อ๊ะ…บ้านฟอร์คอน ไม่ใช่เมืองมายาเหรอครับ"

ทุกคน "โอ้ย!!…อามีน"

มาที "เอาหละพวกเรามาถึงแล้ว เราจะเข้าไปในเมืองกัน"

เบื้องหน้าของพวกเค้า ที่กำลังจะมุ่งตรงไป เด่นตระหง่านด้วยภูเขาสูงใหญ่เสียดฟ้า ที่บนยอดสูงมากของภูเขา มีไฟพวยพุ่งลุกโชนอยู่ตลอดเวลา แต่ทว่าเพลวไฟนั้นมันไม่ใช่สีแดงแต่อย่างใด มันกลับกลายเป็นเพลวเพลิงสีฟ้าที่เป็นราชาแห่งเพลวไฟ ที่อยู่อาศัยสำหรับใช้ชีวิตประจำวัน ต่างอยู่รายล้อมภูเขามหึมาลูกนี้ โอบล้อมกอด…ล้อมรอบไปทุกทิศทาง ซ้ำยังสูงไต่ไล่ระดับขึ้นไปเป็นชั้นแบบขั้นบันได แต่ละบ้านเรือน ร้านขายของ ตลาดและร้านค้า แม้กระทั้งโรงน้ำชา โรงพักผ่อน ถูกทาทับด้วยสีสันอันสดใสแสบตา จนอาจเกิดอาการตาพร่ามัวได้ พาให้ผู้ที่พบเห็น รู้สึกอุ่นร้อนแสบสันลูกตาไปตามๆกัน

อามีน "เมืองใหญ่ขนาดนี้ เราจะไปตามหาที่ไหนกันครับ"

มาที "เจ้ารู้รึไม่อาเชียร์ ว่าเราจะตามหามังกรฟอร์คอนได้ที่ใด"

อาเชียร์ "ไม่น่าจะยากครับ ถามใครในเมืองนี้ก็น่าจะรู้ครับ"

ฟอร์คอน "ห๊ะ!!…หาง่ายขนาดนั้นเลยรึ"

อาเชียร์ "เพราะเค้าเป็นคนมีชื่อเสียงมาก เรื่องความเจ้าชู้ ใครๆก็รู้จักครับ"

ฟอร์คอนค่อยๆเหลียวหันกลับมามองลินอย่างช้าๆ อยากจะกลืนน้ำลาย แต่ก็ใช่จะกลืนลงได้ในตอนนี้

ลิน "หึ…เจ้าน่าจะดีใจที่มีชื่อเสียงถึงเพียงนี้"

เซริน "…หึหึ…"

ว่าแล้วลินก็สบัดหน้าใส่ฟอร์คอนทันที ฟอร์คอนหน้าเจื่อนจ๋อยในทันควัน เค้ายิ้มแห้งๆใส่ลิน เพราะไม่อาจปฏิเสธความจริง ตอนก่อนถูกจองจำได้เลย

มาทีและอาเชียร์แยกออกไปจากกลุ่ม เพื่อสอบถามหาข้อมูลที่อยู่ ที่พักของมังกรฟอร์คอนผู้นี้ และมันก็จริงอย่างที่อาเชียร์บอกไว้ ใครๆก็รู้จักมังกรฟอร์คอนในตำนาน

มาที "อืม…จริงอย่าอาเชียร์บอก ข้าถามชาวบ้านสามคนในระแวกนี้ ทุกคนชี้ไปที่จุดเดียวกันหมด ทางฝั่งตะวันออก ตรงนั้นหนะ…บ้านที่อยู่สูงที่สุดตรงนั้น"

มาทีชี้ให้ดู ที่น่าจะเป็นที่อาศัยของมังกรฟอร์คอนผู้นี้ ฟอร์คอนไม่รอช้าเค้าก้าวเดินออกไปนำหน้า ด้วยใจร้อนอยากรู้จักมังกรฟอร์คอนผู้นี้เสียจริง

ฟอร์คอน "ถ้างั้นก็ไปกันเลย…จะรออะไรกัน"

พวกเค้าเดินขึ้นเนินสูงเพื่อมุงหน้าไปที่บริเวณบ้านหลังนั้น ทุกคนถึงกับหอบแฮ่ก…เพราะเนินมันช่างสูงและชัน ลินหอบแรง และเหงื่อตกมากกว่าคนอื่นด้วยแรงหญิงที่ไม่เท่าชาย แต่ลินก็ไม่อยากถ่วงใคร จึงพยายามก้าวเดินให้ทันเหล่าผู้ชายที่ก้าวเท้าแสนยาว

ฟอร์คอน "โอ้ย!!…ข้าเหนื่อยข้าเดินไม่ไหวแล้ว ข้าหน้ามืด ทั้งร้อนทั้งชัน"

เซริน "อย่างอแงน่าฟอร์คอน เจ้าเป็นมังกรจะหมดแรงง่ายๆได้อย่างไรกัน ตามมาเร็ว"

ฟอร์คอน "ลินจ๋า…มาประคองข้าหน่อยสิ ข้าอาจจะเดินไหว"

เซริน "รำคาญจริง มันแกล้งอีกรึป่าวหนะ"

ลิน "เฮ้ย…เดี๋ยวข้าไปจัดการมันเอง พวกเจ้าไปก่อนเถอะ"

มาที "งั้น…ก็ฝากด้วยนะลิน"

ลินหน้ามุ้ยเดินขึ้นเนินมา ตรงที่ฟอร์คอนงอแงนั่งแช่รออยู่ไม่ยอมเดิน

ลิน "ฮืม…ทำยังไงเจ้าถึงจะเดินต่อไป"

ฟอร์คอน "แค่ประคองข้าก็พอ"

ลิน "เจ้าหน้ามืดจริงรึ"

ฟอร์คอน "อืม…"

ลินเข้าไปประคองด้วยเพราะจำใจ ลินไม่เข้าใจทำไมฟอร์คอนต้องมามีปัญหาเอาตอนนี้ ลินจับแขนฟอร์คอนพาดคอขึ้นไหล่ ทันใดนั้นฟอร์คอนลุกขึ้นยืนเหมือนไม่ได้เป็นอะไร ฟอร์คอนเอามือโอบเอวลิน ลินตัวเบาเหมือนถูกอุ้มยกขึ้น ฟอร์คอนก้าวเดินไปข้างหน้า ด้วยพาร่างของลินแบกลอยไปด้วย ลินเดินแต่กลับเหมือนไม่ต้องออกแรง ลินหันกลับมามองฟอร์คอน ที่ทำหน้านิ่งไม่ได้มีอาการโรคจิตอย่างเคย ลินขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเงียบๆ แต่ก็ปล่อยให้ฟอร์คอน พาร่างลินเดินไปด้วยกัน

ลิน (เค้าช่วยข้ารึ…)

ตุบๆ…ตุบๆ…ตุบๆตุบๆตุบๆ…นี่คือจังหวะหัวใจของลิน ที่ได้เผลอแอบมองใบหน้า ที่อ่อนโยนเหลือเกินในตอนนี้…ตุบๆตุบๆตุบๆ…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***