คู่หมั้น…ของฟอร์คอน

…เจ็ดวันต่อมา…หลังจากงานแต่งงานของราชาอัลเลนและราชินีเธียร์…

เธียร์ "ฟอร์คอน เจ้าอยู่ที่ไหน"

ฟอร์คอน "ว่าไงท่านราชินี…555"

เธียร์ "ยังจะมาล้อเล่นอีก มาที่ห้องทำงานอัลเลนด่วนเลยมีเรื่องแล้ว"

ฟอร์คอน "อ๊ะ…เรื่องอะไรกัน"

เธียร์ "รีบมาก่อน เร็วๆเข้า"

ฟอร์คอน "ฟริส…เธียร์เรียก เหมือนจะมีเรื่องสำคัญ รีบไปเถอะ"

ฟอร์คอนและราชินีเธียร์ สามารถคุยกันทางกระแสจิตได้ โดยที่มีแต่พวกเค้าสองคนที่จะได้ยิน ไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหน หากไม่หลับไปหรือสลบ ก็จะรู้ทุกการเคลื่อนไหวซึ่งกันและกันได้ทุกเวลา

ฟอร์คอนกับฟริสรีบเร่งเดินเข้ามา จนถึงห้องทำงานของราชาอัลเลนอย่างรีบร้อน ราชาอัลเลน ราชินีเธียร์ และผู้พิทักษ์ทั้งสิบคนของราชาอัลเลน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนเงียบกริบกว่าปกติ บรรยากาศดูอึมครึม

ฟอร์คอน "มีอะไรกันรึเธียร์ ข้าใจคอไม่ค่อยดีนะ ทำหน้าทำตากันแบบนี้"

เธียร์สีหน้าจริงจัง "ฟังดีๆนะฟอร์คอน"

ฟอร์คอนกลืนน้ำลายดังเอือก เพราะด้วยสีหน้าของเธียร์ คงไม่ใช่เรื่องเล่นๆเสียแล้ว

เธียร์ "มีจดหมายจากภูผานภา เผ่ากระเรียนทองบ้านเกิดของมัลลินั่นแหละ จดหมายนี้มาจากราชาเผ่ากระเรียนทอง ท่านอาเดียน เนื้อความในจดหมายเขียนมาว่า เจ้าต้องเดินทางไปแต่งงานกับคู่หมั้นของเจ้า ที่เผ่ากระเรียนทอง และคู่หมั้นของเจ้า ก็คือท่านหญิงมาเรียน ลูกสาวของท่านอาเดียน"

ฟอร์คอน "ห๊า!!!!…"

ฟริส "ฮะ!!!!…"

ฟริสถึงกับอ้าปากค้างตกใจ ฟอร์คอนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เค้าหันหน้าเดินปรี่เข้าไปหาลินทันที เค้าอธิบายกับลิน อย่างร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก

ฟอร์คอน "ไม่จริงนะลิน ข้าไม่รู้จักท่านหญิงผู้นั้นเลย เจ้าต้องเชื่อข้านะลิน"

เซรินเดินเข้ามากั้นไว้ทันที "อ้อ…มิน่าเจ้าถึงท่าทางแปลกไป อย่างนี้นี่เองรึ"

ฟอร์คอน "มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เซริน"

เซริน "งั้นเจ้าก็ลองอธิบายมาสิ ข้าเองก็อยากฟัง"

เซรินทำหน้าจริงจังขึ้นมา ไม่ได้ล้อเล่นหรือถากถางฟอร์คอนเหมือนอย่างที่เคย

ฟอร์คอนหันมาสืบความต่อ "จดหมายเขียนมาแค่นั้นรึเธียร์"

เธียร์ "ในจดหมายเขียนมาอีกว่า เจ้ากับท่านหญิงมาเรียน ได้หมั้นหมายกันในวันแต่งงานของฉัน โดยท่านหญิงมาเรียนให้ของหมั้นแทนใจไว้แก่เจ้า นั่นคืออัญมณีอัสดงแห่งภูนภา"

ฟอร์คอน "ห๊า!!…ผู้หญิงคนนั้นเองรึ แต่เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น"

เซรินเหล่ตามอง คั้นถามด้วยความสงสัย "แล้ว…มันเป็นยังไง"

ฟอร์คอน "นางผู้นั้นเดินชนข้า จนเครื่องดื่มเลอะเปื้อนเสื้อข้า นางเสนอจะชดใช้โดนให้อัญมณีนั้นแก่ข้า และนางก็หายตัวไป ข้าตามนางเพื่อจะคืนอัญมณีให้แต่ก็ไม่พบ ข้าไม่ได้หมั้นหมายอะไรกับนางเลยจริงๆ"

เธียร์ทำท่าทางครุ่นคิด "ท่านหญิงมาเรียน มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรรึป่าวนะ"

ฟอร์คอน "ข้าจะไปภูผานภา จัดการเรื่องนี้เอง ข้าจะเอาอัญมณีนี้ไปคืนให้ถึงมือท่านอาเดียนเอง แล้วข้าจะรีบกลับมา"

ฟอร์คอนหันไปพูดกับลิน โดยที่ลินเองก็ยืนอยู่เฉยๆทำหน้านิ่งๆ

ฟริส "ข้าก็จะไปช่วยท่านพี่ด้วยครับ ท่านเธียร์อนุญาติให้เราไปเถอะครับ"

เธียร์ "อืม…ไปเถอะจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับมา"

ราชาอัลเลนที่นั่งฟังอยู่นิ่งๆไม่ได้พูดอะไร เพราะฟอร์คอนไม่ใช่ผู้พิทักษ์ของราชาอัลเลน จึงปล่อยให้ราชินีเธียร์จัดการไป ราชาอัลเลนยืนขึ้นจากที่นั่ง แล้วจึงเดินออกมาตรงหน้าเหล่าผู้พิทักษ์ของเค้า

อัลเลน "ผู้พิทักษ์ลิน แห่งวังวารี รับคำสั่ง"

ลินก้มพรวด!…นั่งลงด้วยความว่องไว คุกเข่าลงหนึ่งข้าง วางมือขวาทาบลงไปที่หัวใจ รอรับคำสั่งผู้เป็นนายด้วยสีหน้าที่นิ่งเงียบ

อัลเลน "จงไปดูความแครงใจนี้ ด้วยตัวเจ้าเอง ได้คำตอบแล้วจึงกลับมา"

ลิน "ค่ะ ท่านราชา"

ฟอร์คอนยิ้มออกมาได้ทันที เมื่อรู้ว่าการเดินทางครั้งใหม่นี้ จะมีลินร่วมเดินทางไปด้วย ฟอร์คอนหันไปพยักหน้าให้อัลเลนแสดงความขอบใจ อัลเลนก็พยักหน้ากลับ เยี่ยงสหายขอบคุณกัน

เซริน "ท่านราชาข้าเองก็แครงใจเหมือนกันครับ อนุญาติให้ข้าไปด้วยเถอะ"

อามีน "ข้าเองก็อยากตามไปช่วยลูกพี่เหมือนกันครับ"

อัลเลน "ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ไปเถอะ มาทีเจ้าเองก็ไปด้วย และในบรรดาผู้พิทักษ์ของข้า ให้มาทีเป็นหัวหน้าการเดินทางครั้งนี้"

เหล่าผู้พิทักษ์ของอัลเลน "ครับ"

ฟอร์คอน "พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทาง ไปภูผานภาทันที"

เมื่อได้ข้อสรุปของเรื่องนี้ ทุกคนต่างแยกย้ายกันออกไปเตรียมตัว เหลือเพียงแต่อัลเลนและอาวน์สองคนในห้องทำงาน

อาวน์ "ที่พระองค์ให้มาทีไปด้วย เพราะเป็นห่วงรึครับ"

อัลเลน "เฮ้ย…มีแต่คนป่วนๆไปด้วยกัน ข้ากลัวว่าเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่"

อาวน์ "หึหึ…ก็เลยให้มาที เป็นผู้ควบคุมไปสินะครับ"

อัลเลน "ก็น่าจะทำให้เบาใจได้ ว่าทุกคนจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

อาวน์ "หึหึ…สมกับเป็นท่านจริงๆ"

ฟอร์คอนเดินตามหลังลินมา เค้าพยายามก้าวเดินให้ทันลิน ที่เดินล่วงหน้าออกมาก่อนแล้ว

ฟอร์คอนพูดด้วยความสุภาพ "เซริน…ข้าขอคุยกับลินสักครู่"

เซรินถอนหายใจยาวๆและสบตาลิน เซรินสะบัดหน้าหนีเดินออกไป ไม่ได้พูดจาอะไรกับฟอร์คอนเลย

ลิน "มีอะไรหรือ ฟอร์คอน"

ฟอร์คอนมีสีหน้าที่ร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง พยายามที่จะอธิบายให้ลินที่มีสีหน้าเรียบเฉย ฟังความเป็นจริงที่ฟอร์คอนได้เจอ

ฟอร์คอน "เจ้าต้องเชื่อข้านะลิน ข้ากับนางไม่มีอะไรจริงๆ ข้าเองก็ไม่รู้ว่า…"

ลิน "พอเถอะฟอร์คอน ไม่ต้องพูดแล้ว"

ฟอร์คอน "โธ่…ลิน"

ลิน "เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตอนเดินทาง"

ฟอร์คอน "…ลิน…"

ฟอร์คอนชะงักสะอึกอยู่ในใจ ฟอร์คอนทำหน้าสลดลง อากับกริยาเซื่องซึมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน ลินเดินหันหลังให้ฟอร์คอน และกำลังจะจากไป

ลิน "ข้า…เชื่อเจ้า"

ตาของฟอร์คอนเบิกโพลง ความรู้สึกทุกข์ใจ เหมือนมันเป็นโคลนตม ที่ฟอร์คอนสลัดหลุดออกไปได้จนหมด หัวใจฟอร์คอนเต้นตุบๆ มันอุ่นวาบๆขึ้นกลางใจ ด้วยกำลังใจจากคนที่เค้ารัก ด้วยความเชื่อใจไม่เคลือบแคลงสงสัย ฟอร์คอนปลื้มอกปลื้มใจเป็นที่สุด ฟอร์คอนตะโกนออกมา ด้วยเสียงอันดังลั่น แบบไม่อายผู้ใด ที่อยู่ในวังวารีตอนนี้เลย

ฟอร์คอน "ข้ารักเจ้านะลิน!! จะรักเจ้าคนเดียวเท่านั้น!!"

ถึงมันจะดูบ้าบอ แต่เสียงตะโกนที่ดังลั่นจนทุกคนได้ยินนั้น มันกลับทำให้ลินยิ้มออกมาได้

ลิน "เจ้ามังกรโรคจิต"

เซริน "เจ้าบ้าเอ้ย…หึหึ เริ่มจะได้ใจข้าแล้วสิ"

ฟริส "มันต้องอย่างนี่สิ ท่านพี่"

อาวน์ "เฮ้ย…หาเรื่องให้ลินทุบได้ตลอดเลยจริงๆ…หึหึ"

เธียร์ "อิอิ…มีคู่แข่งแล้วสิ ลิน"

อามีน "อย่างเท่ห์เลย…ลูกพี่ข้า"

มาที "เฮ้ย…เจ้าพวกนี้ มันปกติกันจริงๆหรือป่าววะ…หึหึ"

ทุกคน "หึหึ…"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***