กลัวโดนทิ้ง

ลิน "ท่านราชินี เป็นยังไงบ้างคะ"

เธียร์ "แหม…ลิน เรียกเธียร์เหมือนเดิมเถอะ ถ้าอยู่กันสองคน"

ลิน "หึหึ…ตื่นเต้นไหมคะ"

เธียร์ "อืม…ตื่นเต้นมากเลยคนเยอะมาก ทุกคนมองมาที่ฉันคนเดียว รู้สึกเขินจนทำหน้าไม่ถูกเลย"

ลิน "ตอนที่ท่านเธียร์ลอยออกมาจากประตูแห่งแสง ท่านเธียร์ดูสวยมากเลยนะคะ ท่านชาย…ไม่ใช่สิ องค์ราชาก็สง่างาม ดูเหมาะสมกันจริงๆ อิอิ…"

เธียร์ "ลินเองก็เถอะ ฟอร์คอนตอนที่ร้องเพลง เท่ห์ซะขนาดนั้น สาวๆมองกันตาเป็นมันเลยนะ ลินไม่หวงเหรอ"

ลิน "ก็แล้วแต่เถอะค่ะ จะชอบใครก็ตามใจเค้า ไม่คุยเรื่องฟอร์คอนสิคะ วันนี้วันแต่งงานของท่านเธียร์นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ งานแต่งงานตอนกลางคืนคนไม่เยอะมากเท่าไหร่ แต่เป็นแขกที่มาจากต่างเมืองทั้งนั้น ต่างเป็นผู้ปกครองเผ่าต่างๆ อาจจะต้องเหนื่อยมากกว่าตอนกลางวันนะคะ"

เธียร์ "อ้อ…เหรอ ขอบใจที่บอกก่อนนะลิน"

ลิน "ด้วยความยินดีค่ะ องค์ราชินี…555"

เธียร์ "…555…"

พิธีเลือกคู่ก็จบไปแล้วในช่วงเช้าของวัน เหลือแต่พิธีแต่งงานที่จะจัดในเวลากลางคืนเท่านั้น และงานแต่งงานตอนกลางคืนก็เริ่มขึ้น โดยสถานที่จัดงานคือที่สวนหลังวังวารี

สองพี่น้องมังกรยืนอยู่ในสวน สถานที่จัดงานแต่งในคืนนี้ พวกเค้าหันหน้าไปทางทะเล ที่มองเห็นแสงไฟระยิบระยับจากตัวเมืองที่อยู่อีกฝั่ง และยังมองเห็นสะพานใหญ่ทางเข้าวังวารี ที่ใช้จัดพิธีเลือกคู่ครองไปเมื่อเช้า

ฟอร์คอน "ลินยังไม่มาอีกรึ ช้าจัง"

ฟริส "ใจเย็นๆสิท่านพี่ ลินพักอยู่นอกวังนะ และลินอยู่เป็นเพื่อนท่านเธียร์ เพิ่งกลับไปเมื่อครู่เอง"

ฟอร์คอน "ข้า…คิดถึงซะแล้วสิ"

ฟริส "ท่านพี่ ข้าพูดอะไรหน่อยได้ไหม"

ฟอร์คอน "อะไรหรือ"

ฟริส "ข้าว่าจริงๆแล้ว ลินเองก็ชอบท่านอยู่นะ"

ฟอร์คอน "จริงหรือ"

ฟริส "ท่านพี่ฟังข้าให้จบก่อนสิ"

ฟอร์คอน "อื้มๆ…พูดมาสิ"

ฟริส "ข้าเคยเห็นลินแอบยิ้มให้ท่านนะ ตอนที่ท่านเป็นเหมือนเมื่อก่อน เจ้าชายฟอร์คอนแห่งเมืองมายา แต่ดูเหมือนลินจะอึดอัด ตอนที่ท่านพี่เที่ยวไล่เข้าหาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนคนไร้สติสตางค์"

ฟอร์คอน "เจ้าว่าข้ารึ…ฟริส"

ฟริส "ข้าเพียงอยากเตือนท่าน หากท่านยังทำแบบนี้ต่อไป ลินอาจจะหลุดมือท่านไปได้นะ ทั้งๆที่จริงแล้ว ท่านไม่ใช่คนแบบนี้เลย"

ฟอร์คอน "ข้า…ก็ไม่ได้ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่ว่าลินทำให้ข้าคลั่ง หากยังไม่ได้ลินมา ข้าก็วางใจไปไม่ได้ ข้าอยากครอบครองเป็นเจ้าของลินแต่เพียงผู้เดียว และต้อง…โดยเร็วที่สุด ใจข้ามันร้อนรน"

ฟริส "ก็เลยโถมเข้าหาจนบ้าคลั่งอย่างนี้หรือ ฮืม…ท่านพี่ ลินไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมองผู้ชายที่หน้าตาหรอกนะ ท่านต้องคิดอย่างจริงจังได้แล้ว ว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้นางมาครอง โดยที่ไม่ต้องทำตัวเหมือนคนบ้าแบบนี้"

ฟอร์คอน "เจ้าว่าข้า…อีกแล้วนะฟริส"

ฟริส "ข้าหวังดีกับท่าน"

ฟริสจับใหล่พี่ชายเบาๆ แสดงให้เห็นว่าห่วงใย และเดินกลับเข้าไปในงาน ปล่อยให้ฟอร์คอนยืนมองทะเลอยู่เพียงลำพังผู้เดียว คำพูดของฟริสมันกัดกร่อนในใจฟอร์คอน ยิ่งทำให้หวั่นใจมากขึ้น ฟอร์คอนเองก็พอจะรู้ว่าที่ผ่านมา ในสายตาลินแล้ว เค้าก็เป็นแค่มังกรโรคจิตจริงๆ

ฟอร์คอนกำลังจะหันกลับเข้างาน ผลั๊ก!!…แก้วเครื่องดื่มในมือผู้หญิงคนหนึ่ง หกเปื้อนเสื้อของฟอร์คอน เพราะบังเอิญชนกัน

มาเรียน "อุ๊ย!!…อ้า!! ขอโทษค่ะข้าผิดเอง เสื้อท่านเปื้อนหมดแล้ว"

ฟอร์คอน "อ่าๆ…ไม่เป็นไร"

มาเรียนเดินเข้ามาใกล้ จนกลิ่นน้ำหอมฟุ้งเข้าจมูกฟอร์คอน ฟอร์คอนที่ขึ้นชื่อเรื่องจมูกดี ต้องแอบหันหน้าหนีเพราะกลิ่นฉุนนี้ มาเรียนพยายามเข้ามาใกล้อีก เพื่อจะเช็ครอยเปื้อนให้ด้วยผ้าเช็ดหน้า แต่ฟอร์คอนรีบถอยหนีเสมือนผู้ชายที่รักนวลสงวนตัวทันทีเช่นกัน

ฟอร์คอน "ไม่ต้องหรอก ข้าไม่เป็นไร"

มาเรียน "ถ้าเช่นนั้นให้ข้าชดใช้ท่านเถอะ เสื้อท่านดูราคาท่าจะแพง นี่เป็นอัญมณีที่มีสีส้มสด ซึ่งหาได้ยากและจะหาได้ที่เผ่าข้าเท่านั้น ท่านรับไว้แทนคำขอโทษ ข้าถึงจะสบายใจได้"

มาเรียนรีบร้อนส่งอัญมณีสีส้มนั้น ใส่มือให้ฟอร์คอนทันที แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว จนฟอร์คอนไม่อาจปฏิเสธได้เลย

ฟอร์คอน "อ้าวๆ…ไปเสียแล้ว เฮ้ย…ดันรับของเค้ามาอีก"

ฟอร์คอนจึงเก็บอัญมณีนั้นใส่กระเป๋าไว้ พร้อมทั้งเดินชะแง้แลหาเจ้าของอัญมณี เพื่อจะคืนให้โดยเร็ว ฟอร์คอนเห็นลินเดินเข้ามากับเซรินด้วยชุดสีชมพูอ่อนๆ มันช่างสวยจนใจเค้าเต้นแรง อยากกระโดดเข้ากอดลินไว้ในอ้อมแขน ฟอร์คอนพุ่งปรี๊ดไปทำท่าทางจะเข้าจู่โจม

"บ้าคลั่งเหมือนคนไร้สติสตางค์ เหมือนคนบ้า"

คำพูดของฟริสลอยเข้ามากระทบ โซนประสาทส่วนของความทรงจำขึ้นมา ฟอร์คอนชะงักลงตรงหน้าลินทันที ทั้งที่ลินตั้งท่าจะทุบไว้แล้ว

ฟอร์คอน "เจ้ามาช้านะลิน"

เซริน "หืม…มันเป็นไปอะไรหนะลิน เมื่อกี้มันไม่จู่โจมเจ้ารึ"

ลิน "ข้าก็แปลกใจ ทั้งที่ข้าก็เตรียมชกมันแล้ว อืม…"

แล้วฟอร์คอนเดินเลี้ยวหลบไปอย่างผู้ชายที่สงบเยือกเย็น หวังให้ดูเท่ห์ๆในสายตาลิน ฟอร์คอนเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำไป แล้วล็อกประตูไม่ให้ใครเข้าไปใช้ได้ ฟอร์คอนแอบตีอกชกตัวเองดัง ตุบๆ… ที่แตะต้องร่างน้อยๆที่น่ารักของลินไม่ได้ มันขัดใจเค้าจริงๆ

ฟอร์คอน "ไอ้บ้าเอ้ย…อดทนไว้สิ เดี๋ยวโดนลินทิ้งนะเฟ้ย!!"

เวลาสำคัญของงานพิธีก็เริ่มต้นขึ้น อัลเลนจูงมือเธียร์เดินเข้ามา ท่ามกลางความยินดีปลื้มปริ่มของทุกๆคน ผู้พิทักษ์ของอัลเลน อาวน์ เซริน มาที ธารา พีส ฮ็อก เบอร์นาส เบเกอร์ อามีน และลิน ยืนกันอยู่พร้อมหน้า ฟอร์คอนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เค้าเดินแทรกเซรินขึ้นไปยืนคู่กับลินจนได้

เซริน "ดูมันๆ…ดูมันทำสิ ไอ้มังกรบ้านี่"

อาวน์ "เอาน่าๆ ฟอร์คอนก็คงอยากยืนใกล้ๆ กับคนที่ตัวเองชอบ…หึหึ"

มาที "ข้าร่ายเวทย์ให้มันล้มให้เอาไหม"

เซริน "อย่าเลยงานแต่งงานท่านราชา อย่าให้วุ่นวายไป"

ฟอร์คอนเดินมาอยู่ข้างๆลิน และยืนนิ่งเงียบสงบ ไม่มีมาเกาะแกะลินแม้แต่น้อย ทั้งที่ลินยืนฝนเล็บเตรียมหยิกไว้แล้ว ลินแปลกใจจนต้องหันไปมองหน้าฟอร์คอน ด้วยดวงตาใสๆ

ฟอร์คอน (แหม…อืม อยากจูบให้หนำใจจริงๆ ตาสวยๆคู่นี้ แต่…อดทนไว้ เดี๋ยวโดนลินทิ้ง)

ฟอร์คอนกำหมัดไว้แน่น อดทนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ จนฟริสแอบยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเช่นนั้น ลินมองหน้าฟอร์คอน มองแล้วมองอีก ด้วยสงสัยว่า ฟอร์คอนจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่ฟอร์คอนก็นิ่งและเงียบขรึมไม่ไหวติง ลินสังเกตเห็นรอยเปื้อนที่เสื้อฟอร์คอน ที่ได้ใช้น้ำถูออกไป แต่ก็ทิ้งรอยไว้มากทีเดียว

ลิน "ทำไมเสื้อเจ้าเปื้อน"

ฟอร์คอน "เดินชนกันนิดหน่อย"

"หากท่านทั้งคู่สัญญา จะอยู่ร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน ไปตราบชั่วนิรันดร์ จงจูบสาบานรักของพวกท่าน ต่อหน้ามิตรสหายผู้มาร่วมยินดี"

อัลเลนและเธียร์จูบสาบาน เป็นสามีและภรรยากันอย่างถูกต้อง ท่ามกลางเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี

"ราชามังกรน้ำแห่งวังวารี…อัลเลน และทูตผู้มาผูกสัมพันธไมตรีจากแดนมนุษย์…เธียร์ ทั้งคู่คือสามีและภรรยากัน…ตั้งแต่บัดนี้ไป"

ฟอร์คอน "วันนี้เจ้า…น่ารักที่สุดในสายตาข้า"

ฟอร์คอนกระซิบข้างๆหูลิน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องที่ดังกึกก้อง ท่ามกลางเสียงปรบมือที่สนั่นหวั่นไหว ลินหันขวับมาสบตาฟอร์คอน อย่างไม่ได้ตั้งใจ ฟอร์คอนยิ้มให้ลินอย่างอ่อนโยน ไม่เหลือคราบของคนเจ้าชู้แม้แต่น้อยเลย ลินไม่เคยสัมผัสความอ่อนโยนแบบนี้ จากฟอร์คอนผู้หล่อเหลาคนนี้มาก่อนเลย หน้าลินร้อนวาบขึ้นมา จนแดงก่ำทันที ลินรีบหันหน้าหนีด้วยความเอียงอาย…ที่เกิดขึ้นเงียบๆในหัวใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***