บางอย่างเปลี่ยนไป

ลิน “ฟอร์คอน เจ้ารีบมาเปลี่ยนชุด เดี๋ยวไม่ทันพิธี"

ฟอร์คอน "ทำไมต้องใส่ถึงขนาดนี้ด้วย แค่ไปร้องเพลงให้เธียร์เอง"

ลิน "เจ้าจะบ้าหรือฟอร์คอน ท่านเธียร์หนะหลังจากคืนนี้ไป จะเป็นราชินีของวังวารีแห่งนี้นะ เจ้าเป็นผู้พิทักษ์ของท่านเธียร์ จะทำให้องค์ราชินีขายหน้ารึ"

ฟอร์คอน "โอ้ยๆ…พอแล้วๆที่รัก บ่นข้ามากจริง"

ฟอร์คอน (อึม…ลินเจ้าไม่รู้เลยรึไงกัน ปากแดงๆสวยของเจ้า มาอยู่ล่อตาล่อใจข้า ใกล้ๆเสียขนาดนี้ จะไม่ให้ข้า จู่โจมเจ้าได้ยังไงกัน ข้าไม่ได้มีความอดทน กับสาวสวยอย่างเจ้ามากขนาดนั้น…ขอข้าชื่นใจสักนิดแล้วกัน จะโดนทุบข้าก็ยอมแล้ว)

ฟอร์คอนสบโอกาสได้อยู่กับลินสองคน ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เค้าหักห้ามใจไม่ไหว กับใบหน้าสวยๆของลิน เค้าไล่ต้อนลินหลบเข้ามุม สองมือใหญ่โตจับล็อกแขนลินกดไว้กับผนัง แล้วใช้ปากไล่บังคับจูบลินอย่างกระหื่นกระหายทันที และลินก็คงยังดิ้นรนขัดขืนอยู่เช่นเดิม แต่มันก็ไม่เคยได้ผลเลย จนฟอร์คอนพอใจที่จะหยุดสัมผัสที่ริมฝีปากลิน จึงได้ผ่อนแรงปล่อยลิน

ลิน "ไอ้มังกรโรคจิต!!…"

ฟอร์คอน "หืม…ชื่นใจข้าจริงๆ มาจะให้ข้าเปลี่ยนชุดไหน เจ้าจัดมาเลย ข้าจะยอมเจ้าทุกอย่างวันนี้…หึหึ"

ฟอร์คอนพูดจบก็จูบลงที่หน้าผาก…ลินเบาๆแบบอ่อนโยน ลินหยุดดิ้นชะงักด้วยความแปลกใจ เพราะฟอร์คอนไม่เคยปฏิบัตอย่างอ่อนโยนแบบนี้กับลินมาก่อนเลย มีแต่จู่โจมเข้าหาแบบโหดๆตลอดมา ลินหน้าแดงก้มหน้าไม่กล้าสบตากับฟอร์คอน

ลิน "โรคจิต…จริงๆ"

ฟอร์คอน "หึหึ…ก็ข้าชอบเจ้า จะทำยังไงได้หละ…ฮืม"

ฟอร์คอนย่อตัวที่สูงใหญ่ลงมา จับมือน้อยๆของลินยกขึ้น แล้วจูบที่มือเบาๆอีกครั้ง

ฟอร์คอน "เจ็บไหม…อย่าขัดขืนข้าสิ"

ลิน "เจ้ารีบเปลี่ยนชุดเถอะ"

ฟอร์คอน (หืม…ลินไม่ทุบข้าหรือเนี่ย เกิดอะไรขึ้น ข้าอุตส่าห์เตรียมพร้อมโดนทุบ เพราะการจู่โจมครั้งนี้ วันนี้ลินดูแปลกไปเสียจริง)

ฟอร์คอน "เจ้าไม่ทุบข้ารึ"

ลิน "วันนี้เป็นวันดีของท่านชายอัลเลน ข้าจะไม่ทุบเจ้าให้เสียฤกษ์"

ฟอร์คอน "งั้น…ขอข้าจูบอีกสั……"

ไม่ทันที่ฟอร์คอนจะได้พูดจบ ลินกำหมัดเหวี่ยงทุบเข้าไปที่หัวฟอร์คอนอย่างจังๆ ฟอร์คอนถึงกับพูดไม่ออก เดินเซๆเอียงๆไปเปลี่ยนชุดเลยทีเดียว

ฟอร์คอน "ไหนบอกว่าวันนี้จะไม่ทุบข้า…เจ้าไม่มีสัจจะเอาซะเลย"

ลิน "อึมแล้วไง…เปลี่ยนชุด!! ข้าจะไปรอข้างนอก!!"

ฟอร์คอนมองตามลินอย่างอาวรณ์ อยากอยู่กับลินตามลำพังให้นานกว่านี้สักหน่อย เค้ารู้สึกเสียดายนิดๆ จนถอนหายใจยาวๆออกมา

ฟอร์คอน "เจ้าช่างอารมณ์แปรปรวนจริง…ยอดรัก หึหึ…"

พิธีเลือกคู่ครองของท่านชายอัลเลน และ…บัดนี้ต้องเรียกว่า ท่านราชาอัลเลน…ได้เริ่มขึ้น ราชาอัลเลนเดินออกมาหน้าวังวารี ตรงสะพานทางข้ามทะเล เป็นพื้นที่บริเวณกว้างใหญ่ ถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดงทั้งหมด เต็มบริเวณลานพิธี ส่งกลิ่นหอมลอยคละคลุ้งมากับสายลมแห่งท้องทะเล คนที่มาร่วมงานทุกคน รวมทั้งเหล่าประชาชนในปกครอง ต่างแต่งตัวด้วยชุดสีขาวกันทั้งหมด อัลเลนเองก็แต่งตัวด้วยชุดขาว เต็มยศอย่างกษัตริย์ พร้อมทั้งสวมมงกุฎแห่งสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่ ยืนรออยู่ที่บริเวณพิธีอย่างสง่างาม…

อาวน์ เซริน สองผู้อาวุโสที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับอัลเลน มาตั้งแต่อัลเลนยังเยาว์วัย ยืนบาดน้ำตาอยู่อย่างปราบปรื้มใจ

อาวน์ "ข้าดีใจจริงๆเซริน สุดท้ายท่านชายอัลเลนของพวกเรา ก็กลายเป็นองค์ราชาของวังวารีอย่างภาคภูมิ ฮือๆ…"

เซริน "และยังชิงหัวใจของท่านเธียร์ อ๊ะ…ไม่ใช่สิ ขององค์ราชินีได้อยู่หมัดอีกด้วย ไม่เสียแรงที่ข้าเฝ้าสอนมา ฮือๆ…"

ลิน "พวกท่านสองคนนี่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เป็นเจ้าสาวกันเองหรือไงเนี่ย"

มาที "ท่านผู้เฒ่าสูงสุดมาส่งตัวคู่ครองแล้ว เงียบๆกันหน่อยสิ"

ผู้เฒ่าสูงสุด ผู้มีจิตวิญญาณเหนือกว่าทุกผู้ทุกคนในป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ พวกเค้าคอยพิทักษ์รักษาจิตวิญญาณแห่งป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เอาไว้ให้สมดุล ผู้เฒ่าสูงสุดเดินออกมาจากประตูแห่งแสงที่ปรากฏเบื้องหน้าของราชาอัลเลน

ผู้เฒ่าสูงสุด "ท่านราชาแห่งสายน้ำ บัดนี้ข้าเป็นตัวแทนของฝั่งโลกมนุษย์มาเพื่อแจ้งว่า ท่านเธียร์…ทูตผู้มาผูกสัมพันธไมตรี เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างท่าน ในฐานะคู่แห่งชีวิตแล้ว ท่านราชาอัลเลน ผู้ปกครองแห่งสายน้ำจะยอมรับนางผู้นี้ ที่ทิ้งอดีตทุกอย่างไว้เบื่องหลัง เพื่อเลือกท่านเป็นคู่ครองหรือไม่"

อัลเลน "ข้า…ยอมรับด้วยความเต็มใจ"

ทันทีที่สิ้นเสียงตอบรับจากราชาอัลเลน เสียงโห่ร้องของคนใต้การปกป้องกึกก้องขึ้น พร้อมทั้งรอยยิ้มของทุกผู้ทุกคน ร่างของราชินีเธียร์ ที่สวมชุดแต่งงานสีขาวเข้าคู่กันกับราชาอัลเลน ยืนอยู่อย่างสง่างามเช่นกันในฟองอากาศใสๆ ส่งยิ้มที่อ่อนหวานให้ราชาอัลเลนมาแต่ไกล และฟองอากาศนั้นก็ลอยออกมาจากประตูแห่งแสงทันที

ผู้เฒ่าสูงสุด "จงรับตัวคู่ครองของท่านเถิด…องค์ราชา"

อัลเลนกระโดดขึ้นสูงขึ้นไปในอากาศ เพื่ออุ้มราชินีเธียร์ลงมาจากฟองอากาศ และเสียงดนตรีก็ถูกบรรเลงขึ้นมา…

…ฟอร์คอนสวมชุดสีขาวดูสะอาดสะอ้าน เส้นผมสีน้ำตาลสะท้อนแสงเปล่งประกาย ใบหน้าคมสันแต่แลดูอ่อนหวานอ่อนโยน ถูกจับจ้องจากทุกคนในราชพิธีแห่งนี้ เค้าเดินออกมาอย่างสง่างาม ฟอร์คอนหันหน้าไปทางที่ลินยืนอยู่ และเริ่มดีดเครื่องสาย พร้อมทั้งเปล่งเสียงร้องเพลงออกมา…

…นัยน์ตางาม…คราแรก…ได้ประจักษ์…

…หลุมแห่งรัก…ตกปลงใจ…ด้วยนัยน์ตาที่ดูสวย…

…จับดวงจิต…ปิดดวงตา…เปิดดวงใจข้าจนอ่อนระทวย…

…ตาคู่สวยจ้องมองมา…พาใจข้า…ให้ผว้าผวัง…

เซริน "ไอ้ฟอร์คอน มันกำลังจีบลิน…นี่หว่า ไอ้เจ้าชู้!!…"

ธารา "เจ้ายังทำใจไม่ได้อีกรึ…เซริน ข้าก็บอกแล้วว่าเค้าคบกันอยู่"

เซริน "ข้าไม่ยอม…!!"

อาวน์ "ไม่ยอมได้รึ เจ้าดูลินก่อนนั่น สบสายตาจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น เค้ารักกันนะเซริน…555"

เซริน "ไม่นะลินของข้า โฮๆๆ…"

ธารา "เฮ้ย!!… เป็นพ่อเลี้ยงที่หัวแข็งจริงๆ…55"

…ทุกค่ำคืน…เฝ้ารำพึง…คำนึงจิต…

…ทรมานด้วยพิษรัก…กลัดกลุ้มให้ลุ่มหลง…

…เฝ้าละเมอ…ควรคร่ำร่ำหา…โฉมอนงค์…

…ลมหายใจคงสิ้นลง…หากรักนี้…ไม่ได้สาสมใจ…

…โปรดสงสาร…ข้าเถิด…ยอดดวงจิต…

…โปรดหันมามอง…พิศข้า…แล้วจะเห็นความอ่อนไหว…

…โปรดอาทร…ดวงหทัยน้อยๆ…ของชาติชาย…

…โปรดเถิด…อย่าทำให้ใจข้าสลาย…ก่อนได้เชยชม…

ร่างมังกรหนุ่มรูปงาม ส่องแสงเปล่งประกายสีทองยามต้องแสงแดด ใบหน้าเงียบขรึมเยือกเย็น แต่แววตาแอบส่องแสงวิบวับ รูปร่างสูงโปร่งไหล่กว้างยามวัยหนุ่ม เปล่งเสียงอันไพเราะที่ใครๆได้ฟังต่างต้องหลงใหล สายตาจับจ้องมองไปที่ผู้ใด หัวใจมันจะขาดละลายเพียงแค่ได้พบสบตา

มาเรียน "นั่นใครกัน ที่ร้องเพลงอยู่ที่นั่น"

รอนย์ "ไม่ทราบครับ ข้าจะไปสืบให้ครับ"

มาเรียน "ดี…ข้าอยากได้ผู้ชายคนนั้น รูปงามเหลือเกิน…หึหึ"

เมื่อฟอร์คอนหลุดเปล่งเสียง อันก้องกังวาลไพเราะจนจับจิตสะกดดวงใจ…จบลง ฟอร์คอนโค้งคำนับอย่างสุภาพบุรุษที่สุภาพยิ่ง ทุกคนในงานพากันส่งเสียงปรบมือเกรียวกราวอื้ออึงกันทั่ว เหล่าหญิงสาวต่างพากันส่งสายตาสุดแสนจะหวานหยาดเยิ้มให้ฟอร์คอน แต่…นัยน์ตาฟอร์คอนกลับมองด้วยความโหยหา ไปที่นางผู้มีผมสีฟ้า…เพียงนางเดียว

ฟริส "หึหึ…พี่ข้า สิ้นลายจริงๆเสียแล้ว"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***