บทที่ 1 ท้องฟ้าหม่น

เลือด...ไม่ว่าจะมองไปทางใดเลือดสีแดงสดก็ยังปรากฏสะท้อนในดวงตาสีเฮเซลนัทคู่นั้น เมื่อมองลึกลงไปช่างอ่อนไหวและเปราะบางเกินทน บนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยสีเลือดจนแยกไม่ออกเลยว่าเป็นเลือดของเขาหรือเลือดของร่างไร้วิญญาณที่นอนกองพะเนินอยู่

'จบแล้วสิ...นะ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนพ่ายแพ้กันนะ...'เขาครุ่นคิดอยู่ภายในใจดวงตานั้นมองไปในที่ที่ไกลแสนไกล ท้องฟ้าในยามค่ำนี้ช่างว่างเปล่าไร้ซึ่งองค์ประกอบทั้งมวล ในหัวมีภาพเหตุการณ์อันเจ็บปวดฉายย้อนคืนมาอีกครั้ง คล้ายเทปวิดีโอที่ถูกอัดไว้ให้เล่นซ้ำไปซ้ำมาราวกับตอกย้ำความผิดพลาดของนภาผืนนั้น

นภาที่ปกป้องแฟมิลี่เอาไว้ไม่ได้...

แม้ร่ำไห้เท่าใดคนที่เขารักก็ไม่อาจหวนคืนมา ความผิดพลาดครั้งใหญ่นั้นเกินจะให้อภัย ได้แต่โทษตนเองที่ไม่แข็งแกร่งพอ อ่อนแอและไร้กำลัง

ตึก ตึก ตึก ฝีเท้าไม่หนักไม่เบาเดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างเชื่องช้าเขาไม่ได้ตอบโต้เพราะสัญญาณของเขาไม่ได้บอกว่าเป็นภัยแต่อย่างใด ดวงตาสีเฮเซลนัทเงยหน้ามองบุคคลที่มาใหม่อย่างไร้สติ เขาเหนื่อยแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะยิ้มทักทายเช่นปกติ รอยยิ้มของเขาไม่มีความหมายหากทุกคนนั้นไม่อยู่

"สึนะโยชิคุง~อย่าเศร้าไปเลยน้า~สึนะโยชิคุงยังมีผมอยู่นี่ไง"คนที่หน้าระรื่นได้ตลอดเวลาอย่างเบียคุรันพร้อมจับมือของเขามาแนบกับแก้มของตน เบียคุรันได้ผันตัวจากศัตรูมาเป็นพันธมิตรกับวองโกเล่และให้ความช่วยเหลือแก่สึนะมาโดยตลอด

จากสงครามการนองเลือดครั้งนี้บุพผาอาลัยก็ตายกันหมด แม้เบียคุรันเองก็ยังบาดเจ็บ ไม่เว้นแม้แต่พันธมิตรอย่างคุณดีโน่และเอ็นมะอีก ถึงแม้จะดีใจที่พวกเขายังมีชีวิตและอยู่ข้างเขา แต่...ถ้าหากท้องฟ้าปราศจากองค์ประกอบแล้วจะมีความหมายอะไรล่ะ?

ทั้งการศูนย์เสียผู้พิทักษ์ รีบอร์น แม่ พ่อ ปู่โนโน่ อัลโกบาเลโน่ บุพผาอาลัย ถ้า...ถ้าหากว่าเขาดีกว่านี้ หากว่า...

"สึนะโยชิคุงดีพอแล้ว เลิกโทษตัวเองเถอะนะ"

"ไม่! ยังไม่ดีพอ! มันไม่เคยพอ!"

หากว่าฉันแข็งแกร่งกว่านี้! ทุกคนก็คงไม่ต้องตาย!!

เสียงสะอื้นไห้สั่นเทาชวนใจหายความโศกเศร้ากัดกินหัวใจจนใกล้แตกสลาย นั่นทำให้เบียคุรันตัดสิ้นใจมอบปาฏิหาริย์เพียงครั้งเดียวแก่เขา

"สึนะโยชิคุง ถ้าหากมีโอกาสอีกละก็สึนะโยชิคุงต้องการรึเปล่า"

"โอ..กาส"

"ใช่แล้วล่ะ อย่างที่สึนะโยชิคุงรู้ว่าฉันสามารถเดินทางไปยังโลกคู่ขนานได้ ในโลกคู่ขนานที่มีผู้พิทักษ์ของสึนะโยชิคุงอยู่ อยากไปรึเปล่า?"

"...ขอแค่ได้ปกป้องฉันยอมทุกอย่าง"ขอแค่ได้เจอกันอีกไม่ว่าอะไรก็ได้ทั้งนั้น

"แน่ใจหรอ ถึงแม้ว่าสึนะโยชิคุงจะไม่ใช่วองโกเล่เดชิโม่ก็ยังอยากจะไปน่ะหรอ?"

คำพูดประโยคนั้นทำให้วองโกเล่เดชิโม่ชะงัก ภายในใจนั้นยุ่งเหยิงครุ่นคิดประโยคเมื่อกี้อย่างเคร่งเครียด ถ้าหากเขาไม่ใช่วองโกเล่เดชิโม่ ถ้าหากเขาไม่ใช่นภาของพวกเขาล่ะ?

"ไม่..ไม่เป็นไร..แค่เฝ้ามองก็ได้"

"สึนะโยชิคุงนี่ดื้อจังเลยนะ...หากปราถนาแบบนั้น ก็ได้..."

"ฉันจะช่วยเอง"

เมื่อเบียคุรันพูดจบพลันร่างกายเขาก็โอนเอนอย่างบังคับไม่อยู่ ตาพร่าเลือนเกินกว่าจะเพ่งมองสิ่งใดได้ชัด มีเพียงประโยคลาสุดท้ายที่ได้ยิน

"ลาก่อนนะ หนึ่งในพี่น้องของทูรินีเซตเต้ของฉัน"

ลาก่อนนะเบียคุรัน ขอโทษที่ฉันเห็นแก่ตัวแบบนี้ ขอแค่ครั้งนี้ฉันขอเห็นแก่ตัวซักครั้งเถอะนะ...

^^^foggy-sky^^^

...————...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***