เด็กเก็บมาเลี้ยง

นี้ก็เวลาผ่านไปจนผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนแล้ว ผมจะขึ้นม.2เลยย้ายมาเรียนที่นี่แทน

อยากรู้จังสังคมใหม่มันเป็นยังไง..

‘องศา\~’

พี่พยัคฆ์เดินเข้ามาที่หน้าบ้านผม

‘ว่าไงพี่’

‘วันนี้ไปเรียนกับพี่ป่าว\~’

‘ได้ครับแต่รอแปปน้า’

วันนี้ก็เป็นวันที่ผมรู้สึกดีมากเลยเพราะพี่พยัคฆ์ เขาไปส่งผมที่โรงเรียน

.

.

.

.

พอผมไปถึงโรงเรียนก็มีแต่คนมอง ผมยังไม่รู้เลยครับว่าเขามองผมทำไม แต่ดูไปดูมาพี่พยัคฆ์นี่ก็ฮิตในหมู่สาวๆเลยนะเนี่ย

‘ฮอตนะเราอ่ะ55’

ผมพูดกับพี่พยัคฆ์ไปอย่างนั้น

ซักพักพี่พยัคฆ์ก็ตอบกลับผมมาพร้อมยิ้มกวนๆ

‘ทำไม่ได้อย่างพี่ละสิ’

ความรู้สึกผมดันแปลกๆไปหลังจากที่เขาพูดคำนั้นออกมา ทำให้ใจผมเต้นแรงทันนีเลย

ผ่านไปครึ่งวันก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมได้เดินลงไปกินข้าวเที่ยงคนเดียวอีกแล้วมันเป็นการเริ่มต้นม.2ที่แย่มากๆเลย

แต่ก็ยังมีพี่พยัคฆ์คอยช่วยในเรื่องต่างๆที่ผมไม่กล้าทำ

(ชีวิตที่มีพี่เขาอยู่ด้วยนี่ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย..)

พวกผู้หญิงเริ่มจะมองผมแปลกขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เมื่อเช้า

ถึงจะมีเสียงซุบซิบที่ว่าผมในทางไม่ดีบ้างแต่มันกลับไม่มีผลกระทบอะไรเลย

‘วันนี้มีนักเรียนมาใหม่นะครับทุกคน’

ครูที่ปรึกษาพูดกับนักเรียนของตัวเอง

(ทำไงดี..)

มันเป็นวันแรกที่ผมมาโรงเรียนนี้ผมควรจะทำไงดี มันตื่นเต้นจนหัวใจจะทะลุออกมาอยู่แล้ว

ผมได้แต่นึกถึงคำพูดของพี่พยัคฆ์ที่คอยให้กำลังใจ

‘ฮึบ..’

ผมรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปในห้อง

‘นั่งข้างเมฆานะ’

‘ครับ’

ผมลองมองไปที่คนที่ครูบอก

นี่มันนักเลงชัดๆเลยนี่หว่า ผมต้องนั่งกลับนักเลงหรอเนี่ย..

‘หวัดดี..’

กว่าจะรวบรวมความกล้าทักไปได้..

‘อ่า.’

ผมรู้สึกเหมือนหน้าผมแตกดังกรึกเลย

จบกันคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้..

.

.

.

พี่พยัคฆ์เห็นสีหน้าผมที่ไม่ค่อยดีก็เอ่ยถาม

‘ยังหาเพื่อนไม่ได้หรอ’

‘อืม..’

ผมตอบด้วยความผิดหวัง

‘เดี๋ยวก็หาได้เชื่อพี่สิ!!’

ผมตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย

ชอบหรอ?

ก็ไม่นิ

ความรู้สึกที่ไม่มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุด

หลายเดือนผ่านไปที่ย้ายมาเรียนที่นี่

‘เฮ้ย’

มีเสียงที่อยู่ๆก็พูดขึ้นทำให้ผมต้องหัน

‘โดนเก็บมาเลี้ยงหรอว่ะ’

ผมฟังคำต่อว่านั้นแบบไม่รู้สึก แต่ภายในมันอยากจะสวนกลับไปซะเหลือเกิน

‘ตอบกูดิว่ะ’

‘ไอเด็กไม่มีพ่อแม่!!’

‘บ้านก็จน’

‘เพื่อนก็ไม่คบ’

‘ไม่ต้องเกิดมาหรอก’

‘กูผิดหวังแทนคนที่เก็บมึงมาเลี้ยงเลยว่ะ55’

อยู่ๆเขาก็ต่อยมาที่หน้าของผมอย่างไม่มีสาเหตุ เล่นเอาผมน้ำตาซึมเลยล่ะ

‘พวกมึงทำเหี้ยอะไรว่ะ!!’

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วตะคอกใส่พวกที่รังแกผม

คนนั้นคือเมฆา ผมไม่รู้ว่าเขาคิดไงถึงมาช่วยผม ทั้งๆที่ตอนเจอกันแรกๆเขาแทบไม่สนใจผมเลย

‘เป็นไรไหมว่ะ’

‘ม..ไม่เป็นไร..’

‘วันนี้ไปกินข้าวกับกูไหม’

‘อืม..’

เขาชวนผมไปกินข้าว!! เป็นแรกเลยที่ชวนแบบนี้รู้สึกดีใจจัง

เขาพาผมมาหลังโรงเรียนตรงต้นไม้ใหญ่ เหมือเขารู้ว่าผมไม่เคยมา..

‘นั่งรอนี่แปปหนึ่งนะเดี๋ยวกูซื้อน้ำมาให้’

‘ได้..’

ผ่านไป10นาทีแล้วเขายังไม่มาเลย

จู่ๆเมฆาก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เหมือนโดนต่อยมา

พร้อมกับถือน้ำมา2ขวด

‘ไปมีเรื่องกับใครมาน่ะ!!’

‘ไม่ต้องยุ่ง..’

ผมอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆ

‘บอกมา!!’

‘เรื่องของกู!!’

‘ตะคอกใส่เราทำไม..’

ณ วินาทีนั้นจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว

‘เฮ้ยๆ’

‘กูขอโทษ’

เขามองหน้าผมแล้วพูดอีกประโยคหนึ่ง

‘มากินข้าวกันดีกว่า อย่าไปสนใจเลย..’

‘อืม’

_______________________________________

การที่ครอบครัวไม่ได้เลี้ยงผมมาแล้วทำให้ผมกลายเป็นลูกบุญธรรม มันน่ารังเกียจขนานนั้นเลยหรอ ผมเป็นภาระให้คนอื่นหรอ ทำไมเขาต้องด่าว่าผมสมควรไปตาย?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***