คำต่อว่า.

“องศา!!”เสียงชายวัยชราเรียกหาเด็กหนุ่มวัย15ปีคนหนึ่ง

ก่อนที่เขาจะหันมาแล้วพูดตอนกลับไป

“ครับ ลุง!!”

องศา เด็กหนุ่มผู้ไม่ได้อาศัยอยู่กับบุพการีของตน ใช่แล้ว เขาอยู่กับลุงผู้รับอุปการะเขานั่นเอง

“มานี่หน่อยสิองศา.”

“กำลังไปครับ”

เด็กหนุ่มได้วิ่งไปหาชายวัยชราคนนั้น

“เดี๋ยวลุงจะไม่อยู่ซัก2เดือนนะ”

“ไปไหนหรอครับ”

เด็กหนุ่มไม่สามารถหยุดทำหน้าที่สงสัยนั้นได้

“ลุง จะไปเชียงใหม่น่ะ เอาของท้องถิ่นของเราไปเข้าขายที่นั่นบ้าง.”

“เฝ้าร้านให้ลุงด้วยนะลูก”

“ครับ!!”

องศาตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส

“แล้วก็..”

ชายชราได้หันกลับมาพูดกับเด็กหนุ่ม

“อย่ามัวแต่อ่านหนังสือจนไม่ทำการทำงานนะ”

“ลุงกลับมาเอ็งน่าจะเปิดเรียนพอดี”

“แค่หนังสือเองลุง\~ผมไม่ได้ขี้เกียจขนาดนั้นซักหน่อย”

เด็กหนุ่มตอบกลับพร้อมกับทำหน้าบึ้งแก้มป่องใส่ชายชรา

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มกับชายชราก็บอกลากันก่อนที่จะไป

ผ่านไป2อาทิตย์ที่ชายชราออกไปต่างจังหวัด

(ขายดีจังเลย..)

เด็กหนุ่มคิดในใจขณะขายของให้ลูกค้าในท้องถิ่นของตน

“ขอโทษนะคะ..”

“ครับ!!”

เด็กหนุ่มตอบกลับเด็กสาวคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“ที่นี่พอจะมีมะพร้าวแก้วขายไหมคะ คือหนูได้ยินว่าจังหวัดนี้มะพร้าวแก้วอร่อย..”

“จะรับกี่ถุงดีครับ ถุงละ10บาท1ถุงมี3ชิ้นนะครับ”

เด็กหนุ่มพูดกับเด็กตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“3ค่ะ”

“ครับ”

“30บาทครับ”

เด็กสาวยื่นตังรับของแล้วเดินออกไปจากร้าน

ใช่ครับผมเป็นเด็กอุดรที่อยู่กลางทุ่งนาเลยอยากมีโอกาสได้ไปในเมืองซักครั้ง

แล้วก็

เคยคิดด้วยครับว่าอยากตามหาพ่อแม่!!

อยู่ๆก็มีลูกค้าท่านหนึ่งเดินเขามาในร้าน

“รับอะไรดีครับ?”

“ยังร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะองศา”

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาคือแฟนเก่าของเด็กหนุ่ม

“ทมิฬ..”

“วันนี้จะซื้ออะไรล่ะ?”

เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ที่นี่ทีเจลหล่อลื่นไหม?”

“เอาไปทำไรหรอ?”

เด็กหนุ่มถามพร้อมกับหาเจลในลังข้างๆ

“มายจะมาค้างบ้านนะ”

“ใช่คนที่สวยๆที่อยู่หมู่บ้านถัดไปป่ะ?”

“ใช่”

(อายุแค่18รีบจังนะ..)

“อ่ะนี่..”

“เอาถุงยางด้วยไหม?”

“ไม่เป็นไร”

“ทั้งหมด80บาท”

ชายหนุ่มวางตังไว้บนโต๊ะ หยิบของแล้วเดินออกไป

ตกเย็นเด็กหนุ่มเก็บของเพื่อปิดร้าน

(ไปร้านหนังสือหน่อยดีกว่า..)

เด็กหนุ่มหยิบตัวค่าขนมของตัวเองและเดินออกจากร้านเพื่อที่จะไปซื้อหนังสือที่หมู่บ้านข้างๆ

เมื่อเด็กหนุ่มไปถึงก็พบคำพูดที่ผู้คนวัยกลางคนพูดใส่

“มาหามายหรอลูก”

“โทษทีนะลูก มายเขาไม่ชอบเกย์หรอก..”

“ที่บ้านรับได้รึป่าวล่ะ เรื่องที่..เป็นเกย์น่ะ..”

“โอยแกก็\~ไม่มีใครเขารับได้หรอก”

“มีลูกเป็นความน่าอับอายน่ะ”

“แกก็พูดแรงไป\~”

“ไอศามันไม่ถือหรอก”

“ใช่ไหมลูก\~”

เด็กหนุ่มได้แค่ปิดหูปิดตาไม่รับฟังในสิ่งที่คนอื่นพูดและเดินจากไป

ณ ร้านหนังสือ

“ป้ารัตน์ครับ\~”

เด็กหนุ่มถามหาเจ้าของร้านหนังสือ

หญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังร้าน

“วันนี้มาซื้อหนังสืออีกแล้วหรอลูก”

“ใช่ครับ\~”

ป้ารัตน์เป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นเกย์แล้วไม่เคยรังเกียจแถมยังใจดีเหมือนเป็นแม่ของผมเลย แกมีหลานชายอยู่คนหนึ่งอายุมากกว่าผม2ปี แถมเรียนที่เดียวกันกับผมอีก ผมเลยสนิทกันได้

“ไอศักดิ์ มันไปไหนล่ะ”

“ลุงไปขายของที่เชียงใหม่น่ะครับ”

“งั้นไปเดินเลือกหนังสือได้เลยนะ”

เขาใจดีกับผมมากอบอุ่นมากเขาไม่เคยหัวร้อนเลยเป็นคนที่ใจเย็นมากๆ

“องศาาา”

เสียงเรียกของชายหนุ่มอีกคนได้เรียกชื่อของเด็กหนุ่มออกมา

“ว่าไงพี่พยัคฆ์”

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา

“จะมาก็ไม่บอกเลยน้า”

“ว่าแต่ วันนี้จะซื้อหนังสืออะไรหรอ”

“อยากได้เรื่อง ชีวิตที่ฝันกับเจ้าตูบผู้รู้คุณ น่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้นะ”

พยัคฆ์ได้ไปหยิบหนังสือเรื่องที่องศาบอกมาให้

“อันนี้ใช่ป่ะ”

“ใช่ๆ”

“พี่พยัคฆ์เก่งจัง!!”

เด็กหนุ่มดีใจเพราะเด็กหนุ่มอยากได้หนังสือเล่นนี้มานานแล้วจึงกระโดดกอดชายหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มได้เดินไปคิดตังและเดินออกไปจากร้านเพื่อกลับบ้าน ถึงระหว่างทางกลับบ้านจะมีแต่เสียงนินทาเขาก็พยายามไม่ฟัง ทั้งๆที่ข้างในอยากจะร้องออกมาให้ดังที่สุด

————————————————————

ร้องได้ร้องออกมาอย่าเก็บ ไว้คนเดียวแบบองศา หาทางออกในแบบของตัวเอง ไม่ใส่ใจเสียงรอบข้างที่ต่อว่าเรา เราแค่เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องเดือดร้อนผู้อื่นแม้แต่น้อย แล้วทำไมเขาต้องมาต่อว่าเรา?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***