ออกจากแคว้นน้ำวน

ณ แคว้นน้ำวนที่ล่มสลายไปแล้ว

บรรยากาศรอบรอบยามวิกาลมีเสียงตั๊กแตนสัตว์ป่าน้อยใหญ่ผลัดเปลี่ยนไปมาใบไม้ลมพัดผ่านน้ำไหลตัดผ่านชวนให้น่านอน

ตึก ตึก เสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้ใบแล้วใบเล่า " รุ่นพี่ครับ " เสียงพูดดังขึ้นมาแทนอีก 2 คนที่ตามหลังมา คนด้านหน้าไม่ได้ตอบ แต่หันมองเฉยๆ " เมื่อไหร่พวกเราจะถึงครับ.....แต่ว่าทำไมพวกเราจะต้องมาที่แคว้นนี้...มันล่มสลายไปแล้วไม่ใช่หรอ " เมื่อได้ยินรุ่นน้องถามมาจึงตอบกลับไปว่า " ใกล้ถึงแล้ว ภารกิจของเราคือไปรับเด็กที่อยู่กลางป่าใกล้ๆกับน้ำตก " [ นั่นสิภารกิจ B ของเราคือไปรับเด็ก แต่ทำไมถึงให้คนมาตั้ง 3-4 คน แต่ละคนเป็นโจนินและหน่วยลับทั้งนั้น ] เงียบไปสักพักจึงพูดอีกครั้ง " อ๋อ กับลืมบอกไประวังกับดักด้วยล่ะ " รุ่นน้องที่ได้ยินก็ตะโกนถามทันที่ " รุ่นพี-- " ตูมมมม ตูมมม แต่ยังไม่ทันได้ถาม รุ่นน้องที่ตามหลังมาอีก 2 คนไม่ทันได้ระวังจึงเหยียบเขากับยันต์ระเบิด คนที่อยู่ด้านหน้าตะโกนบอกให้หลบ รุ่นน้องที่ได้ยินก็หลบแต่ก็หลบไม่พ้นเพราะยันต์ระเบิดมันมีเยอะเกินไป " อ๊ากก อ๊ากกก " กว่าเสียงระเบิดจะเงียบลงไปก็ ผ่านไปเป็นชั่วโมงกว่าๆ

ขณะเดียวกันอีกด้านนึง น กลางป่าใกล้ๆกับน้ำตกมีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ ข้างกันด้านในมีไฟเปิดอยู่ คนด้านในกำลังอ่านหนังสืออยู่

แต่ก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียง ระเบิดดังมาเป็นชั่วโมงแล้วกว่าจะพูดขึ้น " ....มีคนมา....โชคไม่ดีซะเลย...ตรงนั้นมียันต์ระเบิดติดอยู่ตั้งเยอะ....แต่ว่าใครจะมาดึกๆป่านนี้ " พูดแล้วก็เหมือนนักอะไรออก จึงได้ลุกขึ้นจากโต๊ะไปหยิบลิ้นชัก ข้างเตียงหยิบของด้านในออกมาเป็นคัมภีร์สงสาร เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีนกสงสารมา หยิบขึ้นมาก็เปิดอ่านได้ใน

....................ด้านในคัมภีร์สงสาร......................

ถึง อุซึมากิ มินาริ แม่ของหนู อุซึมากิ อุชินะ แฝดพี่ของ อุซึมากิ คุชินะ ได้บอกปู่ไว้ว่าเมื่ออายุครบ 13 ปีค่อยส่งนกสงสารไปไห้ เมื่อถึงตอนนั้นปู่จะส่งคนไปรับหนู หนูคงจะได้เรียนรู้หลายๆอย่าง ที่แคว้นที่หนูอยู่ตอนนี้ อย่าลืมเตรียมพร้อมสำหรับสอบ เป็นนินจาของโคโนฮะล่ะ

.....................................จาก ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น...

ได้อ่านข้อความด้านในแล้ว มินาริก็ยืนนิ่งนึกย้อนไปถึง เสียงระเบิดที่เงียบไปเป็นชั่วโมงแล้ว " หึ ถ้าปู่จะส่งคนมารับหนู ต้องเก่งกว่านี้นะ " ว่าแล้วกำลังจะเดินไปปิดไฟก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงฝีเท้า 3-4 คู่ดังขึ้น " หึ รอดจากยันต์ระเบิดได้หรอเนี่ย " พูดไปได้สักพักก็มีเสียงเคาะประตู ก๊อกๆ ก๊อกๆ มินาริยืนอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนค่อยไปเปิดประตู แอนน พอเปิดประตูเห็นคน 3-4 คนยืนออยู่หน้าประตูสภาพแต่ล่ะคนมีเศษดินเศษใบไม้ติดอยู่ตามร่างกาย " หึ " เงยหน้ามองพวกเขา " พวกคุณคือ " หลังจากพูดไปสักพักคนที่อยู่ด้านหน้าที่เหมือนจะช็อคไปกับอะไรบางอย่างก็พูดขึ้น " พวก...พวกเราคือนินจาจากโคโนฮะ " เมื่อเขาพูดขึ้นได้หยิบม้วนคัมภีร์มาให้ มินาริที่เห็นอย่างนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบม้วนคัมภีร์มา ก่อนจะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหยุดและหันไปมองข้างหลัง " พวกคุณจะเข้ามาไหม " เมื่อพูดไปอย่างนั้นคนด้านหน้าก็พูดคืน" อืม " มินาริที่ได้ยินเสียงตอบรับก็ต้องถอยหลัง ให้พวกเขาเข้ามา " เชิญค่ะ " หลังจากเชิญพวกเขาเข้ามาก็ให้พวกเขาไปห้องรับแขก " งั้น....เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำชาให้ " มินาริก็ได้ไปห้องครัวเพื่อจะเอาน้ำชาให้พวกเขาที่ห้องรับแขก หลังจากแจกจายน้ำชาเรียบร้อยมินาริก็ไปห้องนอน หยิบม้วนคัมภีร์ที่ได้มาใหม่เปิดขึ้นอ่าน

.....................ด้านในคัมภีร์สงสาร...............

ถึง อุซึมากิ มินาริ ถ้าหลานได้อ่างคัมภีร์ฉบับนี้แสดงว่าคนของปู่ได้ส่งไปให้ถึงมือหลานแล้ว กว่าจะไปถึงที่หนูอยู่คงไกลน่าดู แต่หลานต้องจำไว้อย่างนึงนะ ใกล้จะถึงวันสอบเป็นนินจาแล้ว ไว้หลานมาเมื่อไหร่ปู่ค่อยอธิบายไว้ให้ฟังที่หลัง

.......................................จาก ซารุโทบิ ฮิรุเซ็นเมื่อมินาริได้อ่านข้อความเรียบร้อยแล้วเลยจะเดินกลับไปที่ห้องรับแขกเพื่อไปถามว่าไปวันไหน แต่ยังไม่ทัง ได้ไปถึงห้องรับแขก ก็เห็นคนยืนอยู่ตรงหน้าพอดี เขาเป็นผู้ชายผมสีเทาควันบุหรี่ สวมหน้ากากและสวมเสื้อของหน่วยรับไว้มินาริที่เห็นได้ถามขึ้นมาว่า " คุณมาที่นี่ทำไมคะ...ไม่ไปรอที่ห้องรับแขก...แต่ช่างเถอะค่ะ...พวกเราจะออกเดินทางไปวันไหนคะ " เขาได้ตอบกลับมาทันที " ไปตอนเช้าอย่าตื่นสายล่ะ " " อืม " และมินาริก็เงียบไปสักพักก็นึกขึ้นมาได้ ว่าจะให้พวกเขานอนที่ไหน " ถ้างั้นพวกคุณก็ไปนอนห้องรับแขก แล้วก็ถ้าไม่พอก็นอนห้องข้างๆมีห้องนึงทางซ้ายมือของห้องรับแขกแล้วก็ผ้าห่มกับหมอนก็อยู่ห้องนั้นเหมือนกัน...อึม...ถ้าคุณหิวข้าวก็เข้าไปหาในตู้เย็นเอาแล้วกันนะ " เขาไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้าเฉยๆ แล้วพวกเราก็แยกย้ายเข้าห้องนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น

มินาริตื่นขึ้นมาขยิบตาเล็กน้อยแล้วก็ลุกออกจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไปสักพักมินาริก็เดินออกมา เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบใส่ชุด ( ขออธิบายตรงนี้ก่อนนะ เสื้อผ้าของมินาริเหมือนของนารูโตะ แต่เปลี่ยนจากกางเกงขายาวเป็นขาสั้นแทนสีส้มเป็นสีแดง ) มาสวมใส่และเดินไปที่กระจกมองดูตัวเองที่กำลังมัดผม 2 ข้างเป็นทรงแกะสองข้างพอเสร็จเรียบร้อยก็กำลังจะเดินไปเปิดประตูแต่มีเสียงเคาะประตูซะก่อน ก๊อก ก๊อก มินาริก็เปิดประตูไป และเห็นชายเมื่อวานยืนอยู่หน้าประตูห้อง " รีบกิน....เดี๋ยวไปมันจะค่ำซะก่อน " มินาริก็รับมาแล้วมองของที่ได้มา มันเป็นกับข้าวมื้อเช้า ก่อนจะได้ถามอะไรเขาก็พูดขึ้นมาว่า " เธอเก็บข้าวของเสร็จยัง " พยักหน้า " ฉันเก็บเสร็จแล้วอยู่ตรงโน้น " และมินาริก็ชี้ไปตรงมุมห้อง และเขาก็มองตามที่มินาริชี้ที่มีกระเป๋าเป้ 1 ใบ เขาพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า " กินเสร็จเรียบร้อยไปเจอฉันที่หน้าประตูบ้าน " และหันหลังเดินกลับไป ส่วนทางด้านของมินาริก็กินข้าวเสร็จแล้ว ก็เอาจานไปล้างแล้วขึ้นไปบนห้องไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายไว้ด้านหลัง และเดินลงไปข้างล่างบ้าน พอเปิดประตูหน้าบ้านก็เห็นคน 3-4 คนยืนอยู่ มินาริก็ล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็เลยไปหาผู้ชายผมสีเทาควันบุหรี่ " เราจะเดินทางไปยังไงคะ " พอเขาได้ยินอย่างนั้นก็ย่อตัวลง มินาริก็มองเขา [ จะให้ฉันขี่หลังรอ ] พอเขาเห็นเด็กที่ได้รับภารกิจมาให้ไปส่งที่หมู่บ้านไม่ยอมขึ้นมาก็เลยบอกให้ขึ้นหลังมา " ขึ้นหลังมาเร็ว.... " พอมินาริได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าขึ้นหลังไป และเขาก็หันไปพูดกับคนอื่นว่า " ทุกคนพร้อมแล้วใช่ไหม " ทุกคนไม่ได้ตอบแค่พยักหน้า " อืม ไปกันเถอะ "

การเดินทางออกจากแคว้นน้ำวนเป็นอะไรที่ง่ายมาก ให้เสียกว่าตอนเข้ามาอีก พระมีคนคอยบอกทางเลยไม่ถูกกับดัก แต่ผู้ที่เอามาวางไว้ก็อยู่ด้านหลังนี่แหละ อย่างนั้นไม่พอต้องข้ามน้ำไปอีกฝั่งนึงพระแคว้นน้ำวนเป็นเกาะขนาดเล็กและมีน้ำวนน้อยใหญ่อยู่รอบๆเกาะถ้าไม่เดินผ่านทางเรือก็ต้องเดินผ่านวิชายืนบนน้ำเอา

ปล. ถ้าผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 เรื่องแรกก็ยังไม่จบเลยคิดไม่ค่อยออก ติชมกันได้นะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***