บทที่๔ เจ้าแสนดี

ตอนที่๔ เจ้าแสนดี

กลับถึงคอนโดหรูกลางเมือง ธันวากำลังคิดเรื่องแต่งงาน ซึ่งไม่เคยมีอยู่ในหัวผู้ชายอย่างเขาตั้งแต่เข้าวงการมาเขาคบกับผู้หญิงหลายคนแต่ไม่เคยจริงจังกับใครแต่ตอนนี้ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่แสดงท่าทีว่าไม่ชอบหน้าตัวเองออกมาตรงๆ แบบมายมิ้น

“เอาไงดีวะแต่คนอย่างธันวาไม่เคย ถูกผู้หญิงคนไหนปฏิเสธมาก่อน”

ความต้องการเอาชนะเกิดขึ้นทำให้ท่านว่าตัดสินใจอย่างง่ายขึ้นไม่คิดลังเลเขาต้องการจะเปลี่ยนแปลงนิสัยของผู้หญิงคนนั้นแล้วเจอกันมายมิ้น

เช้านี้ไม่มีตื่นสายผิดปกติเพราะเธอรู้ว่าจะมีคนมารับจึงไม่ยอมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอย่างยังคงนอนอยู่อย่างสบายบนเตียงหนานุ่มมือก็กดเล่นโทรศัพท์ไปมาเพื่อฆ่าเวลาส่วน คนที่มารออยู่ด้านล่างรู้สึกว่าอีกคนหนึ่งไม่เต็มใจจะไปด้วยดีๆ แน่นอนบางทีเธออาจแอบออกจากบ้านก่อนเวลาเพื่อเลี่ยงการพบเจอกับตนเอง

“ป้าอิ่มแน่ใจนะครับว่าน้องมิ้นยังไม่ได้ออกไปเรียน”

“ป้าแน่ใจค่ะเดี๋ยวป้าขึ้นไปดูให้นะคะ”

“ไม่เป็นไรครับป้าเดี๋ยวผมไปตามเอง”

ป้าอิ่มได้แต่พยักหน้าอนุญาตเพราะรู้ว่าอีกไม่นานคงหนูของนางก็ต้องแต่งงานกับนายแบบหนุ่มคนนี้คงไม่ผิดอะไรถ้าจะขึ้นไปตามคุณหนูของตนข้างบนนั้น

“คุณธันวาคงไม่ทำอะไรเกินเลยคุณหนูของป้านะคะ”

“ผมสัญญาครับว่าน้องมิ้นจะไม่ช้ำแน่นอน”

พูดจดพูดจบร่างสูงก็ลุกจากโซฟามุ่งตรงจุดมุ่งหมายของเขาคือห้องนอนของมายมิ้นที่ป้าอิ่มบอกว่าหน้าห้องจะมีรูปของสุนัขติดอยู่และตอนนี้เขาก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูเรียบร้อย

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น 3 ครั้งติดเจ้าของห้องที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูให้คนมาเคาะให้คนที่มาขอเข้ามาเพราะเข้าใจว่าต้องเป็นป้าอิ่มขึ้นมาตามเธอแต่เธอคิดผิดเพราะเมื่อเปิดประตูออกกะเป็นคนที่ทำให้เธอต้องนอนซ่อนตัวอยู่บนนี้แทนการเรียนแต่เช้า

“เฮ้ย!! มาได้ไงอ่ะออกไปนะ”

ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วเดินเจ้าของห้องร้องห้ามเสียงหลงเธอตกใจมากไม่คิดว่าเขาจะกล้าเข้ามาในห้องของเธอและที่สำคัญตอนนี้เธอยังสวมชุดนอน

“ทำไมผมจะเข้าไม่ได้อีกหน่อยผมคงให้ทำมากกว่าเข้ามาในนี้อีกแน่นอน”

“พูดบ้าอะไรอ่ะรีบออกไปเลยนะ”

“พี่จะออกไปก็ต่อเมื่อเราแต่งตัวพร้อมไปเรียนแล้วเท่านั้นไม่งั้นก็จะนอนรออยู่นี้แหละ”

“ก็ได้ก็ได้แต่อย่าหยิบอะไรของเขานะ”

สิ่งที่มายมิ้นท์ต้องยอมทำตามเพราะตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงหนานุ่มของเธอโดยมีตุ๊กตาปลาโลมาซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม มันชื่อว่าเจ้าแสนดี

“ไปได้แล้วหรือคิดจะยืมหน่อยพี่บอกก่อนนะพี่ไม่หยุดแน่นอน” ธันวามองหญิงสาววัย 22 ปีที่กำลังสวยสะพรั่งตรงหน้าเธอสวมชุดนอนแบบบางจัดว่าเซ็กซี่มากๆ หากเป็นผู้หญิงทั่วไปเขาจะไม่รอช้ากระชากเธอมาเฝ้าจนพอใจแต่นี่คือผู้หญิงผู้หญิงที่เขาจะต้องแต่งงานด้วยในอีกไม่ช้า

ใช้เวลาแต่งตัวเพียง 20 นาทีมันเลวมากสำหรับเธอเพราะโดยปกติเธอใช้เวลาอาบน้ำไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมงที่เธอใช้เวลารวดเร็วขนาดนี้เพราะเธอไม่อยากให้เขายุ่งกับของรักของหวงเธอใครจะยอมล่ะเจ้าแสนดีของเธอมันเก่ามากแล้วและมีร่องรอยการซ่อมแซมนับไม่ถ้วนด้วยฝีมือลูกโลกของเธอถ้าฝ่ายนั้นรู้คงขายหน้าชะมัด

ธันวาคมมองหญิงสาวตั้งแต่เดินออกมาเธอดูกังวลถึงอะไรบางอย่างจนน่าสนใจเขาจึงมองตามสายตาที่จับจ้องก็เจอกับอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มที่ตนเองนอนทับอยู่

“นี่อย่าบอกนะว่าเธอ....”

เร็วเท่าความคิดมายมิ้นท์รีบพุ่งตัวไปตรงสิ่งนั้นอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังช้ากว่าคนที่นอนอยู่ใกล้เจ้าแสนดีตอนนี้เจ้าแสนดีของเธออยู่ในมือของเขาเรียบร้อย

“เอาแสนดีคืนมานะ”

“เธอเรียกไอ้นี่ว่าเลยนะแสนดีอย่างนั้นหรอ”

ธันวามองตุ๊กตาปลาโลมาตัวเก่าที่ผ่านการใช้งานมาน่าจะนานมากตอนนี้รอบตัวของมันเต็มไปด้วยรอยปะเย็บมากมาย

“เบาๆ หน่อยสิแสนดีมันเก่ามากแล้วเดี๋ยวมันก็ขาดหรอก”

ธันวาเห็นท่าทีห่วงใยที่เธอแสดงออกมาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณหนูอย่างมายมิ้นจะติดตุ๊กตาเก่าแบบว่าเก่ามากๆ แทบจะไม่เหลือความน่ารักนอกจากร่องรอยการซ่อมแซมที่มองยังไงก็ไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย

“นี่เธออย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนซ่อมมันเองทั้งหมดฮ่าๆ ๆ”

“ขำบ้าอะไรอ่ะวางแสนดีลงเลยนะแล้วก็เบาๆ มือด้วย”

เธอขอให้เขาวางตุ๊กตาของเธอลงเพราะดูแล้วหากเขาจับนานเธอกลัวว่ามันจะขาดเอาอีกนี่ก็แทบจะไม่มีที่ว่างอยู่แล้วแต่จะให้ทิ้งหรือหาตัวใหม่มาทดแทนความรู้สึกของเธอมันก็ไม่เหมือนเดิม

“พูดให้มันเพราะกว่านี้หน่อยได้ไหมถ้าเกิดเธอพูดอย่างนี้บางทีฉันอาจตกใจและทำเจ้าเนี้ยภาพหลุดมือก็ได้นะ”

“อย่านะอย่าแกล้งฉันแบบนี้วางเจ้าแสนดีลงเถอะ”

“ก็พูดดีๆ กว่านี้หน่อยสิแล้วอีกอย่างก็ควรเรียกพี่ว่าพี่ด้วยไหนลองพูดซิ”

“ก็ได้ก็ได้พี่ธันวาช่วยบางแสนดีลงนะคะมายมิ้นขอร้อง”

มายมิ้นเป็นห่วงของรักของเธอมากไม่อยากให้เขาจับมันเพราะเกรงว่ามันจะบุบสลายไปมากกว่านี้ให้เธอทำอะไรเธอก็ยอมทำได้ทุกอย่างเพราะมันเป็นของชิ้นเดียวที่แม่จะซื้อไว้ให้

“ดีมากพี่ไม่แกล้งแล้วไปเราไปเรียนได้แล้วแหละเดี๋ยวจะสายพี่ไปส่ง”

“ค่ะ”

ธันวาค่อยวางแสนดีตรงที่เดิมและลุกจากเตียงนอนเพื่อไปส่งเธอที่มหาลัยตอนนี้ก็สายมากแล้วเดี๋ยวอีกคนจะเข้าเรียนไม่ทัน

มายมิ้นท์นั่งอยู่บนรถ BMW คันหรูของธันวาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักใบหน้าของเธอบึ้งตึงเพราะม่พอใจที่เขามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอแต่เนี่ยมันก็แค่เริ่มต้นต่อไปมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่นอนแต่ยังต้องขอบคุณเขานะอย่างน้อยเขาก็ปิดหลังคาเพราะไม่อยากให้เธอเพราะเธอไม่อยากไปเรียนโดยมีหัวฟูฟ่องเหมือนสิงโตเพราะโดนลมบวกกับมลพิษทางอากาศทั้งสองใช้เวลาไม่ถึงอีก 20 นาทีก็ถึงมหาลัยของหญิงสาว

“แล้วเลิกเรียนกี่โมงเดี๋ยวพี่มารับ”

“นี่นายไม่มีงานมีการทำยังไงมาคอยตามตื้ออยู่ได้น่ารำคาญชะมัด”

“อ้าวทำไมพูดกับพี่แบบนี้ล่ะไม่น่ารักเลยรู้ไหม”

“ทำไมนายชอบมาวุ่นวายน่ารำคาญจริงๆ จะไปไหนก็ไปเลยไป” ธันวามองหญิงสาวตาร้อนเมื่อได้ยินประโยคเมื่อคู่แต่ก็ทำได้แค่มองและสีแดงสีหน้าไม่พอใจงานพี่นะมีแต่นี่ก็คือหน้าที่ของพี่เหมือนกันที่ต้องดูแลเธอหน้าที่บ้าบออะไรหน้าหม้อสิว่ามายมิ้นท์พูดอ้อมแอ้มในใจมาเบาๆ แต่อีกคนก็ได้ยินทุกอย่างชัดเจน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***