อื้อฉาว

กอหญ้าหลังจากที่นั่งเงียบๆไปสักพัก เธอก็คิดได้ว่าถึงเรื่องที่เธอเป็นลมจนทำให้ไม่ได้เข้าประกวดมันจะเป็นความผิดของเธอจริงๆแต่เธอก็ไม่ได้เป็นเหมือนที่ริสาว่าไว้  แล้วทำไมเธอถึงจะต้องเอาสิ่งที่ริสาว่ามาคิดมากด้วย  พอคิดได้จึงค่อยๆสบายใจขึ้น เธอเงยหน้ามามองภีมและคนอื่นๆที่ยังคงนั่งมองเธออยู่

"เอ่อ!..ไม่ต้องมองอย่างนั้นเลย..ชั้นไม่เป็นอะไร..หนูสบายดีแล้วค่ะพี่ๆ"กอหญ้ายิ้มนิดๆ

"จริงนะแก...ห้ามโกหกนะ"เมย์ถาม

"อืม!..ชั้นไม่เป็นไรจริงๆ"กอหญ้าบอกอย่างจริงจัง

"ตัวเล็ก..ถ้าไม่สบายใจบอกพี่ได้นะคะ"ภีมลูบผมกอหญ้าเบาๆ

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"กอหญ้าเงยหน้าไปมองภีม

"งั้นก็รีบกินข้าวได้แล้ว..จะได้ขึ้นเรียนกัน"รุ้งพูด

"แล้ววันนี้..น้องๆเลิกเรียนกี่โมง"ชาถาม

"บ่ายสามค่ะ"เมย์บอก

"ลูกสาว...เป็นยังไงบ้างลูก..ดีขึ้นหรือยังคะ"ซาร่าเดินเข้ามาหากอหญ้าอย่างเร็วแถมเอามือลูบหัวเธอด้วย

"หนูสบายดีแล้วค่ะเจ๊"กอหญ้ายิ้ม

"ดีแล้วค่ะลูก...แต่เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นย่ะ!?...ไอ้หล่อ..กูได้ยินตอนที่เดินเข้ามาเนี่ย!"ซาร่าหันไปถามภีม

"จะมีอะไรล่ะ!...ไอ้หล่อของมึงฟิวส์ขาด...เกือบจะฆ่าคนตายได้น่ะสิ555"ชาว่าขำๆ

"สัส!!"ภีมหันไปว่าชา

"ใครย่ะ!?..ที่ทำให้น้ำแข็งเป็นน้ำเดือดได้อ่ะ!?"ซาร่าถามงงๆเพราะไม่เคยเห็นภีมโมโหมากมาย

"ก็ริสาน่ะสิ...มาว่ากอหญ้าเรื่องที่เป็นลมในวันประกวดน่ะเจ๊...หาว่าสำออย..หาว่าแกล้งทำเพื่ออ่อยพี่ภีมน่ะ...ก็เลยเป็นเรื่อง"รุ้งเล่า

"ว้าย!อีชะนี..ปากไม่มีหูรูด...หนูอย่าไปสนใจมันเลยนะคะลูก...มันอิจฉาน่ะ..เลยพูดแบบนั้นอ่ะค่ะ.."ซาร่าลูบผมกอหญ้า

"ค่ะเจ๊...หนูไม่คิดมากหรอกก็หนูไม่ได้ทำแบบที่ริสาว่าสักหน่อย"กอหญ้ายิ้มบางๆ

"ดีแล้วค่ะลูก...แล้วนี่มึงจัดการอีชะนีนั่นยังไงล่ะยะ..ไอ้หล่อ"ซาร่าหันไปถามภีม

"หึหึ..มันเอาน้ำแดงสาดไปที่หน้าริสาเต็มๆเลยสิมึง..และถ้าพวกกูไม่ห้ามนะมีหวัง...พรุ่งนี้มีข่าวพาดหัวในเพจมหาลัยแน่ๆ...ว่าอดีตเดือนมหาลัยชกต่อยผู้หญิงจนต้องหามส่งโรงพยาบาลน่ะ"วิทย์ว่าพลางยกยิ้มมุมปาก

"แหม!ถ้ากูอยู่ด้วยนะมึง...กูจะตบให้ฟันร่วง..ปากเบี้ยว..จนต้องกลับไปทำหน้าใหม่เลยแหละค่ะ..บังอาจมาว่าลูกสาวของกู"ซาร่าพูดอย่างหมั้นเขี้ยว

"เจ๊..ใจเย็นๆค่ะ...หนูไม่เป็นไรจริงๆ..ปล่อยเขาพูดไปเถอะ...หนูไม่ได้ทำเหมือนที่เขาว่าเสียหน่อย"กอหญ้าจับมือซาร่า

"ลูกสาวก็ใจดีอย่างนี้ตลอดล่ะ...เจ๊ละเพลียค่ะ..เฮ้อ!"ซาร่าถอนหายใจเบาๆ

"กอหญ้าก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละเจ๊...แต่หนูว่าแบบนี้ล่ะดีแล้ว..ขืนให้กอหญ้าโมโห...หนูว่าพวกพี่ๆกับเจ๊จะกลัวมากกว่าน่ะ"เมย์บอก

"ขนาดนั้นเลยเหรอ..เมย์...พี่ไม่เคยเห็นกอหญ้าจะโกรธหรือโมโหใครเลยนะ..ออกจะใจดี..ใจเย็น..เอะอะอะไรก็ช่างตลอดเลย"ชาว่า

"555..พี่ๆอย่าเห็นเลยจะดีกว่าค่ะ..หนูกับไอ้เมย์ยังไม่อยากเห็นเลย"รุ้งบอก

"ทำไมล่ะ!?..ตัวเล็กโหดมากเลยเหรอคะ"ภีมหันมามองหน้ากอหญ้าตรงๆ

"พี่ๆอย่าไปฟังไอ้รุ้งกับไอ้เมย์นักเลยค่ะ...พวกมันก็พูดไปเรื่อยอ่ะ!"กอหญ้าว่าพลางมองหน้ารุ้งกับเมย์แบบคาดโทษ

"โอเคๆ...เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่านะ...ไม่อย่างนั้นหนูกับไอ้รุ้งชะตาขาดแน่ๆ"เมย์พูดอ่อยๆเมื่อเห็นสายตาที่กอหญ้ามองมา

"ใช่ๆ..ไปขึ้นเรียนกันเถอะ...พี่ๆคะ..พวกหนูขึ้นเรียนก่อนนะคะ"รุ้งรีบลุกขึ้นทันที

"งั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ..ไปไอ้เมย์"กอหญ้าลุกขึ้นเหมือนกัน

"ตอนบ่ายรอพี่ที่หน้าคณะนะคะ..ตัวเล็ก"ภีมกำชับ

"ค่ะ..ไปนะคะเจ๊..แล้วเจอกันค่ะ"กอหญ้าหันไปบอกซาร่า

"จ้า..ตั้งใจเรียนกันนะคะ..ลูกสาว"ซาร่าบอก

กอหญ้า รุ้งกับเมย์จึงพากันเดินออกไปจากโรงอาหารเพื่อขึ้นตึกเรียน

"มึงว่า..ถ้าลูกสาวของกูโมโห..จะเป็นยังไงย่ะ!?"ซาร่าถาม

"กูก็ไม่รู้ว่ะ..แต่ก็คงจะแรงอยู่นะ..จากที่เคยเห็นตอนสู้กับผู้ชายน่ะ"วิทย์ว่า

"ใช่..กูเห็นด้วย..คนอย่างกอหญ้าเนี่ย..เวลาโกรธคงจะโหดเอาเรื่องทีเดียวว่ะ..แค่นึกก็ขนลุกแล้ว"ชาบอก

"งั้น..ไอ้หล่อ..มึงก็ต้องระวังอย่าทำให้ลูกสาวของกูโกรธเข้าล่ะย่ะ...ถ้าไม่อยากตายน่ะ..หึหึ"ซาร่ายิ้มนิดๆ

"กูไม่ทำให้ตัวเล็กโกรธแน่ๆ..แต่คนที่มาทำให้ตัวเล็กโกรธหรือไม่สบายใจกูก็จะไม่เอามันไว้เหมือนกัน"ภีมพูดหน้านิ่งๆเสียงแข็งๆหน้าตาบอกว่าเอาจริงแน่ๆ

"หมายความว่ามึง..."ชาพูดแล้วหยุดไว้

"เออ..กูคงต้องสั่งสอนคนที่พูดไม่รู้เรื่องสักหน่อย..ไม่อย่างนั้นคงจะทำอีกแน่ๆ"ภีมยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

"กูเห็นด้วย.!..ไอ้หล่อ..อีชะนีนั่นตอแยลูกสาวกูไม่เลิก..ถ้ามึงไม่จัดการ...กูก็จะจัดการเองอยู่แล้วค่ะ"ซาร่าพูด

"งานนี้มึงไม่ต้อง..ไอ้ซาร่า..เดี๋ยวกูให้ลูกน้องกูจัดการเอง"ภีมบอกอย่างจริงจัง

"ได้ย่ะ...แล้วอย่าลืมรายงานผลด้วยล่ะ...เออ!ว่าแต่เรื่องไอ้เหี้..!นั่น..มึงจัดการยังไงย่ะ!?"ซาร่าถามถึงธันวา

"อีกไม่กี่วันนี้..มึงก็รู้เองแหละ..งานนี้เฮียผาลงมาช่วยจัดการด้วยนะมึง..ข่าวใหญ่แน่ๆ"วิทย์ยิ้ม

"แต่เรื่องนี้...ห้ามให้ตัวเล็กรู้เด็ดขาด.."ภีมสั่งเสียงเข้ม

"พวกกูรู้อยู่แล้ว..มึงไม่ต้องห่วง..ไปๆขึ้นเรียนกัน..ได้เวลาแล้ว"ชาบอกแล้วลุกขึ้น

ภีม ซาร่าและวิทย์จึงลุกขึ้นแล้วเดินตามกันไปที่ตึกเรียน

หลายวันต่อมาหลังจากกินข้าวกลางวันแล้วกอหญ้า รุ้งกับเมย์มานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียน ระหว่างที่กำลังอ่านหนังสือกันอยู่เพื่อเตรียมควิชในตอนบ่ายก็ได้ยินนักศึกษาสาวๆที่นั่งโต๊ะข้างๆคุยกัน

"นี่แก..เห็นข่าวพี่ธันวาเดือนคณะวิทย์ปีที่แล้วป่าว!?"

"เห็น..ที่ว่าพี่เขาไปยุ่งกับสาวคนไหนก็ไม่รู้..แต่น่าจะเป็นลูกคนมีอิทธิพล..เลยถูกซ้อมจนต้องนอนไอซียูเลยใช่มั้ย!?"

"ใช่ๆ..แถมที่บ้านของพี่ธันวายังเกิดปัญหาอีกด้วยนะ..เห็นว่าบริษัทขาดทุนจนต้องปิดกิจการน่ะ"

"น่าสงสารพี่ธันวานะ..เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเลย"

"แต่ชั้นว่า..สมควรแล้วล่ะ...ใครๆก็รู้ว่าพี่ธันวามั่วไปทั่ว..ไม่ว่าผู้หญิงจะเป็นใคร..ถ้าสนใจก็จ้องแต่จะเอา..ไม่ได้ดูเลยว่าจะไปเหยียบตีนใครบ้าง..งานนี้คงเจอตอเข้าถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลเลย"

"เฮ้อ!..งั้นชั้นคงต้องดีใจที่เกิดมาไม่สวยล่ะสิ..ใช่มั้ย555"

กอหญ้า รุ้งกับเมย์ได้ยินแต่ไม่ได้พูดอะไร รุ้งกับเมย์ที่พอจะเดาเรื่องของธันวาได้ว่าเป็นฝีมือใครก็ได้แต่เหลือบมองหน้าของกอหญ้า แต่เห็นว่ากอหญ้าไม่ได้สนใจอะไรแล้วเอาหูฟังมาเสียบเพื่อฟังเสียงอาจารย์ที่บันทึกไว้กับเปิดโน้ตอ่านจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ

"ไงคับน้องๆ..ทำอะไรกันอยู่"ชาถาม เขาเดินมาพร้อมกับวิทย์และภีม

"อ่านหนังสือกันค่ะ..ตอนบ่ายมีควิช"รุ้งตอบ

"พี่ซื้อน้ำมาฝากด้วย"วิทย์บอกแล้ววางแก้วน้ำปั่นสองแก้วลงที่ข้างหน้ารุ้งกับเมย์

"ขอบคุณค่ะ"รุ้งกับเมย์บอก

ภีมยืนมองคนตัวเล็กเงียบๆแล้วอมยิ้มเพราะท่าทางจะยังไม่รับรู้ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ เธอยังคงก้มหน้าอ่านโน้ตแถมใส่หูฟังอีกด้วย

"อุ้ย!"กอหญ้าอุทานอย่างตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาโดนที่แก้ม

"พี่ภีมอ่ะ!..ตกใจหมดเลยค่ะ"กอหญ้าบ่นออกมาเมื่อเงยหน้ามาแล้วเห็นว่าภีมเอาแก้วน้ำปั่นมาแนบกับแก้มจนเธอตกใจ

"ตกใจหรือคะ..พี่ขอโทษ..ก็ตัวเล็กไม่สนใจพี่เลยอ่ะ..พี่มายืนตั้งนานแล้วนะ"ภีมบอกอย่างงอนๆก่อนจะนั่งลงข้างๆกอหญ้า

"ก็หนูอ่านหนังสือและฟังเสียงอาจารย์น่ะค่ะ..เพราะบ่ายนี้จะควิชวิชาหลัก..ยากมากด้วย"กอหญ้าบอกเสียงอ่อนๆ

"ใช่ค่ะ..ถ้าอย่างกอหญ้าบอกว่ายาก..รุ้งกับหนูนี่..ไม่ต้องพูดถึงเลย"เมย์ทำหน้าเหนื่อยๆ

"เดี๋ยวพวกพี่ช่วยติวให้..รับรองว่าผ่านชัวร์"วิทย์ยิ้ม

"จริงหรือคะ..งั้นก็ดีเลย"รุ้งยิ้ม

"มาตัวเล็ก..เดี๋ยวพี่ช่วย..ไม่เข้าใจตรงไหนคะ"ภีมลูบผมกอหญ้าเบาๆ

หลังจากนั้นภีมก็ช่วยกอหญ้า วิทย์ช่วยเมย์และชาช่วยรุ้งจนใกล้จะได้เวลาขึ้นควิช

"ช่วยได้เยอะเลยค่ะ...ขอบคุณนะคะพี่ภีม"กอหญ้ายิ้มกว้าง

"สำหรับตัวเล็ก..พี่ยินดีค่ะ...ต่อไปถ้าไม่เข้าใจก็มาถามพี่ได้"ภีมยิ้มอย่างเอ็นดู เขาชอบที่กอหญ้ายิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ที่สุด

"ใช่ค่ะ..หนูก็ขอบคุณพี่วิทย์ด้วยนะคะ"เมย์ยิ้ม

"ไม่มีปัญหาคับ..พี่พร้อมเสมอ"วิทย์บอก

"หนูก็ขอบคุณพี่ชาเหมือนกันค่ะ..หนูเข้าใจมากกว่าเรียนกับอาจารย์อีกอ่ะ"รุ้งพูด

"พี่ดีใจคับที่ได้ช่วย."ชาว่ายิ้มๆ

"งั้นพวกหนูขอไปควิชก่อนนะคะ..แล้วพี่ๆไม่มีเรียนแล้วหรือคะ"กอหญ้าบอกพร้อมกับลุกขึ้น

"พี่ไม่มีเรียนแล้วค่ะ..พี่นั่งรอตรงนี้นะ...ควิชเสร็จแล้วจะพาไปกินไอศครีม"ภีมบอกยิ้มๆ

"จริงๆนะคะ..พี่ภีม"กอหญ้ายิ้มอย่างถูกใจ

"จริงค่ะ..พี่ไม่โกหกตัวเล็กหรอก..ตั้งใจควิชนะคะ"ภีมบอก

"ค่ะ..ไปแล้วนะคะ"กอหญ้าบอกแล้วเดินไปพร้อมกับรุ้งและเมย์

หลังจากควิชเสร็จแล้วภีมก็พากอหญ้ากับเพื่อนของเธอและเพื่อนของเขามาที่ห้างใกล้ๆเพื่อมากินไอศครีม

"เป็นยังไงบ้างคะ..ทำได้มั้ย!?"ภีมถามกอหญ้าหลังจากทุกคนมานั่งลงในร้านไอศครีมแล้วรอไอศครีมมาเสิร์ฟ

"ได้ค่ะ..เพราะพี่ภีมเลย.."กอหญ้ายิ้ม

"อย่างกอหญ้า..พี่ภีมไม่ต้องห่วงมากหรอกค่ะ..อย่างไม่ได้ก็เกินครึ่งแน่ๆ..แต่ถ้าบอกว่าได้นี่..เกือบเต็มหรือเต็มแน่ๆ"รุ้งบอก

"ใช่ค่ะ..กอหญ้าเรียนเก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว..มีแค่พวกหนูสองคนนี่แหละ..เกือบตกตลอดอ่ะ!"เมย์ทำหน้าเหนื่อยๆ

"555แล้ววันนี้ทำได้มั้ยล่ะ"วิทย์ถาม

"ทำได้ค่ะ..วันนี้มั่นใจว่าเกินครึ่งแน่ๆ"รุ้งยิ้ม

"หนูก็เหมือนกันค่ะ"เมย์บอก

"งั้นเอาไว้คราวหน้า..พวกพี่ช่วยติวให้อีกได้นะ"ชาว่า

"เยี่ยมไปเลยค่ะ"เมย์ทำหน้าดีใจ

"เออ..ว่าแต่น้องๆจะไปดูดนตรีของคณะเราหรือป่าว..ที่จะเล่นในวันเสาร์หน้าน่ะ"วิทย์ถาม

"อ้อ!..ที่เป็นงานของชมรมดนตรีสากลน่ะหรือคะ!?"รุ้งถาม

"ใช่คับ..พวกพี่ต้องไปช่วยเล่นดนตรีด้วยนะ"ชาบอก

"จริงหรือคะ..พี่ภีมด้วยเหรอ!?"กอหญ้าถามอย่างแปลกใจ

"ทำไมมองพี่แบบนั้นคะ....ไม่มั่นใจว่าพี่เล่นได้เหรอ"ภีมอมยิ้ม

"มะ..ไม่ใช่ค่ะ..แต่หนูว่า..มันขัดกับบุคลิกของพี่อ่ะ!"กอหญ้าบอกเบาๆ

"555ไอ้ภีม..มันไม่ได้เล่นดนตรีหรอก..กอหญ้า..แต่มันโดนรับเชิญให้ไปร้องเพลงน่ะ"วิทย์พูดขำๆ

"ห๊ะ!!..พี่ภีมจะร้องเพลงหรือคะ"กอหญ้าตกใจมากกว่าเดิมอีก

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นคะ...ไม่เชื่อว่าพี่จะร้องได้?"ภีมทำหน้างอ

"เอ่อ..ไม่ใช่ค่ะ..เพียงแต่ไม่เคยเห็นอ่ะ..แต่มันก็นะ..ไม่น่าเชื่อจริงๆนั่นแหละ"กอหญ้าบอกเบาๆ

"แหมๆ..ดูถูกนะคะ..ถ้าอย่างนั้นตัวเล็กต้องไปนะ..เพราะพี่จะร้องเพลงให้ตัวเล็กฟังค่ะ"ภีมยกมือลูบผมกอหญ้าเบาๆ เขาวางแผนเซอร์ไพรส์ตัวเล็กไว้แล้ว ดังนั้นงานนี้จะขาดเธอไม่ได้

"ค่ะ..หนูจะไปแน่นอน..ใช่มั้ยรุ้ง..เมย์"กอหญ้าหันไปถามเพื่อน

"แน่นอนเลยจ้า.."รุ้งยิ้ม

"งั้น..พวกพี่จะรอพวกน้องๆไปดูนะ..ห้ามลืมล่ะ!"ชาว่า

"ไม่ลืมแน่นอนค่ะ"เมย์บอก

แล้วทุกคนก็นั่งกินไอศครีมกันไปเรื่อยๆ พอกินเสร็จก็ไปกินข้าวก่อนจะพากันกลับคอนโด

หลังจากนั้นมาภีมก็ไปรับไปส่งกอหญ้าทุกวัน เขาตามติดเธอแทบตลอดเวลา เวลาอยู่ที่มหาลัยเขาจะมากินข้าวพร้อมกับเธอทุกวัน แล้วถ้าว่างไม่มีเรียนก็มักจะมานั่งรอที่หน้าห้องเรียนเสมอจนเพื่อนๆของกอหญ้าพากันแซว

กอหญ้าเองก็อดดีใจไม่ได้ที่ภีมดูแลเทคแคร์เธอทุกอย่าง เวลาที่เพื่อนในห้องแซวว่าเธอกับภีมเป็นแฟนกัน เธอมักจะปฏิเสธแบบเขินๆว่าไม่ใช่ แต่เพื่อนๆก็ไม่หยุดแซว บอกแต่ว่าถ้าไม่ใช่แฟนกันภีมจะมานั่งเฝ้าและคอยตามเธอทำไม จริงๆมันก็เป็นอย่างนั้นเธอรู้ว่าตัวเองชอบภีมนับวันยิ่งชอบมากขึ้นแต่มันก็ยังไม่ใช่แฟนเพราะภีมยังไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนเลยนี่นา แล้วจะเป็นแฟนกันได้ยังไง แล้วถ้าภีมมาขอเธอเป็นแฟนเมื่อไหร่ เธอจะตอบตกลงดีมั้ยนะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***