จัดการขั้นเด็ดขาด

ก๊อก..ก๊อก..เสียงเคาะประตูห้อง รุ้งจึงเดินไปเปิดก็เห็นภูผา ภีม วิทย์และชายืนอยู่ที่หน้าประตูจึงเบี่ยงตัวให้ทุกคนเดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะเฮีย"รุ้งกับเมย์ยกมือไหว้ภูผา

"อืม..แล้วยายหนูล่ะ"ภูผาพยักหน้ารับแล้วถาม เขานั่งเครื่องบินกลับมาทันทีที่ภีมโทรไปบอกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะอยากมาจัดการกับธันวาด้วยตัวเองแต่พอไปถึงเซฟเฮ้าท์ของภีม กลับต้องเปลี่ยนความคิดเพราะธันวาโดนภีมทั้งเตะและต่อยนอนจมกองเลือดหายใจโรยริน จนเขาต้องเข้าไปห้ามเพราะคนอื่นๆไม่มีใครกล้าเข้าไป ตอนนั้นภีมน่ากลัวมาก ขนาดเขาบอกให้ภีมหยุดทำร้ายธันวา ภีมก็จำใจหยุดแต่กลับบอกว่าจะทำลายครอบครัวของธันวาด้วยซึ่งภูผาเลยต้องบอกว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นเองแล้วให้ลูกน้องของภีมเอาตัวธันวาไปส่งโรงพยาบาลเพราะตอนนั้นธันวาเหมือนจะไม่ไหวแล้ว

"กอหญ้าอาบน้ำอยู่ค่ะ"เมย์ตอบ

"แล้วยายหนูเป็นยังไงบ้าง..จำอะไรได้บ้างมั้ย!?"ภูผาถามสีหน้าเป็นกังวล

"เห็นบอกว่ายังมึนๆหัวค่ะ..แต่ดีที่กอหญ้าจำอะไรไม่ได้..จำได้แค่ว่าไปเอารองเท้าที่รถเท่านั้น..หนูกับเมย์เลยบอกกอหญ้าว่า..มันเป็นลมตามที่พี่ภีมบอกไว้ค่ะ"รุ้งบอก

"ดีแล้วล่ะ..ขอบใจรุ้งกับเมย์มากนะ..พวกมึงสามคนด้วย"ภูผาพูดอย่างจริงจัง

"ไม่เป็นไรค่ะเฮีย..พวกเราเป็นพี่น้องกันอยู่แล้ว"เมย์ยิ้ม

"เอ่อ!เฮีย..ผมต้องขอโทษที่ดูแลตัวเล็กไม่ดี..เกือบจะถูกไอ้ธันวาทำร้ายได้"ภีมบอกอย่างรู้สึกผิด

"กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย..ว่ามันไม่ใช่ความผิดของมึง..ที่มึงสามารถไปช่วยยายหนูมาได้..กูกับป๊าก็ต้องขอบใจมึงมากอยู่แล้ว"ภูผาตบบ่าภีมเบาๆ

"แต่ว่า..."ภีมยังจะแย้ง

"หรือมึงจะเลิกชอบยายหนู.."ภูผาถามสีหน้าจริงจัง

"ไม่มีทางคับเฮีย..ผมรักตัวเล็กมากๆ"ภีมรีบพูดทันที

"ถ้าอย่างนั้น..มึงก็เลิกโทษตัวเองแล้วทำหน้าตาให้มันดีๆ..ไม่อย่างนั้น..ยายหนูจะสงสัยได้"ภูผาบอก

"คับเฮีย..ขอบคุณคับ"ภีมยกมือไหว้ภูผา

แกร๊ก..แอ๊ด..ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

"อ้าว!เฮีย..สวัสดีค่ะ..กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ..พี่ๆสวัสดีค่ะ"กอหญ้าทักทายพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเอวของภูผา

"เฮียกลับมาทำธุระ..แล้วพอดีโทรหาไอ้ภีม..เลยรู้ว่าเราเป็นลมเมื่อวานเลยแวะมาดูเนี่ยล่ะ!"ภูผากอดกอหญ้าแล้วเอามือลูบผมเบาๆ

"หนูไม่เป็นไรค่ะ..สงสัยว่าจะซ้อมหนักไปหน่อย..และคืนก่อนก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะตื่นเต้นเลยเป็นลมน่ะค่ะ"กอหญ้ายิ้ม

"ทุกทีเลย..นี่ยังดีนะที่ได้ไอ้ภีมกับคนอื่นๆช่วยดูแลแทนเฮียกับป๊า..เฮียเลยโล่งใจหน่อย"ภูผาพูด

"ใช่ค่ะ..หนูขอบคุณพี่ๆมากนะคะ..โดยเฉพาะพี่ภีมที่อุ้มหนูขึ้นมาน่ะค่ะ"กอหญ้าหันไปยกมือไหว้ภีม วิทย์และชา

"ไม่เป็นไรหรอกกอหญ้า..พวกพี่รักเราเหมือนน้องสาว..ก็ต้องช่วยกันดูแลสิ"วิทย์ว่า

"แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณค่ะ..ว่าแต่พี่ภีมเป็นอะไรหรือป่าวคะ..ทำไมเงียบๆ"กอหญ้ามองภีมที่ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่

"เอ่อ!!พี่ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"ภีมพูดทันทีที่ได้สติ

"จริงนะคะ"กอหญ้าย้ำ

"จริงสิตัวเล็ก..แล้วนี่กินข้าวกันหรือยังคะ?"ภีมรีบเปลี่ยนเรื่อง

"พวกเรากำลังจะออกไปกินค่ะ"รุ้งตอบ

"งั้น..ก็ออกไปพร้อมกันเลย..เพราะเฮียก็ต้องกลับไปสิงคโปร์เหมือนกัน"ภูผาบอก

"ว้า!..เฮียจะกลับแล้วเหรอคะ"กอหญ้าทำหน้ายู่

"เฮียทำธุระเสร็จแล้วก็ต้องกลับสิ..ทางโน้นไม่มีคนดูแล..แต่อีกไม่กี่วันเฮียก็จะกลับมาแล้วเพราะงานใกล้จะเสร็จแล้ว"ภูผาลูบหัวกอหญ้า

"ค่ะ..ดูแลตัวเองนะคะ"กอหญ้าบอก

"บอกตัวเองดีกว่ามั้ย..ยายหนู..กูฝากพวกมึงดูแลน้องสาวกูด้วยนะ..ไอ้ภีม..มึงรับปากกับกูแล้ว..ดังนั้น..ห้ามลืม"ภูผาเน้นย้ำกับภีม

"คับเฮีย..ผมจะดูแลตัวเล็กด้วยชีวิตของผมเลย"ภีมบอกอย่างจริงจัง เขาจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเล็กอีกแน่ๆ

"ไป..ไปกันได้แล้ว..เดี๋ยวจะหิวจนเป็นลมไปอีก"ภูผาบอกก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง

ทุกคนจึงเดินตามกันออกไปจากห้องลงลิฟต์ไปข้างล่าง แล้วภูผาก็แยกออกไปขึ้นรถที่มีคนขับรถมาจอดรออยู่แล้ว ส่วนสามสาวกับสามหนุ่มก็พากันไปที่ห้างใกล้ๆเพื่อหาอะไรกิน

ห้างโรบินสัน

"น้องๆจะกินอะไรกันล่ะ!?"ชาถามเมื่อทุกคนเดินเข้ามาภายในห้างแล้ว

"กอหญ้า..แกเลือกเลย"รุ้งบอก

"ทำไมต้องชั้นล่ะ!?"กอหญ้าถามงงๆ

"อ้าว!ก็แกเพิ่งจะหาย..แกอยากกินอะไรจะได้หายไวๆไง"เมย์ยิ้ม

"ใช่..ตัวเล็กต้องกินเยอะๆนะคะ..ตัวเบามากเลย..ตอนที่พี่อุ้มน่ะ"ภีมบอกยิ้มๆ

"พี่ภีมอ่ะ!"กอหญ้าหน้าแดง

"ไม่ต้องเขินเลยแก..ตกลงจะกินอะไร"เมย์ถามยิ้มๆ

"ไม่ต้องมาแซวชั้นเลย..เมย์อ่ะ..ไปกินอาหารญี่ปุ่นล่ะกัน..ไม่ได้กินนานแล้ว"กอหญ้าบอกพลางทำหน้างอนิดๆที่ถูกเมย์แซว

"โอ๋ๆ..อย่างอนนะ..เดี๋ยวไม่สวยแล้วไม่มีคนรักนะ"รุ้งเดินเข้ามากอดเอวของกอหญ้า

"ก็คนมันไม่สวยอยู่แล้วป่ะ!..ไม่มีคนรักก็ไม่แปลกหรอก"กอหญ้าพูดตรงๆ

"ใครบอกว่าตัวเล็กไม่สวยคะ..เพราะแค่นี้ก็สวยจนพี่ต้องตามคุมอยู่แล้วค่ะ"ภีมบอก เขามองหน้ากอหญ้ายิ้มๆ

"แหม!มึง..จีบน้องไม่อายเพื่อนน้องกับพวกกูเลยนะ"ชาแซวภีมยิ้มๆ

"หวานจนจะอ้วนตายแล้วนะ..กูว่า555"วิทย์ขำ

"ปะ..ไปกันเถอะค่ะ..หิวแล้ว"กอหญ้าบอกแล้วรีบเดินนำไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเพราะเขินกับคำพูดของภีมและอายที่ถูกชากับวิทย์แซว

หลังจากกินอะไรกันแล้วก็พากันเดินเล่นในห้างกันต่อ

"เอ่อ..แล้วใครได้เป็นดาวกับเดือนมหาลัยล่ะคะ"กอหญ้าถามขณะที่เดินดูของกัน

"อ้อ!..ดาวมหาลัยเป็นของนิเทศน์น่ะ..ส่วนเดือนก็ศิวะ..เดือนคณะเราน่ะ"รุ้งบอก

"พี่ว่านะ..ถ้ากอหญ้าไม่ได้เป็นลมนะ..ดาวมหาลัยต้องเป็นของเราแน่ๆ"ชาว่ายิ้มๆ

"ไม่หรอกค่ะ..มีคนสวยกว่ากอหญ้าตั้งหลายคน...ดีแล้วล่ะที่เนยได้น่ะ..เพราะเนยทั้งสวยและน่ารัก"กอหญ้ายื้ม

"พี่ว่าตัวเล็กสวยและน่ารักกว่านะคะ...แต่พี่ก็ดีใจที่ตัวเล็กไม่ได้เข้าประกวดทำให้ไม่ได้เป็นดาวมหาลัยค่ะ"ภีมบอก

"ทำไมล่ะคะ...พี่ภีม!?"เมย์ถาม

"จะอะไรเสียอีกล่ะเมย์..ไอ้ภีมมันกลัวว่าถ้ากอหญ้าขึ้นเวทีประกวดแล้วจะมีคนมาคอยตามจีบแข่งกับมันไงล่ะ!..จริงมั้ยไอ้ชา555"วิทย์ขำ

"กูก็ว่างั้นแหละ"ชาพูด

"พูดมากนะพวกมึง"ภีมว่าเสียงเข้ม

กอหญ้าเงยไปมองหน้าภีมก็เห็นเขามองเธออยู่แล้วจึงอมยิ้ม

"ยิ้มอะไรคะ..ตัวเล็ก!?"ภีมเอามือจับหัวกอหญ้า

"ยิ้มไม่ได้หรือคะ"กอหญ้าถามยิ้มๆ

"ได้ค่ะ..เพราะพี่ก็อยากเห็นรอยยิ้มของตัวเล็กเหมือนกัน"ภีมยิ้ม

"แหม!มึงคับ..ตรงนี้ยังมีพวกกูกับรุ้งและเมย์ด้วยนะคับ"ชาแซวยิ้มๆ

"สัส!..เงียบไปเลยมึงอ่ะ!"ภีมว่า

"555อย่าพึ่งทะเลาะกันค่ะ..ว่าแต่แกดีขึ้นหรือยัง..กอหญ้า!?"รุ้งขำ

"ชั้นดีขึ้นแล้วล่ะ..ไม่มีอาการอะไรแล้ว"กอหญ้าบอก

"โอเค..งั้นพรุ่งนี้ก็ไปมหาลัยได้"เมย์พูด

"พรุ่งนี้ตัวเล็กไปพร้อมพี่นะคะ"ภีมบอก

"ทำไมล่ะคะ!?"กอหญ้าถาม

"พี่เป็นห่วง..กลัวว่าตัวเล็กจะเป็นลมไปอีกน่ะค่ะ..เพราะอย่างนั้น..ช่วงนี้พี่จะคอยไปรับไปส่งตัวเล็กเอง"ภีมบอก

"มันจะดีหรือคะ..พี่ภีมกับหนูเรียนไม่ตรงกัน..แต่ถ้าเป็นห่วงหนูไปกลับกับรุ้งและเมย์ก็ได้"กอหญ้าพูด

"แต่พี่อยากไปกับตัวเล็กนะคะ"ภีมทำเสียงอ่อนๆ

"หึหึ...แกไปกับพี่ภีมแหละกอหญ้า..เพราะพี่ภีมเขามีหน้าที่ต้องดูแลแกแทนเฮียนะ..ไม่อย่างนั้นถ้าแกเป็นอะไรอีก..เฮียไม่ปล่อยพี่ภีมแน่ๆ"รุ้งยิ้ม เธอรู้ว่าภีมเป็นห่วงกอหญ้ามากแค่ไหนจากเรื่องที่เกิดขึ้น

"ใช่แก..นี่เฮียก็คาดโทษพี่ภีมอยู่แล้วนะที่แกเป็นลมไปน่ะ..หาว่าดูแลแกไม่ดี"เมย์รีบสนับสนุนแม้ว่าจะต้องโกหกกอหญ้าเพราะเธอรู้ว่าภีมเป็นห่วงกอหญ้ามาก

"จริงอ่ะ..เฮ้อ!เฮียนี่นะ..ชิ!..หนูขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ภีมต้องโดนเฮียว่าอ่ะ..เดี๋ยวให้เฮียกลับมาก่อนหนูจะจัดการเฮียให้เองนะคะ"กอหญ้าบอกอย่างจริงจัง

"เอ่อ!..แกไม่ต้องไปว่าเฮียหรอก..เฮียคงเป็นห่วงแกน่ะ"รุ้งรีบบอกขืนกอหญ้าไปว่าเฮียจริงๆงานเข้าแน่ๆ

"ใช่ๆ..พี่เห็นด้วย..แค่กอหญ้ายอมให้ไอ้ภีมมันคอยรับส่งและดูแลก็พอแล้วล่ะ"วิทย์ช่วยพูด

"ตัวเล็กไม่ยอมไปกับพี่..เพราะไม่ไว้ใจหรือรังเกียจพี่ใช่มั้ยคะ...ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ"ภีมทำหน้าบึ้ง

"มะ..ไม่ใช่ค่ะ..หนูแค่เกรงใจ..ไม่โกรธนะคะ...งั้นเอาตามที่พี่ภีมบอกก็ได้ค่ะ"กอหญ้ารีบพูดเมื่อเห็นภีมทำหน้าบึ้ง

"ไม่โกรธก็ได้ค่ะ..ตามนั้นนะ"ภีมอมยิ้ม

"ค่ะ"กอหญ้าพูด

รุ้ง เมย์ วิทย์กับชาพากันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สามารถทำให้กอหญ้าตกลงได้แต่ก็ยังกลัวกอหญ้าจะรู้ว่าทุกคนโกหกเรื่องที่ภูผาว่าภีมแต่คงไม่เป็นไรเพราะที่ทำก็หวังดีกับกอหญ้าทั้งนั้น

โรงอาหารคณะวิศวะ

กอหญ้านั่งรออยู่ที่โต๊ะคนเดียวหลังจากไปซื้อน้ำมาแล้วและคนอื่นๆพากันไปซื้อข้าวกันหมดแต่ภีมให้เธอนั่งรอที่โต๊ะแล้วเขาจะเป็นคนไปซื้อมาให้เธอเอง

"แหม!กอหญ้า..เธอนี่ทำให้คณะเราขายหน้ามากเลยนะ..ถ้ารู้ตัวว่าไม่ไหวก็น่าจะถอนตัวตั้งแต่ทีแรก..ไม่ใช่มาเป็นลมจนเข้าประกวดไม่ได้..ทำให้คนอื่นเสียโอกาสไปด้วย"ริสาที่เดินมากับเพื่อนพูดว่า

"เอ่อ..ขอโทษ"กอหญ้าทำหน้ารู้สึกผิด

"แกไม่ต้องขอโทษหรอกกอหญ้า..แกไม่ได้ทำผิดอะไร..ส่วนเธอ..คิดเหรอว่าถ้าเธอเข้าประกวดแล้วจะมีอะไรดีขึ้น..ชั้นว่าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วล่ะ"รุ้งว่า เธอซื้อข้าวแล้วเดินกลับมาทันได้ยินที่ริสาว่ากอหญ้าพอดีจึงพูดขึ้น

"ทำไม!?ชั้นจะว่าไม่ได้..ก็มันเรื่องจริง..เพื่อนเธอก็แค่สำออย..ทำเป็นอ่อนแอเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่ภีมเท่านั้นแหละ..หน้าตาก็งั้นๆเก่งแต่อ่อยผู้ชาย"ริสาว่าเสียงดังจนมีนักศึกษาแถวนั้นพากันหันมามอง

"หุบปาก!!"ภีมตะคอกเสียงดัง เขาเดินถือจานข้าวเข้ามาและได้ยินที่ริสาว่ากอหญ้าทำให้ทั้งโกรธและโมโหมาก ยายนั่น!มีสิทธิ์อะไรมาว่าคนตัวเล็กของเขากัน

"พี่ภีม!!"ริสาอุทานอย่างตกใจ

"ไปให้พ้น!!..ชั้นขอเตือนครั้งสุดท้าย..ถ้ายังอยากมีปากไว้กินข้าว"

ภีมว่าเสียงแข็งสายตาคมดุจ้องหน้าริสาอย่างเอาเรื่อง เขาเอาจานข้าววางลงบนโต็ะข้างหน้าของกอหญ้าก่อนจะเอามือวางลงบนไหล่ของเธอเบาๆ เขาเห็นเธอก้มหน้ามองมือของตัวเองอย่างรู้สึกผิดก็ยิ่งโมโหริสามากขึ้นไปอีก

"พี่ภีม!ทะ..ทำไมต้องปกป้องยายนี่!ด้วยคะ..พี่ภีมกำลังถูกมันปั่นหัว..มันแกล้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อเรียกร้องความสนใจเท่านั้น..พี่ภีมอย่าไปเชื่อมันนะคะ"ริสาจีบปากจีบคอพูด

"ยายริสา!..ปากนี่กินหมาเข้าไปกี่ตัวห๊ะ!..ถ้าพูดอย่างนี้มาตบกันดีกว่า"เมย์วางจานข้าวแล้วเดินเข้าไปหาริสาทันที

ซ่า!!

"ว้าย!กรี๊ด!..พะ..พี่ภีม..ทะ..ทำไม"

ริสาร้องออกมาอย่างตกใจเพราะถูกภีมสาดน้ำแดงไปที่หน้าของเธอจนเปียกไปหมดแถมเสื้อนักศึกษาก็เปียกจนแดงไปด้วย

"พี่ภีม!!"กอหญ้าอุทานเพราะตกใจที่ภีมทำอย่างนั้น

"ไอ้ภีม!..ใจเย็นๆโว้ย!!"ชาพูดพลางเดินมาจับบ่าของภีม เขารู้ว่าภีมโกรธริสามากจนสามารถทำได้ทุกอย่างที่คิดไม่ถึงเลยทีเดียว

"กลับไปเอาน้ำยาบ้วนปากเสียบ้างนะ..อย่าคิดว่าใครจะเป็นเหมือนเธอ.."รุ้งว่า

"แก!..พวกแก..ฝากไว้ก่อนเถอะ"ริสาว่าแล้วรีบเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนทันทีเพราะเธอกลัวสายตาและท่าทางของภีมที่ทำท่าจะเข้ามาทำร้ายได้ถ้าเธอยังขืนจะอยู่ต่อ

"รีบไปไกลๆเลย..แล้วอย่าฝากไว้นานนะ..เพราะชั้นจะคิดดอก"เมย์ว่าตามหลังริสาเสียงดัง

"แก..ไม่เป็นไรนะ..อย่าไปคิดมากเพราะคำพูดของยายริสาเลย"รุ้งรีบเดินมาจับมือของกอหญ้า

"ใช่..กอหญ้า..มันไม่ใช่ความผิดของกอหญ้าหรอก"วิทย์พูด

กอหญ้าก้มหน้านิ่งเงียบไม่พูดจาอะไร เธอยังคงคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอเหมือนอย่างที่ริสาว่าจริงๆ