รู้ใจตัวเอง

กอหญ้าหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปทันที เธอรู้สึกเจ็บที่ใจมากๆทั้งโมโหและหงุดหงิดแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้ต้องไปให้พ้นจากภาพที่เห็นไม่อย่างนั้นเธออาจจะเผลอทำอะไรลงไปด้วยความโมโหและหงุดหงิดอย่างแน่นอน

"กอหญ้า!!!?"รุ้งกับเมย์เรียก

"เฮ้ย!!เหี้..!แล้ว"วิทย์กับชาพูด

"พลั๊ก..โอ้ย!!"

ภีมผลักริสาออกจากตัวอย่างแรงจนเธอล้มลงไปกระแทกพื้น

"กูขอเตือนไว้เลยนะ..อย่ามายุ่งวุ่นวายกับกูอีก..ไม่อย่างนั้นกูจะไม่เกรงใจ..ถึงจะเป็นผู้หญิงกูก็ไม่เว้น"

ภีมพูดอย่างโมโหมาก สายตาและท่าทางบอกว่าอยากจะฆ่าให้ตาย

ริสานั่งตัวสั่นเพราะกลัวกับสายตาและท่าทางของภีมที่จ้องมาที่เธออย่างเอาจริง

"เอ่อ..พี่ภีมคะ..เมย์ว่า..พี่ภีมรีบตามกอหญ้าไปก่อนดีกว่าค่ะ"

เมย์บอกอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะภีมตอนนี้น่ากลัวมากๆ

ภีมจึงคิดได้แล้ววิ่งตามกอหญ้าไปทันที โดยมีวิทย์ ชา เมย์กับรุ้งวิ่งตามไปด้วย

"ตัวเล็ก!!...รอพี่ก่อนตัวเล็ก!"

ภีมร้องเรียกกอหญ้าเสียงดังจนมีคนหันมามองกันทั่ว

กอหญ้าไม่หันกลับไปมอง เธอรีบวิ่งตรงไปที่รถของเธอ เมื่อไปถึงรถก็ขึ้นไปแล้วติดเครื่องขับออกไปทันที

ภีมที่วิ่งตามมาเห็นกอหญ้าขับรถออกมา เขาตัดสินใจวิ่งออกไปขวางหน้ารถของเธอตั้งใจอยากให้เธอจอดรถจะได้คุยกัน

"ไอ้ภีม!!!/พี่ภีม!!!"

วิทย์ ชา เมย์กับรุ้งร้องด้วยความตกใจที่เห็นภีมทำอย่างนั้น

กอหญ้าเห็นภีมวิ่งมาขวางหน้ารถไว้ เธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธอจอดรถแต่เธอจะไม่จอดตอนนี้เพราะยังไม่อยากเห็นหน้าและพูดกับเขา มันรู้สึกน้อยใจ เสียใจ และโมโหแต่ยังหาสาเหตุไม่ได้ จริงๆแล้วการที่เขาจะไปกอดกับใครมันก็เป็นเรื่องของเขาแต่ไม่รู้ทำไม เธอถึงได้รู้สึกแบบนี้ เธอจึงดริฟรถหักหลบตัวของเขาแทนการจอดแล้วขับออกไปจากมหาลัยทันที

"เอี๊ยดดด!!!บรืนนนน!!"

ภีมหันมองตามรถของกอหญ้าที่ขับออกไปอย่างเร็ว

"ไอ้เหี้...!ภีม..มึงทำอะไรวะ!!อยากตายหรือไง"

วิทย์ว่า เขาเดินมาจับตัวของภีมเข้าไปยืนที่ทางเดินทันที

"นั่นสิว่ะ!!ทำเอากูใจหายหมด..แต่กอหญ้าขับรถเก่งว่ะ!"ชาพูด

"ถ้ากอหญ้ามันโมโหหรือหงุดหงิดมากๆ...ใครก็เอาไม่อยู่หรอกค่ะ"รุ้งบอกหลังจากที่เห็นภีมไม่เป็นอะไร

"แล้วนี่..รุ้งกับเมย์พอจะรู้มั้ยว่าตัวเล็กจะไปที่ไหน"ภีมถาม

"ถ้าลองว่าหงุดหงิดและโมโหขนาดนี้ก็คงมีที่เดียวแหละค่ะ"รุ้งกับเมย์หันมายิ้มให้กัน

"ที่ไหน!?"ภีมรีบถาม

"สนามแข่งรถ!!"รุ้งกับเมย์พูดพร้อมกัน

"สนามแข่งรถ!?ที่ไหนล่ะ?"วิทย์ถามงงๆ

"เป็นสนามแข่งที่เฮียสร้างขึ้นเองตอนที่เรียนจบใหม่ๆน่ะค่ะ...แต่ไม่ได้เปิดเป็นทางการเพราะเฮียไม่มีเวลามาดูแล..จึงมีไว้สำหรับคนในครอบครัว..เพื่อนๆของเฮียและคนรู้จักไว้แข่งกันค่ะ..ตอนนี้ให้ลูกน้องของเฮียดูแลอยู่"เมย์บอก

"แล้วสนามอยู่ที่ไหน!?ช่วยพาพี่ไปที"ภีมบอก

"ได้เลยค่ะ..ขับรถตามมานะคะ"รุ้งบอกแล้วเดินไปที่รถพร้อมกับเมย์

ภีม ชา กับวิทย์ก็เดินไปที่รถ โดยชากับวิทย์ไปรถคันเดียวกันเพราะรถของภีมนั่งไม่หมด

ที่สนามแข่งรถ

"พี่นัน..สวัสดีค่ะ"

รุ้งกับเมย์ทักทายลูกน้องของภูผาที่มีหน้าที่ดูแลสนามแข่งรถ

"สวัสดีคับคุณรุ้ง..คุณเมย์..แล้วนี่ใครล่ะคับ!?"นันถามเมื่อเห็นมีชายหนุ่มมาด้วย

"อ้อ!..นี่รุ่นน้องของเฮียและเป็นรุ่นพี่ของพวกหนูกับกอหญ้าค่ะ"เมย์บอก

"สวัสดีคับทุกคน"นันพูด

"สวัสดีคับ"สามหนุ่มพูด

"แล้วไหนกอหญ้าคะ..พี่นัน!?"รุ้งถาม

"คุณหนูอยู่ในสนามน่ะคับ..เอ่อ..คุณรุ้งกับคุณเมย์พอจะรู้มั้ยคับ..ว่าคุณหนูไปโกรธหรือโมโหใครมาหรือป่าวคับ!?"นันถาม

รุ้งกับเมย์และชากับวิทย์หันไปมองหน้าภีมทันทีแต่นันไม่เห็น

"ทำไมหรือคะ..พี่นัน?"เมย์ถาม

"ก็ดูคุณหนูสิคับ...ผมไม่เคยเห็นคุณหนูขับรถแบบนี้มาก่อนเลย...ขับเหมือนไปโกรธใครมาเลยคับ"นันบอกพลางชี้มือลงไปที่สนาม

ทุกคนมองตามที่นันชี้ก็เห็นรถเก๋งแข่งสีดำที่ขับด้วยความเร็วมากๆ แถมตอนถึงทางโค้งก็ไม่เบรคแต่ใช้การดริฟเข้าโค้งแทน รถจึงเหมือนกับจะพลิกคว่ำแต่ไม่คว่ำ ทำเอาคนที่ยืนดูอยู่ลุ้นจนตัวเกร็ง แล้วพอขับมาถึงที่กลางสนามยังขับดริฟวนเป็นวงกลมหลายรอบจนเกิดรอยยางสีดำติดกับพื้น

ภีมที่ยืนดูอยู่เหงื่อออกมาตามมือและหน้าผากใจหายทันทีที่เห็นเพราะกลัวว่าตัวเล็กจะเป็นอันตราย ถ้าตัวเล็กโกรธเขาแล้วมาระบายอย่างนี้ สู้ให้มาด่าว่าหรือทำร้ายตัวเขายังจะดีกว่า

วิทย์กับชาที่เห็นกอหญ้าขับรถก็อึ้งอ้าปากค้าง

รุ้งกับเมย์ตกใจนิดหน่อยเพราะเคยเห็นกอหญ้าขับรถแข่งกับคนอื่นมาแล้วเพียงแต่ไม่ได้รวดเร็วและแรงแบบนี้

กอหญ้าขับรถอย่างระบายความหงุดหงิดออกมาจนอารมณ์เริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องหงุดหงิดและโมโหมากขนาดนี้ แค่เห็นภีมกอดกับคนอื่นเท่านั้น

หลังจากที่ขับรถอยู่ในสนามเกือบชั่วโมง กอหญ้าก็ขับรถกลับมาตรงที่จอด

"หนูฝากพี่นันเก็บหมวกกับรถให้เฮียด้วยนะคะ"

กอหญ้าลงมาจากรถก่อนจะส่งหมวกให้กับนันที่เดินเข้ามาหาเธอทันทีที่เธอจอดรถแล้ว

"คุณหนูไปโกรธใครมาหรือคับ!?..บอกผมได้นะ..เดี๋ยวผมพาคนไปจัดการให้คับ"นันถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..พี่นันไม่ต้องห่วง"

กอหญ้ายิ้ม เธอรู้ว่าลูกน้องของภูผารักเธอทุกคน

"กอหญ้า!!"

"อ้าว!!รุ้ง..เมย์..พี่วิทย์..พี่ชามากันได้ยังไงคะ..แล้วรู้ได้ยังไงว่าชั้นอยู่ที่นี่"

กอหญ้าหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นรุ้ง เมย์ วิทย์ ชาและภีมกำลังเดินเข้ามาหาเธอ เธอจึงทักทายทุกคนยกเว้นภีมที่เธอทำเหมือนไม่เห็นเขา ไม่รู้สิ..พอเห็นหน้าภีมแล้วมันเหมือนมีความน้อยใจและเสียใจอยู่เลยยังไม่อยากคุยกับเขา

"พวกชั้น..โตมาพร้อมกับแกนะ..จะไม่รู้ได้ยังไง"รุ้งว่า

"จ้า..งั้นแกพาพี่ๆไปรอที่ห้องรับรองก่อน..เดี๋ยวชั้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะออกไป"

กอหญ้าพูด ก่อนจะเดินตรงไปทางห้องนักแข่งโดยที่ไม่มองหน้าของภีมที่ยืนมองเธออยู่เลย

"ตัวเล็กคะ!!ตัวเล็ก"ภีมเรียกแต่กอหญ้าก็ไม่หันมา

"กูว่ากอหญ้ายังโกรธมึงอยู่แน่ๆ"ชาว่า

"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด..พวกมึงก็เห็น..แต่ตัวเล็กไม่ฟังกูอธิบายเลยว่ะ...ทำยังไงดีวะ..มาด่าว่ากูเสียยังดีกว่าทำเฉยเหมือนไม่เห็นกูแบบนี้"ภีมพูดเสียงออ่ยๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวหนูช่วยเอง"

เมย์บอกยิ้มๆก่อนจะเดินไปหานันแล้วเดินกลับมา

"พี่ภีมตามไปง้อกอหญ้าได้เลยค่ะ...นี่กุญแจห้อง..ที่พวกหนูยอมช่วยเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ..ไม่อย่างนั้นจะไม่ช่วยแน่นอน"เมย์บอกแล้วส่งลูกกุญแจห้องให้ภีม

"ขอบใจมาก..พี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้ขึ้นอีกแน่นอน"ภีมบอก

"ค่ะ..งั้นพวกหนูกับพี่วิทย์ พี่ชาไปรอที่ห้องรับรองนะคะ"รุ้งพูด

"อย่ารังแกน้องนะโว้ย!!ไอ้ภีม555"ชาขำ

"สัส!!ไปเลยพวกมึง"ภีมพูด

กอหญ้าเดินเข้ามาข้างในห้องแล้วก็ถอนหายใจ เธอเห็นสายตาที่ภีมมองมาที่เธอรวมถึงที่เขาเรียก เธอไม่ได้โกรธ โมโหหรือหงุดหงิดแล้ว เอาจริงๆเธอคิดว่าที่เห็นวันนี้เขาไม่ได้ผิดแน่ๆ เพราะเขาไม่เคยมีทีท่าว่าจะสนใจริสามาก่อนจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมายืนกอดกันอย่างนั้น แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงยังไม่อยากจะคุยกับเขา

กอหญ้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วต้องตกใจที่เห็นภีมยืนพิงประตูห้องกำลังมองมาที่เธออยู่

"พะ..พี่ภีมเข้ามาได้ยังไงคะ"

ภีมไม่พูดแต่ชูลูกกุญแจให้กอหญ้าดูพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอ

กอหญ้าเห็นลูกกุญแจที่มือภีมก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของรุ้งกับเมย์ เธอค่อยๆเดินถอยหลังเพราะกลัวกับสีหน้าของเขาที่เรียบเฉยและเย็นชาเหมือนกับวันแรกที่เคยเจอ

ภีมเดินเข้ามาหากอหญ้าช้าๆ จนเธอถอยหลังไปชนกับผนังของห้อง เขาจึงเอามือท้าวไปที่ผนังทั้งสองข้างเพื่อกักตัวเธอไว้ไม่ให้หนี

"พะ..พี่ภีม..ทะ..ทำอะไรคะ"

กอหญ้าถามเสียงตะกุกตะกักแล้วมองแค่หน้าอกของภีม

"ทำไมไม่มองหน้าพี่คะ..ตัวเล็ก..หื้ม!?"

ภีมก้มลงมาถามใกล้ๆกับใบหูของกอหญ้า

".........."

"ทำไมไม่พูดกับพี่คะ...ตัวเล็ก..โกรธพี่เหรอ!?"

"...ปะ..ป่าวค่ะ"

"ไม่โกรธพี่..แต่ไม่พูดด้วย..ไม่มองหน้า..แถมวิ่งหนี..พี่ดักหน้ารถก็ไม่จอดอย่างนี้หรือคะ"

"..........."

ภีมเห็นกอหญ้าไม่พูดจึงก้มตัวลงอุ้มเธอขึ้นมาเดินตรงไปที่โซฟากลางห้อง

"อุ้ย!!"

"พี่มีอะไรจะบอกค่ะ.."

ภีมพูดหลังจากนั่งลงบนโซฟาแล้วให้กอหญ้านั่งซ้อนบนตักของเขาและเอาสองมือกอดเอวเธอไว้แน่นๆ

"ถ้าเป็นเรื่องของพี่ภีมกับริสา..ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ...หนูไม่อยากฟัง"

กอหญ้าทำหน้างอๆ ไม่รู้ทำไมเธอไม่อยากฟังอาจจะเพราะกลัวว่าภีมจะบอกว่าชอบริสา

"แต่ตัวเล็กต้องฟังค่ะ..ห้ามดื้อ!!"

ภีมดุแล้วกระชับออ้มกอดให้แน่นขึ้นอีก

"........."

"พี่กับริสาไม่ได้มีอะไรกัน..พี่ไม่ได้ชอบหรือสนใจริสา..แล้วที่ตัวเล็กเห็นวันนี้เพราะริสามาดักรอพี่..แล้วมาพูดด้วยแต่อยู่ๆริสาก็โผเข้ากอดพี่เองแล้วพี่ก็ผลักริสาออกแค่นั้นเองค่ะ"

"ตะ..แต่..หนูเห็น.."

"เห็นอะไรคะ!?"

"หะ..เห็นพี่ภีมกับริสากอดกัน"

"พี่ไม่ได้กอดริสาค่ะ..พี่จับตัวริสาแล้วผลักออก..ถ้าตัวเล็กไม่เชื่อ..ไปถามรุ้งกับเมย์หรือไอ้วิทย์กับไอ้ชาดูก็ได้ค่ะ"

"......."

กอหญ้าเงียบ นี่เธอเข้าใจผิดไปเองหรือเนี่ย! เธอเป็นอะไรไปถึงได้หงุดหงิด โมโห เสียใจแล้วน้อยใจแบบไม่มีเหตุผลอย่างนี้

"เข้าใจหรือยังคะ..ตัวเล็ก..หื้ม!"

"อือ!"กอหญ้าพยักหน้ารู้สึกอายมากๆ

"หายโกรธพี่แล้วนะคะ"

"นะ..หนูไม่ได้โกรธ"

"ถ้าไม่ได้โกรธแล้วตัวเล็กเป็นอะไรคะ..ไหนบอกพี่สิคะ"

"หนู..แค่..หงุดหงิด..โมโห..เสียใจและน้อยใจที่พี่ภีมไปกอดกับริสาอ่ะ"

"หึหึ..แบบนั้นเขาเรียกว่าอะไรรู้มั้ยคะ..ตัวเล็ก"

"อะไรคะ!?"

กอหญ้าเอียงคอมองภีมอย่างสงสัย เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร

"เขาเรียกว่าหึงหวงค่ะ..หึหึ"

"ห่ะ..หึงหวงเหรอคะ..ไม่ใช่มั้งคะ"

"ใช่แน่นอนค่ะ..เพราะพี่ก็เป็นเวลาเห็นผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ตัวเล็กน่ะ"

"แต่..ทำไมเวลาหนูเห็นเฮียเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่น..หนูถึงไม่รู้สึกแบบนี้ล่ะคะ"

"นั่นเพราะเฮียเป็นพี่ชายไงคะ..หึงน่ะ..จะเป็นเฉพาะกับคนที่เรารักหรือชอบแบบคนรักค่ะ..ไม่ใช่พี่ชายหรือน้องสาว"

"ตะ..แต่..พี่ภีมก็เหมือนกับเฮียนะคะ"

"แน่ใจหรือคะ..หื้มมม..งั้นตัวเล็กหงุดหงิด..โมโห..เสียใจและน้อยใจพี่ทำไมล่ะคะ"

"......"

"เอาล่ะค่ะ..ไม่ต้องรีบคิดก็ได้..แต่พี่ให้ตัวเล็กค่อยคิดไปเรื่อยๆว่าความรู้สึกที่มีกับพี่และเฮียต่างกันยังไง..เอาง่ายๆ..ระหว่างเฮียกอดกับผู้หญิงกับพี่กอดกับผู้หญิง...ตัวเล็กจะโกรธและโมโหใคร..แล้วถ้าตัวเล็กโมโหและโกรธใคร..คนๆนั้นก็เป็นคนที่ตัวเล็กรักมากกว่าคำว่าพี่ชายแน่นอนค่ะ"

กอหญ้าคิดตามที่ภีมพูด หลังจากทบทวนอยู่สักพักเธอก็ได้คำตอบ ว่าคนที่เธอจะโมโหหรือโกรธ ถ้าเห็นเขากอดกับผู้หญิงก็คือ"ภีม"นั่นเอง นี่เธอรักภีมแบบคนรักจริงๆใช่มั้ย เธอยังไม่ค่อยแน่ใจแต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันหลอกกันไม่ได้จริงๆ เธอจึงหน้าแดงนิดๆเมื่อคิดว่าตัวเองรักภีมเข้าแล้ว

ภีมที่เห็นกอหญ้านิ่งเงียบใช้ความคิดก็ไม่พูดอะไร แต่สักพักก็เห็นเธอหน้าแดงระเรื่อก็รู้ได้ทันทีว่าเธอรู้แล้วว่าตัวเธอคิดและรู้สึกยังไงกับเขา

"ว่าไงคะ..ตัวเล็ก...รู้หรือยังคะ"ภีมอมยิ้มแกล้งถาม

"มะ..ไม่รู้ค่ะ"

กอหญ้าก้มหน้าอย่างเขินๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ...พี่ไม่รีบ..พี่รอได้ค่ะ..ว่าแต่ตัวเล็กหายโกรธหายหงุดหงิดพี่แล้วหรือยังคะ"

"หะ..หายแล้วค่ะ"

"ขอบใจนะคะ...ฟอดดดด!..ฟอดดด!..แก้มตัวตัวเล็กทั้งนุ่มทั้งหอมเลยค่ะ"

"พ่ะ!...พี่ภีมอ่ะ!!..รังแกหนูอีกแล้วนะคะ"

"แบบนี้ไม่เรียกรังแกค่ะ..เขาเรียกว่าแสดงความรักต่างหากคะ"

"บ้า!!"

กอหญ้าก้มหน้างุดหน้าแดงมากๆ

"หึหึ..ไปค่ะ..ไอ้ชากับไอ้วิทย์และเพื่อนๆรอแล้ว"