งอนและง้อ

"ตัวเล็กคะ..เป็นอะไร..โกรธพี่หรือคะ"ภีมถามเมื่อเห็นกอหญ้าเงียบไป

"หนูอิ่มแล้ว..ขอตัวไปพักผ่อนนะคะ..ถ้าพี่ๆจะกลับก็ช่วยล็อคประตูให้หนูด้วยค่ะ"

กอหญ้ารวบช้อนแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป

"ตัวเล็กคะ!!ตัวเล็ก"

ภีมเรียกแต่กอหญ้าก็ไม่หันมา นี่ตัวเล็กโกรธอะไรหรือที่เขาไม่บอกว่าใครทำให้หงุดหงิด เอาแล้วไงกู!!ทำให้ตัวเล็กโกรธแล้วจะง้อยังไงวะ!!เขาไม่เคยต้องง้อใครมาก่อนด้วย ซวยแล้ว!!

"มึงทำน้องโกรธ..งอนตุ๊บป่องไปแล้ว..ทีนี้จะเอาไง!?"ชาว่า

"ตัวเล็กโกรธอะไรกูวะ!!?"ภีมก็พอเดาได้แต่อยากแน่ใจ

"ไอ้ภีม..นี่มึงไม่รู้หรือไง..ทำไมมึงไม่บอกน้องไปล่ะว่าใครทำมึงหงุดหงิด..น้องมันอุตส่าห์ถาม"วิทย์ว่า

"ใช่..น้องคงเป็นห่วงมึงน่ะเลยถาม..แต่มึงเสือกบอกปัด..แถมบอกอีกว่าคนไม่สำคัญ...น้องคงคิดว่าถ้าไม่สำคัญทำไมถึงบอกไม่ได้..ทำไมมึงถึงโง่นักวะ!!"ชาว่า

"ก็กูคิดว่าไม่สำคัญจริงๆนี่วะ..แล้วกูก็ไม่อยากให้ตัวเล็กไม่สบายใจด้วยว่ะ"ภีมบอก

"แล้วเป็นไงล่ะ..น้องโกรธไปแล้ว..มึงไปง้อเอาเองก็แล้วกัน..พวกกูจะกลับไปเรียนแล้ว"

วิทย์บอกแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับชา

"ไอ้เพื่อนเวร!!ทิ้งกูเลยนะ"ภีมโวยวาย

กอหญ้าเข้ามานั่งลงบนเตียงนอน  เธอไม่ได้โกรธภีมแต่แค่น้อยใจที่เขาบอกว่า"รัก"แต่มีอะไรปิดบัง เธอก็แค่เป็นห่วงเพราะหน้าของเขาบึ้งตึงมาก แสดงว่าต้องมีคนทำเรื่องที่เขาไม่พอใจมากๆแน่ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ เขาบอกว่าไม่ใช่คนสำคัญแต่ไม่ยอมบอกเธอว่าเป็นใคร แล้วจะไม่ให้เธองอนและน้อยใจได้ยังไงเพราะถ้าไม่สำคัญจริงก็ต้องบอกได้สิ หึ!!..จะไม่พูดด้วยและไม่สนใจอีกเลยคอยดู

ภีมยืนมองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปเคาะประตูห้อง

ก๊อกๆๆ

"ตัวเล็กคะ..เปิดประตูออกมาคุยกันนะคะ"

"......."

"ตัวเล็กคะ..พี่ขอโทษ..ออกมาก่อนแล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะคะ"

"......."

"ตัวเล็ก..อย่าโกรธ..อย่างอนพี่เลยนะคะ..ยกโทษให้พี่นะ"

"........."

ภีมยืนพูดอยู่หน้าห้องคนเดียว แต่ตัวเล็กของเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ นี่โกรธมากขนาดนี้เลยเหรอ เขาจะทำยังไงดีวะ!! ในเมื่อไม่ยอมออกมาก็นั่งรอในห้องนี่แหละวะ!

กอหญ้าที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงได้ยินที่ภีมพูดทุกคำ แต่เธอยังไม่อยากออกไป ที่ภีมยอมที่จะบอกว่าใครทำให้เขาโกรธ นั่นเป็นเพราะเธองอน ถ้าเธอไม่งอนเขาก็คงไม่คิดจะบอก เธอจึงไม่ยกโทษให้เขาง่ายๆหรอก

ภีมนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วตัดสินใจโทรหาภูผา เขามีเรื่องบางอย่างที่ต้องบอกภูผาก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าภูผามารู้เองทีหลัง เขาอาจจะตายได้

"ฮัลโลคับ..เฮียผา"

"มีอะไรมึง!..ไอ้ภีม..หรือน้องกูเป็นอะไร?"

"ตัวเล็กไม่เป็นอะไรคับ..ตอนนี้แค่งอนผมอยู่"

"555มึงไปทำอะไรล่ะ?"

"คือมีคนทำให้ผมหงุดหงิด..พอตัวเล็กถามว่าเป็นใคร..ผมไม่อยากให้ตัวเล็กคิดมากเลยบอกว่าไม่ใช่คนสำคัญ..ตัวเล็กเลยงอนผมน่ะคับ"

"แล้วที่มึงโทรหากูเนี่ย..มีอะไรจะบอกกูหรือไงวะ!?"

"คือ..ผมอยากบอกว่าผมจริงใจกับตัวเล็ก..และรักตัวเล็กจริงๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันทอดทิ้งตัวเล็กแน่ๆ..ให้เฮียมั่นใจได้"

"ไอ้ภีม!!..มึงไม่ต้องมาอ้อมค้อม..บอกกูมาตรงๆ..มึงคิดจะทำอะไรน้องกูใช่มั้ย!!?"

"เอ่อ..คือ..ผมจะไม่ทำถ้าตัวเล็กไม่เต็มใจ..แต่อาจจะมีกอด..หรือจูบบ้างน่ะคับ..ผมเลยอยากบอกเฮียไว้ก่อน..ตัวเล็กน่ารักมากๆผมกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวจริงๆคับ"

"ไอ้เวร!!.นี่กูฝากเนื้อไว้กับเสือหรือป่าววะ!!"

"โธ่เฮีย!!..ถึงจะเป็นเสือแต่เสือตัวนี้..รักจริงหวังแต่งนะคับ"

"เฮ้อ!!เออ..เอาเป็นว่ากูรับรู้แล้ว..แต่น้องกูยังเรียนอยู่..มึงจะทำอะไรก็อย่าให้น้องกูท้องก่อนก็แล้วกัน"

"ขอบคุณคับเฮีย..ผมรู้คับ.."

"แล้วจำไว้ว่ามึงรับปากอะไรกูไว้...ถ้ามึงผิดคำพูด..คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!"

"คับเฮีย..ผมไม่มีวันคืนคำ"

"เออ..งั้นกูทำงานก่อน"

"คับเฮีย..ขอบคุณอีกครั้งคับ"

ภีมวางสายพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่นี้เขาก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว ที่เขาบอกกับภูผาก่อนเพราะกลัวตัวเองอดใจไม่ไหวเผลอฟัดตัวเล็กขึ้นมามันจะยุ่ง!! บอกก่อนทำดีกว่าทำแล้วค่อยบอกน่ะ! ถือว่าให้เกียรติตัวเล็กด้วย

กอหญ้าลืมตาตื่นขึ้นมาตอน6โมงเย็นแล้ว เพราะเธอเล่นโทรศัพท์แล้วเผลอหลับไป

"พี่ภีมคงกลับไปแล้วล่ะ..เย็นมากแล้ว"

กอหญ้าพึมพำเบาๆก่อนจะลงจากเตียงนอนแล้วเดินไปเอียงหูฟังเสียงที่ประตู ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกไป

"กลับไปแล้วจริงๆด้วย..เชอะ!!..ไม่มีความอดทนเลย"

กอหญ้าบ่นออกมาเบาๆ เมื่อแง้มประตูออกมาเห็นในห้องนั่งเล่นเริ่มมืดเพราะไม่ได้เปิดไฟแล้วก็ไม่เห็นใครที่โซฟา จึงเดินออกมาจากห้อง

หมับ!!

"ว้าย!!"

กอหญ้าร้องเสียงดังเมื่อเดินๆอยู่ก็มีคนมากอดเอวเธอจากข้างหลัง ปฏิกิริยาป้องกันตัวเองทำให้สีหน้าและแววตาของเธอเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยและเยือกเย็นพร้อมที่จะปกป้องตัวเองทันที

ภีมเองก็รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของกอหญ้า

"บ่นอะไรพี่คะ..ตัวเล็ก"

ภีมรีบพูดเพราะเขารู้ว่าปฏิกิริยาป้องกันตัวเองของกอหญ้ากำลังจะทำให้เธอเปลี่ยนไป

กอหญ้าได้ยินเสียงของภีมและกลิ่นกายของเขา ท่าทางของเธอจึงเปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"ปล่อยหนูค่ะ..พี่ภีม"

"พี่ไม่ปล่อยค่ะ..จนกว่าตัวเล็กจะยอมฟังที่พี่จะบอก"

"ตอนนี้ไม่อยากฟังแล้วค่ะ"

ภีมฟังดูก็รู้ว่าตัวเล็กยังงอนเขาอยู่  จึงจับตัวเธอให้หันกลับมาหาตัวเอง แล้วก้มลงไปมองหน้าคนที่ทำหน้างอนอยู่ ปากกับจมูกจะชนกันอยู่แล้ว น่าจูบชิบ!!

"หึหึ..งอนพี่ขนาดนี้เลยหรือคะ!"

"ใครบอก!?หนูไม่ได้งอนสักหน่อย"

"จริงหรือคะ..แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะคะ...เดี๋ยวไม่สวยนะ"

"ก็ไม่สวยอยู่แล้วค่ะ..พี่ภีมจะมายุ่งกับหนูทำไมอ่ะ"

"ใครบอกว่าหนูไม่สวยคะ..หนูสวยมากจนพี่จะอดใจไม่ไหวแล้ว..รู้ตัวมั้ยคะ"

ภีมก้มลงมาจนจมูกของเขาชนกับจมูกของกอหญ้า

"พี่..พี่ภีมจะทำอะไรคะ!!?"

กอหญ้าตกใจและก็เขินที่ภีมเอาหน้าเข้ามาใกล้มากจึงก้าวถอยหลัง แต่เขากลับรั้งตัวเธอเข้ามาจนชนกับอกแกร่งของเขา

"อุ้ย!พี่ภีม!!..อุ๊บ!!"

ภีมกดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากกอหญ้าทันทีที่เขาดึงตัวเธอเข้ามาจนติดกับอกของเขา ก่อนจะค่อยๆเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้เธอเผยอปากออกแล้วสอดปลายลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานในโพรงปากนุ่ม เขาเอาลิ้นกวาดต้อนน้ำหวานภายในปากพร้อมกับพัวพันดูดดันกับลิ้นเล็กของเธออย่างเมามัน

กอหญ้าถูกจูบแบบไม่ได้ตั้งตัว ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่เอามือดันตัวของภีมไว้ แต่พอถูกเขาจูบนานเข้าก็เคลิ้มตาม มือก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปโอบรอบคอของเขาไว้ พลางดันตัวเองเข้าหาอกแกร่งอย่างลืมตัว ปล่อยให้เขาจูบอย่างเต็มใจ

ภีมค่อยๆดันตัวกอหญ้าไปที่โซฟาตัวยาวหน้าทีวี ก่อนจะเอนตัวของเธอให้นอนลงไปบนโซฟาโดยมีเขาจูบแล้วนอนทับลงไปบนตัวของเธอ เขาเริ่มไล้ริมฝีปากไปจนทั่วใบหน้าที่เขาแสนรักแสนคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะไล้ลงมาที่ใบหูและลำคอหอมกรุ่นกายสาว เขาสูดดมกลิ่นกายของเธอเข้าลึกๆจนเต็มปอด ตัวเล็กของเขาตัวโคตรหอม!!

"อื้อ..อา..อืม"

กอหญ้าหลับตาพริ้มพลางส่งเสียงครางเมื่อภีมซุกไซร้ซอกคอเธอไม่หยุด เธอทั้งเสียวทั้งมีความสุข

ภีมไล้ริมฝีปากกลับไปจูบปากกอหญ้าอีกครั้ง ก่อนจะถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขาจ้องหน้าเธอที่ยังไม่ลืมตาแต่หน้าและหูแดงมากแล้วยิ้มอย่างพอใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ต่อต้านหรือปกป้องตัวเองจากเขา

"ที่นี้จะฟังที่พี่พูดได้หรือยังคะ..ตัวเล็ก"

"........"

"ว่าไงคะ..ถ้าไม่พูด..พี่จะทำต่อแล้วนะคะ"

ภีมเอาริมฝีปากของเขามาถูกับริมฝีปากของกอหญ้าเบาๆ

"เอ่อๆๆ..ค่ะ..หนูฟังแล้ว"

"หึหึ..ก็แค่นั้นล่ะค่ะ"

"พี่ภีมลุกขึ้นไปก่อนสิคะ..แล้วค่อยพูด"

"ไม่ค่ะ..คุยแบบนี้แหละ...ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวตัวเล็กก็เดินหนีพี่เข้าห้องอีกค่ะ"

"ไม่หนีแล้วค่ะ..นะคะ"

กอหญ้าเขินที่ถูกภีมนอนทับอยู่แบบนี้ แถมหน้าของเขาก็อยู่ห่างหน้าของเธอไม่ถึงคืบ ใจเธอก็เต้นแรงมากจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน แล้วสายตาของเขาที่มองมาก็ทำเหมือนอยากจะกินเธออยู่ตลอดเวลาเลยอ่ะ!!

"ไม่ล่ะค่ะ..ตัวเล็กนอนฟังอย่างนี้แหละค่ะ"

"งั้น..ก็เล่ามาสิคะ..หนูฟังอยู่"

"วันนี้พอพี่ควิชเสร็จ..พี่ก็รีบจะกลับมาหาตัวเล็ก..แต่ริสามายืนขวางประตูรถของพี่ไว้..พี่บอกให้หลบ..ให้ถอยก็ไม่ยอม..สุดท้ายพี่โมโหมากจึงจับเหวี่ยงออกไปให้พ้นจากรถของพี่..แล้วพี่ก็มาหาตัวเล็กนี่ล่ะค่ะ.."ภีมเล่าจบก็ถอนหายใจออกมา

"ริสามาทำอะไรที่รถพี่ภีมล่ะคะ!!?"

"เขาบอกว่าอยากคุยกับพี่และอยากขึ้นรถมากับพี่ด้วยค่ะ.."

"อ้อ!!ริสาคงชอบพี่ภีมนะคะ..ถึงได้มายืนรออ่ะ"

"นี่ตัวเล็กไม่หึงเหรอคะ!..ที่เขามาตามตื้อพี่แบบนี้"

"แล้วพี่ภีมสนใจริสามั้ยล่ะคะ!?"

"ไม่ค่ะ..ในใจของพี่มีแค่ตัวเล็กคนเดียว"

"นั่นแหละค่ะ..แล้วหนูจะไปหึงทำไมล่ะ..อีกอย่างหนูกับพี่ภีมก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน..หนูจะไปหึงได้ยังไงคะ!?"

"พูดอย่างนี้..หมายความว่ายังไงคะ..ตัวเล็ก!?..บอกไว้ก่อนเลยนะคะ..ตัวเล็กเป็นแฟนของพี่..ไม่ว่าพี่จะเป็นแฟนของตัวเล็กหรือไม่ก็ตาม..แต่พี่จะไม่ปล่อยให้ตัวเล็กไปชอบคนอื่นแน่ๆ..แล้วถ้าตัวเล็กไม่ยอมเป็นแฟนของพี่..พี่ก็จะทำให้ตัวเล็กมาเป็นเมียของพี่เลย..ดีมั้ยคะ"

ภีมไม่ได้พูดเฉยๆ เขาก้มลงเอาปากซุกไปที่ซอกคอของกอหญ้าอีกครั้ง

"อ๊ะ!..อย่าค่ะ..พี่ภีม..อือ..พอค่ะ"

กอหญ้าเอามือดันหัวของภีมให้ยกขึ้น ถ้าเขายังทำแบบนี้ต่อเธอคงไม่มีทางต่อต้านเขาได้เพราะทั้งหัวใจและร่างกายมันเหมือนจะยอมเขาไปเสียแล้ว

"พี่จะไม่เร่งให้ตัวเล็กรับพี่เป็นแฟน...แต่แฟนของตัวเล็กเป็นพี่ได้แค่คนเดียวเท่านั้น!!..รู้มั้ยคะ"

"อือ"

กอหญ้าพยักหน้าก็มันเขินจนพูดไม่ออก แบบนี้มันก็เหมือนภีมกับเธอเป็นแฟนกันแล้วนั่นแหละ  รอแค่ให้เธอพูดยอมรับออกมาเท่านั้น

"จุ๊บๆๆ!!ดีมากค่ะ..ลุกมากินข้าวได้แล้วค่ะ..พี่ให้เมย์กับรุ้งซื้อของโปรดมาให้ตัวเล็กด้วยค่ะ"

ภีมจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากกอหญ้าหลายครั้ง ก่อนจะดึงตัวเธอขึ้นมาแล้วพาไปกินข้าวที่โต๊ะ

วันรุ่งขึ้นที่มหาลัย

"กินไรกันดีพวกแก"

กอหญ้าถามเมื่อเดินใกล้จะถึงโรงอาหาร

"กอหญ้า..ชั้นลืมบอกแกไปอย่างว่ะ!"รุ้งพูด

"อะไรล่ะ!?"กอหญ้าถาม

"พี่ธันวามาดักรอแกที่โรงอาหารทุกวันเลยว่ะ"รุ้งบอก

"แล้วทำไมเพิ่งบอกวะ!!"

กอหญ้าหันหลังกลับทันที

"ปึ้ก!!..อุ้ย!..ขอโทษค่ะ"

กอหญ้าพูดเพราะเธอหันกลับอย่างเร็วทำให้ชนกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"จะรีบไปไหนคะ..ตัวเล็ก"

เสียงที่คุ้นเคยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร

"พี่ภีม!..ทำไมไม่หลบล่ะคะ"กอหญ้าเอามือลูบหน้าผาก

"เจ็บหรือคะ..พี่ขอโทษ..ก็ตัวเล็กหันกลับมาเร็วอ่ะ..พี่เลยหลบไม่ทันค่ะ"ภีมเอามือไปลูบหน้าผากกอหญ้าเบาๆ

"แล้วนี่จะไปไหนกันล่ะ..ไม่กินข้าวกันเหรอ..รุ้ง!?"ชาถาม

"ต้องย้ายที่กินค่ะ..พี่ธันวามาดักรอกอหญ้าทุกวัน..ก็เลยว่าจะไปกินที่โรงอาหารกลางค่ะ"รุ้งบอก

"ทำไมต้องหลบล่ะคะ..ตัวเล็ก..เข้าไปพร้อมพี่..มันไม่กล้าหรอกค่ะ"ภีมบอก

"หนูไม่อยากวุ่นวายค่ะ..เลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า"กอหญ้าพูด

"เอาไว้เลี่ยงวันอื่นค่ะ..วันนี้พี่อยู่..ไม่เป็นไรนะคะ"

ภีมลูบผมกอหญ้าเบาๆ เขารู้ว่าเธอไม่ชอบมีปัญหาแต่ถ้าจะให้หลบตลอดไปคงไม่ได้

"แต่...ว่า.."กอหญ้าลังเล

"ไม่มีแต่ค่ะ!"ภีมบอกดุๆ

"ค่ะๆ...ชอบบังคับแถมดุตลอดอ่ะ!..ไม่คุยด้วยแล้ว"

กอหญ้าทำหน้างอแล้วหันหลังกลับเดินไปทางโรงอาหารทันที

"เอาอีกแล้วไงมึง!!ไอ้ภีม..เคลียร์เอาเองนะโว้ย!!"ชาว่า

"กอหญ้าก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ..พี่ภีม..มันไม่ชอบชนกับใคร..เพราะถ้าลองมันชนแล้ว..มันจะแรงมากน่ะค่ะ"เมย์บอกยิ้มๆ

"รีบตามไปง้อเลยมึง..ถ้าปล่อยให้งอนนานอาจมีตัวเสียบได้นะโว้ย!"วิทย์ยิ้ม

"ใช่ค่ะ..พี่ภีม..กอหญ้ามันง้อไม่ยากหรอก..แต่อย่าปล่อยให้งอนนาน..มันจะคิดว่าไม่สนใจค่ะ"รุ้งบอก

"งั้นพี่ไปก่อนนะ.."

ภีมจึงรีบเดินตามกอหญ้าไปทันก่อนที่จะเดินถึงโรงอาหาร

"ตัวเล็กคะ..งอนพี่อีกแล้วนะ..พี่ขอโทษที่ทำเสียงดุนะคะ"ภีมจับมือกอหญ้าไว้แล้วดึงให้เธอหยุดเดิน

"เฮ้อ!!หนูไม่ได้งอนพี่ภีมหรอกค่ะ..หนูรู้ว่าพี่ภีมไม่อยากให้หนีปัญหา..แต่หนูแค่คิดว่าปัญหาบางอย่างถึงชนแล้วมันก็ไม่จบอยู่ดี..และอาจสร้างปัญหาใหม่ขึ้นได้ด้วยค่ะ"กอหญ้าถอนหายใจ

"ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเข้ามา..ตัวเล็กจะมีพี่อยู่ข้างๆเสมอนะคะ"

ภีมยิ้ม  เขาดีใจที่กอหญ้าไม่ได้โกรธหรืองอน นั่นหมายความว่าเธอเป็นคนมีเหตุผลพอตัวทีเดียว

"น้องกอหญ้าคับ..หายไปไหนตั้งหลายวัน..พี่มาหาไม่เจอเลย"

ธันวาเดินเข้ามาทันทีที่เห็นกอหญ้าเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนและกลุ่มของภีม

"พอดีกอหญ้าไม่สบายน่ะค่ะ..เลยไม่ได้มาเรียน..พี่มีธุระอะไรหรือป่าวคะ!?"กอหญ้าถาม

"ไม่มีธุระหรอกคับ...พี่แค่อยากเห็นหน้าน้องกอหญ้าน่ะ"

ธันวาพูดโดยไม่สนใจสายตาของภีมที่จ้องมาที่เขาเขม่ง

ภีมกำหมัดทันทีที่ได้ยินธันวาพูด นี่มันคิดจะลองดีกับเขาจริงๆใช่มั้ยถึงได้พูดอย่างนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***