ห่วง

"พี่ภีม!!!"

กอหญ้าอุทานอย่างตกใจกับสิ่งที่ภีมพูดกับภูผา

"เฮ้ย!!..เอาจริงเหรอวะ!!..กูบอกก่อนนะ..ว่าไม่รับคืน..ถ้าเอามาคืนหรือทอดทิ้ง..ตายสถานเดียว!!"ภูผาเน้นเสียง

"คับ..ผมแน่ใจที่สุด..ถ้าตัวเล็กตกลงเป็นแฟนของผมจริงๆ..ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งหรือคืนให้ป๊ากับเฮียแน่ๆ..ถ้าจะทิ้งหรือคืนจริงๆคงเป็นวันที่ผมหมดลมหายใจเท่านั้น"ภีมมองหน้าภูผาตรงๆ

"กูกับป๊าเชื่อมึง..ถือว่านี่เป็นคำสัญญานะโว้ย!!"ภูผาบอก

"คับ..สัญญา"ภีมรับคำ

"เอ่อ..ก่อนจะสัญญากัน..หนูว่ารอให้พี่ภีมทำให้กอหญ้ามันยอมรับได้ก่อนดีมั้ยคะ..หึหึ"เมย์อมยิ้ม

"ใช่ค่ะ..น้องสาวเฮีย..ซื่อบื้อสุดๆ"รุ้งว่า

"พี่ว่า..อีกไม่นานหรอก.."วิทย์ว่า

"เอ่อ..นี่จะไม่มีใครถามหนูสักคำเลยเหรอคะ..คุยกันเองอ่ะ"กอหญ้าทำหน้างอนแต่หน้าแดงระเรื่อ

"เขินเหรอคะ..ตัวเล็ก..พี่บอกแล้วว่าจะจีบตัวเล็ก..เตรียมตัวไว้ได้เลยค่ะ"ภีมพูดเสียงออ่นโยน

"เฮ้ย!!เดี๋ยว..เมื่อกี้..ไอ้ภีม..มึงพูดกับยายหนู..มีคะมีค่ะด้วยเหรอวะ..เอาเข้าไป..กูเพิ่งเคยได้ยินว่ะ555"ภูผาขำ

"พวกผมก็เพิ่งได้ยินวันนี้แหละคับเฮียผา..มันลงทุนจริงๆ"ชาว่า

"ลูกสาวหนูเก่งค่ะ..ทำให้น้ำแข็งที่เย็นชา..กลายเป็นน้ำแข็งใส่น้ำหวานได้..จริงมั้ยคะเฮียผา"ซาร่ายิ้ม

"เออ..จริงว่ะ"ภูผาบอก

"โธ่เฮียคับ..อย่าล้อสิ...ผมยอมพูดแบบนี้กับตัวเล็กคนเดียวนี่ล่ะคับ"ภีมเริ่มเขินเมื่อถูกแซว

"เออๆ..กูขอบใจมึงมากนะ"ภูผาตบบ่าภีมเบาๆ

"คับเฮีย"ภีมพูด

"เอาล่ะ..งั้นเฮียกลับก่อนนะยายหนู..ต้องกลับไปเตรียมตัวน่ะ..ดูแลตัวเองดีๆนะ..เชื่อฟังไอ้ภีมกับพี่ๆเขาบ้าง..อย่าดื้อนะ.."ภูผากอดกอหญ้าเบาๆ

"ค่ะเฮีย..เดินทางปลอดภัยนะคะ..ฝากบอกป๊าด้วยค่ะ"กอหญ้ายิ้ม

"กูไปล่ะนะพวกมึง..เฮียไปนะรุ้ง..เมย์"ภูผาบอก

"ค่ะ/คับ"รุ้ง เมย์ ภีม ชากับวิทย์พูด

"เฮียผารอหนูด้วย..เจ๊ก็จะกลับเหมือนกันนะคะลูกสาว..แล้วเอาไว้เจอกันที่มหาลัยนะ"ซาร่าบอก

"ค่ะเจ๊..ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม"กอหญ้ายิ้ม

"ไม่เป็นไรจ้า..เจ๊กลับก่อนนะหนูรุ้ง..หนูเมย์..กลับก่อนนะพวกมึง"ซาร่าบอกทุกคน

"ค่ะเจ๊"รุ้งกับเมย์บอก

"เออ..แล้วเจอกัน"วิทย์บอกส่วนภีมกับชาแค่พยักหน้า

ภูผากับซาร่าจึงเดินออกไปจากห้องพร้อมกัน

"งั้น..พวกกูกับรุ้งและเมย์จะลงไปซื้ออะไรมากินด้วยกันนะ..กอหญ้าจะได้กินยา"วิทย์บอก

"เออ..ได้..ตัวเล็กอยากกินอะไรมั้ยคะ"ภีมถาม

"ไม่ค่ะ..แล้วแต่ทุกคนเลย"กอหญ้าพูด

"ซื้อผลไม้มาด้วยนะ..ตัวเล็กจะได้หายเป็นหวัดเร็วๆ"ภีมสั่ง

"ได้เลย..เดี๋ยวมานะ..อย่ารังแกน้องล่ะ..มึงอ่ะหึหึ!!"วิทย์แซว

"สัส!!!ไปได้แล้ว"ภีมไล่

วิทย์ ชา รุ้งกับเมย์จึงเดินออกไปจากห้อง

ภีมหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่หน้าเริ่มแดงเพราะเขินกับคำพูดของวิทย์ เขาชอบมองเวลาที่คนตัวเล็กหน้าแดงเพราะมันน่ารักแต่ก็ไม่อยากให้ใครได้เห็น เขาหวงมากบอกเลย

เช้าวันรุ่งขึ้นก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องกอหญ้า

"อ้าว!!พี่ภีม..ทำไมยังไม่ไปมหาลัยอีกล่ะคะ?"

กอหญ้าถามแล้วหลบให้ภีมเดินเข้ามาในห้อง

"พี่ลงไปซื้อโจ๊กมากินพร้อมกับตัวเล็กค่ะ..ตัวเล็กจะได้ไม่ต้องลงไปไงคะ"

ภีมบอกพร้อมกับเทโจ๊กใส่ชามก่อนจะยกมาวางบนโต๊ะกินข้าว

"ไม่เห็นจะต้องลำบากเลยค่ะ"

กอหญ้าบอกพลางเดินมานั่งลงตรงข้ามภีมแล้วก้มลงกินโจ๊ก

"สำหรับตัวเล็ก..พี่ไม่ลำบากเลยค่ะ"ภีมยิ้มนิดๆ

กอหญ้าไม่พูดอะไรอีก พอกินโจ๊กหมดแล้วภีมจะเก็บชามไปล้างเองแต่เธอไม่ยอมเพราะเขาไปซื้อมาให้กินแล้ว เธอจะเป็นคนล้างเอง  ภีมจึงนั่งรอกอหญ้าอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี

"ตัวเล็กคะ..มานี่ค่ะ"

ภีมเรียกเมื่อเห็นกอหญ้าเดินออกมาจากในครัว

กอหญ้าจึงเดินมาที่ภีมแล้วจะไปนั่งลงข้างๆเขา

"อุ้ย!!พี่ภีม"

กอหญ้าอุทานเพราะภีมจับมือของเธอดึงให้นั่งลงบนตักของเขา ก่อนจะเอาแขนกอดเอวเธอไว้แน่น

"วันนี้..ตอนพี่ไม่อยู่ห้ามตัวเล็กเปิดประตูให้ใครนะคะ..แล้วห้ามออกไปไหนด้วยค่ะ..พักผ่อนอยู่แต่ในห้อง..เดี๋ยวพี่ควิชแล้วจะซื้อข้าวมาให้..เข้าใจมั้ยคะ..ฟอด!!?"ภีมบอกพร้อมกับหอมแก้มกอหญ้าด้วย

"เอ่อ!..เข้าใจค่ะ"กอหญ้าหน้าแดงที่ถูกหอมแก้ม

"ดีมากค่ะ..งั้นพี่ไปมหาลัยแล้วนะคะ..แต่ขอกำลังใจหน่อย..จะได้ควิชผ่าน"

"อะไรคะ..อุ๊บ!..อื้อ!.."

กอหญ้าเงยหน้าไปถามแต่ถูกภีมกดปากลงมาจูบอย่างรวดเร็ว เขาเม้มริมฝีปากล่างของเธอก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายในโพรงปากนิ่ม ลิ้นร้อนดูดดึงกับลิ้นเล็กเกี่ยวรัดจนน้ำหวานซึมออกจากมุมปาก เขาเอามือดันหัวเธอไว้ให้เขาจูบได้ถนัด

"อื้อ..อืมมม..อือ"

กอหญ้าครางเบาๆ เธอมีความสุขจากจูบและความหวานที่ภีมมอบให้

ภีมถอนริมฝีปากออกเมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจ

"ได้กำลังใจแล้ว..พี่ต้องสอบได้เต็มแน่ๆค่ะ..จุ๊บ!!"ภีมจูบหน้าผากกอหญ้าอีกที

"พี่ภีมอ่ะ!!ปึก!..ปึก!"กอหญ้าทุบอกแกร่งเบาๆ

"น่ารักนะคะ..ตัวเล็กของพี่..ห้ามไปน่ารักแบบนี้กับคนอื่นนะคะ..พี่ไปล่ะค่ะ"

ภีมยกตัวกอหญ้าวางลงบนโซฟาแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเปิดออกไป

กอหญ้านั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว เธอเอามือแตะปากที่ถูกภีมจูบเบาๆ ยอมรับว่าเขาจูบได้ดูดดื่มและหวานมากจนเธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย นี่ถ้าเขาไม่ห้ามใจตัวเองไว้ เธอจะรอดมั้ย!! ที่เธอยอมเขาขนาดนี้คงเป็นเพราะรักเขาเข้าแล้วแน่ๆเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเขินโว้ย!!

ที่มหาลัยห้องเรียนวิศวะปี2

"แหม!!มึง..กูนึกว่าจะไม่มาควิชแล้ว..ไอ้ภีม"ชาแซว

"ทำหน้ามีความสุขอย่างนี้..สงสัยที่มาช้านี่..ไปหากอหญ้ามาแน่ๆ..ใช่มั้ยวะ"วิทย์แซว

"สัส!!เงียบไปเลยพวกมึง"ภีมว่า

เขาอดนึกถึงปากนิ่มๆที่ถูกเขาจูบเมื่อเช้าไม่ได้ ปากกอหญ้าหวานมากจนยากจะถอนปากออกมาได้ แต่ถ้าไม่ตัดใจถอนปากออกมาก็กลัวว่าจะเกินเลยมากกว่านี้ไป และถ้าภูผารู้ เขาตายแน่ๆถึงแม้ว่าถ้าล่วงเกินไปแล้วเขาจะรับผิดชอบก็เถอะ โอ๊ย!!อยากกินตัวเล็กโว้ย!!!ทำยังไงดีวะ

หลังควิชเสร็จภีมก็รีบเดินไปที่ลานจอดรถเพื่อจะรีบขับรถกลับไปหากอหญ้า คิดถึงจะแย่แล้ว

"จะรีบไปไหนคะพี่ภีม..ริสามารอตั้งนาน"ริสายืนพิงประตูรถของภีมอยู่

"หลบ!!"ภีมพูดเสียงแข็งสีหน้าเย็นชามาก

"พี่ภีมจะไปไหนล่ะ..ริสาไปด้วยนะคะ"ริสาออ้นแล้วเดินเข้ามาจะจับแขนภีม

"หยุด!!ถอยไป"ภีมตะโกนเสียงดัง

"เสียงดังอะไรวะ!!..ไอ้ภีม..อ้าว!ริสามาทำอะไร"วิทย์ที่เดินตามหลังภีมมาพร้อมกับชาถามขึ้น

"ถอยออกไป!!"ภีมพูดเสียงดังหน้าตาบอกว่าโมโหมาก

"ริสา..พี่ว่าหลบออกมาดีๆเถอะ"ชาว่า เขารู้ว่าถ้าภีมโมโหสามารถทำได้ทุกอย่างถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

"แต่ริสาแค่อยากคุยกับพี่ภีมเท่านั้นเองนะคะ"ริสายังคงดื้อดึง

"ว้าย!พลั้ก..โอ้ย!!"

ริสาร้องอย่างตกใจและเจ็บตัวเพราะภีมจับแขนเธอดึงแล้วเหวี่ยงออกไปจนตัวเธอกระแทกกับรถอีกคัน ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถแล้วขับออกไปทันที

วิทย์กับชาพากันถอนหายใจก่อนจะไปช่วยพยุงริสาขึ้นมา

"พี่บอกแล้วว่าให้ออกมา.."ชาว่า

"โอ้ย!..ทำไมกับกอหญ้าพี่ภีมคุยด้วยแต่กับหนูถึงได้ไม่อยากคุยด้วยล่ะคะ..หนูไม่ดีกว่ากอหญ้าตรงไหน"

ริสาทำหน้าน้อยใจแต่ลึกๆในใจไม่พอใจกอหญ้ามากๆ

"จริงๆแล้ว..ไอ้ภีมมันก็ไม่คุยกับผู้หญิงคนไหนหรอกนะ..ริสา.."วิทย์บอก

"แล้วกอหญ้าไม่ใช่ผู้หญิงหรือคะ!?"ริสาถามประชด

"สำหรับกอหญ้ายกเว้น..เพราะเป็นคนที่ไอ้ภีมมันชอบ"วิทย์พูดตรงๆ

"พี่ว่า..ริสาอย่าไปยุ่งวุ่นวายกับไอ้ภีมเลย..จะเจ็บตัวป่าวๆ..มันไม่ได้เข้าถึงได้ง่ายขนาดนั้น"ชาบอก

"แต่ริสาชอบพี่ภีมค่ะ..และริสาจะทำให้พี่ภีมชอบริสาให้ได้"ริสาบอกก่อนจะเดินจากไป

ชากับวิทย์ส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นของริสา เพราะพวกเขารู้ว่าริสาจะไม่มีวันทำให้ภีมชอบได้อย่างแน่นอน แต่จะยิ่งทำให้ภีมโมโหมากขึ้นไปอีก แล้วทั้งสองคนก็ขับรถตามภีมกลับไปที่คอนโด

ที่คอนโด

ก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องของกอหญ้า

"เอ่อทำไมมาเร็วจังล่ะคะ..พี่ชา..พี่วิทย์..พี่..."

กอหญ้าเปิดประตูห้องก่อนจะทักทายวิทย์ กับชาแต่พอเห็นสีหน้าของภีมก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะหน้าของเขาทั้งบึ้งตึงและเย็นชาทำให้เธอกลัว ตั้งแต่ที่รู้จักกับภีมมาเธอไม่เคยเห็นเขาทำสีหน้าแบบนี้มาก่อนเลย

ภีมเดินเข้ามาในห้องของกอหญ้าแล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟาเลย เขาหงุดหงิดมากที่ริสาทำเหมือนจะตามตอแย เขาเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุดและยิ่งไม่ชอบมากตอนที่เห็นริสามาหาเรื่องกอหญ้าตอนที่ประชุม

"เอ่อ..พี่ชา..พี่วิทย์คะ..พี่ภีมเป็นอะไรหรือคะ...ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

กอหญ้ากระซิบถามวิทย์กับชาตอนที่ถือถุงใส่อาหารที่สามหนุ่มซื้อเข้ามาในครัว

"มีคนทำให้ไอ้ภีมมันหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะ"ชาบอก

"อ้อ!!ค่ะ"

กอหญ้าเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา ใครกันนะที่ทำให้คนที่แสนเย็นชาหงุดหงิดได้

"พี่ว่า..กอหญ้าไปคุยกับมันหน่อย..เดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีเองแหละ"วิทย์บอก

"หน่ะ..หนูเหรอคะ!!?"

กอหญ้าชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วทำหน้าตกใจ

"ใช่..มีแค่กอหญ้าคนเดียวแหละที่จะทำให้ไอ้ภีมอารมณ์ดีได้"ชาพูด

"ไม่..ไม่ดีกว่าค่ะหนูกลัวว่าเข้าไปแล้วพี่ภีมอาจจะหงุดหงิดมากกว่าเดิมก็ได้"

กอหญ้าส่ายหัวทันที หน้าตาบึ้งขนาดนั้นใครจะไปกล้า

"ไปเถอะ..ไม่ลองไม่รู้นะ"ชารีบสนับสนุน

"ทำไมพี่ๆไม่เข้าไปเองล่ะคะ..หนูไม่กล้าอ่ะ!"

กอหญ้าถาม เป็นเพื่อนกันแท้ๆน่าจะคุยกันง่ายกว่า

"ถ้าขืนพวกพี่เข้าไป..พี่ว่ามันคงหงุดหงิดมากกว่าเก่า"วิทย์บอก

"น่านะ..กอหญ้าไปคุยกับมันหน่อย"ชาเร่ง

"ตะ..แต่ว่า"กอหญ้าลังเล

"เชื่อพี่..รับรองว่า..ถ้ากอหญ้าเข้าไปคุยด้วย..ไอ้ภีมหายหงุดหงิดแน่ๆ"วิทย์ยิ้ม

"ใช่ๆๆ..พี่ก็เห็นด้วย"ชาสนับสนุนทันที

"เอ่อ..ก็ได้ค่ะ..แต่ถ้าพี่ภีมไม่หายห้ามมาโทษหนูนะคะ"กอหญ้าบอกแบบกล้าๆกลัวๆ

"คับ"ชากับวิทย์ยิ้ม

กอหญ้าจึงเดินไปรินน้ำส้มในตู้เย็นใส่แก้วก่อนจะเดินแบบกล้าๆกลัวๆตรงไปหาภีมที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา

"อะ..เอ่อ..พี่ภีมคะ..ดะ..ดื่มน้ำส้มก่อนค่ะ..หนูคั้นเองนะคะ"

กอหญ้าค่อยๆยื่นแก้วน้ำส้มไปข้างหน้าภีม

ภีมมองแก้วน้ำส้มก่อนจะเงยหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองคิดถึงมาทั้งวัน แต่พอเห็นสายตาที่กอหญ้ามองมาอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาจึงรู้สึกตัวว่าท่าทางของตัวเองทำให้เธอกลัว เขาจึงเปลี่ยนสีหน้าและแววตากลับมาอบอุ่นออ่นโยนเหมือนเดิมที่เคยทำกับเธอ ก่อนจะรับแก้วน้ำส้มมาแล้วยิ้มให้เธอ

กอหญ้าแอบถอนหายใจนิดๆเมื่อเห็นสีหน้าของภีมกลับมาเป็นเหมือนที่เธอเคยเห็น

"ขอบใจนะตัวเล็ก..กลัวพี่หรือคะ"ภีมถามเสียงนุ่ม

"ก็..ค่ะ.."

"นั่งลงสิคะ..ตัวเล็ก"ภีมเอามือตบลงที่นั่งข้างๆเขา

กอหญ้าจึงนั่งลงแบบกล้าๆกลัวๆ ทีแรกตั้งใจว่าเอาน้ำส้มให้ภีมแล้วจะเดินหลบไปในครัว แต่พอเขาพูดจึงต้องนั่งลงเพราะไม่กล้าขัดใจกลัวเขาจะกลับมาหงุดหงิดอีก

"พี่ขอโทษนะคะ..ที่ทำให้ตัวเล็กกลัว..ต่อไปพี่จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ"

"ค่ะ..ถ้าพี่ภีมอารมณ์ดีแล้วไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ..พี่วิทย์กับพี่ชารออยู่"

"ไปค่ะ"

ภีมลุกขึ้นจับมือกอหญ้าเดินไปที่โต๊ะกินข้าว เธอพยายามจะดึงมือออกแต่เขาไม่ยอมปล่อยหรอก

"หายหงุดหงิดแล้วเหรอมึง!?"วิทย์ถามยิ้มๆ

"พี่บอกแล้วไง..ว่าถ้ากอหญ้าไปพูด..ไอ้ภีมต้องหายหงุดหงิดน่ะ"ชายิ้ม

"ไม่ต้องมาพูดมาก..แดกข้าวได้แล้ว"

ภีมบอกเสียงเรียบๆ จริงๆแล้วเขายังไม่หายหงุดหงิดแต่ไม่อยากทำให้ตัวเล็กของเขากลัวแค่นั้น

"เอ่อ..หนูถามอะไรได้มั้ยคะ!?"กอหญ้าหันไปที่ภีม

"ตัวเล็กจะถามอะไรคะ?"ภีมถาม

"คือ..ใครทำให้พี่ภีมโมโหหรือคะ?"กอหญ้าตัดสินใจพูด

"คนที่ไม่สำคัญน่ะค่ะ..หนูไม่ต้องไปสนใจหรอก"ภีมบอกปัดๆ

"อ้อ!!ค่ะ..ถ้าพี่ภีมไม่อยากบอกหนูก็ไม่เป็นไรค่ะ..ต่อไปหนูก็จะไม่ถามแล้ว"

กอหญ้าพูดงอนๆ แค่นี้ก็ต้องมีความลับด้วย..ชิ..แล้วมาบอกว่ารักเรา เธอจึงก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่มองหน้าใคร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***